12.2.12

Αν πείθεσαι από την επιχειρηματολογία τους, αν τρομοκρατείσαι δηλαδή μπροστά στο ενδεχόμενο το "όχι" στο νέο μνημόνιο να σημάνει πυρηνικό όλεθρο και να γυρίσει τη χώρα μερικές χιλιετηρίδες πίσω, το σέβομαι.

Με δυο επισημάνσεις όμως:

1) Όταν το ένα σκέλος του διλήμματος είναι ο πυρηνικός όλεθρος, στο άλλο του σκέλος μπορεί ποτέ να υπάρξει κάποιο συγκρίσιμο μέγεθος; Υπάρχει δηλαδή, βάσει της συλλογιστικής τους, κάτι που θα μπορούσε να βρίσκεται στο άλλο σκέλος του διλήμματος και να είναι μη αποδεκτό, μη συζητήσιμο, μη παραχωρήσιμο; Γιατί αν σου προβάλλουν ως το απόλυτο κακό αυτό που θα συμβεί σε περίπτωση που πεις όχι, τότε μελλοντικά δικαιολογείται και η κάθε, μα κάθε, επόμενη θυσία και επιλογή. Σε κάθε επόμενο στάδιο, αυτό το σκέλος του διλήμματος θα παραμένει πανίσχυρο και άχαστο. 

Άρα αν τρομοκρατηθείς τώρα, η μόνη συνεπής στάση που σου απομένει είναι να τρομοκρατηθείς και σε όλα τα επόμενα διλήμματα. Δεν επιλέγεις δηλαδή μόνο για τώρα, επιλέγεις και για το μέλλον, επιλέγεις και για όλες τις επόμενες φορές. Γιατί στο ένα σκέλος θα παραμένει το απόλυτο κακό, οπότε τι θα σε κάνει τότε να μην αντέξεις το επόμενο σχετικό κακό, όταν τώρα αυτό επιλέγεις να το αντέξεις;

2) Υπάρχει έστω και ένας που να σου υπόσχεται ότι το δίλημμα δεν θα ξανατεθεί στο μέλλον; Όχι βέβαια. Δεν υπάρχει κανείς. Υπάρχουν μήπως πολλοί που να σου λένε πως τα μέτρα που θα παρθούν τώρα είναι μεν σκληρότατα, αλλά πάντως θα βελτιώσουν την οικονομία της χώρας; Ελάχιστοι έχουν απομείνει πια. Αν το πρώτο μνημόνιο παρουσιαζόταν από τους προπαγανδιστές του ως σωτήριο, στο δεύτερο ακόμα κι αυτοί έχουν πάψει να μιλάνε για σωτηρία και επικεντρώνονται στο brand name της καταστροφής. 

Στο πρώτο μνημόνιο το δίλημμα ήταν "σωτηρία ή καταστροφή", στο δεύτερο το δίλημμα είναι "υπογραφή ή πυρηνικός όλεθρος", με την υπογραφή να μη σημαίνει πια την σωτηρία, αλλά μόνο τον μη πυρηνικό όλεθρο.  

Κι όταν πια όλοι, ειδικοί και ανειδίκευτοι, οικονομολόγοι και ακτινολόγοι, καθηγητές και μαθητάδες, σε Ελλάδα κι εξωτερικό, σου λένε ότι αυτή η συνταγή όχι μόνο δεν σε κάνει καλά, αλλά σε κάνει πολύ χειρότερα απ' ό,τι ήσουν, 

κι όταν, άλλωστε, είναι κάτι που και εσύ ο ίδιος έχεις εμπειρικά διαπιστώσει δυο χρόνια τώρα, 

τότε τρομοκρατήσου σήμερα όσο θες, μην αυταπατάσαι όμως πως δεν θα ξανακληθείς σε τρομοκρατικό δίλημμα αύριο και μεθαύριο και αντιμεθαύριο. 

Θα ξανακαλείσαι διαρκώς, με ολοένα και χειρότερους όρους, μέχρι να μην έχει καμία πια σημασία και αξία η οικονομία της χώρας σου, μέχρι να διαρρήξουν με τον πλέον απαξιωτικό τρόπο οι ίδιοι oi δανειστές τις σχέσεις μαζί της.

///

Αν πάλι δεν πείθεσαι από την επιχειρηματολογία τους, αλλά δεν κατέβεις στο Σύνταγμα, επειδή δεν βλέπεις τι νόημα θα έχει ή επειδή θα τρομοκρατηθείς από τα χημικά που θα ρίξουν ή τα επεισόδια που θα γίνουν, αυτό, όχι, δεν το σέβομαι. 

Τους λίγους ή τους σχετικά πολλούς μπορούν να τους διώξουν με τα χημικά και τη βία. Τους πάρα πολλούς όχι.
Δεν γίνεται να ορίζει τη ζωή μας ο φόβος, δεν γίνεται να παραδίνουμε τη ψυχή μας στην απελπισία.
Είναι καιρός να ξεπαραδοθούμε.