Στη θάλασσα

Με τη θάλασσα η διαπραγμάτευση είναι διαρκής. Κολυμπώντας ή ξαπλώνοντας πάνω της, βουτώντας στα κύματα ή αποφεύγοντάς τα, το σώμα σου διαπραγματεύεται τις μεταβαλλόμενες επιθυμίες του με τη δική της διαρκή μεταβολή. Πας λίγο στα βαθιά και το μόνο που υπάρχει πια είναι η θάλασσα και ο εαυτός σου. Ή μάλλον το σώμα σου που είναι και δεν είναι εαυτός. Το σώμα σου που βρίσκει την ευκαιρία να αδειάσει προσωρινά από μεγάλο μέρος του εαυτού, καθώς γεμίζει με την μυστικιστική εμπειρία του θαλάσσιου μπάνιου. Ο εαυτός μπορεί να πάψει προσωρινά να βαραίνεται με πράγματα της ξηράς, όπως οι φορολογικές δηλώσεις και ο ΦΠΑ. Και είναι συνολικά το βάρος ενός κόσμου που έχει στηθεί πάνω σε φόρους προστιθέμενης αξίας, το οποίο επανέρχεται στις αληθινές, αβάσταχτα ελαφρές του, διαστάσεις.

Προφανώς και οι φόροι πρέπει να καταβάλλονται ώστε οι κοινωνίες να συνεχίσουν να λειτουργούν. Αλλά η θάλασσα θα συνεχίσει να υπάρχει, λειτουργούν δεν λειτουργούν οι κοινωνίες. Ό,τι σε περιμένει έξω από τη θάλασσα μπορεί από χώρο σε χώρο και από εποχή σε εποχή να είναι διαμετρικά αντίθετο. Το τι βρίσκεται διαμέσου των αιώνων και των τάξεων έξω από την θάλασσα, εξαρτάται από το σε ποιο σημείο του χρόνου έτυχε να ζεις και σε ποια τάξη έτυχε -ή κατάφερες- να ανήκεις. Μέσα στη θάλασσα όμως κάνεις μπάνιο ακριβώς όπως ο πλουσιότερος και ο φτωχότερος άνθρωπος της γης. Κάνεις μπάνιο ακριβώς όπως άνθρωποι που έζησαν χιλιετίες πριν από σένα και όπως ίσως θα εξακολουθούν να κάνουν και χιλιετίες μετά από σένα. Στη θάλασσα, κατά το διάστημα του μπάνιου, είναι όλοι ίδιοι, όλοι ίσοι, ακόμα κι αν κάποιοι βουτάνε από θαλαμηγούς, στις οποίες αμέσως μετά επιστρέφουν.

Το τι συζητάς τις προηγούμενες βδομάδες και ώρες παύει να έχει σημασία. Στη θάλασσα δεν υπάρχει Κουβέλης. Είσαι εκτός του βεληνεκούς του. Όταν είσαι μόνος σου στη θάλασσα χάνεσαι. Και βρίσκεσαι μαζί. Και κοιτάς την παραλία. Κι αναρωτιέσαι, τι νόημα έχει να γυρίσω; Μήπως να συνεχίσω προς την πλευρά της θάλασσας, μήπως να συνεχίσω να κολυμπάω όλο και πιο βαθιά μέχρι να μην μπορώ να γυρίσω; Και λες όχι, να γυρίσω, γιατί μόνο αν γυρίσω θα μπορώ να ξαναρθώ. Και θέλω να το ξαναζήσω αυτό εδώ. Εδώ που για λίγο τα προσωπικά σου προβλήματα δεν έχουν σημασία, η πολιτική δεν έχει σημασία, η ηθική δεν έχει σημασία,  τα προβλήματα του κόσμου δεν έχουν σημασία, ο κόσμος δεν έχει σημασία, οι σημασίες δεν έχουν σημασία.

Γιατί με το κεφάλι μέσα στο νερό το διαισθάνεσαι και επιτέλους το καταλαβαίνεις: έχεις μηδενική σημασία και ταυτόχρονα όλη τη σημασία του σύμπαντος. Δεν έχεις τη σημασία που νομίζεις ότι έχεις, τη σημασία που σου αποδίδουν οι διάφοροι κοινωνικοί σου ρόλοι, έχεις όμως τη σημασία ενός ανθρώπινου σώματος ολόιδιου με κάθε άλλο ανθρώπινο σώμα μέσα στη θάλασσα, μια σημασία πέραν από τις σκέψεις, πέραν από τον εαυτό. Κάθε εαυτός είναι και μια επένδυση σπουδαιοφάνειας σε ένα σώμα βασικά φυσικό, σε ένα σώμα που θέλει να κάνει απλά πράγματα, να τρώει, να κοιμάται, να μην πολυκουράζεται, να ερωτεύεται, να κάνει έρωτα, να κάνει παιδιά. Και πάμε και χτίζουμε πάνω του πολιτισμούς και τεχνολογίες και αναπτύξεις και υφέσεις και γραφειοκρατίες. Δεν ρώτησαν ποτέ τα σώματά μας αν θέλουμε να συμμετέχουμε στις σκοτούρες του κόσμου που έφτιαξαν, τα πέταξαν μέσα στον κόσμο και τους είπαν μάθε να κολυμπάς, μάθε να ζεις με το έλλειμμα και τον Στουρνάρα, αυτά είναι τα σημαντικά και η θάλασσα όχι.

Στον ουρανό δεσπόζει ο ήλιος, στη θάλασσα εσύ. Εσύ ως κάποιος που τον βλέπει και τον νοηματοδοτεί, διασφαλίζοντας ότι δεν καίει βλακωδώς, διασφαλίζοντας ότι η ύπαρξή του συνιστά φως, διασφαλίζοντας ότι η θάλασσα δεν κυματίζει βλακωδώς, ότι η ύπαρξή της συνιστά πλήρωση. Αυτή είναι η αληθινή σου σημασία.

Σώματα στη θάλασσα που κοιτούν ουράνια σώματα, μέσα σε ένα καλοκαίρι που επιστημονικά αποδεδειγμένα πλέον σωματίδια μάς φέρνουν ένα ακόμα μικρό βήμα πιο κοντά σε συνολικές εξηγήσεις. Για το πώς είναι φτιαγμένος ο κόσμος η επιστήμη μπορεί να συναινέσει και να ενώσει δυνάμεις στο CERN, για το πως πρέπει να λειτουργεί όμως ο κόσμος, η επιστήμη δίνει τη θέση της σε θεωρίες τύπου «Συναίνεση της Ουάσιγκτον». Ό,τι περισσότερο μάθουν οι άνθρωποι στο μέλλον για το πώς είναι φτιαγμένος ο κόσμος, πάντα θα ξέρουν πως μέσα στη θάλασσα μοιάζει φτιαγμένος σωστά. Έξω από αυτήν όμως, ο κόσμος θα αρχίσει να λειτουργεί ή πολύ πιο λάθος ή πολύ καλύτερα. Οι συναινέσεις θα δώσουν τη θέση τους στις συγκρούσεις. Πουτάνα ξηρά.

(Κείμενο γραμμένο για το 8ο τεύχος του Unfollow, 

που κυκλοφορεί για μερικές μέρες ακόμη, σε πόλεις και νησιά)