Η τελευταία μέρα του καλοκαιριού
Το θέμα δεν είναι να βρεις από κάπου να πιαστείς. Ας πούμε ότι έχεις από κάπου να πιαστείς. Ας πούμε ότι έχεις από κάπου να αντλείς και αισιοδοξία και δύναμη και ομορφιά και ζωή και όλα τα θετικά συναισθήματα της οικουμένης.
Το θέμα είναι αν αρκεί το να έχεις από κάπου να πιαστείς.
Γιατί μετά τι κάνεις; Κλείνεις τα αυτιά, κλείνεις τα μάτια, προσποιείσαι ότι όλο αυτό στο βαθμό που δεν σε αφορά ζωτικά δεν σε αφορά καθόλου, και πιάνεσαι από εκεί που έχεις να πιαστείς;
Πώς μπορείς να είσαι ευτυχισμένος στο ελληνικό φθινόπωρο του 2012;
Κι ας έχεις όλους τους λόγους.
(Έπειτα σκέφτομαι πως αυτή είναι η φτιαξιά μου. Πως ίσως πάντα κρυφοκαταθλιπτικός ήμουν, πώς μάλλον πάντα είχα θέμα με την ευτυχία και τη χαρά. Πως χρησιμοποιώ την κρίση ως πρόσχημα για να προβάλλω τα δικά μου θέματα. Έτσι δεν έκαναν άλλωστε οι περισσότεροι από όσους αυτοκτόνησαν; Έτσι δεν μας διδάσκουν οπίνιον μέικερς και ψυχολόγοι; Να μην αποδίδουμε τις αυτοκτονίες στα οικονομικά αίτια και μόνο, να θυμόμαστε ότι ο άνθρωπος είναι σύνθετο ον και πως αν δεν έχεις την προδιάθεση, ο κόσμος να χαλάει γύρω σου εσύ δεν φουντάρεις).
Αλλά αυτό δεν είναι ένα ποστ που θέλει να μιλήσει για εκούσιες αφαιρέσεις ζωής.
Αυτό είναι ένα ποστ που θέλει να αντιστρέψει το επιχείρημα: τι σημασία έχει αν έχεις ή δεν έχεις να πιαστείς από κάπου, όταν ο κόσμος χαλάει γύρω σου; Τι σημασία έχει το πόσο δυνατός είσαι ή από το πού μπορείς να αντλήσεις αισιοδοξία, όταν ο κόσμος χαλάει γύρω σου;
Το θέμα είναι αν αρκεί το να έχεις από κάπου να πιαστείς.
Γιατί μετά τι κάνεις; Κλείνεις τα αυτιά, κλείνεις τα μάτια, προσποιείσαι ότι όλο αυτό στο βαθμό που δεν σε αφορά ζωτικά δεν σε αφορά καθόλου, και πιάνεσαι από εκεί που έχεις να πιαστείς;
Πώς μπορείς να είσαι ευτυχισμένος στο ελληνικό φθινόπωρο του 2012;
Κι ας έχεις όλους τους λόγους.
(Έπειτα σκέφτομαι πως αυτή είναι η φτιαξιά μου. Πως ίσως πάντα κρυφοκαταθλιπτικός ήμουν, πώς μάλλον πάντα είχα θέμα με την ευτυχία και τη χαρά. Πως χρησιμοποιώ την κρίση ως πρόσχημα για να προβάλλω τα δικά μου θέματα. Έτσι δεν έκαναν άλλωστε οι περισσότεροι από όσους αυτοκτόνησαν; Έτσι δεν μας διδάσκουν οπίνιον μέικερς και ψυχολόγοι; Να μην αποδίδουμε τις αυτοκτονίες στα οικονομικά αίτια και μόνο, να θυμόμαστε ότι ο άνθρωπος είναι σύνθετο ον και πως αν δεν έχεις την προδιάθεση, ο κόσμος να χαλάει γύρω σου εσύ δεν φουντάρεις).
Αλλά αυτό δεν είναι ένα ποστ που θέλει να μιλήσει για εκούσιες αφαιρέσεις ζωής.
Αυτό είναι ένα ποστ που θέλει να αντιστρέψει το επιχείρημα: τι σημασία έχει αν έχεις ή δεν έχεις να πιαστείς από κάπου, όταν ο κόσμος χαλάει γύρω σου; Τι σημασία έχει το πόσο δυνατός είσαι ή από το πού μπορείς να αντλήσεις αισιοδοξία, όταν ο κόσμος χαλάει γύρω σου;
posted by Old Boy @ 1:43 π.μ.
28 comments
28 Comments:
το θέμα φίλε,είναι εαν έχεις κι αν έχω και αν έχουμε καμία αντικειμενική σημασία.ο καθένας μας είναι ο,τι γουστάρει να είναι.
Το θέμα δεν είναι να βρεις από κάπου να πέσεις. Ας πούμε ότι έχεις από κάπου να πέσεις. Ας πούμε ότι έχεις από κάπου να αντλείς και απαισιοδοξία και θλίψη και ασχήμια και θάνατο και όλα τα αρνητικά συναισθήματα της οικουμένης.
Το θέμα είναι αν αρκεί το να έχεις από κάπου να πέσεις.
Γιατί μετά τι κάνεις; Κλείνεις τα αυτιά, κλείνεις τα μάτια, προσποιείσαι ότι όλο αυτό στο βαθμό που σε αφορούσε ζωτικά σε αφορούσε ολοκληρωτικά, και πέφτεις από εκεί που βρήκες να πέσεις;
Πώς μπορείς να μην είσαι δυστυχισμένος στο ελληνικό φθινόπωρο του 2012;
Κι ας έχεις όλους τους λόγους εναντίον.
(Έπειτα υποκρίνεσαι πως αυτή είναι η φτιαξιά σου. Πως ίσως πάντα δυστυχισμένος ήσουν, πώς μάλλον πάντα είχες θέμα με την ευτυχία και τη χαρά. Πως χρησιμοποιείς τη κρίση ως πρόσχημα για να προβάλλεις τα δικά σου θέματα. Έτσι δεν έκαναν άλλωστε οι μερικοί από όσους αυτοκτόνησαν; Έτσι δεν μας διδάσκουν οι ψυχολόγοι; Να μην αποδίδουμε τις αυτοκτονίες στα οικονομικά αίτια μόνο, να θυμόμαστε ότι ο άνθρωπος είναι σύνθετο ον και πως ακόμα και αν έχεις την προδιάθεση, ο κόσμος να χαλάει γύρω σου εσύ μπορεί και να μην φουντάρεις).
Αλλά αυτό δεν είναι ένα ποστ που θέλει να μιλήσει για εκούσιες αφαιρέσεις ζωής.
Αυτό είναι ένα ποστ που θέλει να αντιστρέψει το επιχείρημα: τι σημασία έχει αν έχεις ή δεν έχεις να πέσεις από κάπου, όταν ο κόσμος βαστάει ακόμα γύρω σου; Τι νόημα έχει το πόσο αδύνατος είσαι ή από το πού μπορείς να αντλήσεις θλίψη, όταν ο κόσμος παρ'όλα αυτά κρατιέται ακόμα γύρω σου;
ο κοσμος γυρω ποτε δεν ηταν τελειος παντα χαλαγε κατι, καπου καποτε!
το θεμα ειναι να πιαστεις και να σωσεις κι αλλους αν μπορεις γιατι μονος κα πιασμενος απο καπου δε λεει
Το κρυφοκαταθλιπτικός φταίει. Το κρυφο- συγκεκριμένα. Μια χαρά περιφέρουμε την κατάθλιψη μας και φανερά. Δεν πα να ήταν το '96, το '04, το φθινόπωρο του '12. Απλά τώρα μοιάζουμε λιγότερο παράταιροι. Ω, ψέματα, και τώρα παράταιροι, έχουν πέσει πολλοί με τα μούτρα στο κυνήγι της αισιοδοξίας, της πετυχημένης-ιστορίας-παρόλο-που, του θάρρους-να-δημιουργήσεις, να-κυνηγήσεις-τα-όνειρα, αλλά σιγά μην έπεφτε στη λούπα ο ολντ μπόυ να συγκριθεί μ αυτούς. Μπε, πάλι οι μίζεροι θα σώσουν τον κόσμο :p Ακόμα καλύτερα αν τον σώσουν οι σαν τον επάνω που λένε ο καθένας όπως θέλει και όπως μπορεί.
Έχει σημασία. Γιατί όταν είσαι δυνατός, μπορείς να βοηθήσεις το διπλανό σου. Και κάπως έτσι μπορεί ο κόσμος να καθυστερήσει έστω και λίγο να χαλάσει. Γιατί ο κόσμος είναι γεμάτος από "διπλανούς" που χρειάζονται βοήθεια.
"Για να είμαστε ευτυχισμένοι, πρέπει να μη μας απασχολούν πολύ οι άλλοι."
Albert Camus
κι εμενα με απασχολει πολυ αυτο, πως μπορεις να εισαι ευτυχισμενος οταν ολα καταρρεουν, και μάλιστα αν εχεις δικαιωμα να εισαι ευτυχισμενος οταν ολα καταρρεουν, χωρις να εχω καταληξει πουθενα βεβαια.
Ο κόσμος που χαλάει γύρω σου, από ανθρώπους είναι φτιαγμένος -για την ακρίβεια, είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Δυνατοί και αδύνατοι. Που έχουν να πιαστούν και που δεν έχουν να πιαστούν. Που την παλεύουν και που δεν την παλεύουν. Που βλέπουν το φως και πορεύονται προς τον ήλιο και που ρουφάνε το σκοτάδι και γίνονται σκιές. Μέσα στον κόσμο, υπάρχει κόσμος και κόσμος. Υπάρχει κόσμος που χαλάει και κόσμος που φτιάχνει. (μας μπερδεύει το "χαλάει" στην ενεργητική φωνή, γιατί καμιά φορά υπονοεί την παθητικότητά του: την έννοια του "καταστρέφεται". Αυτό όμως δεν κάνει όποιος καταστρέφει κάτι; Καταστρέφεται).
Υπάρχει κόσμος που χαλάει, λοιπόν, και κόσμος που δεν βλέπει ότι ο κόσμος χαλάει και κόσμος που δεν θέλει να πιστέψει ότι κόσμος χαλάει και κόσμος που δεν θα ηρεμήσει ποτέ αν δεν κάνει τα πάντα για να μην χαλάει ο κόσμος. Κι ας χαλάει ο κόσμος. Το θέμα δεν είναι αν χαλάει. Είναι -για όλους μας, δηλαδή για τον καθένα ξεχωριστά- τι κάνεις την ώρα που χαλάει. Πόσο δυνατός είσαι για να φτιάξεις στα χαλάσματα ζωή. Πόσο ευγενικός είσαι για να ψάξεις μέσα στο σωρό των χαλασμάτων ένα μικρό λουλούδι, ένα σπασμένο παιδικό παιχνίδι που ακόμα κουρδίζει και κουτσοπηγαίνει. Και παράγει ακριβώς τον ίδιο ήχο που έκανε και πριν το μεγάλο χαμό, δείχνοντάς σου πως υπάρχουν πράγματα που δεν μασάνε από χαμούς, που δεν ξέρουν τι είναι οι χαμοί, που είτε επιζούν είτε εξολοθρεύονται στους χαμούς, που ξέρουν μόνο από ζωή και θάνατο, και που γι'αυτό -για να κρατήσεις τη ζωή μέσα στο χαμό, μέσα στο θάνατο- αξίζει να τα περισώσεις, αξίζει να επιζήσουν.
Πάντα, ο Καλβίνο μας τα λέει ακόμα πιο επώδυνα: “Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που αφορά το μέλλον. Αν υπάρχει μια κόλαση είναι αυτή που υπάρχει ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε καθημερινά, που διαμορφώνουμε με τη συμβίωσή μας. Δυο τρόποι υπάρχουν για να μην υποφέρουμε. Ο πρώτος είναι για πολλούς εύκολος: να αποδεχθούν την κόλαση και να γίνουν τμήμα της μέχρι να μην βλέπουν πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή προσοχή και διάθεση για μάθηση: να προσπαθήσουμε να μάθουμε και να αναγνωρίσουμε ποιος και τι, μέσα στην κόλαση, δεν είναι κόλαση, και να του δώσουμε διάρκεια, να του δώσουμε χώρο”.
Κι όμως η αισιοδοξία είναι αυτό που σε στηρίζει και σε κάνει να αναζητάς το δικό σου βηματισμό και πιάνοντας κι άλλους να προχωρήσετε -λίγοι ίσως, αλλά είναι μια αρχή- μπροστά. Η αισιοδοξία κινάει την πρόοδο.
Σημασία έχει να εχεις να πιαστείς, να είσαι δυνατός και να αντλείς αισιοδοξία για να φτιάχνεις τον κόσμο που χαλάει γύρω σου. Από μικροδιορθώσεις μέχρι πλήρη ανατροπή αν βρείς κι άλλους να ενώσεις τις δυνάμεις σου.
Εχει σημασία να έχεις από κάπου να πιαστείς γιατί θα πιαστεί και κάποιος άλλος από σένα και κάποιος άλλος από τον κάποιον άλλο και πάει λέγοντας. Ενώ αν πέσουμε όλοι μαζί μέσα στο πηγάδι δεν ξέρω ποιος θα βοηθήσει ποιον...
Μας ρίχνεις την Τρίτη μέσα στην Αγάπη, εσύ την κάνεις και πας αλλού* και το δίνεις (όχι τίποτα άλλο είναι και το θέμα περσινά ξινά σταφύλια) , εμείς πήζουμε στην Αγάπη κοντεύουμε να πάθουμε Γιανναρίτιδα και έρχεσαι τώρα την τελευταία μέρα του καλοκαιριού και μας λες παιδιά να σας πω τα νέα, η βάρκα έκατσε. Όλοι μαζί δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα (αφού δεν κάνουμε) και ο καθένας μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα αφού ότι και να κάνει δεν έχει καμία αξία ακόμη και για τον ίδιο. Μα θα μου πεις εγώ δε λέω “να κάνει” λέω “να πιαστεί”. Ε κι εγώ θα σε ρωτήσω ποια είναι η διαφορά.
Εκτός αν εννοείς, συμπτωματικά, έναν φίλο μου που μου έλεγε προχθές πως με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω του έχει πάθει κατάθλιψη και δεν μπορεί να χαρεί το καινούργιο αυτοκίνητο που αγόρασε(35000 ευρω). Αλλά δεν νομίζω να εννοείς αυτό.
*Αυτός ο sraosha ανάβει φωτιές. Καλό όμως αυτό, έρχεται χειμώνας.
Ένας και μόνο λόγος: Χωρίς αισιοδοξία δεν ελπίζεις τίποτα, δεν θέλεις και άρα δεν προσπαθείς να αλλάξεις τίποτα.
Η ελπίδα Ολντ Μπόι. Μετά το σεξ, Η κινητήρια δύναμη
-Εντάξει, ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να είσαι δικηγόρος (ή γιατρός) γιατί εκείνοι "εκ του νόμου" επιβάλλεται να μην ανησυχούν για ο,τιδήποτε πέρα από τον εαυτό τους (καθότι αδιάλειπτη η έκθεσή τους στη δυστυχία). Αλλά μήπως σιγά σιγά γινόμαστε όλοι μικροί δικηγορίσκοι;
-Τα 2 ερωτήματά σου στο τέλος δε διευκρινίζεται αν θέτονται στην ηθική ή την πραγματολογική τους βάση. Ηθικά, είμαστε κομμάτι αυτού του κόσμου και ένας πόνος, δεν μπορεί, κάπου σε κάποιο νεύρο θα μας χτυπάει, μόνο που υπάρχουν ΤΟΣΕΣ πηγές πόνου σπαρμένες σ' αυτή τη γη. Πραγματολογικά, όσο να το πεις, αν είσαι δυνατός κι έχεις κάπου να πιαστείς είναι ένα ατού κοιτώντας το αύριο και τις κατσαρίδες.
Άσε τις δικαιολογίες αγόρι. Δεν είναι ώρα αυτή να πέσει κανείς. Όταν ο κόσμος χαλάει είναι ώρα να σταθείς όρθιος. ;)
@kostas.nik, φοβερό σχόλιο.
Eίναι αληθινά γενναία στάση η απόλαυση της χαράς της κάθε στιγμής, ακόμα και η ανακάλυψη ομορφιάς σε στιγμές όπου η πίκρα υπερισχύει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να μπορεί κανείς μέσα στην καταιγίδα να δει τις μικρές, θαυματουργές σταγόνες, να τις αγγίξει και να ξεχάσει τα σύννεφα. Το ουράνιο τόξο θα εμφανιστεί ως απόρροια της ικανότητάς του να γυρνάει την πλάτη στα άσχημα και να χαίρεται αβίαστα, βαθιά, ειλικρινά με κάθε λουλούδι, κάθε αστέρι, που θα βρεθεί στα βουνά μα και στις χαράδρες του ταξιδιού του. Αυτό είναι η ελπίδα και η αισιοδοξία. Να μην περιμένεις το τέλειο, να μην πέφτεις στο σκληρά ατελές. Να βρίσκεις πάντα κάτι να χαρείς. Και πόσο μάλλον όταν έχεις από κάπου να πιαστείς...
Ίσως κυνικά μα νομίζω ρεαλιστικά , ο κόσμος μας είναι ο εαυτός μας και οι δικοί μας . Όλα τ'αλλα μου φαίνονται σοσιαλιστικές αμπελοφιλοσοφίες , αν όχι υποκριτικά- με το συμπάθειο . Όπως παραπάνω σωστότατα γράφτηκε , ο κόσμος πάντοτε , κάπου χάλαγε. ( Εκτός βέβαια κι αν η συζήτηση γινόταν στη βάση της απειλής που όντως εγκυμονεί ο χαλασμένος κόσμος γύρω μου στον "κόσμο" μου. Με την έννοια αυτή , προφανώς και συμμερίζομαι τον χαλασμό. )
Χαλάει αλήθεια ο κόσμος γύρω σου; Μήπως απλά αλλάζει ο κόσμος μέσα σου;
Ακόμη και στην περίπτωση που οι δομές της κοινωνίας λειτουργούσαν υπέρ της αλλυλεγγύης των μεταξύ των ανθρώπων (δεν υπάρχει παράδειγμα στην ιστορία) το ερώτημα θα ετίθετο με την ίδια ισχύ.
Η ευδαιμονία υπάρχει στα ερωτήματα και στηβ αναζήτηση των απαντήσεων
Αν σε καταλαβαίνω σωστά, είναι από τις σπάνιες φορές που διαφωνώ πλήρως. Ιδού το γιατί:
"Το θέμα είναι αν αρκεί το να έχεις από κάπου να πιαστείς."
Αν αρκεί για να γίνει τι πράγμα; Το αρκεί μας παραπέμπει σε κάτι συγκεκριμένο. Ίσως το θεωρείς αυτονόητο αυτό το κάτι αλλά εγώ δεν το βλέπω.
"Γιατί μετά τι κάνεις; Κλείνεις τα αυτιά, κλείνεις τα μάτια, προσποιείσαι..."
Επίσης ως αυτονόητο αναφέρεται κι αυτό. Από πού και ως πού; Γιατί θεωρείς αυτονόητο πως ο μόνος τρόπος να ζήσεις (τουλάχιστον χωρίς βαριά κατάθλιψη και, ναι, εν τέλει πιθανή αυτοκτονία) προϋποθέτει έλλειψη συνείδησης των πραγμάτων; Και μάλιστα ηθελημένη αν χρειαστεί;
"τι σημασία έχει αν έχεις ή δεν έχεις να πιαστείς από κάπου, όταν ο κόσμος χαλάει γύρω σου; Τι σημασία έχει το πόσο δυνατός είσαι ή από το πού μπορείς να αντλήσεις αισιοδοξία, όταν ο κόσμος χαλάει γύρω σου;"
Τι σημασία έχει αν ο κόσμος χαλάει γύρω σου; Κι αυτή η απάντηση μπορεί να σου φαίνεται αυτονόητη αλλά φοβάμαι τα αυτονόητα και περιμένω κάποια απάντηση που δεν βασίζεται βολικά στο τι "νιώθουμε πίσω από τις λέξεις". Όχι μόνο γιατί δεν νιώθουμε όλοι το ίδιο αλλά γιατί νομίζω πως υπονοείται άρρητα πως υπάρχει ένας και μόνο σωστός τρόπος να νιώθουμε.
Έχω την αίσθηση πως τα τελευταία σαράντα χρόνια ζήσαμε σε μια σπάνια ιστορική φάση της Ελλάδας: δεκαετίες χωρίς πόλεμο, ακραία φτώχια, πείνα, λοιμούς και μέγιστες καταστροφές. Το 97% το ανθρώπων έζησαν σε αυτό το οποίο περιγράφουμε ως "ο κόσμος όταν χαλάει". Είναι ζαβοί που έζησαν χωρίς να κλαίνε κάθε ώρα και στιγμή -όταν είχαν την επιλογή- ή κάτι τρέχει με την δική μας ερώτηση; Μήπως είμαστε χεσμένοι πάνω μας τώρα που για πρώτη φορά αντικρίζουμε αυτό που για το 97% της ανθρωπότητας υπήρξε η βάση της ανθρώπινης εμπειρίας; Μήπως χύνουμε τα δάκρυα του καλομαθημένου που για πρώτη φορά ζορίζεται;
Τέτοιος είμαι, καταθλιπτικός, δεν κάνω τον μάγκα και δεν βρίσκω πολλά για να πιαστώ και να είμαι ευτυχισμένος. Όμως το παρόν κείμενο μοιάζει να εκλογικεύει την στενοχώρια μας ως την ουσιαστικά, λογικά και φιλοσοφικά σωστή στάση. Μετατρέπει την έκπληκτη πίκρα μας σε μανιφέστο. Εξαίρει την κλαψομουνίαση και δαιμονοποιεί την απλή, ανθρώπινη, υγιή στάση του να βιώνεις τα προβλήματα μεν, να μη σε τσακίζουν δε.
Αν ειλικρινά θεωρούμε πως υπάρχει ηθικό πρόβλημα στο να αντέχει κανείς και στο να βρίσκει και πράγματα από τα οποία αντλεί χαρά τότε (αν είμαστε ειλικρινείς) μιλάμε ακριβώς για εκούσιες αφαιρέσεις ζωής ως μόνη συνεπή αντίδραση. Συγνώμη, αλλά όχι μόνο δεν συνυπογράφω αλλά το βρίσκω θλιβερό από πολλές απόψεις.
[Συμπάθα με αν έγινα οξύς. Γνωρίζεις πως δεν είναι επί προσωπικού.]
Δυνατός μπορείς να φανείς απέναντι στην τραγωδία. Μπροστά σ' αυτή τη μιζέρια, όμως, που σε ρουφάει σιγά-σιγά, ύπουλα, σαν μαύρη τρύπα, τι δύναμη να δείξεις?
Το θέμα δεν είναι αν ανήκεις στους τυχερούς.Το θέμα είναι αν ανήκεις στους χοντρόπετσους. Γιατί αν είσαι απ' αυτούς που κουβαλάνε όλα τα βάρη του κόσμου στην πλάτη τους, δεν γλιτώνεις από πουθενά.
Όσα κι αν έχεις εσύ προσωπικά να πιαστείς.
Αν και για να είμαι δίκαιη, όπως είχα ήδη ψυλλιαστεί και όπως φαίνεται και από τα παραπάνω σχόλια, μάλλον εγώ είμαι ευαίσθητη μέχρι μαλακίας και όχι οι άλλοι χοντρόπετσοι. Αλλά δεν είναι σοσιαλιστικές αμπελοφιλοσοφίες, είναι η φτιαξιά του καθενός.
«Όμως το παρόν κείμενο μοιάζει να εκλογικεύει την στενοχώρια μας ως την ουσιαστικά, λογικά και φιλοσοφικά σωστή στάση. Μετατρέπει την έκπληκτη πίκρα μας σε μανιφέστο. Εξαίρει την κλαψομουνίαση και δαιμονοποιεί την απλή, ανθρώπινη, υγιή στάση του να βιώνεις τα προβλήματα μεν, να μη σε τσακίζουν δε».
Δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου. Ειλικρινά. Καταλαβαίνω πως μπορεί το ποστ να διαβαστεί με τον τρόπο που λες, ωστόσο δεν ήθελα να προβώ σε κανενός είδους μανιφέστο. Προσωπικά συναισθήματα ήθελα να διατυπώσω. Στα οποία φυσικά και δέχομαι κάθε κριτική και σε μεγάλο βαθμό μπορώ κι ο ίδιος να συμφωνήσω ότι είναι βάσιμη.
Αλλά δεν θέλησα να διακηρύξω οτιδήποτε. Το πώς εγώ νιώθω έγραψα.
Είναι ευλογία να υπάρχουν σταθερές στη ζωή μας για να πιαστούμε. Γλυκαίνει το μέσα μας κ αντλούμε δύναμη.
Απο κει κ πέρα όμως εναπόκειται στη διάθεση κ την κρίση του καθένα μας πως θα το διαχειριστούμε όλο αυτό αλλά κυρίως στη διάθεση. Υπάρχουν τρία τινά που έχoυμε να επιλέξουμε. Εθελοτυφλία, φαυλότητα ή....η δράση! Έμπρακτα κ θεωρητικά. Προσωπικά πιστεύω ότι αν κάτι μπορεί να μας σώσει στην παρούσα κατάσταση που ζούμε, αυτό είναι η αλληλεγγύη κ το να βρούμε που πραγματικά είναι η αλήθεια μας.
Αν θέλουμε να αλλάξει ο κόσμος ας αλλάξουμε πρώτα το μέσα μας.
Με εκτίμηση
Μαρία Αλιφέρη :-)
@Old Boy
Δεν μπορώ να κάνω καμία κριτική στα συναισθήματά σου -ακόμα κι αν είχα το δικαίωμα, μου είναι πιο γνώριμα απ' όσο θα ήθελα να παραδεχτώ.
Αντιδρώ στην λογική στην οποία τείνουν αν τα αφήσουμε χωρίς αντίλογο, και αυτό τον αντίλογο επιθυμούσα να διατυπώσω.
Οι ερωτήσεις που έκανα δεν είναι ρητορικές. Είναι ερωτήσεις που κάνω και στον εαυτό μου, ακριβώς γιατί έχω γίνει δύσπιστος απέναντι στους ωκεανούς συναισθήματος που δημιουργούνται από αυτά που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Σαρώνουν τη σκέψη μας και μας κάνουν να εκφραζόμαστε πολωμένα, με λέξεις φορτισμένες αλλά όχι πάντα ξεκάθαρες.
Ξαναρωτώ (έστω για να το ακούσω εγώ): Τι σημασία έχει αν ο κόσμος χαλάει γύρω σου; Τι θα πει "χαλάει";
Το 1942 ο Κουν ίδρυσε το Θέατρο Τέχνης. Είμαι σίγουρος πως αυτό δεν αναιρεί τίποτα από τη φρίκη της κατοχής -ιδιαίτερα στην λιμασμένη ΑΘήνα. Είμαι επίσης σίγουρος πως αυτή η κίνηση δεν ήταν προσποίηση ότι τάχα δεν τον αφορούσε προσωπικά αυτή η φρίκη.
Μπορεί κανείς να αυτοκτονήσει, να κοιτά άπραγος τον τοίχο ή να ερωτευτεί. Όλα υπεράνω κριτικής, δεν είμαι θεός να τα ζυγίσω. Η επιχειρηματολογία, όμως, για το τι είναι φυσικότερο ή αυτονόητο ή αναμενόμενο ή πιο "ευαίσθητο" να κάνει κανείς, είναι κάτι άλλο: μετατρέπει τα συναισθήματα σε ιδεολογία και αυτόν που βιώνει αλλιώς τα προβλήματα σε ιδεολογικό αντίπαλο. Αυτό δεν το βρίσκω υπεράνω κριτικής και σε αυτό στέκομαι αντίθετα, όχι στα συναισθήματά σου/μου/του.
[Εκτός αν νιώθεις όντως πως όποιος βρει κάπου να πιαστεί είναι ανάλγητος μαλάκας αλλά πιστεύω πως δεν το βλέπεις πραγματικά έτσι.]
Άλλο ένα α-νόητο ποστ!
“Προσωπικά πιστεύω ότι αν κάτι μπορεί να μας σώσει στην παρούσα κατάσταση που ζούμε, αυτό είναι η αλληλεγγύη”
Και τι σημαίνει ακριβώς κυρία Μαρία αυτή η λέξη-καραμέλα “αλληλεγγύη”; ποιοί είμαστε εμείς που θα μας σώσει αυτή η λέξη και για ποιους ακριβώς πρέπει να
εγγυηθούμε; και ποιες είναι αυτές οι εγγυήσεις που πρέπει να δώσουμε; Βοηθείστε με να καταλάβω τι πρέπει να αλλάξω μέσα μου για να βοηθήσω να αλλάξει ο κόσμος.
Ήθελα να σου αφήσω κι αυτό εδώ.
"Mr. Allen, do you truly believe that happiness in life is impossible?
This is my perspective and has always been my perspective on life. I have a very grim, pessimistic view of it. I always have since I was a little boy; it hasn’t gotten worse with age or anything. I do feel that’s it’s a grim, painful, nightmarish, meaningless experience and that the only way that you can be happy is if you tell yourself some lies and deceive yourself.
I think it’s safe to say that most people would disagree.
But I am not the first person to say this or even the most articulate person. It was said by Nietzsche, it was said by Freud, it was said by Eugene O’Neill. One must have one’s delusions to live. If you look at life too honestly and clearly, life becomes unbearable because it’s a pretty grim enterprise, you will admit."
http://the-talks.com/interviews/woody-allen/
LEKES
Δημοσίευση σχολίου
<< Home