Mια βραδιά στο Facebook
- Αν μπορούσες να ενώσεις την ποσότητα της ντόπας που έχουν διαχρονικά
πάρει οι αθλητές στο στάδιο με την ποσότητα της ντρόγκας που έχουν
διαχρονικά πάρει οι μουσικοί και τα μοντέλα στη σκηνή, το κοκτέιλ θα αρκούσε για να ανατινάξει το Λονδίνο στη στρατόσφαιρα.
- Τζον Λένον, Φρέντι Μέρκιουρι, Ελλάδα: πάρτι νεκρών απόψε.- Η τελετή είναι τόσο καλή που θα μείνει αξέχαστη και στη Λαίδη Θάτσερ.
- Ο Λένον μόλις αξιώθηκε το ανεκτίμητο εύγε του Δημήτρη Χατζηγεωργίου.
(Χρήστης των social media που την καταβρίσκει με τον σχολιασμό της τελετής λήξης. Περνάει καλά και, όχι, δεν θα σας το κρύψει).
---
- Σκέφτομαι μήπως δίπλα στις αυτοκτονίες λόγω οικονομικής απελπισίας
(εξαιτίας της έλευσης του μνημονίου), πρέπει να αρχίσουν να προστίθενται
και οι αυτοκτονίες λόγω πολιτικής απελπισίας (εξαιτίας της έλευσης του
νεοναζισμού).
(O ίδιος χρήστης, καμιά ώρα πριν αρχίσει η τελετή, παριστάνει τον εντελώς απεγνωσμένο).
---
Ο τηλεθεατής των προηγούμενων γενιών είναι ο χρήστης των social media των τωρινών και των επόμενων γενιών. Είναι και δεν είναι δηλαδή. Υπάρχουν διαφορές. Γιατί προφανώς και το ίντερνετ έχει αλλάξει τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού. Στις αρχές των μπλογκ νομίζαμε πως τους αλλάζει προς το υπέροχο, σύντομα ανακαλύψαμε πως τους αλλάζει εξίσου και πιθανότατα πολύ περισσότερο προς το απαίσιο. Αλλά ας μην μιλήσουμε για τις αλλαγές τώρα, ας μείνουμε λίγο στις ομοιότητες: περνάς πολύ καλύτερα αν έχεις ανοιχτό το Facebook και το Τwitter και αλληλεπιδράς με άλλους όμοιούς σου λέγοντας και ακούγοντας εξυπνάδες, από ό,τι θα περνούσες αν μπροστά σου είχες ανοιχτή μόνο την τηλεοπτική οθόνη, ωστόσο παραμένεις τηλεθεατής όσο η απελπισία σου για τους νεοναζί μετατρέπεται αστραπιαία σε ευφορία για τον σχολιαστικό χαβαλέ της τελετής, λες και μπορείς να κάνεις ζάπινγκ στην πραγματικότητα όπως κάνεις ζάπινγκ στα συναισθήματά σου.
---
Θέλω δηλαδή να πω πως ίσως θα την καταβρίσκουμε μέχρι τη στιγμή που θα είναι πια πολύ αργά. Θέλω δηλαδή να πω πως ίσως είναι ήδη πάρα πολύ αργά και πως ποτέ δεν ήμασταν διατεθειμένοι να κάνουμε οτιδήποτε άλλο, παρά να την καταβρίσκουμε για όσο περισσότερο μας έπαιρνε.
Έτσι μάθαμε· και μας άρεσε όπως είχαμε μάθει.
Έτσι μάθαμε· και μας άρεσε όπως είχαμε μάθει.
posted by Old Boy @ 10:19 μ.μ.
9 comments
9 Comments:
Ωχ, ναι.
.
.
.
(αν και δεν είμαι εντελώς βέβαιος πόσο καινούριο φαινόμενο είναι. Πιθανότατα είναι, όμως)
κάπως έτσι. δυστυχώς.
γίνεται όμως αλλιώς?
Το ότι η απελπισία σου μετατρέπεται στιγμιαία σε ευφορία, είναι ένα σημάδι πως φόρτωσες τον εαυτό σου με αβάσταχτο ψυχολογικό μνημόνιο. Οπότε αυτός επαναστατεί και πολύ καλά κάνει. Ένας ψυχολογικός ΣΥΡΙΖΑ είναι ο χαβαλές, μια ψήφος διαμαρτυρίας, γιατί έπεσες επάνω του σαν αυτοτιμωριτική τρόικα, του χρέωσες ακόμα και τη Χρυσή Αυγή, τον έπεισες δε ότι πρέπει να αισθάνεται και ενοχές για τις προσωρινές του αποδράσεις. Όπως τρόικα.
Το ότι η απελπισία σου μετατρέπεται στιγμιαία σε ευφορία, είναι ένα σημάδι πως φόρτωσες τον εαυτό σου με αβάσταχτο ψυχολογικό μνημόνιο
ή
πως είσαι διπολικός
Διαφωνώ με τη λογική της ανάρτησης.
Μπορείς να είσαι σε απόγνωση λόγω της οικονομικής κατάστασης, της φαυλότητας της πολιτικής, της φτώχειας που αρχίζει να είναι εμφανής στα πεζοδρόμια της πόλης και ταυτόχρονα να σαρκάζεις ή να κάνεις χαβαλέ με την γιουροβίζιον και την Ολυμπιάδα.
Το αν αυτό είναι αποτελεσματικό ή όχι, το αν ο πολίτης είναι ενεργός ή όχι, αν δηλαδή εκτονώνει την ενέργειά του και την αγανάκτησή του σε φτηνά ποστ, είναι ένα άλλο θέμα και δεν έχει να κάνει με το διαδίκτυο και τα σόσιαλ μήντια. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος δεν πιστεύει πια σε συλλογικότητες. Όχι γιατί διαφωνεί σε πολιτικό ή και φιλοσοφικό επίπεδο, αλλά γιατί η πραγματικότητα είναι αμείλικτη και ισοπεδωτική. Μέχρι αυτήν τη στιγμή που μιλάμε οι συλλογικότητες και οι δράσεις είναι λίγες σε σχέση με αυτό που συμβαίνει.
Όσο το πλήθος όσων έχουν ταξική ή κοινωνική συνείδηση είναι πολύ μικρότερο από την κρίσιμη μάζα που απαιτείται τόσο θα αναλωνόμαστε σε αυτοψυχοθεραπείες στους δρόμους και στα σόσιαλ μήντια.
νομιζω το σχόλιο περι ζάπινγκ είναι εξαιρετικά εύστοχο.
κρίνοντας απ τον εαυτό μου τ αλλότρια, που ναι το κάνω αυτό που λες, χάνομαι μέσα στο twitter παρακολουθώντας τους ασταμάτητους εξυπνακισμούς, παρατηρώ ότι έτσι αποφεύγω να κυτάξω την παραμγατικότητα(τόσο την γύρω μου, όσο και τη μέσα μου)και τελικά να βιώσω το ΤΩΡΑ έτσι όπως είναι(διαβάστε Εκχαρτ Τολε και Ντίπακ Τσόπρα για να καταλάβετε καλύτερα γιατί το τώρα είναι με κεφαλαία)
κι ένα άσχετο σχόλιο : διαβάζοντας τα αμερικανικα μπλογκς αυτοβελτιωσης που έχω στα "αγαπημένα" μου διαπιστώνω τη μεγάλη διαφορά που έχει συντελεστεί στην Ελλάδα.Εκεί ακόμα πιστεύουν ότι η αυτοβελτίωση είναι θέμα ατομικό.Εδώ πιά είναι ολοφανερό ότι δε γίνεται να ξεχάσουμε το συλλογικό, τη συλλογική βελτίωση.Και αυτό νομίζω πως μας φέρνει ένα βήμα πιο μπροστά σε επίπεδο συνειδητοποιησεων.Και ίσως μελλοντικά σε κατι καλύερο.
Δεν εχω δει την τελετή λήξης της Αθηνας. Κι ούτε και θέλω. Βλέποντας το βίδεο, δε μπορώ να μη σκεφτώ πόσο το τσιφτετέλι είναι μες την κουλτούρα μας. Το τσιφτετέλι είναι τούρκικο πράμα έτσι;
Δεν μπορώ ακόμα να μη σκεφτώ ότι όλοι είχαν γελάσει με τη φάση με το Ντάτσουν. Των γυφτων. Που ποτέ όμως αυτή η κοινωνία δεν τους αποδέχτηκε. Και δεν την εξαγνίζει καθόλου το ότι τους έβαλε στην τελετή λήξης. Σας τις παγκόσμιες ημέρες, να τους αποδεχόμαστε ως κομμάτι της κουλτούρας μας, είμαστε οκ, το κάναμε το καθήκον μας.
Φρίκη, υποκρισία και φτήνια.
Με συγχωρείτε, παραφέρομαι κ ειμαι κ εκτός θέματος, αγνοήστε με και συνεχίστε.
Τελετή πλήξης. Στο γαλάζιο του Facebook και της τελετής.
Χατζηγεωργίου μαζί με ολο το επιτελείο παρουσίασης της Ολυμπιάδας είναι ΘΕΟΙ της γκάφας, παπάρας και ζητώ την κλωνοποίησή τους για να μη χαθεί η ράτσα .
Δημοσίευση σχολίου
<< Home