Τετάρτη, Αυγούστου 22, 2012

Touchables

 Kινηματογραφικός ήρωας. Ζει και βασιλεύει.
Αληθινός άνθρωπος. Δεν ζει πια.
Ο δεύτερος ζήτησε από τα δικαστήρια να τον αφήσουν να πεθάνει νόμιμα, να δώσει τέλος στη ζωή του ένας γιατρός, αφού ο ίδιος αδυνατούσε.
Ο πρώτος ζήτησε από τον καλύτερό του φίλο καθώς τον ξύριζε, να περάσει το ξυράφι στο λαιμό του. Ο φίλος του δεν το έκανε, ο κινηματογραφικός ήρωας όχι μόνο έζησε, αλλά βρήκε και γυναίκα.
Ο δεύτερος είχε γυναίκα, που μάλιστα τον στήριζε δημόσια στο αίτημά του. Τα δικαστήρια απέρριψαν το αίτημά του. Σε αντίθεση με τον πρώτο, έξι μέρες μετά τη δικαστική απόφαση πέθανε.
Υπήρχε και ανώτερος βαθμός. Ίσως κέρδιζε την επόμενη δίκη. Αλλά ο δικαστικός, όπως και κάθε αγώνας, προϋποθέτει έναν άνθρωπο που έχει διάθεση να αγωνίζεται. Αυτός δεν μπορούσε να αγωνιστεί άλλο, δεν άντεχε να ζει άλλο. 
Κι έτσι πέθανε. Ήθελε να πεθάνει νόμιμα, αλλά αφού αυτό δεν γινόταν, πέθανε στα μουλωχτά.
Κι αν ψάξει κανείς να κατηγορήσει κάτι, 
δεν θα είναι το υπέρ της ζωής μήνυμα της ταινίας,
δεν θα είναι η απελπισία και η λαχτάρα θανάτου του συγκεκριμένου ανθρώπου,
δεν θα είναι ενδεχομένως ούτε καν η δικαστική απόφαση.
Αν ψάξει κανείς να κατηγορήσει κάτι θα είναι προφανώς και ξανά
ο πόνος και η έκπτωση,
που όταν οφείλονται σε λόγους υγείας είναι εν πάση περιπτώσει πάνω από τις δυνάμεις μας,
αλλά όταν οφείλονται σε άλλους λόγους θα έπρεπε να είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί μας.
Θα έπρεπε, αλλά υπάρχει κάτι βολικό στην έκπτωση και κάτι μαζοχιστικό στον πόνο.
Και κάπως έτσι βαφτίζουμε την έκπτωση σύνεση και τον πόνο παιδαγωγό.

8 Comments:

At 8/23/2012 04:52:00 π.μ., Anonymous aerosol said...

Έρχομαι τέσσερεις το βράδυ από τα επείγοντα. Σήμερα δεν έμεινα πολύ. Κάπου σαράντα λεπτά.
Στο Παθολογικό ένας γέρος βέλαζε από τον πόνο. Βέλαζε. Δεν είναι τρόπος του λέγειν. Όταν έφευγα, παρακαλούσα να μην ξανακούσω αυτό τον ήχο. Αλλά τον είχαν φέρει στην είσοδο για μεταφορά κάπου αλλού και τον άκουγα σχεδόν έως την πύλη.
Μου θύμισε ταινίες με ζόμπι. Και τον πατέρα μου να λέει πως η ζωή είναι μεγάλη πουτάνα, και να ξέρω τι εννοεί.
Ο οξύς σωματικός πόνος παιδαγωγός; Γαμώ τη σύνεσή μου και την παιδαγωγική μου μέσα γαμώ.

-----------------------------------
Ταυτόχρονα, κατανοώ τη δυσκολία της συντεταγμένης κοινωνίας να συναινέσει μέσω των θεσμών της στην ευθανασία -ακόμα κι αν όλοι οι κρίνοντες είναι υπέρ, σε προσωπικό και ανθρώπινο επίπεδο. Είναι πιο οριακό ώς κοινωνικό φαινόμενο και από την αυτοδικία .
Οφείλουμε πάντως να βρούμε ασφαλιστικές δικλίδες που να προστατεύουν την αξιοπρέπεια. Και οι οριακές καταστάσεις είναι ανθρώπινες (και μάλιστα συχνές) και δεν μπορούμε μονίμως να τις βάζουμε κάτω από το χαλάκι μην τις δει η πεθερά.

Νομίζω πως ισχύει ο άγραφος κανόνας πως σε τέτοιες στιγμές και περιπτώσεις ο καθένας παίρνει τις βαρειές ευθύνες της επιλογής και -σαν ήρωας τραγωδίας- καλείται να πληρώσει και το τίμημα. Όμως, σε μια κοινωνία έντονα κανονιστική από τη μία και λογοκρατούμενη από την άλλη, πρέπει να έχουμε κάποιες πρακτικές διεξόδους και να αντιμετωπίσουμε νομικά και τα ανείπωτα.

 
At 8/23/2012 08:28:00 π.μ., Blogger ο δείμος του πολίτη said...

Εντάξει βάζεις μεγάλο θέμα... Σε χώρες επιτρέπεται (Ελβετία) με αυστηρές προϋποθέσεις. Ηθικά είμαι υπέρ εφόσον κάποιος είναι βέβαιος για αυτό. Και ξέρουμε καλά ότι υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Απλά χρειάζονται οι προϋποθέσεις ώστε να είναι βέβαιο ότι δε θα φτάσουμε ούτε σε ευγονική (τύπου μυθικού Καιάδα) ούτε σε μαζικές δολοφονίες (για κληρονομιές κλπ).

 
At 8/23/2012 03:46:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

"Και κάπως έτσι βαφτίζουμε την έκπτωση σύνεση και τον πόνο παιδαγωγό."

Τα είπες όλα, Old!

 
At 8/23/2012 08:44:00 μ.μ., Anonymous Σωτήρης said...

Αυτή η μανία σου να συσχετίζεις τα πάντα με την πολιτική είναι άλλο πράγμα. Λες και τα πάντα είναι πολιτική. Νομίζεις ότι ο κόσμος τρώει κουτόχορτο; Δες λίγο ποια είναι τα δέκα πρώτα σε κυκλοφορία περιοδικά. ΓΛΥΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ, COSMOPOLITAN, MIRROR, GLAMOUR, ELLE,LUCKY,MADAME FIGARO, MARIE CLAIRE, CELEBRITY, ΑΣΤΡΟΛΟΓΟΣ. Διαβάζει ο κόσμος, διαβάζει και ενημερώνετε. Και βεβαίως ξέρει πως είναι συνετό να ψωνίζει απ τις εκπτώσεις και βεβαίως ξέρει πως το ξύλο βγήκε απ τον παράδεισο. Δε τόχεις δει το έργο με τη Βουγιουκλάκη; Αλλά που να το δεις, όλο κάτι κουλτουριάρικα πας και βλέπεις. Χαλάρωσε λίγο. Η ζωή είναι ωραία. Όλο γκρίνια γκρίνια γκρίνια. Όλοι αυτοί δηλαδή που διασκεδάζουν και δεν σκοτίζονται τι είναι, μαλάκες; Έχει ο Θεός.

 
At 8/23/2012 10:33:00 μ.μ., Anonymous Πόνος said...

Δικαίωμα στην επιλογή old Boy αυτό είναι το μεγαλειώδες.
Αν αυτή η επιλογή παρθεί με τη βοήθεια των ματιών των ανθρώπων που αγαπάμε και μας αγαπούν τότε η σύνεση διώχνει τον πόνο.

 
At 8/24/2012 10:31:00 π.μ., Anonymous sunCoater said...

Φαντάσου το εξής: ο πολιτισμός μας έχει χτίσει ένα κυκλικό κάστρο, μέχρι εκεί φτάνουν τα όρια του, ό,τι υπάρχει από εκεί και έξω το φοβάται. Με την πάροδο των αιώνων τα τείχη όλο και μεγαλώνουν, όλο και μεγαλώνουν καθώς έννοιες και καταστάσεις που παλιότερα ήταν άγριες και σκοτεινές εξημερώνονται και εγκολπώνονται (πχ μη χτυπάτε τις γυναίκες με ρόπαλο, ας σταματήσουμε να ταΐζουμε λιοντάρια με ανθρώπους, δώστε ψήφο σε όλους, πατήστε τον ρατσισμό κα).

Επειδή όμως ζούμε σε ένα πεπερασμένο σφαιρικό κόσμο από ένα σημείο και μετά υπάρχουν όλο και πιο λίγα πράγματα να φοβόμαστε, τα τείχη ενώ επεκτείνονται ουσιαστικά είναι λιγότερα μέτρα.

Με αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει ή να φτάνουμε οσονούπω στο σημείο που βρισκόμασταν αιώνες πριν, τα τείχη είναι μικρά μόνο που το εκτός έχει γίνει εντός και το ανάποδο. Και μένει ένα πολύ μικρό, αλλά πρωταρχικό κομμάτι φόβου για να παλεύουμε: η τεχνητή ζωή και ο τεχνητός θάνατος. Αμφίσημες καταστάσεις.

υγ. οι λεζάντες των φωτογραφιών πάντως ταιριάζουν γάντι στον "Whistler's Mother" και την τοιχογραφία της "Santuario de Misericordia".

 
At 9/20/2012 07:54:00 μ.μ., Anonymous www.aksioprepeiakantoxh.com said...

Υποθέτω θα την έχεις δει...

http://www.imdb.com/title/tt0369702/

 
At 9/20/2012 08:01:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Nαι, ωραία ταινία.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home