Αν κάθε ξεχωριστή ανθρώπινη ζωή, αλλά και η ζωή των ανθρώπων στο σύνολό της, μπορεί να ειδωθεί τόσο ως δράμα όσο και ως κωμωδία, το μόνο που μας απομένει να κάνουμε είναι να διατηρούμε την εκκρεμότητα του βλέμματός μας σε διαρκή εγρήγορση, ώστε να μπορούμε να μετατοπίσουμε ανά πάσα στιγμή την οπτική μας γωνία από αυτήν του δράματος σε αυτήν της κωμωδίας και τανάπαλιν.

Κι επειδή κάθε αφορισμός κρύβει μέσα του μια μικρότερη ή μεγαλύτερη απάτη, αφού παρουσιάζει ως δεδομένα πράγματα που είναι αμφίβολο αν ισχύουν, ας δεχθούμε ότι η πιο πάνω πρόταση ξεχνά πολύ βολικά ότι απειροελάχιστοι καταφέρνουν ποτέ να διακρίνουν τα κωμικά στοιχεία στη ζωή τους: σιγά μην πρωταγωνιστείς εσύ σε κωμωδία. Εξετάζοντας τη ζωή υπό το κωμικό της πρίσμα, όλος ο ναρκισσισμός σου πάει περίπατο, όλη η σημασία που έχεις υπονομεύεται, κάθε τι μοιραίο απάνω σου είναι την ίδια ώρα αστείο. Άρα πριν φτάσουμε στο στάδιο της διατήρησης της εκκρεμότητας του βλέμματος, πρέπει να προηγηθεί το στάδιο της εγκαθίδρυσής της.

Με άλλα λόγια, μην αγχώνεσαι ποτέ για το βαρύγδουπο πρίσμα. Αυτό είναι τόσο καλά γραμμένο στις γενετικές μας πληροφορίες που πάντα εδώ θα είναι και πάντα θα σε κάνει να εξετάζεις τον εαυτό σου σαν να βρίσκεται σε ταινία του Αγγελόπουλου. Προπόνησε το εύθυμο βλέμμα. Προσπάθησε να δεις τον εαυτό σου σαν καραγκιοζάκο, που πρωταγωνιστεί σε αρπαχτή του Ζερβού.

Κι ίσως έτσι, αποφορτίζοντας τη σημασία τη δική σου, των πράξεών σου ή της αδράνειάς σου, έρθεις λίγο πιο κοντά στο αληθινό τους νόημα.