Ένας 32χρονος Νορβηγός και μια 27χρονη Αγγλίδα. Έχουν ξανασκοτώσει όπως αυτός, έχουν ξαναπεθάνει όπως εκείνη. Μπορεί να μην εκπλησσόμαστε και τόσο, ωστόσο σοκαριζόμαστε. Τόσο κι άλλο τόσο.
Ο πρώτος που μπουκάρει κάπου και αρχίζει να εκτελεί εν ψυχρώ όποιον βρει μπροστά του, δεν σκοτώνει μόνο τα θύματά του, αλλά και τα θύματα όλων εκείνων που θα αντιγράψουν τα επόμενα χρόνια την ιδέα του. Άπαξ και ένας άνθρωπος κάνει κάτι που ως τότε «δεν χωρούσε ο νους», ο νους αρχίζει να το χωράει. Και δη ο νους των ψυχάκηδων που είναι εξαιρετικά ευρύχωρος. Από την στιγμή που ένας άνθρωπος κάνει κάτι αδιανόητο, αποδεικνύει ότι δυνάμει όλοι μας θα μπορούσαμε να το κάνουμε. Κάθε διαπραττόμενη από άνθρωπο κτηνωδία, σε ένα απειροελάχιστο βαθμό μας καθρεφτίζει και μας αντιπροσωπεύει. Την διέπραξε ένας από εμάς, όχι ένας εξωγήινος, ένας βρικόλακας, μια αντιλόπη, ο Θεός.
Είμαι σε τραπέζι γάμου όταν μαθαίνω για την Έιμι. Έχω πιει κρασί και προσποιούμαι στον εαυτό μου ότι έχω πιει αρκετό. Μαλακίες. Αρκούσαν μερικοί εμετοί της νιότης για να με κάνουν να ξενερώσω μια για πάντα με το χοντρό μεθύσι και να πίνω έκτοτε το πολύ μέχρι το όριο. Δεν υπαινίσσομαι κρυφό δέος για την Έιμι που τα ξέσκισε όλα τα όριά της. Όσο γοητευτική κι αν μοιάζει συχνά η αυτοκαταστροφή, μια παπαριά και μισή είναι και αυτή. Και εύκολη τελικά. Κλείνεις τα μάτια και μετά βαθύτερα και μετά βαθύτερα και αντέχεις ολοένα και λιγότερο να τα έχεις ανοιχτά και τα λοιπά και τα λοιπά.
Δίπλα μου δυο άνθρωποι μη αυτοκαστροφικοί παντρεύονται. Είναι χαρούμενοι, ελπίζουν και ξέρουν, ξέρουν και ελπίζουν. Στη Νορβηγία καμιά εκατοστή σαν αυτούς ούτε ξέρουν ούτε ελπίζουν πια. Στην Αγγλία η Έιμι ούτε πονάει ούτε κρύβεται πια.
Η κατάφαση της ζωής δίπλα μου, η καταστροφή της ζωής μακριά μου αλλά και μέσα μου, η καταστροφή της ζωής της μακριά μου αλλά και μέσα μου. Γιατί, ρε Έιμι; Γιατί, ρε γαμιόλη;
Ο νους μπορεί να χωράει τις ανθρώπινες πράξεις, αλλά το αμετάκλητο του θανάτου δεν ξέρω αν το χωράει ποτέ στα αλήθεια. Πολύ ξένο πράγμα. Ας πεθαίναμε. Αλλά όχι έτσι. Όχι τόσο απόλυτα.
Μέτριο γράψιμο. Μέτριο μεθύσι. Μέτριες σκέψεις. Μέτριος πόνος. Μέτρια χαρά; Μέτρια χαρά ακόμα και για τους δυο ανθρώπους δίπλα μου; Μήπως γενικότερα η χαρά της ζωής δεν είναι το φόρτε μου εξ ου και η συχνή μιζερολαγνεία; (Ναι).
Λίγα ποτήρια ακόμα και οι γραμμές αυτές δεν θα είχαν γραφτεί ποτέ.
Να ζήσετε, παιδιά. Ακόμα κι αν είναι μέτρια η χαρά μου, δεν έχει να κάνει με σας, αλλά με μένα και μόνο. Το μέτριο είναι το όριό μου. Με το απόλυτο αποφεύγω να μεθώ. Αλλά εσείς μεθύστε.
posted by Old Boy @ 4:06 π.μ.
19 comments
19 Comments:
Καθόλου μέτριο γράψιμο.... Αντιθέτως, βαθιά ποιητικό το post σου...
Πρώτα να ζήσουν τα παιδιά και εύχομαι να κάνουν πολλά παιδιά. Είναι ευτυχία.
Για το ωραίο σου κείμενο τώρα. Γιατί Old, η κριτική σκέψη είναι μιζερολαγνεία;
Και γιατί κι εγώ που δεν μεθώ με το απόλυτο, πρέπει περίπου να νοιώθω πως έχω έλλειμμα;
Με το απόλυτο δε μέθυσε και αυτός ο γαμιόλης και σκότωσε ενενήντα δύο ανθρώπους,
με το απόλυτο δε μέθυσε και αυτή η γαμιόλα και σκότωσε μια εξαίσια φωνή;
Περίεργο πράμα η αριθμητική. Στο Δημοτικό ήταν όλα απλά και ξεκάθαρα. Έχω 2 ξυλάκια, άμα μου δώσει και ο Γιαννάκης άλλο ένα, θα έχω 1, 2, 3! Κάθε ξυλάκι είναι τόσο σημαντικό όσο και το διπλανό του. Και αν λείπει ένα από δαύτα, δε θα έχω 3, αλλά 2, και θα πρέπει να πω 2, αν με ρωτήσει η δασκάλα.
Στις μαζικές επιθέσεις η έννοια της αριθμητικής χάνεται, θολώνει, αλλοιώνεται. 18, 19, 20, ..., 85 θύματα, 86, 87... Για μένα το σοκ θα είναι ίδιο. Θα είναι μια είδηση που θα διαβάσω σε πανομοιότυπη μετάφραση από όλα τα πρακτορεία - και μετά το πρώτο σοκ θα εστιάζω στις λεπτομέρειες και όχι στον αριθμό των θυμάτων. Και αυτό με συνθλίβει. Γιατί θέλω να αναστατώνομαι για κάθε μια ξεχωριστή μοναχική ψυχή που στέλνει στον μη-κόσμο η κάννη ενός ψυχάκια (το τσουνάμι ενός σεισμού, η κατάρρεση μιας κερκίδας, μια καραμπόλα στην εθνική ...). Αλλά πόσο δέος και τρομαγμό μπορώ να δεχτώ χωρίς να γίνω τελείως κουρέλι;
Και μετά έρχεται μια άλλη απώλεια. 1 ξυλάκι αυτή τη φορά. 1 ξυλάκι που πιθανότατα αυτοπελεκήθηκε σιγά σιγά μέχρι που έπεσε. Και θα πρέπει να κάνω -τι; ισόποσο;- χώρο για να αφομοιώσω και αυτή την είδηση; Όχι, γιατί παρά την αναπόφευκτη ΜΜΕ καλλιτεχνική αγιοποίηση δεν ήταν καν favorite - αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.
.είναι στο να παραμερίζω τη σημαντικότητα που προσδίδουν τα μονόστηλα ή τα πεντάστηλα. η απλότητα ή η διασημότητα. η τραγικότητα ή η αυτοκαταστροφικότητα. ο ηρωισμός ή η ηλιθιότητα. η πολλαπλότητα ή η μοναδικότητα. ο σχεδιασμός ή η τυχαιότητα. ο αχός ή η βουβαμάρα.
.και είναι στο να πείθω κάθε μέρα τον εαυτό μου ότι υπάρχουν εκεί έξω -πόσες;- 6, 7, 8 δισεκατομμύρια ανθρώπινες ιστορίες που όλες έχουν δικαίωμα να ακουστούν. κι αυτό όταν και επειδή το θέλουν οι κομιστές/δημιουργοί τους κι όχι επειδή το αποφάσισε ο μεγάλος ψυχάκιας με τη κουκούλα και το δρεπάνι.
Ζωγραφίσατε oldboy :)
(Και γιαυτό δεν ήθελα να σχολιάσω, να σας αγκαλιάσω ήθελα)
Και, τι μέτριο κάθεσαι και λες; αυτό ακριβώς που μ'αρέσει σε σένα είναι που όλα τα ξεψαχνίζεις, τα τραβάς στα πιο άκρα άκρα τους...
Ωρες-ώρες σε βλέπω σαν έναν μέσα σ'ένα μουσείο, που βάζει το χέρι στο πηγούνι και κοιτάει τον πίνακα μια από δω, μια απ'την άλλη άκρη του δωματίου, μια με το κεφάλι κάτω και τα πόδια επάνω... Υπέροχα, δηλαδή.
Κι αυτό που με χαλάει είναι που δεν είναι όλοι έτσι (ή, κι άλλοι τουλάχιστον, βρε αδελφέ) που να βλέπουν τα πράγματα με την καρδιά τους, ΚΑΙ να μπορούν να τα εκφράσουν, ΚΑΙ να ΘΕΛΟΥΝ να μοιραστούν τις σκέψεις τους.
Μου θύμισες μια παρόμοια ιστορία, τρία χρόνια πριν. Σε αναπόσταρα εις το φέησμπουξ και σ'ευχαριστώ για την ποιητική οριοθέτηση των άκρων. Από τη μια το "ανευ ορίων, ανευ όρων" του ποιητή και από την άλλη, κλείνει το μάτι το "είμαι μετρίως μέτριος και πάντα μετρημένος, γι'αυτό και είμαι ο πιο τρελός απ'όλους σας κρυμμένος" του μουσικού.
32χρονος Νορβηγός και μια 27χρονη Αγγλίδα με τις κοινωνικες ψυχωσεις τους μας κανουν εναν 59χρονο Ελληνα πρωθυπουργο που κανει οτι εκαναν και οι αλλοι δυο μαζι.Σκοτωνει διχως να ξερει οτι ταυτοχρονα αυτοκτονει.Η για να γινει ακομα πιο αποκοσμο και παραδοξο σκοτωνει επειδη δεν ξερει οτι ειναι 'νεκρος'.Και εχεις την εντυπωση οτι το μονο που πρεπει να κανεις ειναι να τον ενημερωσεις και απλα θα παψει να συμβαινει.
Nice post as usual.
Ο θάνατος είναι όντως ένα ανυπέρβλητο γεγονός που δεν το χωράει ο νους μας. Όμως, αν το καλοσκεφτείς, πονάμε όταν κάποιος πεθαίνει για μας, για τον εαυτό μας, όχι για το νεκρό.
Πονάμε επειδή η Έιμυ δε θα φτιάξει άλλα τραγούδια να ακούσουμε εμείς, πονάμε που δεν θα ξαναδούμε εμείς αγαπημένα πρόσωπα. Ο νεκρός πάει, πέθανε, πέρασε στην ανυπαρξία. Η επιθανάτια θλίψη είναι ένα καθαρά εγωιστικό συναίσθημα. Ακόμα χειρότερο, αποσβολωνόμαστε μπροστά στο θάνατο των άλλων, γιατί αυτός μας παραπέμπει στο δικό μας θάνατο, που θα έρθει αναπόφευκτα κάποια στιγμή: κι αυτό που μας τρομάζει είναι μάλλον το άγνωστο μετά, η ανυπαρξία.
Δεν το λέω για να προσάψω κάτι αρνητικό σε κανέναν. Το λέω γιατί αν το δεις έτσι, η ιδέα του θαναάτου σχετικοποιείται και μοιάζει λιγότερο τρομακτική.
Καθόλου μέτριο, αγαπητέ μου Ολντ, και δεν το λέω για να σου τονώσω το ναρκισισμό σου. :Ρ
Τι ανάλγητη και εγωκεντρική προσέγγιση του θανάτου της Amy Winehouse. Κάποιοι είναι πιο ευαίσθητοι και λυγίζουνε τελικά. Εσύ που είσαι υποτίθεται μέτριος γέρασε να μας διδάξεις ήθος. Μέτριος δε νομίζεις καθόλου πως είσαι. Αντίθετα πιστεύεις ότι μεγαλουργεί σε ο,τι καταπιάνεσαι και μια μέρα θα κάνεις κάτι, κάποιο οσκαρικό σενάριο, τύπου Κυνόδοντας, που θα σε κάνει γνωστό εκτός συνόρων. Ασε τις ταπεινοφροσύνες για όσους δε σε ξέρουν. Μείνε εσύ ζωντανός και ασε τους βλάκες, σαν το μέγιστο ταλέντο, την Amy, να πεθαίνουν.
Tάσο, εξαιρετικό και πολύ συγκινητικό το σχόλιό σου.
Ανώνυμε των 9:54, δεν το νομίζω, αλλά πάντως ευχαριστώ.
Ανώνυμε των 4:29, με το inside information για το τι πιστεύω στα αλήθεια για μένα, αν έχεις κλίση στις αποκαλύψεις και τα αποκλειστικά να πας να δουλέψεις σε κανένα κουτσομπολοκίτρινο μέσο. Κρίμα είναι να χαραμίζεσαι με σχόλια εδώ.
Σωτήρη, ας πούμε πως ενώ μια ζωή σκέφτομαι με τρόπο σχετικιστικό, μια ζωή με ελκύει το απόλυτο, ακριβώς επειδή ο σχετικισμός είναι -και- βάσανο. Κατά τ' άλλα δεν διαφωνώ φυσικά με το σχόλιό σου.
Lemon, ίσως άλλοι αποφεύγουν τα μουσεία και άλλοι προτιμούν να ζωγραφίζουν οι ίδιοι. Όπως και να το κάνεις, είναι ψιλοδιαστροφή να μένεις να κοιτάς τους πίνακες ;)
Λέω κρυάδες, ενώ εκείνο που θέλω να πω με αφορμή το σχόλιό σου είναι πως ίσως καλύτερα που το έγραψα τελικά το ποστ και δεν ήπια τα λίγα παραπάνω ποτήρια.
Ανώνυμε των 3:12, ναι, κάπως έτσι.
Κροτκάγια, πράγματι «ο νεκρός πάει, πέθανε, πέρασε στην ανυπαρξία». Αλλά ξαναλέω, αυτό ακριβώς είναι που δύσκολα χωνεύεται.
Costinho, διαβάζω το λινκ σου και ξανά το ίδιο αίσθημα, το αίσθημα αυτού που δεν παλεύεται.
Σωτήρη, όμως την Έιμυ δεν την συνιστούσε μόνο η φωνή της, αλλά και η αυτοκαταστροφικότητά της. Πιθανότατα να μην την είχαμε γνωρίσει αν δεν ήταν και αυτό που την καταδίκασε.
να γράφεις συχνότερα σε "μέτριο μεθύσι" mood. σου πάει
ΚΚΜ
Mιζερολαγνεια με τιποτα ολντ δεν αποπνεουν τα γραπτα σου. Εγω-λαγνεια, σιγουρα,
ενας νορβηγος μανιακος δολοφονος, ενας γαμος
και μια τραγουδιστρια που φωναξε στον κοσμο ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ ΔΕ ΜΕ ΓΕΜΙΖΕΙΣ
κι αυτοκτονησε,
ολα αυτα μετατραπηκαν παλι σε καθρεπτη μεσα στον οποιο κοιταχτηκες κι αναρωτηθηκες τι σημαινει η αυτοσυγκρατηση σου!!
Εννοειται οτι δε στη λεω!Αλλωστε κι εγω καπως ετσι γραφω, η μαλλον θα ηθελα να γραψω, γιατι δε τολμω στα ποστ μου να γραφω οσο αυτοαναφορικα ηθελα να γραφω:)
Για το Νορβηγο υπανθρωπο, τι να γραψω, μονο οτι αποτελει το μεγαλυτερο τεκμηριο υπερ θανατικης ποινης, ισως τα κτηνη σαν αυτον πρεπει να βασανιζονται κιολας πριν πεθανουν.
Και για την Εημυ;
Της ειπαν να παει για αποτοξινωση
κι αυτη ελεγε ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ"
"Ναι, ειχε πεσει στη μαυρη μαυριλα
αλλα οταν θα επιστρεψει, θα το δειτε, θα το δειτε"
Mα τελικα η μαυρη μαυριλα ηταν δυνατοτερη.
Η απλα μπορει να την ελκυε περισσοτερα απο την φωτεινιλα αυτου του κοσμου.
Ετσι σκεφτηκε οτι μαλλον ειναι καλυτερα εκει.
Και γυριζε διαρκως εκει, εκατονταδες φορες
μεχρι τη μια κι ανεπιστρεπτη.
96 ανθρωποι που πεθαναν για παρτι τους (δεν τους ξεραμε) ισοδυναμουν με 1 που πεθανε μεσα μας (την ξεραμε). Ετσι δειχνει η μοιρασια τοσο του ποστ οσο και των σχολιων. Ο θανατος ξεβρακωνει το εγω μας, δεν αντιλεγω.
Οσοι δεν αντεχετε να θρηνειτε, καντε μου την τιμη και καντε τον κοπο να δειτε και το δικο μου ποστ, αναλγητο εντελως, γνησιο New-boy εγω.
[το αντιγραφω για να μην κατηγορηθω για αλιευση]:
Είναι ψυχασθενής;
Όχι, μόλις είδατε χτες σε πλήρη έκπτυξη ένα προϊόν της ελεύθερης ανθρώπινης βούλησης. Η ελεύθερη βούληση αποτελεί σημείο τριβής μάλιστα, μεταξύ των φιλοσόφων και ιστορικών που δεν δέχονται τον κοινωνικό ντετερμινισμό και αυτών που θέλουν να τα ανάγουν σε εξισώσεις και συναρτήσεις.
Υποστηρίζουν οι πρώτοι -δίκαια, πιστεύω- ότι τα προϊόντα της συνισταμένης ανθρώπινης δράσης, δηλαδή τα κοινωνικά και ιστορικά φαινόμενα, δεν μπορούν να καθορίζονται μέσω απόλυτα ισχυόντων νόμων (όπως τα φυσικά φαινόμενα) και ότι η ελεύθερη βούληση αποτελεί τον αστάθμητο παράγοντα που εισάγει τη μη προβλεψιμότητα στην Ιστορία, τουλάχιστον με βάση τη μεμονωμένη και τυφλή ανάλυση των αιτιοτήτων που καθόρισαν προγενέστερα παρόμοια φαινόμενα και γεγονότα. Ισχυρίζονται ότι η κοινωνία δεν μπορεί να αναλυθεί με νόμους όπως αυτοί που ισχύουν στα φυσικά φαινόμενα.
Οι συντεταγμένες πολιτείες έχουν πάντως παράδοση στο να χρησιμοποιούν το βολικό όρο «ψυχασθένεια» όταν δεν μπορούν να ερμηνεύσουν τα φαινόμενα με τους ορισμούς που αυτές θέλουν να δίνουν στις λέξεις. Αν η διαφύλαξη της ελεύθερης βούλησης και κατά συνέπεια της ελευθερίας εξυμνείται γενικόλογα και απροσδιόριστα (προς τις αγράμματες μάζες που μπορούν να σκεφτούν μόνο διχωτικά, με όρους του τύπου «ό,τι δεν είναι καλό είναι κακό»), όταν προβάλλεται ως ένα ιδανικό ανώτερο όλων, ακόμη και ως ανώτερο της ζωής (βλ. χολιγουντιανές πολεμικές ταινίες), ε, τότε μια μαζική δολοφονία, είτε προέρχεται από το Χίτλερ είτε από ένα Νορβηγό του 2011 (το όνομα του οποίου αρνούμαι να αναπαράγω) δεν μπορεί, δεν είναι ανεκτό, δεν μπορεί να είναι μια πράξη ελευθερίας. Είναι το δίχως άλλο ψυχασθένεια, μας λένε.
Και όμως: ήταν μια πράξη ελεύθερης βούλησης, μια επαναστατική δηλαδή πράξη (χαρακτηρισμός δεκτός αν ξεφύγουμε από την παγίδα του να δίνουμε στις επαναστατικές πράξεις μόνο θετικό πρόσημο). Και η μόνη λύση που μας απομένει για την δημόσια αντιμετώπιση αυτού του ανθρώπου συμφωνώ όντως ότι είναι να τον ανακυρήξουμε ψυχασθενή. Οτιδήποτε άλλο θα είναι παιχνίδι με τη φωτιά...
Life is a losing game, oldboy.
Boy A
Κάθε καλοκαίρι που πέφτει η τηλεθέαση της ολντμπόη γίνεται καβγάς με troll. Τυχαίο; Δε νομίζω.
Τρικάκια μεσημεριανάδικου.
Που θα έγραφαν για σένα τα ταμπλόιντ!!! Ποιος είσαι καλέ;
Επειδή έγραψες πέντε αρθρα στην «Κ» στη στήλη με τους φιλοξενούμενους, μη παίρνεις το καλάμι εργολαβία.
Θυμάσαι τον Πρόδρομο τον παίχτης του big brother??? Βρες τις διάφορές σας.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home