Protestant Jazz

Αποφάσισε να αξιοποιήσει καλύτερα τον χρόνο του. Τα έβαλε κάτω και διαπίστωσε πως εκείνος μεν ως γουαναμπί αξιοποιητής είχε αυτήν την φορά όλη την καλή πρόθεση να πραγματοποιήσει την απόφασή του, ο χρόνος όμως δεχόταν να του δοθεί προς αξιοποίηση αποκλειστικά και μόνο στο σκέλος της διάστασής του που αφορα το παρόν και το μέλλον. Για να το πούμε πιο απλά, ο χρόνος του καθόταν μόνο για τα από 'δω και μπρος. Για τα ως εδώ, έθετε βέτο προφασιζόμενος προβλήματα φυσικής.

Θα μπορούσε να ξεσκεπάσει την μπλόφα του περί φυσικής, αν αξιοποιούσε τον χρόνο που του απέμενε εφευρίσκοντας τη χρονομηχανή, ταξιδεύοντας πίσω και αξιοποιώντας έτσι και το παρελθόν του. Με αυτόν τον τρόπο πράγματι θα κέρδιζε τον χαμένο παρελθοντικό χρόνο, θα θυσίαζε όμως για πάρτη του τον εναπομείναντα μελλοντικό. Γιατί όπως και να το κάνουμε, το να ανακαλύψεις την χρονομηχανή δεν είναι υπόθεση μίας ή δύο ημερών, ούτε κάτι που μπορείς να κάνεις παρτ τάιμ. Θέλει αφοσίωση, αφιέρωση κι επιμονή, για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, εντ ολ δατ πρότεσταντ τζαζ. Και εντάξει, να τον αξιοποιήσει τον χρόνο αποφάσισε, όχι να γίνει σκλαβάκι ενός ειδικού σκοπού.
(Το έχουν αυτό οι ειδικοί σκοποί: απαιτούν από σένα σχεδόν τα πάντα, προκειμένου να φτάσεις εκεί που απαιτούν. Σαν τους τύπους που έχουν αφιερώσει όλο τους το είναι για να κάνουν καταδύσεις από μια πισίνα, να τρέξουν μερικά μέτρα σε έναν στίβο, να κάνουν ένα πρόγραμμα σε κρίκους ή ζυγούς. Και τους δίνουν και μετάλλια και τους αποθεώνουν. Γιατί; Δεν αξιοποίησαν καλύτερα από εκείνον τον χρόνο τους. Τον αξιοποίησαν μονοδιάστατα κι εμμονικά. Εκείνος εμμονές δεν είχε. Είχε ζήσει συνολικά. Λίγο απ' αυτό, λίγο από εκείνο. Καταλαβαίνεις. Στο γενικά, όχι στο ειδικά. Αν γίνονταν Ολυμπιακοί Γενικότητας, να έπαιρνε ευχαρίστως μέρος. Να υπήρχαν αγωνίσματα που δεν θα χρειαζόταν να κάνεις κάτι ειδικό, αλλά να είναι πιο φλου. Κι ο κάθε διαγωνιζόμενος να επικέντρωνε το πρόγραμμά του σε ό,τι τον οδηγούσαν οι συνειρμοί του. Βλέποντας και κάνοντας. Δεν θα ήταν άσχετοι από τον τρόπο που είχε ζήσει. Θα ήταν απότοκο του τρόπου που είχε αξιοποιήσει τα χρόνια του. Σαν τους κανονικούς Ολυμπιακούς δηλαδή. Αλλά αντί να κάνουν όλοι το ίδιο μονότονο πράγμα σαν να είναι κουρδισμένα κουκλάκια, θα αυτενεργούσαν. Χίπικες φάσεις, ελευθεριακές).
Η παρένθεση έκλεισε. Το πρόβλημα του όσο αυτή είχε ανοίξει παρέμενε άλυτο: ήθελε να αξιοποιήσει όλον τον χρόνο του, αλλά αυτό δεν ήταν εφικτό στο σκέλος του παρελθόντος - θα ήταν εφικτό στο σκέλος του παρελθόντος μονάχα αν κατασκεύαζε τη χρονομηχανή, που θα του γαμούσε όμως το σκέλος του μέλλοντος. Και τα δύο σκέλη δεν έπαιζαν. Του φάνηκε εντελώς μα εντελώς άδικο, τόσο άδικο που καταράστηκε τα Θεία, αρνήθηκε την ύπαρξη Θεού και σκέφτηκε να ανοίξει το δικό του θρησκευτικό μαγαζί. Μπορεί να γινόταν σε αυτό προφήτης ή και ο Θεός ο ίδιος. Γιατί όχι; Και τι καλύτερος τρόπος αξιοποίησης του χρόνου σου από τη θέωση;
Βγήκε να περπατήσει. Έξω είχε μια σαχλή αχλύ. Μέσα της ξεχώρισε μια φιγούρα να έρχεται προς το μέρος του. Ήταν ένας νέος άντρας. Του συστήθηκε. «Είμαι ο Αιθίωψ στιπλίστας Γκάρι Ρόμπα». Εκείνος δεν είχε γίνει ποτέ στιπλίστας. Μια περίοδο μόνο παρίστανε τον στυλίστα. Όταν κατάλαβε πως τον παρίστανε ακριβώς επειδή δεν ήταν ουσιαϊστας και πως με το στυλ προσπαθούσε να υποκαταστήσει την ουσία, το έριξε στις ουσίες. Ήταν μια άσχημη περίοδος της ζωής του, που ωστόσο δεν την απαρνείται, καθώς θεωρεί ότι κι αυτή ακόμα υπήρξε ένα είδος βιωματικής αξιοποίησης του χρόνου του.
Ο Γκάρι τον ρώτησε αν συμμερίζεται τη γνώμη του παντογνώστη - αφηγητή περί σαχλότητας της καταχνιάς και παρεμπιπτόντως για ποιό λόγο λέει την καταχνιά αχλύ. Εκείνος του απάντησε πως δεν ασχολείται με αφηγητές - Θεούς, καθώς ήδη μέσα στη σαχλή αχλύ νιώθει πως έχει κάτι σαν σαχλή φώτιση και πως ξεκινά το προσωπικό του ταξίδι προς τη σαχλή θέωση. Ρώτησε τον Γκάρι αν θέλει να γίνει ο πρώτος του και δικαιωματικά αγαπημένος του απόστολος, προσπαθώντας να τον δελεάσει: «Θεοί έχουν υπάρξει στην ιστορία της ανθρωπότητας εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες. Σαχλός δεν ήταν κανείς τους. Όλοι μέσα στη σοβαροφάνεια έχουν κυλιστεί, όλοι τους ντράμα κουίνς του επέκεινα. Θα κάνουμε αίσθηση, έχουμε κάτι καινούριο να πούμε, έχουμε χώρο στην αγορά να καλύψουμε. Είναι ευκαιρία μιας ζωής. Και ακόμα μεγαλύτερη ευκαιρία για μετά το τέλος της, αν υποτεθεί πως είμαι ο αληθινός Θεός». Ο Γκάρι του απάντησε πως τώρα θέλει να ξεκουραστεί από την Ολυμπιάδα και σε μερικές εβδομάδες να ξαναρχίσει προπονήσεις, γιατί η επόμενη χρονιά προμηνύεται δύσκολη.
Εκείνος τον κοίταξε με ένα μείγμα οίκτου και στοργής. Έδωσαν τα χέρια και τράβηξαν τους χωριστούς τους δρόμους.