Έτος δεύτερο

Μερικά συμπεράσματα συμπληρώνοντας τον πρώτο χρόνο:

1) Το μνημόνιο δεν είναι τοπική ιδιαιτερότητα, αλλά η καλπάζουσα νέα ευρωπαϊκή -και όχι μόνο- πολιτειακή συνθήκη. Είτε τη λένε μνημόνιο, είτε σύμφωνο για το μπλα μπλα, είτε και χωρίς ρητή ονομασία.

2) Η νέα πολιτειακή συνθήκη (η συντριβή της δημοκρατίας από την οικονομία) δεν αναιρείται από το δικαίωμα των λαών να ψηφίσουν κάτι διαφορετικό, αφού επικυρώνεται από τον τρόμο τους μπροστά στις συνέπειες του διαφορετικού.

3) Tο διαφορετικό αυτό δεν είναι στα αλήθεια μια από τις επιλογές τους. Το να έχεις πολλές επιλογές και να καταλήγεις σε αυτήν που προτιμάς προσιδίαζε στις δημοκρατίες. Τώρα σου λένε ή η σταδιακή κατάρρευση που σου προσφέρουμε, ή η βίαιη και ριζική.

4) Βίαιη και ριζική, επειδή ό,τι κι αν αποφασίσει πια ένας λαός, πείστηκε ότι δεν είναι αυτεξούσιος. Ή ότι το τίμημα για να είναι αυτεξούσιος θα είναι να γυρίσει πενήντα χρόνια πίσω από πλευράς βιοτικού επιπέδου.

5) Τα παγκοσμιοποιημένα προβλήματα επιδέχονται μόνο παγκοσμιοποιημένες λύσεις. Οπότε το περιβόητο «Και τι προτείνετε;» εκεί πρέπει να μεταφερθεί. Στο σκέλος της δικής σου δυνατότητας αντίδρασης, η παγκοσμιοποίηση ξεκινά από τον υπολογιστή σου. Τhink globally and act not only locally.

6) Ακόμα κι αν κάποτε φτάναμε σ' αυτές τις λύσεις, τα περισσότερα ελληνικά προβλήματα θα εξακολουθούσαν να αστράφτουν. Γιατί μπορεί ειδικά στο θέμα του μνημονίου η μεγάλη εικόνα να βρίσκεται έξω από την Ελλάδα (με αποτέλεσμα η εστίαση στις ελληνικές παθογένειες να αποκρύπτει την βασική πληγή), αλλά στο γενικότερο θέμα της Ελλάδας η βασική της πληγή είμαστε εγώ κι εσύ, η νοοτροπία που κληρονομήσαμε, η νοοτροπία που αναπαράγουμε.