Touchables

 Kινηματογραφικός ήρωας. Ζει και βασιλεύει.

Αληθινός άνθρωπος. Δεν ζει πια.

O πρώτος εξηγούσε σε μια σκηνή της ταινίας πως οι άνθρωποι στην κατάστασή του δεν μπορούν ούτε καν να αυτοκτονήσουν: υπό μία έννοια πρόκειται για το έσχατο στάδιο της αδυναμίας αυτοκαθορισμού.

Ο δεύτερος ζήτησε από τα δικαστήρια να τον αφήσουν να πεθάνει νόμιμα, να δώσει τέλος στη ζωή του ένας γιατρός, αφού ο ίδιος αδυνατούσε.

Ο πρώτος ζήτησε από τον καλύτερό του φίλο καθώς τον ξύριζε, να περάσει το ξυράφι στο λαιμό του. Ο φίλος του δεν το έκανε, ο κινηματογραφικός ήρωας όχι μόνο έζησε, αλλά βρήκε και γυναίκα.

Ο δεύτερος είχε γυναίκα, που μάλιστα τον στήριζε δημόσια στο αίτημά του. Τα δικαστήρια απέρριψαν το αίτημά του. Σε αντίθεση με τον πρώτο, έξι μέρες μετά τη δικαστική απόφαση πέθανε.

Υπήρχε και ανώτερος βαθμός. Ίσως κέρδιζε την επόμενη δίκη. Αλλά ο δικαστικός, όπως και κάθε αγώνας, προϋποθέτει έναν άνθρωπο που έχει διάθεση να αγωνίζεται. Αυτός δεν μπορούσε να αγωνιστεί άλλο, δεν άντεχε να ζει άλλο. 

Κι έτσι πέθανε. Ήθελε να πεθάνει νόμιμα, αλλά αφού αυτό δεν γινόταν, πέθανε στα μουλωχτά.

Κι αν ψάξει κανείς να κατηγορήσει κάτι, 

δεν θα είναι το υπέρ της ζωής μήνυμα της ταινίας,

δεν θα είναι η απελπισία και η λαχτάρα θανάτου του συγκεκριμένου ανθρώπου,

δεν θα είναι ενδεχομένως ούτε καν η δικαστική απόφαση.

Αν ψάξει κανείς να κατηγορήσει κάτι θα είναι προφανώς και ξανά

ο πόνος και η έκπτωση,

που όταν οφείλονται σε λόγους υγείας είναι εν πάση περιπτώσει πάνω από τις δυνάμεις μας,

αλλά όταν οφείλονται σε άλλους λόγους θα έπρεπε να είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί μας.

Θα έπρεπε, αλλά υπάρχει κάτι βολικό στην έκπτωση και κάτι μαζοχιστικό στον πόνο.

Και κάπως έτσι βαφτίζουμε την έκπτωση σύνεση και τον πόνο παιδαγωγό.