Διασπώμενη

Όταν την γνώρισε, όταν την φίλησε, όταν τη σκέφτηκε, όταν την γάμησε, όταν την ξανασκέφτηκε, όταν την ξαναφίλησε, κατάλαβε ότι εδώ τα πράγματα δεν ήταν απλά, ότι εδώ η υπόθεση σήκωνε σακούλα. Είχε φέρει μια μαζί του, την έβγαλε από την τσέπη του και της την έδωσε. Όχι μόνο ήταν του σούπερ μάρκετ, ήταν και άδεια. Γέλασε και τον κοίταξε μισοπαιχνιδιάρικα - μισοφρικαρισμένα. Λοιπόν, τον ρώτησε. Λοιπόν, της απάντησε· επειδή βλέπω ότι μου αρέσεις πολύ, θέλω να στο πω εκ των προτέρων. Η προσοχή μου, το ενδιαφέρον μου, η αφοσίωσή μου είναι σαν αυτή τη σακούλα. Διάβασε τι γράφει· εκεί, στον αστερίσκο: αρχίζει να διασπάται σε 18 μήνες περίπου. Διάβασε όμως τι γράφει και πάνω από αυτόν. Και με μεγαλύτερα μάλιστα γράμματα. Είναι διασπώμενη αλλά μπορείτε να τη χρησιμοποιήσετε ξανά και ξανά. Ακούς; Ξανά και ξανά. Αλλά μέχρι τότε εννοεί. Μέχρι να αρχίσει να διασπάται.

Εκείνης της γεννήθηκαν διάφορες απορίες· άλλες εύλογες (από το πώς μπορούσε να προεξοφλήσει το τι θα του συνέβαινε στο μέλλον, ως το γιατί είχε τόσο πρόωρη ανάγκη να της το πει)· κι άλλες μεταμοντέρνες (από το αν όλες του οι εμπνεύσεις του άρχιζαν και τελείωναν σε δίχως ζωή και δίχως αλήθεια ακκιζόμενα παιχνιδάκια με τη γλώσσα, ως το τι σχέση είχε η φωτογραφία του Ντον και της Πέγκυ πάνω από αυτά που της έλεγε). Μα το είχε δει το επεισόδιο; Για εντελώς άλλα πράγματα μιλούσε. Το ξέρω, της απάντησε, και μάλιστα για πράγματα οικεία, αφού έχω υπάρξει Πέγκυ στο παρελθόν, έχοντας φάει ατέλειωτες ώρες διαφιλονικώντας με τον δικό μου Ντον για το τι μου αναγνώριζε και τι όχι, για το ποιός ήμουν εγώ και ποιός αυτός.

Άρα δεν καταλαβαίνω, του είπε. Άρα τότε γιατί; Πού κολλάει η φώτο με τα όσα μου είπες; Δεν της απάντησε. Εκνευρισμένη έκανε να φύγει, αλλά -σε εκκωφαντική αντίθεση με τον κάθε εκνευρισμένο αναγνώστη- δεν είχε τέτοια δύναμη. Την εξουσίαζε απόλυτα. Θα έμενε εδώ για όσο ακόμα ήθελε εκείνος· καταλάβαινε δεν καταλάβαινε, αγανακτούσε δεν αγανακτούσε. Αλλά δεν είχε τύψεις για όσα της έκανε. Ακριβώς επειδή εκείνη δεν υπήρχε. Υπήρχε μόνο μια σακούλα που κοίταζε αφηρημένος πριν διαβάσει τι γράφει και ξεκινήσει να γράφει, μια φωτογραφία που είχε σώσει προ λίγων ημερών και ξαναθυμήθηκε, αλλά κυρίως υπήρχαν αυτές οι άθλιες φωτογραφίες των βασανισμών πάνω πάνω στο μπλογκ του, που δεν άντεχε να τις βλέπει άλλο.

Τώρα τις είχε διώξει για τα καλά· και με κάθε περιττή λέξη που προσέθετε τις κατέβαζε και λίγο πιο κάτω. Ο Σεπτέμβρης είχε φύγει, ήμασταν ακόμη εδώ, ο Οκτώβρης έπρεπε να μπει όχι πια με κάτι αγριευτικό, αλλά με κάτι καταπραϋντικό, όχι πια με κάτι που μισούσε, αλλά με κάτι που αγαπούσε, κάτι σαν τον Ντον και την Πέγκι να έχουν αποκοιμηθεί εξαντλημένοι στον καναπέ του γραφείου· ψάχνοντας να βρουν την ιδέα. Αυτή τη στιγμή που τους βλέπεις ένας από τους δύο τους την ονειρεύεται.

Όσο για εσένα που δεν υπήρξες παρά μόνο για την πρώτη παράγραφο αυτού του ποστ και λίγο μετά άρχισα να σε αναιρώ, σου χρωστάω μια συγγνώμη που σε χρησιμοποίησα, σου χρωστάω μια συγγνώμη που η προσοχή μου για σένα άρχισε να διασπάται σε 18 γραμμές περίπου.