Οι τελευταίοι πελάτες στο Παρίσι

Με αφορμή το τελευταίο επεισόδιο της Παγκαλιάδας, θα ήθελα να συνεισφέρω λόγια όχι δικά μου. Η περιβόητη φράση του «Σας διορίσαμε. Τα φάγαμε όλοι μαζί μέσα στα πλαίσια μιας σχέσης πολιτικής πελατείας, διαφθοράς, εξαγοράς και εξευτελισμού της έννοιας της ίδιας της πολιτικής» αναλυόταν τόσο καιρό με τα λόγια τρίτων. Μπορεί να αυτοσχολιαστεί όμως και να καταστεί πολύ περισσότερο διάφανη από ό,τι ως τώρα ήταν, αν τη βάλουμε δίπλα σε δικά του λόγια, τα οποία την πλαισιώνουν με ιδανικό τρόπο· αν τη βάλουμε δηλαδή δίπλα στην απάντηση που έδωσε στην προ μηνός συνέντευξή του στους «Φακέλους», σε ερώτηση σχετική με το ειδικό προνόμιο που απολάμβαναν οι βουλευτές, με νόμο, σύμφωνα με τον οποίο, τα άτομα που επέλεγαν να στελεχώσουν τα βουλευτικά τους γραφεία, δικαιούνταν μετά από ένα διάστημα να διοριστούν στο Δημόσιο.

Η απάντησή του κατά λέξη: «Ποιο είναι το ειδικό προνόμιο; Έχω το δικαίωμα ως βουλευτής, έχω το δικαίωμα να πάρω όποιον θέλω στο γραφείο μου; Ναι ή όχι; Το έχω. Νομικό και ηθικό δικαίωμα. Έχω το δικαίωμα να πάρω όποιον θέλω, έναν αγράμματο. Γιατί θέλω αυτόν να με συνοδεύει στην βουλευτική μου δραστηριότητα, του ‘χω εμπιστοσύνη, ξέρει τους πελάτες μου, ξέρει τους πολίτες μου, ξέρει τους ψηφοφόρους μου. Το ΄χω το δικαίωμα ή δεν το ‘χω; Μέσα στα πλαίσια του σταυρού προτίμησης μιλάω». (Μεσολαβεί ερώτηση: «Πελάτες είναι;»). «Ε, βέβαια. Ε, μα τι; Μα έτσι μιλάμε. Για αυτό θέλω να καταργήσω το όλο σύστημα. Αν είχε καταργηθεί το όλο σύστημα και πράγματι ο βουλευτής ήταν εκπρόσωπος του ελληνικού λαού και νομοθετούσε, δεν θα είχα ανάγκη από κάποιον που να ξέρει τους ψηφοφόρους. Λοιπόν; Ε, και πήρα εγώ την κόρη μου. Άλλοι είχαν πάρει κάποιον άλλο κλπ. Σε τι συνίσταται η δικιά μου η παρεκτροπή δεν το καταλαβαίνω».

Όποιος λοιπόν θέλει μπορεί να διακρίνει στα λόγια του Θεόδωρου Πάγκαλου αντιλαϊκίστικη παρρησία και όποιος θέλει μπορεί να διακρίνει στα λόγια του Θεόδωρου Πάγκαλου την ακρότατη εκδοχή του πολιτικού θράσους. Όποιος θέλει μπορεί να διακρίνει στον Θεόδωρο Πάγκαλο τον τολμητία που ονοματίζει τις μεταπολιτευτικές παθογένειες και όποιος θέλει μπορεί να διακρίνει στον Θεόδωρο Πάγκαλο την πιο εμβληματική ίσως προσωποποίηση της βαθύτατης χυδαιότητας του πολιτικού μας συστήματος.