Στα σκοτάδια

Τα σκοτάδια της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Από τον Αντρέα ως τον Σίλβιο κι από τον Μπιλ ως τον Ντομινίκ, ο εξουσιαστής μουνάκιας αν είναι διαφορετικός από τον συνήθη μουνάκια, είναι διαφορετικός μόνο ως προς το πολύ μεγαλύτερο πλήθος των ευκολιών που λόγω της θέσης του έχει και ταυτόχρονα το πολύ μεγαλύτερο πλήθος των κινδύνων που λόγω της θέσης του διατρέχει. Κατά τ' άλλα ο άντρας ο μουνάκιας βασικά ένας είναι, εξουσιαστής ή εξουσιαζόμενος, σοσιαλιστής ή βιβαϊτάλιας, κιθαρίστας ή ντράμερ. Και αν διάβαζε εδώ για σκοτάδια, φυσικά θα εξεγειρόταν, αφού για εκείνον οι γυναίκες είναι φως και άλλο φως και περισσότερο φως, φως που ξεπροβάλλει από παντού, κάθε καινούρια μέρα, σε διαφορετικές μορφές, σε διαφορετικές αποχρώσεις, σε διαφορετικές εντάσεις, από απροσδόκητες γωνίες, αλλά πάντως φως διαρκές και ακατάβλητο, φως νοηματογόνο και ζωτικό. Ας μην εξεγερθεί λοιπόν, αφού τα σκοτάδια δεν αφορούν τη μόνιμή του έξη, αλλά τις φορές ίσως εκείνες -αν ήθελε θεωρηθούν αληθινές και όχι κατασκευασμένες ή φουσκωμένες- που το φως σε τυφλώνει τόσο, ώστε από ζωτικό μετατρέπεται σε ζωικό κι εσύ από άνθρωπος σε ζώο. Και τα ζώα δεν έχουν καριέρα ούτε είναι πολιτικά όντα, τα ζώα έχουν μόνο μια επιθυμία που πρέπει πάση θυσία να ικανοποιηθεί τη στιγμή εκείνη, αφού τα ζώα ζουν μόνο για το τώρα. Ωστόσο το γράφω και μου φαίνεται δύσκολο να το χωνέψω. Να μην είναι αυτή η αλήθεια; Θα δείξει. Ή ίσως δεν θα δείξει. Όπως και να έχει τα σκοτάδια της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα, καλύπτοντας όχι μόνο τις σεξουαλικές αλλά κατ΄εξοχήν και τις ερωτικές σχέσεις, αφού στις τελευταίες ο πόνος ελλοχεύει σε κάθε τους κακή στροφή, με αποτέλεσμα εκείνος που πονά να θέλει να ανταποδώσει τον πόνο, ενώ εκείνος που τον προξένησε να συνειδητοποιεί πως σκοτεινή δεν είναι μόνο η ψυχή που θέλει να εκδικηθεί, αλλά και εκείνη που δεν προέβλεψε εγκαίρως το ενδεχόμενο της πρόκλησής του, φερόμενη με ασύγγνωστη ελαφρότητα σε πράγματα που εξ ορισμού κουβαλούν βάρος.