Παιχνίδια με τον ΔΙΑ ΡΑ ΛΟ

Eίμαστε το 99%. Μας διώχνουν απ' τα σπίτια μας. Αναγκαζόμαστε να διαλέξουμε ανάμεσα στο να ψωνίσουμε για να φάμε ή να πληρώσουμε το νοίκι. Δεν έχουμε πρόσβαση σε αξιοπρεπή ιατρική περίθαλψη. Υποφέρουμε από την μόλυνση του περιβάλλοντος. Δουλεύουμε πάρα πολλές ώρες για λίγα χρήματα και χωρίς καθόλου δικαιώματα (κι αυτό ισχύει για όσους από εμάς έχουν δουλειά). Δεν κερδίζουμε τίποτα, την ώρα που το υπόλοιπο 1% κερδίζει τα πάντα. Είμαστε το 99%.

Οk guys, αλλά φανταστείτε να είσαστε και μέλη μιας κοινωνίας διαρθρωμένης με τέτοιο τρόπο, που θα επέτρεπε στην συντεχνία της οποίας είσαστε μέλος να προάσπιζε τα δικά της επαγγελματικά δικαιώματα εις βάρος του συλλογικού συμφέροντος. Το σενάριο θα ήταν εφιαλτικό. Για το συλλογικό πάντα συμφέρον. Για το κοινωνικό σύνολο. Αυτό προσπαθούν να εξηγήσουν -πάντα σε αρμονία με τα ιδεολογικά ρεύματα του καιρού τους- η Άννα, ο Ανδρέας κι ο Γιάννης, σε ένα κείμενο, που όπως και αν το δεις πολιτικά, δεν μπορείς παρά να αναγνωρίσεις την αληθινή ευαισθησία αυτών των τριών ανθρώπων, τον αληθινό τους πόνο για ό,τι συμβαίνει υπό τη διακυβέρνησή τους στη χώρα τους και τους πολίτες της. Η ανθρωπιά αναβλύζει σε κάθε του γραμμή. Αλλά νά ένα ακόμα λάθος, νά ένα ακόμα κατάλοιπο του παρελθόντος: το να ζητάς κροκοδείλια δάκρυα και επίδειξη ψευτοσυναισθήματος από τους πολιτικούς. Όσοι χάιδευαν αυτιά μας έφτασαν εδώ. Τώρα ζούμε στην εποχή που τα αυτιά μαστιγώνονται, φτύνονται, δαγκώνονται, και αυτό είναι καλό σημάδι, είναι σημάδι μακροπρόθεσμης ευαισθησίας, διορατικής πολιτικής, οράματος για το μέλλον των αυτιών των παιδιών μας, που δεν θα χρειάζεται πια να μαστιγώνονται αν πατήσουμε το ωραίο γκάζι που περιγράφει το άρθρο, ώστε να βρεθούμε στο «κοινωνικό ξέφωτο του μέλλοντος». Δεν θα χρειάζεται όμως να χαϊδεύονται κιόλας. Ο πολίτης του μέλλοντος θα ξέρει πως αν θέλει να ζητά περισσότερα εργασιακά δικαιώματα, θα έχει κάθε ελευθερία να το πράξει μόνος του, με τις δικές του επιτέλους δυνάμεις, ώστε αν αξίζει όσα λέει ό,τι αξίζει, να τα βρει από την αγορά που δεν θα διστάσει να του τα δώσει. Ειδάλλως δεν του φταίει απολύτως κανείς. Κι όπως και να 'χει από τον καρκίνο των συντεχνιών θα έχει οριστικά απαλλαγεί. Απερίσπαστο επιτέλους από τα συντεχνιακά συμφέροντα το γενικό συμφέρον θα υπηρετηθεί μέσα από την μεμονωμένη επιδίωξη του ατομικού συμφέροντος ενός εκάστου, όση δύναμη κι αν έχει αυτός, είτε στο 1% ανήκει είτε στο 99%, ας μην κολλάμε σε τεχνικές λεπτομέρειες, ας αφήσουμε επιτέλους την κοινωνία να αυτοδιατεθεί και αυτορρυθμισθεί χωρίς συντεχνιακούς νταβάδες.

Το κείμενο όμως δεν εξαντλεί τα δώρα του στην καταδίκη του συντεχνιασμού: Μια κοινωνία που αγωνιά και αναζητεί δημιουργικές διεξόδους από την κρίση, προφανώς και δεν μπορεί να τα φορτώνει όλα στην αστυνομία και τους εισαγγελείς. Καμιά εισαγγελική ή αστυνομική ενέργεια δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κοινωνική αυτενέργεια. Η μία δραστηριότητα, άλλωστε, συμπληρώνει και στηρίζει την άλλη. Η μεν κοινωνία έχει υποχρέωση να υπερασπιστεί τον εαυτό της από κάθε επιβολή ιδεολογικών, κομματικών ή συντεχνιακών συμφερόντων, οι δε δημοκρατικά νομιμοποιημένες κρατικές λειτουργίες έχουν την υποχρέωση να ανταποκριθούν στο κοινωνικό αίτημα για την τήρηση της νομιμότητας. Δίχως τη στήριξη των πολιτών η λειτουργία του κράτους θα συκοφαντηθεί ως αυταρχική και, πάντως, θα έχει περιορισμένη αποδοτικότητα. Και δίχως το κράτος και τις λειτουργίες του, η κοινωνία των πολιτών δεν θα είχε νόημα, όποια γνώμη κι αν πλειοψηφούσε σε αυτήν.

Στα άρματα, στα άρματα εμπρός στον αγώνα, ας στέρξουμε πρώτοι εμείς να δείρουμε τους σκουπιδιάρηδες που εμποδίζουν τους ιδιώτες, υπερασπιζόμενοι ως κοινωνία τον εαυτό μας από την επιβολή των συντεχνιακών συμφερόντων, ας σταματήσουμε τη συκοφάντηση των ΜΑΤ στηρίζοντάς τα, όχι πια δια της μη κατακραυγής, αλλά και δια της έμπρακτης στήριξης, ο καθένας με ό,τι έχει κι ό,τι βρει, ένα λοστάρι, ένα dexion, όχι στον κοινωνικό αυτοματισμό, ναι στην κοινωνική αυτενέργεια, όποια γνώμη κι αν πλειοψηφεί στην κοινωνία, ακόμη κι η αντιμνημονιακή (λέμε τώρα, υποθετικό το παράδειγμα), αυτή νοηματοδοτείται μόνο αν υπάρχει κράτος, άρα κατ' εξοχήν νοηματοδοτείται από τους τρεις μας (τους τρεις μας που εκλεγήκαμε από εσάς τα σιχάματα, αλλά τώρα επιτέλους κάνουμε την αυτοκριτική μας), όχι όμως μόνο από τους τρεις μας, ούτε καν μόνο από το Βενιζέλο που μας στηρίζει λαχανιασμένα και εκπρόθεσμα, αλλά και από τις λειτουργίες του κράτους, λειτουργίες του οποίου πρέπει να συνδράμουμε και στα όργανά του οποίου δίπλα πρέπει να σταθούμε, Κυριακή στον Παρθενώνα με δικά μας δακρυγόνα βρε, επιτέλους να απελευθερωθεί το επάγγελμα του ματατζή, να ιδιωτικοποιηθεί και η δημόσια τάξη, να αποτραπεί το «μακελειό».