Ως εδώ
Νομιμοποιούμαστε να εξακολουθούμε να φοβόμαστε το χειρότερο που θα συμβεί, αν πούμε «ως εδώ»; Νομιμοποιούμαστε να εξακολουθούμε να φοβόμαστε την καταστροφή που θα επέλθει; Αυτό που έχει ήδη επέλθει ενάμιση χρόνο τώρα κι αυτό που η ελληνική κυβέρνηση συνυπογράφει αυτές τις μέρες για τα επόμενα χρόνια, δεν βλέπουμε τι είναι; Ό,τι κι αν νομίζαμε ιδεολογικά πως είναι όταν ξεκινούσε η εφαρμογή της συνταγής, δεν έχουμε πρακτικά πλέον διαπιστώσει τι είναι; Νομιμοποιούμαστε να εξακολουθούμε να παίρνουμε τον διαπιστωμένα καταστροφικό δρόμο, στο όνομα της αποφυγής του πιθανώς καταστροφικότερου;
Σε τι καλούπια όμως μπαίνει η καταστροφή, πώς ακριβώς αξιολογείται και πώς ακριβώς μετριέται; Για πόσους Έλληνες η καταστροφή είναι ήδη απόλυτη; Το καταστροφικότερο σε τι συνίσταται; Στο ότι αλλιώς θα βρεθούν πολλοί περισσότεροι στη θέση τους;
Ακόμα κι έτσι αν είναι -που δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι είναι έτσι, που δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι με τους ρυθμούς που τρέχουμε η εξάπλωση του κακού δεν θα φτάσει σε ανεπανάληπτα μεγέθη- μπαίνουμε πλέον στην τρίτη φάση του μνημονίου.
Το αρχικό δίλημμα ήταν «σωτηρία της πατρίδας ή καταστροφή»,
που μετεξελίχθηκε σε «μερικές επώδυνες αλλαγές ή ριζική μεταβολή του τρόπου ζωής μας»,
για να δώσει τώρα τη σειρά του στο «μερική καταστροφή ή όλεθρος».
Νομίζω πως αν δικαιούταν κανείς να παραπλανηθεί από το πρώτο δίλημμα,
αν δικαιούταν κανείς να τρομοκρατηθεί από το δεύτερο,
δεν δικαιούται να συνεχίσει να μην ξέρει τι να αποφανθεί για το τρίτο.
Τώρα πια όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει, οπότε αν εξακολουθήσουμε να το αποδεχόμαστε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Της μοίρας μας της ευτελισμένης, της μοίρας μας της ευτελούς.
Πρέπει να πούμε ως εδώ και μη παρέκει. Το τελευταίο δίλημμα είναι συντριπτικό, είναι χυδαίο, δεν μπορεί να γίνει ανεκτό. Από κανένα λαό δεν μπορεί να ζητείται να συναινέσει στην καταστροφή του, ακόμη και αν του αντιπαραβάλλεται ένα ακόμη εφιαλτικότερο σενάριο. Είναι αντίθετη στους νόμους της αυτοσυντήρησης η εκούσια υποταγή στην καταστροφή, είναι σημάδι ψυχικού εκφυλισμού η εκούσια υποταγή στην καταστροφή.
Έξοδος από το δίλημμα. Άρνηση των όρων του, άρνηση των συστατικών του. Αρκετά με τον διαρκή εκβιασμό, αρκετά με τη διαρκή τρομοκράτηση. Ως εδώ.
posted by Old Boy @ 12:30 π.μ.
31 comments
31 Comments:
Μετράμε θύματα. Καθημερινά πλέον.
Τί είπε ο κ. Βενιζέλ στην χθεσινή εκπομπη του κ. Πριτέντερ, όπως ενημερωσε ο Contrabbando στο twitter:
«Στόχος μας να παραδώσουμε τη χώρα ζωντανή κι ακέραιη οικονομικά, ΟΧΙ ΕΔΑΦΙΚΑ!»
(με το "ζωντανή" μήπως εννοούσε με το έμψυχο δυναμικό της;)
Ένα, εξ όλων των τραγικών (το βασικό κατά τη γνώμη μου) ποιό είναι; Όλοι αυτοί που πλέον πεινάνε, που είναι σε απόγνωση, έχουν στον κύκλο των γνωστών, φίλων, συγγενών κ.λπ. ανθρώπους που καθόλου δεν πεινάνε. Που εξακολουθούν να ζουν πολυτελώς, αν όχι περισσότερο ή ίδια με πριν από την κρίση, έστω λιγότερο, αλλά πολυτελώς. Όλοι αυτοί λοιπόν, όχι απλώς δε βοηθούν έστω τους συγγενείς και φίλους τους, αλλά τους κλαίγονται κι από πάνω. Τους κοιτούν με τις χοντροκοιλάρες τους και λένε με ψευτοδυστυχισμένο ύφος: «για όλους το ίδιο είναι», «όλος ο κόσμος υποφέρει». Και μιλάνε συνήθως για «ενότητα και αλληλεγγύη στις δύσκολες ώρες» η οποία , όμως, είναι μόνο λεκτική και αποσκοπεί στο να μη χάσουν δράμι από ό,τι έχουν. Δεν προσφέρουν ούτε καν την ικανοποίηση στον δυστυχέστερο να του αναγνωρίσουν πως είναι δυστυχέστερος. Ενώ αυτοί δεν μοιράζονται ούτε το σκατό τους και το τρώνε ολόκληρο μπας και πάει τίποτα χαμένο κι ενώ έχουν θησαυροφυλάκιο aακόμα και για τα σκουπίδια τους, θέλουν μερτικό και από τη δυστυχία των άλλων. Δεν αφήνουν τους άλλους, να έχουν ούτε τη δυστυχία τους κατά-δική τους. Τέτοια κτήνη…
Ας πούμε, λοιπόν, όσοι όντως πεινάμε, «φτάνει πια» πρώτα σ’ αυτούς. Ας διεκδικήσουμε τη δυστυχία μας για τον εαυτό μας. Είναι ένα πρώτο βήμα. Ας μη νομίσουμε πως θα χάσουμε την αξιοπρέπειά μας, αν δεν ξαναμιλήσουμε στη πλούσια θεία, στον πετυχημένο αδελφό, στον φτασμένο κουμπάρο, στον κλέφτη γείτονα και αν όποτε τους βλέπουμε, τους φτύνουμε κατάμουτρα.
Ποιοί θα μας μιλήσουν για πολιτισμό, ηθική, αξιοπρέπεια και για ανάγκη διατήρησης του κοινωνικού ιστού; Ποιού ιστού; Του ιστού της κοινωνίας – αράχνης;
Να πεθάνεις από γάγγραινα ή να σού κόψω το πόδι;
Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης πάντως δείχνει στη δεύτερη επιλογή. Εσύ αρνήσου το δίλημμα και περίμενε να δεις τι έχει να γίνει.
ΥΓ1. C' mon, δεν είναι τόσο δύσκολο να φανταστεί κανείς το υποθετικό σενάριο εξόδου από Ευρώπη. Κοίτα ποιοί ζουν γύρω σου και σκέψου τι κοινωνία θα φτιάξουν από μόνοι τους.
ΥΓ2. Πάντως το δίλημμα έχει αλλάξει μόνο επικοινωνιακά, όχι κατ' ουσίαν. Εξαρχής η πραγματικότητα είχε να κάνει με διαχείριση καταστροφής και όχι κάτι λιγότερο. Θυμάμαι στην αρχή τής κρίσης το ΓΑΠ να λέει "θα δούμε, μπορεί να αναγκαστούμε να κόψουμε ένα ευρώ από κάθε μισθωτό για να ισοφαρήσουμε" και οι αποκάτω φρίκαραν και τον έβριζαν. Είχα ρίξει κάτι γέλια...
Το ποσοτικό κριτήριο και οι ποσοτικές αξιολογήσεις δεν είναι αμελητέα ποσότητα για τη διαμόρφωση άποψης για τα πράγματα . Π.χ. άλλο να μπορείς να "φουλάρεις" βενζίνη ανά πάσα ημέρα και στιγμή και άλλο να μπορείς άπαξ το μήνα . Άλλο να μπορείς να έχεις πρόσβαση σε τρόφιμα οποτεδήποτε και άλλο να μην έχεις ,ελλείψει εισαγωγών . Επίσης , άλλο να μπορείς να αγοράσεις με την ίδια χρηματική ποσότητα 10 ψωμιά και άλλο -με την ίδια πάντα -1. Και πάει λέγοντας , ας μην κουράσω άλλο...Πέραν τούτου, εάν ψάχνετε ένα πραγματικό ποιοτικό και πέραν ποσοτικών διαβαθμίσεων δίλημμα, αυτό δεν είναι άλλο από το εξής : εντός ή εκτός Ευρώπης . Η απάντηση στο δίλημμα αυτό , που δίνει η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού , μας υποχρεώνει να συνεργαστούμε με τους εταίρους μας και , την ίδια ώρα , μας απαγορεύει να πούμε : ως εδώ. Και τέλος , εάν μου επιτρέπετε , παρατηρώ γενικότερα ότι το ταλέντο στο γράψιμο είναι δίκοπο μαχαίρι : παρασύρει τον γράφοντα σε μια λυρική αποτύπωση της πραγματικότητας και δη τέτοια που να συμβαδίζει με τον ωραίο τρόπο γραφής του αλλά όχι με την( ωμή) πραγματικότητα...
Προσυπογράφω. Αλλά θέλει αγώνα για να μην αφεθείς στη λάσπη της μιζέριας, της κατάθλιψης και της μοιρολατρίας.
Κι εννοώ, πάνω απ' όλα, αγώνα ψυχικό.
Το 'Ως Εδώ' είναι ένα αίτημα που έχει τεθεί εδώ και καιρό από αρκετούς.
Παρόλ' αυτά μέχρι ώρας δεν κατάφερε κάτι ουσιώδες.
προφανώς γιατί δεν ήταν τόσο αποφασισμένο και μαζικό όσο απαιτούνταν
Όμως τον τελευταίο ενάμιση μήνα
και λίγο πριν το πιθανό μεγάλο κούρεμα
κάτι αλλάζει στην ελληνική κοινωνία
μιας και μεγάλες μάζες συνειδητοποιούν ότι
στο (κατά τον αλησμόνητο κ. Παπακωνσταντίνου) ναυάγιο του τιτανικού
δε θα είναι τελικά όπως πίστευαν
σε εκείνους μέσα στις βάρκες
(ξεπαγιασμένοι αλλά σωσμένοι)
αλλά στους άλλους μέσα στη θάλασσα
που θα δοθούν τροφή για τα σκυλόψαρα
(πολυάριθμες βάρκες αναποδογυρίζονται το τελευταίο διάστημα)
μιας και κανείς δεν είναι σε θέση να πει σε ποιο σημείο θα σταματήσει
η ‘μερική καταστροφή’ της χώρας που συμβαίνει
(και μια καταστροφή της τάξης του 99% μερική είναι)
Το θέμα είναι αν το 'Ως εδώ'
μπορεί να έχει και κάποιο πραγματικό αντίκρισμα
πέραν της διάσωσης της αξιοπρέπειας ενός ολόκληρου λαού
(που ακόμα και αυτό δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο)
Κατά τη γνώμη μου
όσα περιθώρια διαπραγματεύσεων υπήρχαν
πριν τη ψήφιση του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου
(όποιος θυμάται την έκφραση χαράς στο πρόσωπο της Μέρκελ
όταν πληροφορήθηκε την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου
καταλαβαίνει τη εννοώ)
ή και σε οποιαδήποτε άλλη ενδιάμεση φάση
υπάρχει και τώρα
Η Ε.Ε., το ευρώ και η παγκόσμια οικονομία είναι
(αν δε τα έχουν ήδη περάσει)
στα όρια της καταστροφής
και σε καμία περίπτωση δε θέλουν άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας
(όσο καταστροφική θα είναι για εμάς άλλο τόσο θα είναι και γι αυτούς)
Δε μπορούμε παρά να πατήσουμε εκεί
Ίσως το να άρουμε όλες τις αμαρτίες ημών και των άλλων να είναι πολύ χριστιανικό
αλλά η τύχη μας δεν πρέπει να καθοριστεί με όρους οσιομάρτυρα
Το πρόβλημα που ακόμα υπάρχει είναι το ζήτημα του ηγέτη
Εκείνου που θα μπορέσει να προσδώσει τη μία φωνή στο αίτημα.
Εκεί ακόμα δεν είμαι αισιόδοξος
Old boy ευχαριστώ εκ των προτέρων
για την εκ μέρους μου κατάχρηση του χώρου που δίνεις :)
Η δυναμικη του ρευστου ειναι αντιστροφως αναλογη με αυτη του ηθικου ιδεατου.Σεβομαι απολυτα τον προβληματισμο σου ομως το συγκεκριμμενο διλλημα ειναι αναλογο αυτου της αυτοδιαθεσης.Νομιμοποιηση της ευθανασιας η απαγορευση της?Πως ο νομος θα μπορουσε να εξουσιοδοτησει την ληξη ενος "αργου βασανιστηριου" με μια χαριστικη βολη;O ακαριαιος θανατος της υποθετικης αισιας εξελικτικης πιθανοτητας σε τι θα εξυπηρετουσε ουσιαστικα;Ισως μοναχα στην εξασφαλιση μιας βεβαιοτητας εστω και της χειροτερης προκειμενου να επαναπροσδιορισουμε την σταθεροτητα των πλανων μας και την συνεχεια στη ζωης μας.Επειτα ομως;Την καταστροφη της εναλλακτικοτητας παντα θα στοιχειωνε η αμφιβολια της.Και ολοι γνωριζουμε πως ειναι πολυ δυσαρεστο να αποδεικνυεται η αθωοτητα ενος σχεδιου Α κατοπιν της εκτελεσμενης θανατικης του καταδικης.
Έχω την εντύπωση ότι στο πίσω μέρος του μυαλού καθενός που κάνει τέτοιες εκκλήσεις είναι ο Μεγάλος Ηγέτης που θα αναλάβει τα ηνία την επόμενη μέρα και με αποτελεσματικότητα θα αναδιατάξει τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας ώστε να γίνει μία νέα αφετηρία, φτωχότερη αλλά με αξιοπρέπεια. Για σκέψου όμως την επόμενη μέρα με Βενιζέλο, ΓΑΠ, ή Σαμαρά. Τι σε κάνει να νομίζεις ότι θα είναι λιγότερο αναξιοπρεπής από τη σημερινή, όταν θα εκλιπαρούμε πια κάποιες ξένες δυνάμεις να μας δανείσουν (χωρίς το κίνητρο της προστασίας της δικής τους οικονομίας, αφού θα έχουμε ήδη βαρέσει κανόνι), και αυτές θα μας συμπεριφέρονται δέκα φορές πιο αποικιοκρατικά, ενώ ο κόσμος θα κάνει ουρές έξω από τα φαρμακεία μπας και βρει τα εισαγόμενα φάρμακα που χρειάζεται.
Τελικά η αξιοπρέπεια δεν είναι απόλυτο μέγεθος, αλλά ορίζεται από τις επιλογές που έχεις και κάνεις ανά πάσα στιγμή· το τυφλό «ως εδώ» που προτείνεις είναι η πιο αναξιοπρεπής λύση αυτή τη στιγμή - και η πιο εύκολη. Αντ' αυτού, ας κοιτάξουμε τα πράγματα λιγότερο ασπρόμαυρα και ας δούμε αν υπάρχει κάποια καλύτερη λύση από το δίδυμο ΓΑΠ-Μπένυ που μας έτυχε.
Ανώνυμε των 7:59, συμφωνώ.
Τhrass, δεν εισηγούμαι να βγούμε από την Ευρώπη, εισηγούμαι να πούμε ότι αυτού του είδους η σχέση με την τρόικα δεν μπορεί να συνεχιστεί. Δεν ξέρω αν αυτό θα σημάνει την έξοδο την Ευρώπη. Δεν είναι απαραίτητα τόσο γραμμικά τα πράγματα. Αλλά από εκεί και πέρα, έστω ότι έρχονται όλες οι δυσάρεστες συνέπειες, έστω ότι «εξοριζόμαστε». Αμφιβάλλω πλέον αν μια πιο φτωχή, αν μια πολύ πιο φτωχή κοινωνία και κράτος από τα σημερινά, θα είναι πιο αβίωτα και πιο δυσοίωνα από το σημερινό.
Ανώνυμε των 9:54, απαντάω στο αμέσως παραπάνω σχόλιο. Για να συνεχίσω και εδώ, πράγματι μπορεί με αυστηρά οικονομίστικους όρους κάθε άλλη επιλογή να είναι χειρότερη. Αφενός όμως κι έτσι όπως πάμε ντουγρού προς τα εκεί πάμε και όταν βρεθούμε εκεί θα έχουμε πια απωλέσει τεράστιο κοινωνικό και ψυχικό κεφάλαιο, κι αφετέρου η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει τι ακριβώς μόρφωμα είναι. Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου πράγματι θέλει να μείνει μέλος της Ευρώπης, γιατί νιώθει ότι εκεί ανήκει. Το ερώτημα όμως είναι αν η Ευρώπη είναι πια η Ευρώπη, ή έχει μετατραπεί σε κάτι άλλο, εις βάρος των ίδιων της των λαών.
Αn, συμφωνώ με την ανάλυση που κάνεις για τον τελευταίο 1 1/2 μήνα, τις βάρκες και τη διάσωση, όπως και γενικά με το σχόλιό σου.
Εκτός των άλλων, προφανώς και αυτό που λέω έχει ρίσκο, προφανώς και αυτό που λέω μπορεί να είναι δυνάμει ολέθριο. Αλλά έτσι είναι η ζωή, ποτέ δεν μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος για το αν κρίνεις σωστά. Δεν ξέρω τι θα έκρυβε το άγνωστο που θα συνεπαγόταν το σπάσιμο του μνημονίου. Νομίζω όμως πως ξέρω πια τι συνεπάγεται το ίδιο το μνημόνιο.
Πολυβώτη, δεν είναι καθόλου απαραίτητο η επόμενη μέρα να έχει ΓΑΠ, Βενιζέλο και Σαμαρά. Τα ποσοστά τους δεν το δικαιολογούν. Τώρα αν γίνουν εκλογές και μαλακοειδώς ο κόσμος απόσχει με αποτέλεσμα να ξαναβγούν, τότε καλά να πάθουμε.
Στο σχόλιό σου μιλάς για την πιθανή αυριανή αναξιοπρέπεια μας. Μπορεί να έχεις δίκιο, το επαναλαμβάνω κι εδώ. Είσαι σίγουρος ότι έχεις δίκιο; Είσαι σίγουρος ότι η μόνη μας επιλογή είναι να λέμε διαρκώς ναι στην τρόικα υπό τον τρόμο των συνεπειών του όχι;
Δυστυχώς βλέπω ότι ο περισσότερος κόσμος τρομοκρατείται από τα εγχώρια ΜΜΕ, που παίζουν πολύ συγκεκριμένο παιχνίδι.
Λέμε για Internet, για παγκοσμιοποίηση και μπλα μπλα μπλα και εν τέλει φαίνεται πως στις διεθνείς μας «επαφές» και κουλτούρα περιοριζόμαστε στο facebook και στις τελευταίες αμερικάνικες σειρές και ταινίες, που όλοι βλέπουμε.
Ζήτησα επισταμένα σε σχόλιο σε προηγούμενο κείμενο σε αυτό το blog από συνομιλητή να βρει να μου φέρει ποια σοβαρή εφημερίδα στην Ευρώπη ή στις ΗΠΑ κρίνει θετικά το πλάνο της Τρόικας. Πιστεύω ότι δεν το έψαξε καν. Μπορεί να μην έχει επαφή. Αυτή τουλάχιστον είναι η εκτίμηση μου γι’ αυτόν και τον περισσότερο κόσμο.
Όποιος διαβάζει συστηματικά τον διεθνή Τύπο (λόγω δουλειάς ή ενδιαφέροντος κυρίως) αποκλείεται να βγάζει συμπέρασμα ότι οι «εταίροι» τρόικα ή τέλος. Αντιθέτως το κλίμα που επικρατεί είναι περισσότερο για το τι θα κάνει η Ελλάδα και αν θα συνεχίσει να αντέχει τα απάνθρωπα μέτρα. Μάλιστα βγάζουν και μια έκπληξη που έχουμε φτάσει μέχρι εδώ.
Χαρακτηριστική είναι η πρόταση με την οποία κλείνει πρόσφατο κείμενό του ο οικονομικός αρθρογράφος των New York Times Floyd Norris.
«The message from Greece now may be summarized as, “I’m small. I’ve suffered. You can afford to rescue me. If you don’t, I can create chaos for all of you.”
They may be right.»
Εδώ το πλήρες άρθρο http://www.nytimes.com/2011/10/07/business/global/how-greece-could-escape-the-euro.html
Πουθενά στο εξωτερικό δεν έχει ακουστεί το σενάριο ότι αν η Ελλάδα διώξει την Τρόικα θα βγει και από τον ΕΕ. Απορώ πως μπορεί να ξεκινάει μια τέτοια συζήτηση από νοήμονα άτομα.
Έχει κανείς ιδέα βασικών οικονομικών εννοιών, όπως ο στασιμοπληθωρισμός ή η αγορά ομολόγων, ή μιλάμε στον βρόντο και ο καθένας πιστεύει ότι ακούει.
Έχουμε φτάσει σε πολύ δύσκολο σημείο. Μήπως αντί να ξεφουρνίζει ο καθένας τις απίθανες θεωρίες του βασισμένες σε γενικές γνώσεις, να άρχιζε να διαβάζει πιο σοβαρά τα σενάρια και τι πραγματικά συμβαίνει;
ανώνυμε του " Όλοι αυτοί που πλέον πεινάνε, που είναι σε απόγνωση, έχουν στον κύκλο των γνωστών, φίλων, συγγενών κ.λπ. ανθρώπους που καθόλου δεν πεινάνε. Που εξακολουθούν να ζουν πολυτελώς, αν όχι περισσότερο ή ίδια με πριν από την κρίση, έστω λιγότερο, αλλά πολυτελώς. ' μας δουλευεις ε;
μιλα για τον ευατο σου και τις παρεες σου και για τα καναλια, που οντως ετσι κανουν χρησιμοποιωντας ακριβως την επιχειρηματολογια που χρησιμοποιεις.
old boy για μενα δεν ειναι τοσο πρωτοφανες αυτο. Αν δεν αντιδρασεις απο την αρχη συρεσαι μεχρι τελους μουδιασμενος. εκτος αν συμβει ενα σοκ απελπισιας ή/και ελπιδας οπως εγινε με το ψευδεπιγραφο αλλα τοσο αληθινο "μην ξυπνατε τους ελληνες' τον μαιο.
ελπιζω οταν θα γινει αυτο το σοκ ή συσσωρευτη η οργη οι ενναλακτικες να ειναι καλυτερες απο το καταστροφη ή καταστροφη. οσο αργουμε να πουμε ΩΣ ΕΔΩ και οχι πιο εκει,λ τοσο προς τα εκει παμε.
Ο κοσμος εχει καταλαβει οτι οι θυσιες ειναι και τζαμπα και οτι ακριβως αυτος ειναι ο σκοπος τους. Διαβαστε την ανακοινωση της τροικας.
Old Boy, το ότι σε συνθήκες κρίσης πορευόμαστε ακόμα με τους παλαιοκομματικούς δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για το πολιτικό προσωπικό που θα διαχειριστεί την επόμενη μέρα. Εξάλλου, και οι δημοσκοπήσεις (που δεν είναι αξιόπιστες καθώς λίγοι θα τολμήσουν να δηλώσουν στήριξη στην κυβέρνηση ακόμα και αν με βαριά καρδιά την ψηφίσουν) δεν έχουν αναδείξει κάποια εναλλακτική που θα αμφισβητήσει την εξουσία του δικομματισμού.
Νομίζω εκεί είναι η μάχη και όχι με την τρόικα (και άρα, δε λέω ότι δεν υπάρχουν άλλες επιλογές): πώς θα γίνει η διαχείριση μίας κατάστασης που απαιτεί δραματική μείωση των κρατικών εξόδων (είτε με την τρόικα είτε, ακόμα περισσότερο, χωρίς). Η κυβέρνηση έχει βρει την εύκολη λύση των οριζόντιων περικοπών χωρίς πολλές δομικές αλλαγές, η αντιπολίτευση απλώς αρνείται την πραγματικότητα. Όταν πραγματευόμαστε τη σχέση μας με την τρόικα, ας δίνουμε βάρος στις γενικές επιταγές (μείωση δαπανών, μείωση ελλείμματος) και όχι στις ειδικές (π.χ. κατάργηση συλλογικών συμβάσεων), όχι επειδή οι τελευταίες είναι λιγότερο δραματικές, αλλά επειδή μάλλον προκύπτουν συγκυριακά και εξαιτίας της αδυναμίας της κυβέρνησης να πάρει τις δικές της αποφάσεις.
Η επίκληση των «δομικών αλλαγών» δεν έχει καθόλου αυτονόητο περιεχόμενο και σηκώνει μεγάλη συζήτηση, αλλά νομίζω ότι η στάση η δική σου και άλλων που ακόμα αρνείστε να δεχθείτε τις βασικές παραμέτρους του προβλήματος μόνο παραγωγική δεν είναι στη συζήτηση για την πιο αξιοπρεπή λύση.
Φιλικά,
Πολυβώτης
Michael, αν αναφέρεσαι σε μένα, λυπάμαι, αλλά νομίζω ότι κάνεις πως δεν σε καταλαβαίνεις αυτά που σου λέω, για να έχεις να γράφεις. Αν όχι, ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη.
Και βασικά εκεί έξω, υπάρχουν όλες οι απόψεις. Ενδεικτικά:
http://www.cato-at-liberty.org/maybe-greece-should-go-bankrupt/
Ανώνυμε των 6:25,
καλό, νομίζω θα ήταν για σένα, να μάθεις πρώτα να διαβάζεις και να εκφράζεσαι και αν το καταφέρεις, να μπαίνεις στον κόπο να λες σε κάποιον για τί να μιλάει, όταν θα σου αναθέσουν οι όποιοι υποτελείς σου, την «πάγκαλη» εξουσία που τώρα νομίζεις πως διαθέτεις. Αλλά και όταν σου αναθέσουν την εξουσία που ορέγεσαι, τα ζώα που αναδεικνύουν τους ηγέτες τους, θα είναι πολλοί αυτοί που θα αντισταθούν στην ηλίθια εξουσία σου.
Michael, έχεις δίκιο. Διεξάγουμε όλες τις συζητήσεις για το μνημόνιο 1 1/2 χρόνο τώρα πάνω στα δεδομένα που μας θέτει η επίσημη κυβερνητική γραμμή. Και αυτό πράγματι μπορεί να ειναι ακόμη μεγαλύτερη παγίδα κι από τις απαντήσεις που δίνουμε, αφού τις δίνουμε σε λάθος ερωτήσεις.
Πολυβώτη, λες ότι η αντιπολίτευση αρνείται την πραγματικότητα. Αν μιλάς για τη ΝΔ δεν την αρνείται, προσποιείται ότι την αρνείται για να κάνει τα ίδια. Από εκεί και πέρα όμως η γνώμη μου είναι πως η «πραγματικότητα» είναι σχετική έννοια. Τι άλλο έχουμε δει αυτούς τους μήνες από διαρκείς αναπροσαρμογές της πραγματικότητας; Από το καμία διάσωση για τα κράτη που αποτυγχάνουν ως το κούρεμα 50 και 60 %, ό,τι ως χθες δεν μπορούσε να αποτελέσει τμήμα της αποδεκτής πραγματικότητας, σήμερα το αποτελεί. Μπορεί να πει πολύ νερό στο κρασί της πραγματικότητας.
Δεν λέω ότι το ως το μνημόνιο μοντέλο απέτυχε απλά και μόνο επειδή ήρθε η διεθνής κρίση. Είχε αποτύχει κι από μόνο του. Και έπρεπε να αλλάξει ούτως ή άλλως. Όχι όμως με τον τρόπο που αλλάζει. Το έγραψα και σε σχόλιο προηγούμενου ποστ. Υπήρχε μια πληγή που αιμορραγούσε και για να τη θεραπεύσουμε ρίξαμε πάνω της πυρηνικά.
ΑΦ, στο είχα πει και σε προηγούμενο σχόλιο. Είχα μιλήσει γενικότερα, αλλά το περιορίζω κυρίως σε μένα τώρα. Καταλαβαίνω τι μου λες, καταλαβαίνεις τι σου λέω. Απλώς απολύτως φυσιολογικά διαφωνούμε. Το λέω αυτό χωρίς κανένα πάθος για να ξεκαθαρίσω ότι δεν προσπαθώ να σε προγκάρω. Απλώς νομίζω ότι κάνεις λάθος, όπως ουσιαστικά και εσύ πιστεύεις το ίδιο για την δικιά μου άποψή.
Πολυβώτη,
ποιες ειναι οι "βασικές παράμετροι του προβλήματος";
(δεν καταλαβα τι ακριβώς εννοείς, συγγνωμη..)
Old Boy, με «πραγματικότητα» εννοώ το εξής ελάχιστο: ότι πρέπει να μειωθούν τα δημόσια έξοδα, είτε επειδή δανειζόμαστε από τους Ευρωπαίους και το απαιτούν είτε επειδή θα αποφασίσουμε ότι «ως εδώ» και πλέον δε θα μας δανείζει κανείς.
Αυτό μου φαίνεται ως η ελάχιστη βάση της οποιασδήποτε συζήτησης που θέλει να έχει νόημα. Χαιρετώ.
Oldboy, ήθελα να στο πω από το προηγούμενο ποστ, έχουμε μια πληγή που αιμορραγεί, της έχουμε κάνει ένα πρόχειρο δέσιμο, και ρίχνουμε πυρηνικά στο υπόλοιπο σώμα.
“Το πιο αποτελεσματικό όπλο του νεοφιλελευθερισμού είναι η αποβλάκωση που έχει επιφέρει, η υποβάθμιση του δημόσιου λόγου κυρίως μέσω των ΜΜΕ σε επίπεδο πριν απ' την αλφάβητο. Λες και, -λέγε-λέγε-λέγε- η ανθρωπότητα να έχασε τη μνήμη της, να ξεφορτώθηκε γνώσεις, φιλοσοφία, επιστήμη και να μπορεί να συζητά ωσάν τα βασικά να 'ναι τα αταβιστικά της, τα αρχετυπικά της ή το πολύ τα γκλαμουριάρικα νεαντερταλιανά της. Λόγου χάριν ο ανταγωνισμός! μια έννοια που εκλαμβάνουν ως χρήσιμη ακόμα και άνθρωποι καλών προθέσεων. Σου λένε, πρέπει μια επιχείρηση να 'ναι ανταγωνιστική, έτσι θα αντέξει. Ας αντιπαρέλθουμε το κόστος της ανταγωνιστικότητας για τους μισθούς κι ας δεχθούμε ότι προσπορίζεται την ισχύ της από άλλους παράγοντες. Αν λοιπόν η ανταγωνιστικότητα βοηθήσει μια επιχείρηση να αντέξει (κατ' αρχήν) αυτό σημαίνει ότι (στη συνέχεια) θα την οδηγήσει να κατισχύσει μιας άλλης ανταγωνιστικής επιχείρησης. Κι αυτό θα συνεχίζεται ώσπου να 'ρθει η σειρά της «δικιάς μας» να φαγωθεί από μιαν άλλη που με τη σειρά της θα φαγωθεί από μιαν επόμενη - ζούγκλα κανονική. Ωσπου μια νέα τάξη μονοπωλιακή να επικρατήσει και να επιβληθεί επί όλων μόνη της ή με συμμάχους, τραστ. Κι όμως τριάντα χρόνια η συζήτηση έχει εφιαλτικά περιχαρακωθεί γύρω από έννοιες όπως ο ανταγωνισμός, ενώ κάθε άλλη συζήτηση για εναλλακτικές οικονομικές πολιτικές έχει εξ ορισμού εξορισθεί ου μην και στιγματισθεί. Αν αυτό δεν είναι αποβλάκωση...”
Σωτήρη, πολύ καλά τα λέει. Κάτι περί ανταγωνισμού και πού τελικά οδηγεί είχα γράψει πέρσι: http://old-boy.blogspot.com/2010/09/blog-post_02.html
Σωτήρη,
Αν αποφασίσεις να περιορίσεις τον ανταγωνισμό, ποιός παίρνει την απόφαση και ποιός κάνει τις ρυθμίσεις; Κάποιο μονοπώλιο ή κάποιο καρτέλ! Οπότε όχι, δε στέκει η συλλογιστική σου τελείως.
Το πρόβλημα που λες είναι υπαρκτό (και η βελτίωση είναι ανοικτό θέμα), αλλά στον ελεύθερο ανταγωνισμό έχουμε μάλλον μια από τις ηπιότερές του μορφές. Εκτός αν θεωρείς ότι η κρατική τηλεόραση παλιότερα ή ο ΟΤΕ πριν από την έκρηξη των Τ/Ε δεν ήταν μονοπώλια.
Thrass, το κείμενο που έβαλα δεν είναι δικό μου, είναι του Στάθη από την Ελευθεροτυπία, ξέχασα να το γράψω.
Το έβαλα στα σχόλια γιατί θυμήθηκα παλιότερο κείμενο του Old ( το θυμόμουνα Old ) που καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα.
Και βέβαια γιατί συμφωνώ και με τα δύο κείμενα. Επί της ουσίας τώρα συνοπτικά. Ναι, συμφωνώ με την ύπαρξη “ελεύθερου και υγιούς ανταγωνισμού”. Συμφωνώ όμως και με την άποψη που λέει πως οι έννοιες της Αγοράς , του Ανταγωνισμού , της Παραγωγικότητας, πρέπει να επανοηματοποιηθούν ώστε η παράμετρος “υγιής και ελεύθερη λειτουργία” να είναι απαράβατος και δεσμευτικός ενιαίος κανόνας για όλους τους παράγοντες που τις συγκροτούν και όχι μόνο για ορισμένους.
Μόνο τότε οι έννοιες αυτές ,ως λειτουργίες, μπορούν να στοχεύουν στην Πρόοδο ( υλική και πνευματική) των πολιτών-καταναλωτών. Αυτό όμως δεν είναι “παιχνίδι”, είναι σωστή λειτουργία των θεσμών. Δυστυχώς όμως, αποδεχόμενοι τόσα χρόνια τη μετονομασία της Επιχείρησης σε “Παίχτη της Αγοράς” φτάσαμε τώρα στο σημείο η Επιχείρηση να παίζει με τις ζωές μας. Και τέλος για το δίλημμα που βάζεις με ΟΤΕ και ΕΡΤ. Ξέρεις με πόσα δικά του χρήματα μπήκε ο Κόκκαλης στην Πάναφον και πόσα πήρε όταν βγήκε; Αν αυτό είναι “υγιής και ελεύθερη λειτουργία” της Αγοράς, τότε ναι προτιμώ τον ΟΤΕ του 80 και την ΕΡΤ του 80 ( σε σχέση με το σημερινό τηλεοπτικό τοπίο)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home