Περιφθόνηση

Έχουμε δηλαδή αυτόν τον μηχανισμό μέσα στο κεφάλι μας και δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να σκεφτόμαστε, σκεφτόμαστε, σκεφτόμαστε, και προσπαθούμε να χαρτογραφήσουμε το χάος, προσπαθούμε να δούμε αν οι χάρτες που μας παρέδωσαν αποτυπώνουν την πραγματικότητα ή μια πλάνη, προσπαθούμε να καταλάβουμε τι επιτέλους είναι τι, ποιό κριτήριο υπερισχύει ποιού, πού ακριβώς βρίσκεται το νόημα και η αξία, προσπαθούμε να καταλάβουμε με τι τρόπο πρέπει να ζούμε τη ζωή μας, προσπαθούμε να καταλάβουμε για τι από όλα αυτά αξίζει να παλεύουμε, για τι από όλα αυτά αξίζει να παραιτούμαστε, τι από όλα αυτά αξίζει να συγχωρούμε, τι από όλα αυτά πρέπει να τιμωρούμε, 

έχουμε δηλαδή αυτόν τον μηχανισμό μέσα στο κεφάλι μας και είναι ο ίδιος μηχανισμός με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο αλλά και τον εαυτό μας, είναι ο ίδιος μηχανισμός που μας λέει από εδώ αρχίζεις και εδώ τελειώνεις, ως εδώ είσαι εγώ, το παραπέρα είναι το έξω από σένα, είναι ο ίδιος μηχανισμός με τον οποίο καλούμαστε να εξερευνήσουμε τόσο εμάς τους ίδιους όσο και το έξω από εμάς, ο ίδιος μηχανισμός με τον οποίο πρέπει κατά τη διάρκεια της ζωής που ζούμε και να καταλαβαίνουμε τι παίζεται και να παίζουμε ακόρντινγκλι. Ταυτόχρονα.

Το οποίο μάλλον δεν γίνεται. 

Ή θα αφιερώσεις τη ζωή σου προσπαθώντας να καταλάβεις τι γυρεύεις εδώ, ποιός ακριβώς είσαι, και τι ρόλο βαράνε σε αυτό ακριβώς που είσαι ένα σωρό παράγοντες, όπως ο χρόνος που γεννήθηκες, ο τόπος που γεννήθηκες, ο τρόπος που μεγάλωσες, οι συμπτώσεις που συνάντησες στην πορεία, προσπαθώντας να ανιχνεύσεις εκτός από το μυστήριο του δικού σου εαυτού το μυστήριο των άλλων ανθρώπων, προσπαθώντας να καταλάβεις ποιός είναι ο ιδεατός τρόπος αλληλεπίδρασης του δικού σου αληθινού εαυτού με τους άλλους μυστηριώδεις και αμφιβόλου τελικής ανιχνευσιμότητας εαυτούς, προσπαθώντας να καταλάβεις ποιός είναι ο ιδεατός τρόπος επίδρασης του δικού σου εαυτού στον κόσμο στον οποίο του έτυχε να ζήσει,

ή θα αφιερώσεις τη ζωή σου στο να δρας, να προχωράς, να παρεμβαίνεις, να εξελίσσεσαι, να κατατάσσεσαι (με την έννοια του να σε κατατάσσουν, να ξέρουν όχι πού ανήκεις αλλά βασικά τι ακριβώς είσαι εσύ στη ζωή σου, τι είναι ακριβώς αυτό που κάνεις, πώς ακριβώς να σε ονομάσουν, σε ποιά από τις παραδεδομένες και παραδεκτές κατηγορίες του χάρτη ανήκεις).

Αλλά πώς μπορείς να ξέρεις τι ακριβώς είσαι εσύ στη ζωή σου, πώς θα μπορούσες ποτέ να ξέρεις, σιγά μην ξέρεις, σκέφτεσαι, εκπλήσσεσαι, δεν παύεις να εκπλήσσεσαι, άλλοτε με εσένα, άλλοτε με τους άλλους, τους άλλους που ξέρουν τι ακριβώς είναι στη ζωή τους, που το έχουν καταταγμένο και αδιαμφισβήτητο, τους άλλους που η δική σου εκκρεμότητα δεν παύει να τους ξενίζει, είτε ως πολυτέλεια είτε ως παραίτηση, τους άλλους που μπροστά στη δική σου εκκρεμότητα δεν παύουν να κοντοστέκονται, άλλοτε με φθόνο κι άλλοτε με περιφρόνηση.
Προσπαθείς να καταλάβεις πώς λειτουργείς. Εσύ, οι άλλοι, ο κόσμος. Δεν τα καταφέρνεις. Δεν προσπαθείς αρκετά. Η ίδια η έννοια της προσπάθειας έχει ίσως κάτι το μάταιο μέσα της. Αμφισβητείς την αυταξία της. Αμφισβητείς την απόλυτη αλήθειά της. Ίσως για να καταλάβεις κάτι, για να μάθεις κάτι, για να γευτείς κάτι, δεν πρέπει να προσπαθήσεις να το κατακτήσεις. Προσπαθείς επειδή είσαι σίγουρος ότι αν η προσπάθειά σου ευοδωθεί, θα αξίζει τον κόπο. Αλλά πώς μπορείς να είσαι σίγουρος; Πώς μπορείς να ξέρεις πως όλος ο χρόνος που θα σπαταλήσεις σε αυτήν δεν είναι χρόνος που θα μπορούσε να είχε αξιοποιηθεί απολαμβάνοντας το μέγιστο ίσως αγαθό, την έλλειψη σκοτούρας, την άκοπη δηλαδή απόλαυση αυτού του ίδιου χρόνου;
Και πόσο πιο ασυνάρτητο μπορεί να γίνει ένα ποστ για να δείξω πως δεν προσπαθώ να θεωρητικοποιήσω την μη δράση και την παραίτηση, για να δείξω πως, όπως και με το αμέσως προηγούμενο, έτσι και με αυτό, δεν προσπαθώ να εξάγω κανένα συμπέρασμα για το πώς πρέπει να φερθεί κανείς σήμερα, αλλά προσπαθώ μόνο να πω πώς νιώθει ο υποφαινόμενος κανείς σήμερα. Αλλά και πολλές από τις άλλες ημέρες.