Παραλλαγές σε ένα μπλουζ

Τετάρτη μεσημέρι καθοδόν προς την πρόβα. Κέντρο. Κολλημένος στην κίνηση. Ψάχνω στο ραδιόφωνο ένα κομμάτι να μου αλλάξει τη διάθεση. Να κάνει το μυαλό μου να φύγει από τις εικόνες που έχω μπροστά μου. Wild is the Wind. Ωραία. Το πέτυχα στην αρχή. Αφαιρούμαι. Συγκεντρώσου, Χριστόφορε. Θα σου παραβγεί συνειρμικό. Ο Έρωτας τελικά είναι το μόνο συναίσθημα που έχει τη δύναμη να σου ακυρώσει την πραγματικότητα. Αυτό κι ο Μανώλης Καψής. Άρα και το μόνο που ίσως σε κάνει να περνάς αναίμακτα τη συγκεκριμένη εποχή, στη συγκεκριμένη χώρα. Η πρώτη γνωριμία έγινε τυχαία. Από την πρώτη στιγμή πιάνεις τον εαυτό σου να μην σκέφτεται τίποτα άλλο πέρα από το συγκεκριμένο πρόσωπο. Το συγκεκριμένο γέλιο. Τη συγκεκριμένη μυρωδιά. Το συγκεκριμένο άγγιγμα. Έλλειψη όταν δεν είσαι κοντά. Απογείωση όταν το σεξ ανακαλύπτεις πως είναι μοναδικό. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Έστω. Καμία λογική δε χωράει σε αυτό που νιώθεις. Καμία κρίση, καμία απορία που να είναι κοινή με των υπολοίπων. Χαμογελάς, αφαιρείσαι (πάλι;), ζηλεύεις, έχεις ταχυπαλμίες… Παράλογη εφίδρωση. Λογικό αποσμητικό. Ο χρόνος καταργείται … Το νόμπελ δεν μοιάζει πια τόσο μακρινό. Μήπως είναι λίγο νωρίς να πω «Σ’ αγαπώ»; ΝΑΙ. Προφύλαξε τον εαυτό σου, Χριστόφορε. Αφού το νιώθω γιατί να μην το πω; Εγώ θα το πω και ό,τι γίνει. Η λογική της μεταπολίτευσης πανταχού παρούσα. Το λέω. Το ακούω πίσω. Ώρα να σε βγάλω απ' το πηγάδι. Πάλι καλά… Να δώσω κλειδιά ή το χοντραίνουμε; Θα δώσω. Τα παίρνει… Χα… Εντάξει με θέλει το ίδιο. Χα... Κοινή αίσθηση ηλιθιότητας που δεν μας νοιάζει όμως… Ο βρεγμένος τη βροχή. Μακάρι όλοι να ήταν τόσο αλλού όσο κι εσύ… Αλλά είναι τόσο δύσκολο να βρεις αυθεντικούς ηλίθιους στις μέρες μας. Όλες οι αισθήσεις στην τσίτα, κι ένα φιλί που δεν τελειώνει ποτέ… Θα πάμε σινεμά ή για ποτό; Σινεμά γιατί τα χείλια μας είναι απασχολημένα 24 X 7. Ή καλύτερα να μείνουμε σπίτι στο κρεβάτι και να βάζουμε μουσικές στο lap-top... Πολλή αγκαλιά, πολλή μουσική, και λίγο μετά αρχίζουν τα υποκοριστικά… «Αγάπη μου»… «Μωρό μου»…κλπ. κλπ. Κάνεις ότι δεν σου αρέσουν αυτές οι γελοιότητες, αλλά κατά βάθος πετάς στα σύννεφα και θες να τις ακούς συνέχεια…Ωραίο συναίσθημα. Παράλογο. Ένας άλλος εαυτός. Θες περισσότερο, θες κι άλλο, θες, θες, θες… Τα πράγματα αγριεύουν. Την πετάς έξω. Σαστίζει. Ναι, αυτό που βλέπει είναι αλήθεια. Η δική σου αλήθεια. Σαν αέρας δυνατός, που όμως κάποια στιγμή ίσως σε γκρεμίσει και σπάσεις τα μούτρα σου… Και συμβαίνει. Γκρεμίζεσαι. Σπας τα μούτρα σου. Δεν πειράζει. Θα ξανασηκωθείς. Το λέει κι ο Μπέκετ. Το θέμα είναι ότι ένιωσες τον αέρα.. Θα ξαναφυσήξει πάλι. Χωρίς να το περιμένεις… Στρίβω στη γωνία και μπαίνω στο παρκινγκ ενώ το τραγούδι τελειώνει.. Πρέπει να βγω από το αυτοκίνητο.. Βγαίνω.. Δεν φυσάει καθόλου… Φύσα λίγο, ρε μαλάκα.

---

Φεύγω από το πάρκινγκ, κατεβαίνω Σίνα, στρίβω Πανεπιστημίου. Προχωράω προς το θέατρο. Κάθε μέρα πάλι αυτό θα γίνεται για να φτάσω στο «Βρετάνια»… Πόσο ζηλεύω τον Σποκ κάτι τέτοιες ώρες. Παρατηρώ φάτσες, κινήσεις, και το βήμα μου γίνεται όλο και πιο γρήγορο. Προσπερνάω τρεις τύπους που παίζουν μουσική στο δρόμο. Sing, sing, sing του Benny Goodman . Γυρνάω πίσω και ρίχνω ψιλά. Είμαι τσίπης. Στέκομαι λίγο και τους ακούω. Είμαι καλλιτέχνης. Ρίχνω κι άλλα ψιλά, και ξαναπαίρνω το δρόμο για το θέατρο… Όχι και τόσο τσίπης τελικά. Ο ρυθμός του συγκεκριμένου κομματιού μου καθορίζει τη διάθεση. Το βηματισμό επίσης. Ας ελπίσω να έχει συνέχεια πράσινα ειδάλλως θα με πατήσει αυτοκίνητο. Αλλά χαλάλι. Χαμογελάω και θυμάμαι πως ήταν λίγα χρόνια πριν οι ίδιες εικόνες από τις οποίες τώρα περνάω… Άκου τώρα γιατί χαμογελάω. Τα κεφάλια δεν ήταν τόσο σκυμμένα, στα ΑΤΜ περίμενες ουρά, από τα μαγαζιά βγαίνανε με σακούλες, τα καφέ ήταν γεμάτα, οι γυναίκες είχαν άλλο αέρα. Ψεύτικο. Αλλά άλλο. Φούρνοι με βιτρίνες χλιδάτες, εστιατόρια τίγκα από δικηγόρους και κουστουμάτους, πάρκινγκ φίσκα, και περίπτερα γεμάτα περιοδικά με ακριβώς το ίδιο περιεχόμενο. Άλλοι το λέγανε ανάπτυξη, άλλοι πελατειακό καπιταλισμό, άλλοι φούσκα. Ό,τι και να ήταν τελείωσε. Έχω κάνει γύρισμα σε κάθε γωνία της συγκεκριμένης περιοχής, κάθε ώρα, κάθε μέρα, σε κάθε εποχή και ηλικία. Πώς κατάφερνα και δημιουργούσα μέσα σε αυτή τη φούσκα; Κι όμως τα κατάφερνα. Τώρα το σκηνικό αλλάζει. Παρόλα αυτά ο κόσμος προχωράει. Με δυσκολία. Αλλά προχωράει. Πάλι θα βγει βόλτα, πάλι θα πιει καφέ, πάλι θα ακούσει μια μουσική που θα του φτιάξει τη διάθεση -έστω για λίγο-, πάλι θα κοιτάξει τις ωραίες γάμπες που θα περάσουν από πλάι του. Αλλάζουν οι αγωνίες. Αλλάζουν οι τρόποι σκέψης. Αλλάζει η έκφραση. Έτσι γίνονταν πάντα αυτές οι αλλαγές. Απότομα. Βίαια. Άγρια. Όπως ο ρυθμός του συγκεκριμένου κομματιού. Θα το ζήσουμε και αυτό. Ο καθένας με τις αντοχές του και κάνοντας αυτό που ξέρει και του αξίζει. Κανείς δεν πάει χαμένος σε αυτή τη ζωή και όλοι παίρνουν τελικά αυτό που τους αναλογεί. Πλησιάζω στο θέατρο και η μουσική ακόμα υπάρχει στο background. Sing, Sing, Sing και ξαφνικά ένας πιτσιρικάς αρπάζει την τσάντα μιας γυναίκας. Παγώνω στο φανάρι. Αυτό δεν το έχω ξαναδεί, και τη φωνή αυτής της γυναίκας δεν την έχω ξανακούσει. Κλέβουν τσάντες στο κέντρο. Είναι δυνατόν; Εκεί λοιπόν φτάσαμε; Την αρπάζει, τρέχει, χάνεται πριν προλάβει κανείς να αντιδράσει. Φάσκω. Αντιφάσκω. Δεν πολυκολλάει αυτό, αλλά ακούγεται ωραίο. Έχω ευθύνη; Ναι. Που; Πόσο; Γιατί; Άρνηση. Ένταση. Όλα δικαιολογημένα. Όλα έχουν θέση. Στον κόσμο μου χωρούν τα πάντα. Η δικιά μου ποια είναι; Ενοχές που πάω στην πρόβα; Ναι. Λάθος μου. Η απολογία για το «αυτονόητο» είναι λάθος. Άρα; Τι κάνω; Παρατηρώ τις αλλαγές και ρισκάρω. Ίσως και να προτείνω κάτι στο μέλλον μέσα από τη δουλειά μου. Τα πάντα ρει. Κι εγώ πλάι σ’ αυτά… Ανάξιός τους, αντάξιός τους. Φάσκω. Αντιφάσκω. Υπάρχω. Ρισκάρω. Δημιουργώ.

---

12 τη νύχτα. Πρόβα τέλος. Έξω από το θέατρο και κατευθύνομαι προς κοντινό μπαράκι. Άλλο σκηνικό. Έρημη πόλη. Αγριεύεσαι λίγο. Τόσες ακραίες εναλλαγές στη ζωή μιας πόλης δε θυμάμαι να έχω ξαναδεί. Ξενερώνω και είναι κρίμα. Θυμάμαι όμως άλλες πόλεις στο εξωτερικό που όποτε βρισκόμουν στο δρόμο τέτοια ώρα έμοιαζαν λίγο με τη δική μου τώρα. «Σαν τη ζωή της Αθήνας, πουθενά στον κόσμο» έλεγα τότε. Κίνηση έξω τη νύχτα, ασφάλεια, διασκέδαση. Σαν τα τζιτζίκια ήμασταν, που ήρθε απότομα ο χειμώνας και μας πάγωσε. Παρόλα αυτά μπαίνω στο μπαράκι. Γιατί δεν θα το βάλω κάτω, γιατί δεν θα τους αφήσω να να με κερδίσουν. Μου έρχεται αυτός ο ευχάριστος ήχος κόσμου και μουσικής. ‘’Suspicious Minds’’ – Elvis Presley. Σκανάρω. Έχει κόσμο. Κανονικό. Καλό αυτό. Υπάρχουν κι άλλοι σαν εμένα που αντιστέκονται. Μιλάνε, γελάνε, φλερτάρουν, έχουν δύναμη. Όμορφη αφέλεια. Απαραίτητη. Μιλάμε τη λατρεύω τη βλακεία σε όλες της τις εκδοχές. Άλλοι αναλύουν, άλλοι ανταλλάσσουν γκομενικά βλέμματα. Άλλοι είναι σε κατάθλιψη καθότι προσφάτως άνεργοι… Πηγαίντε αλλού ρε παιδιά. Έλεος δηλαδή. Ένα ποτό ήρθαμε να πιούμε. Οι τύψεις πάνε πάλι να έρθουν. Τις διώχνω. Ενοχές. Γιατί; Εγώ κάθε σεζόν άνεργος είμαι από φύση επαγγέλματος. Ούτε κλάφτηκα ποτέ όμως, ούτε μιζέριασα. Νά τελικά που είχε και τα καλά της ετούτη η θητεία. Δεν είμαι μαλθακός. Βίωνα την ανεργία πριν την κρίση. Και ξέρω. Ξέρω πολύ καλά. Πολύ καλύτερα από όλους αυτούς που ζούσαν αμέριμνα. Συνήθως μετά από μία πρόβα ή παράσταση είσαι στην τσίτα και πάντα ένα ποτό βοηθάει. Ειδικά τώρα, που το πρωί δεν υπάρχει γύρισμα, dead-line ή επεισόδια να παραδοθούν… Ηθοποιοί. Παράξενα όντα. Παράξενες σχέσεις που στο τέλος της ημέρας όμως κάτι αφήνουν. Ενίοτε δυνατό… Χάνονται, βρίσκονται, χωρίζουν, ξανασμίγουν και μέσα από τους ρόλους και την ψεύτικη πραγματικότητα της σεζόν μεγαλώνουν εντέλει μαζί. Κάθε κουβέντα μοιάζει με την προηγούμενη. «Οικονομική Κρίση». Ασφυκτιώ. Λίγη φαντασία, πίπολ. Ξαφνικά μια κοπέλα ρίχνει ένα μπάτσο στο φίλο της. Μάλλον της ζήτησε να χωρίσουν. Ο μπάτσος ή ο φίλος της; Κλάμα, κακό… Χωρισμός και προ ΔΝΤ, και μετά. Και μπάτσοι. Μπάτσοι παντού. Ένας άλλος στη δική μου παρέα χωρισμένος κι αυτός κλαίει τη μοίρα του για τη Σοφία που τον παράτησε. Αρχίζω να τον παρηγορώ. Δεν πιστεύω τίποτα από όσα λέω αλλά, αντρική αλληλεγγύη… Θα μου πεις, γιατί την πήδηξες; Αντρικές ορμόνες, ανάγκη για επιβεβαίωση, ανάγκη για ηλιθιότητα. Φάσκω. Αντιφάσκω. Τι θα κάνουμε; Που θα δουλέψουμε; Μήπως να φύγω έξω; Κλασσική ερώτηση που όλοι θέτουν. Το ένα σήριαλ κόβεται μετά το άλλο. Τα θέατρα θα δουλέψουν; Έχω τις ίδιες αγωνίες όμως παράλληλα αναρωτιέμαι αν μία τόσο μικρή χώρα είχε χώρο για τόσα πολλά σήριαλ, τόσους πολλούς ηθοποιούς, τόσες πολλές σχολές, και τόσες πολλές ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ. Πόσο άμοιροι είμαστε; Το βουλώνω και δε λέω τίποτα. Μιλάνε όλοι. Όμως η μουσική αρχίζει να καλύπτει τις φωνές τους. Επιλέγω να ακούω μόνο τη μουσική και χάνομαι στις σκέψεις μου. Κοίτα να δεις που τώρα «η ζωή μου» αντιγράφει την «τέχνη μου». Αυτή τη σκηνή την έχω γυρίσει δεκάδες φορές στο παρελθόν -ακόμα και στο ίδιο μπαράκι-για ένα από τα σήριαλ μου. Η μη επαναληψιμότητα ήταν βασική αρετή μου. Μόνο που τώρα λείπουν οι κάμερες και το συνεργείο. Γελώ μόνος μου κι αρχίζω να βαριέμαι. Θέλω να φύγω. Μεγαλώνω. Παράλογη ταχύτητα καριέρας μειώνεται. Μοιραία. Ευτυχώς. Αν δεν μειωνόταν και συνέχιζα έτσι θα τράκαρα σε λίγα χρόνια με το άπειρο, το άπαν, την κορυφή των κορυφών. Αλλιώς πως θα εκτιμηθεί; Πως θα διαχωριστεί; Από που; Από τη ζωή. Πρέπει να διαχωριστεί; Μήπως ήταν καλύτερα στα σήριαλ μου; Ηταν. Μεγαλώνω. Με κρίση, χωρίς κρίση, εγώ πάλι θα μεγάλωνα. Γράψε, γύρισε, παίξε, απόλαυσε, και φυσικά απολογήσου. Στην Ελλάδα είσαι. ΟN camera.. OFF πως είναι; Πιο δύσκολα.. Όμως χωρίς OFF υπάρχει ON; Όχι. Αρα; Και μόνο που τα σκέφτομαι αυτά Πολυτέλεια. Η μήπως Σαχλαμάρα; Εχμ. Ο πλαϊνός είναι σε χειρότερη θέση. Ο τάδε και ο τάδε και ο τάδε.. Εύκολη σκέψη. Ομως ηλίθια και αδιέξοδη, συντηρητική δικαιολογία, όσων ανίκανοι στέκονται να παλέψουν. Παθητικοί, βολεμένοι, δειλοί που απλά αναπνέουν, τρώνε και κρίνουν. Όλα αυτά τα ανθρωπάκια που μας έφεραν ως εδώ. Που χρεοκόπησαν τη χώρα και δεν γυρίζονται πια σίριαλ. Σε τι χώρα μου έλαχε να ζω; Ζωές άλλων. «Πάντα γι άλλους μιλάμε, έτσι δεν πονάμε, έτσι ξεχνάμε» έλεγε η Αλεξίου σε τραγούδι της.. Κοίτα που είχε δίκιο. Γίνομαι επικίνδυνα αυστηρός. Δεν με βοηθάει αυτό. Αυτή η σκέψη πάει. Εφυγε. Αφιλτράριστη. Μαζί της φεύγω κι εγώ. Ακόμα να φυσήξει.

---

Μπαίνω στο αυτοκίνητο. Επιστρέφω σπίτι. Ξενύχτησα πάλι.Στο ράδιο ο Σαββόπουλος. ‘’Τι έπαιξα στο Λαύριο’’. Πόσο γλυκό είναι αυτό που ακούω. Ακούω τους στίχους ‘’Ζούμε σ’ ένα όνειρο που τρίζει’’…΄Οπα… Και τότε αυτές τις ανησυχίες είχαν. Τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο. "Σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας". Όπα ... Και τότε είχαν γιαγιάδες. Σύμπτωση κι αυτό; Όλα μια συνέχεια είναι, μια νομοτέλεια, ένα γιν κι ένα γιανκ, ένας μεγάλος αστρικός χάρτης. Χρόνος. Φόβος. Για μια στιγμή μου λείπει η οικογένειά μου. Τα τραπέζια τις Κυριακές. Η αλήθεια που είχαμε με τη μάνα μου και τον αδελφό μου, η Μάγδα, η Ανθή, τα 80’ς και η ανεμελιά τους. Δηλαδή μου λείπει ‘’εγώ παιδί’’. Δεν έχουν πρόβλημα τα ελληνικά μου. Τα λέω έτσι για να σου εντυπωθούν. Είμαι ακριβώς όπως όταν ήμουν μικρός; Κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Την βγάζω ξανά. Όχι, ρε, μαλάκα. Καμία σχέση με τότε. Τότε γιατί νιώθω έτσι; Αν είχα ένα παιδί; Σίγουρα θα ήταν διαφορετικά. Ή μήπως το ίδιο θα ήταν, απλά θα εκτονωνόμουν εκεί. Μπααα...Θα μου χαμογελούσε και όλα θα πέρναγαν… Είναι καλή φάση τα παιδιά. Και για εκτόνωση και για να σε κάνουν να νιώθεις καλύτερα. Το τραγούδι, θες δε θες, σε σπρώχνει σε τέτοιες σκέψεις… Μα, αν οι γύρω τα μεγαλώνουν με ψέματα, εγώ πως θα το μεγαλώσω με αλήθειες; Αν και ένα παιδί πάντα ξέρει, πάντα καταλαβαίνει, και πάντα χρεώνει. Στους γονείς. Αυτή είναι η δουλειά του. Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα. Μου έρχεται η ευχή που πάντα ακούω να δίνουν σε μαιευτήρια και βαφτίσια… «Να σας ζήσει, να το χαίρεστε και να το δείτε όπως εσείς επιθυμείτε». Δεν υπάρχει πιο ηλίθια, πιο άκυρη, πιο εγωκεντρική ευχή. Η λογική βάζει τελεία σ’ αυτές τις σκέψεις. Εξάλλου έχω χρόνο ακόμα. Η Κηφισίας άδεια εντελώς. Φτάνω σπίτι αλλά το τραγούδι δεν έχει τελειώσει. Κάνω ακόμα μια βόλτα το τετράγωνο, για να το ακούσω όλο. Παρατηρώ πως όλα τα πατζούρια είναι ερμητικά κλειστά. Παλιότερα δεν ήταν. Μην ξεχάσω να κλείσω κι εγώ τα πατζούρια, να βάλω συναγερμό, να παροπλιστώ, να με πιάσει κλειστοφοβία. Πρέπει να φοβάμαι. Αλλιώς είμαι βλάκας… Υπάρχει κι αυτή η «συμμορία με τα καλάσνικοφ». Αλλά είμαι γουρλής γιατί πριν καλά καλά το γράψω τους έπιασαν. Μην σου πω ότι τους παρόπλισαν κιόλας. Πόσο δεν ταιριάζουν αυτές οι σκέψεις με αυτήν τη μουσική. Γιατί δεν γράφονται τραγούδια πάλι σαν αυτό; Ίσως γιατί πάντα μετά από χρόνια εκτιμάμε και καταλαβαίνουμε ό,τι δημιουργήθηκε κάποτε. Μάλλον έτσι θα γίνει και στο μέλλον… Άρα; Αισιόδοξο αυτό. Έφτασα σπίτι. Φύσα αγέρι, φύσα αγέρι.

---

Μπαίνω σπίτι. Πετάω κλειδιά, βγάζω παπούτσια. Θα αρχίσει να χαράζει σε λίγο… Βάζω ένα ουισκάκι. Γαλήνη… Η τσίτα αρχίζει να εξατμίζεται. Μ’ αρέσει το σπίτι μου. Είμαι τυχερός που το έχω και τυχερός που μου αρέσει. Ψάχνω στο laptop μουσική. ‘’Chopin –Nocturne in C minor’’. Μελαγχολικό λίγο. Σημειώνω ατάκες, ιδέες, προτάσεις. Επεξεργάζομαι ότι άκουσα σήμερα. Πρέπει να γράψω. Έχω τις ταινίες που είναι σε εξέλιξη. Πρέπει να γράψω. Ανάβω τσιγάρο και νιώθω ότι απόψε αντέχω τον εαυτό μου. Ας μη γράψω δεν έγινε και τίποτα… Χαλαρά. Δεν μας βλέπει κανείς. Χαϊδεύομαι. Το χαλαρά φεύγει. Καμία εικόνα. Κανένας θεατής. Ισορροπία. Σε τεντωμένη ψω... Μη. Μη το πεις. Γίνε υπαινικτικος. Άσε το μυαλό να ταξιδέψει. Σε λίγους μήνες γίνομαι 37. Χωρίς γάμο, χωρίς παιδί, χωρίς μονιμότητα. Πώς γίνεται αυτό; Γαμώ την ΑΔΕΔΥ μου. Οι μισοί μου συμμαθητές ήδη έχουν βάλει μπρος τα διαζύγιά τους. Μα που έκανα λάθος; Η μήπως δεν έκανα; Μάλλον δεν αντέχομαι. Ή μάλλον δεν αντέχω εγώ να ξέρω τι δε θέλω, και να το κρατάω. Τελικά ίσως είναι καλύτερα να μην ξέρεις τι θέλεις και να δοκιμάζεις στην ζωή σου, παρά να συντηρείς κάτι από ανασφάλεια, που βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι δεν το θες… Για λίγο δεν υπάρχει το άγχος των λογαριασμών και της συντήρησης. Για λίγο. Το επιβάλλει η μουσική. Μετά θα αγχωθώ πάλι. Για τη συντήρηση. Αλλά όχι ακόμα. Για λίγο θα ακουμπήσω πιο βαθιά. Για λίγο. Αφού μπορώ και θέλω. Σε όποια χώρα, σε όποια εποχή, σε όποια συνθήκη και σε όποια κρίση. Για λίγο είναι ωραία να ακουμπάμε βαθιά. Θυμόμαστε έτσι. Τον εαυτό μας. Όσοι δεν μπορούν να μείνουν για λίγο μόνοι τον χάνουν. Ούτε τηλεόραση, ούτε ίντερνετ, ούτε άλλες πληροφορίες, ούτε φωνές. Φτάνει. Για λίγο. Να βρούμε τα ίσα μας. Μου λείπει. Έλα μωρέ σιγά. Ποιός να συγκριθεί μαζί σου; Η ιδέα σου λείπει. Ε και; Σε όλους η ιδέα λείπει. Παύση. Αρχίζει να χαράζει. Μεθαύριο πρεμιέρα στο Amadeus. Γιατί το κάνω; Το αγαπάω; Είμαι εγώ αυτό; Είμαι ένα είδος Μότσαρτ της εποχής μου; Στο πιο ποπ, έστω. Μάλλον κομμάτι μου είναι. Ναρκισσιστικές, χαοτικές σκέψεις. Ξεκόλλα. Εδώ ο κόσμος καίγεται. Κάνε το σταυρό σου που έχεις δουλειά. Είσαι αχάριστος; Είσαι τρελός; Γράψε. Άνθρωποι περιμένουν από εσένα. Πρέπει να εξασφαλίσεις τα πιο δύσκολα που λένε ότι θα έρθουν. Ε και; Εμένα τι θα μου μείνει στο τέλος; Τίποτα. Αυτό εδώ τώρα. Αυτό το «Για λίγο». Τι ωραία πολυτέλεια να μπορείς να ακούς αυτή τη μουσική και να ταξιδεύεις για λίγο. Πολυτέλεια το αυτονόητο; Ναι. Εδώ μας έφτασε η εποχή μας. Να θεωρείται πολυτέλεια το αυτονόητο. Οι δειλοί και οι ανίκανοι να σου καθορίζουν τη διάθεση, τις σκέψεις, τις αποφάσεις και εντέλει την ποιότητα. Θυμώνω; Μπααα… Απλά το αποστρέφομαι. Δικαίωμά μου είναι. Αποστρέφομαι οτιδήποτε μου ζητά να κάνω εκπτώσεις από την ποιότητα. Όχι εδώ. Εδώ υπάρχει όραμα. Και τρέλα και ρίσκο και αναζήτηση. Διαρκής. Βασανιστική. Εξάλλου κύκλος είναι και θα ολοκληρωθεί. Παλιότερα είχαν τη θρησκεία να φοβούνται. Μετά ήρθαν οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι… Και τώρα; Τώρα το βαφτίσαμε «μοίρα» και «κάρμα». Ότι είναι να γίνει θα γίνει. Τα ίδια και τα ίδια σε άλλες version, και άλλες εποχές. Μέτρο. Λογική. Συναίσθημα. Ο καθένας τα βάζει με τη δική του σειρά. Δύσκολα τα πράγματα. Εγώ όμως τώρα για λίγο, αυτήν τη συγκεκριμένη στιγμή, με αυτήν τη συγκεκριμένη μουσική, είμαι τόσο καλά. Χαράζει. Δεν έκλεισα κανένα πατζούρι. Λες να με βλέπανε; Ρόμπα θα έγινα. Αλλά γιατί; Γιατί να είμαι τόσο ενοχικός; Ωραίο θέαμα θα ήταν. Εμένα θα μου άρεσε να το βλέπω. Να θυμηθώ να κάτσω μπροστά στον καθρέφτη την επόμενη φορά. Εγώ, το κορμί μου, οι σκέψεις μου, η εικόνα μου, η φάση μου, η αντίφασή μου. Οι πρώτες γραμμές του ήλιου αρχίζουν να μπαίνουν μέσα. Γι’ αυτό φτιάχτηκαν τα παράθυρα. Για να μπαίνει φως. Τι είπα πάλι! Μα πώς μού ήρθε αυτό; Με εκπλήσσω. Μου αρέσει αυτό. Να με εκπλήσσω. Μακάρι και αύριο να κρατηθώ και να μην τα κλείσω. Ίσως σε λίγες μέρες, όλες αυτές οι σκέψεις να είναι παλιές. Ξεπερασμένες από τα γεγονότα. Να έχουμε πάρει την έκτη δόση, να έχουμε πάει στο πρωτογενές πλεόνασμα, να έχουμε ξαναβγεί στις αγορές. Ίσως κι εγώ ο ίδιος να τις ακυρώσω, να τις ειρωνευτώ. Να τις ειρωνευτούν άλλοι το αποκλείω. Οι μουσικές τους όμως, ότι και να γίνει, πάντα θα υπάρχουν. Κλείνω τα μάτια. Μεταξύ ονείρου και ξύπνιου φυσάει επάνω μου ένα ανυπέρβλητο αεράκι, το δικό μου προσωπικό αεράκι.