Νοσηρό φαινόμενο

Το να χαρακτηρίζεις το σταυρό ως νοσηρό φαινόμενο μέσα στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού καθεστώτος, είναι κάτι σαν να χαρακτηρίζεις το σταυρό ως νοσηρό φαινόμενο μέσα στο πλαίσιο του χριστιανισμού. Τα χίλια δίκια του κόσμου να έχεις στραβώνοντας με την ιδέα ενός Θεού που χρειάστηκε να θυσιαστεί πεθαίνοντας μαρτυρικά, τι να κάνουμε, βρίσκεσαι σε λάθος μέρος. Είσαι ελεύθερος να πας σε αυτό που σε εκφράζει. Η θρησκεία αυτή μιλά για κάποιον που μάτωσε και καρφώθηκε πάνω σε ένα σταυρό για να πάρει στις πλάτες του τις δικές σου αμαρτίες. Ο σταυρός είναι το σύμβολό της. Να είναι νοσηρός ο σταυρός, μη νοσηρός όμως ο χριστιανισμός είναι κάπως σόλοικο.

Αντίστοιχα, ακόμα κι αν δεχθούμε ότι έχεις δίκιο και λόγω του σταυρού ο βουλευτής φτάνει στο έσχατο σημείο λαϊκιστικής εξαθλίωσης αναγκαζόμενος να πηγαίνει στο καφενείο, ακόμα κι αν δεχθούμε ότι κάθε σταυρός προτίμησης δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κατάπτυστη σύμβαση εξαγοράς του βουλευτή, ακόμα και αν κάθε σταυρός προτίμησης δεν είναι τίποτα άλλο παρά η πηγή της πελατειακότητας και άρα η βαθύτερη πηγή όλων των κακών,

εκείνο που δεν μπορούμε ταυτόχρονα να δεχθούμε είναι ότι η δημοκρατία εξακολουθεί να σου φαίνεται πολιτικοφιλοσοφικά η καλύτερη λύση. Γιατί πώς γίνεται τότε το ίδιο καφενειακό ανθρωπάκι που θα ψήφιζε το βουλευτή για να κοιτάξει το δικό του συμφέρον, να μετατρέπεται στο σοφό λαό που θα ψηφίσει το κόμμα το οποίο θα υπηρετήσει το γενικό συμφέρον; Υπάρχει κάποιο μαγικό ραβδί που μετατρέπει τον ιδιοτελή ψηφοφόρο βουλευτών σε ανιδιοτελή ψηφοφόρο κομμάτων; Ο ψηφοφόρος βουλευτών ψηφίζει επιδιώκοντας να σώσει το τομάρι του και ο ψηφοφόρος κομμάτων ψηφίζει επιδιώκοντας να σώσει την πατρίδα του; Να είναι νοσηρός ο σταυρός, μη νοσηρή όμως η δημοκρατία είναι κάπως σόλοικο.

Άρα βρίσκεται ο Υπουργός Δικαιοσύνης Μιλτιάδης Παπαϊωάννου σε λάθος μέρος κι είναι ελεύθερος να πάει σε αυτό που τον εκφράζει; Όχι. Η βασικότερη ιδεολογική επίθεση -από άλλους συνειδητά κι από άλλους μη συνειδητά- που γίνεται την τελευταία διετία αφορά την ίδια τη δημοκρατία. Την καρδιά της, το πνεύμα της, τις επιλογές των λαών. Οι λαοί επέλεγαν πάντοτε να ακούνε το ευχάριστο, να αποφεύγουν το δυσάρεστο, να αντισταθούν στο ασφαλιστικό του Σπράου, να διοριστούν, οι λαοί επέλεγαν πάντοτε να βολευτούν οι ίδιοι εις βάρος των αντοχών της οικονομίας.

Δεν τολμάει κανείς ακόμα να ξεστομίσει ανοικτά ότι η δημοκρατία δεν του ταιριάζει, ότι η δημοκρατία έχει αποτύχει. Όλα όμως οδηγούν στο να μας το πουν και ανοικτά σε μερικά χρόνια. Απλά η ανακοίνωση θα έχει μεγάλο πολιτικό κόστος (pun intended), επειδή το brand name «δημοκρατία» πουλούσε πολύ και κουβαλά μεγάλο ιστορικό φορτίο, το οποίο δεν μπορεί να εξαφανιστεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Όταν η διαδοχή των στιγμών φέρει στην καλή της ώρα και την κατάλληλη, τότε θα κληθούμε όλοι να συμφωνήσουμε ότι ο λόγος για τον οποίο στη δημοκρατία δεν υπήρχαν αδιέξοδα, είναι ότι η ίδια ήταν ένα αδιέξοδο. Μέχρι τότε θα επιλέγονται πλάγιες μέθοδοι άμεσης απόδοσης και σχεδόν ισοδύναμου πολιτειακού αποτελέσματος.