Μaydays

Tην αγκάλιασε, λέει, για να σβήσει τη φωτιά. Και τώρα κι αυτός στην εντατική. Μία - μία μας πάνε οι όμορφες μέρες του Μάη, μονά - ζυγά, στις μονές κάποιος πεθαίνει, στις ζυγές κάποιος χαροπαλεύει. Στην ισοπαλία των νεκρών (Έλληνας - μετανάστης) και των ενδεχομένων αιτιών τους (νεκρός από την αυξημένη, συνεπεία της γκετοποίησης του κέντρου, εγκληματικότητα - νεκρός από χρυσαυγόψυχους τιμωρούς) έρχεται να προστεθεί και η ισοπαλία των ανθρώπων σε κρίσιμη κατάσταση (ένας από αστυνομική βία - ένας από μπούμερανγκ μετά από αντιαστυνομική βία).
Την Πέμπτη το απόγευμα στέκομαι στα Προπύλαια και παρακολουθώ τη διαδήλωση κατά της αστυνομικής βίας, καθώς ξεκινάει. Πρόσωπα καθαρά, πανό καθαρά, άνθρωποι που ξέρουν ότι κάτι δεν πάει καλά και το φωνάζουν. Μετά, καθώς τα καθαρά πρόσωπα προχωρούν, ακριβώς μπροστά μου αρχίζουν να μπαίνουν οι κουκούλες. Μπορεί να είναι ιδεολόγοι, μπορεί απλά να είναι μαλακισμένα γυμνασιόπαιδα, που την προηγούμενη εβδομάδα μπήκαν στον ΟΑΚΑ. Έχει τόσο μεγάλη διαφορά τι από τα δύο είναι; Ό,τι και να 'ναι φεύγω, έχω να πάω αλλού, κάπου πολύ καλύτερα.
Ο ιστορικός του μέλλοντος ας πει ό,τι θέλει, εγώ ως ιστολόγος του παρόντος θα πω τα δικά μου: στο θέμα βία, η βασική ευθύνη της αριστεράς είναι ότι δεν αντιλήφθηκε πως ήταν εκείνη που πρώτη έπρεπε να αποτρέψει τον εκφυλισμό κάθε διαδήλωσης σε πάρτι μολότοφ. Δεν ανησύχησε εγκαίρως, δεν κατάλαβε εγκαίρως τον φαύλο κύκλο που πυροδοτούνταν, της αρκούσε να ξέρει ότι εκείνη ήταν αθώα του αίματος με τη στενή έννοια, της αρκούσε να νιώθει για μια ακόμη φορά θύμα για τις άδικες συκοφαντίες εις βάρος της περί χαϊδέματος και ηθικής αυτουργίας. Το πρόβλημα δεν ήταν ότι χάιδευε, το πρόβλημα ήταν ότι έπρεπε όσο κι αν δεν της πήγαινε να σφαλιαρίσει, προκειμένου να διαφυλάξει.
Αναφορικά με τη βασική ευθύνη της μη αριστεράς, ήτοι της καθεστηκυίας πασοκονεοδημοκρατικής δεξιάς τάξης, αυτή ποτέ δεν ήταν περισσότερο ευδιάκριτη από ό,τι τις τελευταίες ημέρες. Ανακεφαλαιώνοντας: ένας μη βίαιος διαδηλωτής χτυπιέται τόσο πολύ στο κεφάλι που παρά λίγο να χάσει τη ζωή του. Σε αντίθεση με την περίπτωση Κορκονέα, εδώ δεν βρίσκουμε καν τον θύτη. Ο ίδιος δεν ομολογεί ποιός είναι, οι συνάδελφοί του το ρίχνουν στην ομερτά, οι ανώτεροί του σφυρίζουν αδιάφορα. Γίνεται χαμός από τα ΜΜΕ; Γίνεται κατά του υπουργού. Επειδή επί των ημερών του όχι μόνο έγινε αυτό το "μεμονωμένο" περιστατικό αλλά και κυρίως επειδή οι "έρευνες" προς το παρόν δεν έχουν καταλήξει πουθενά; Όχι, ακριβώς. Γίνεται χαμός επειδή τόλμησε να επιπλήξει δημοσίως την αστυνομία για συντεχνιακή συγκάλυψη κρουσμάτων αυθαιρεσίας, βίας και κατάχρησης εξουσίας, επειδή ανέφερε ότι υπάρχει εμφανές δημοκρατικό έλλειμμα στα σώματα ασφαλείας και ότι η αυθαιρεσία ενδημεί εντός των σωμάτων ασφαλείας. Νέα Δημοκρατία, ΛΑΟΣ, Mega και Σκάι τον κράζουν. «Προτιμούν να τραυματιστούν παρά να μπουν σε διαθεσιμότητα» ολοφυρόταν χθες η μία λεζάντα στις ειδήσεις του Σκάι, για να έρθει η επόμενη να επισημάνει ότι είναι «Εγκληματικό λάθος το πολιτικό παιχνίδι με την αστυνομία» και ότι είναι «Χωρίς ηθική στήριξη οι αστυνομικοί». Απόψε στο Mega ο Στραβελάκης ωρυόταν ότι τις μέρες που η ανομία είναι το νούμερο ένα πρόβλημα βγαίνει και κάνει αυτές τις δηλώσεις ο υπουργός, ενώ ο Καψής συμπλήρωνε με τι θα αντικατασταθούν άραγε τα ΜΑΤ, με χορωδίες;

Ηθική στήριξη λοιπόν για να ανοίξουν ακόμη περισσότερα κεφάλια, στοργή και προδέρμ για να μη καμφθεί το φρόνημα του δημοκρατικού στρατού πόλεων αυτούς τους δύσκολους μήνες, κακώς μπήκαν σε διαθεσιμότητα οι άλλοι που κοπανούσαν και κλωτσούσαν τον πεσμένο διαδηλωτή, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση οι αστυνομικοί θα προτιμούν να τους χτυπούν οι παλαβοί αριστεροί παρά να κάνουν τη δουλειά τους.

Όσο για τα κατορθώματα της Χρυσής Αυγής των τελευταίων ημερών, αυτά είναι καταδικαστέα μεν, αλλά όχι και τόσο, δηλαδή οκ δεν θα το κάνουμε και τόσο θέμα τώρα, θα προτιμήσουμε το θέμα μας να είναι η ασφάλεια των κατοίκων του κέντρου και πόσο τους κλέβουν οι μετανάστες. Όπως οι Ατενίστας καθαρίζουν τις πόλεις μας από τις βρωμιές της (κι αυτό για να μην παρεξηγηθώ δεν είναι μπηχτή κατά των Ατενίστας), έτσι κι οι Χρυσαυγίστας καθαρίζουν το κέντρο από τις έμψυχες βρωμιές, στήνουν οδοφράγματα, κατεβάζουν ανθρώπους από το λεωφορείο, στέλνουν άλλους στο νοσοκομείο, προσάγονται στην ασφάλεια και τους κερνάνε καφέ, ίσως επειδή το ηθικό των αστυνομικών είναι πεσμένο και η ηθική στήριξη που έχουν ελλιπής.