Το αίμα στο κεφάλι
Πέφτει τις προάλλες το μάτι μου στην «Ομίχλη». Κοντεύει να τελειώσει οπότε δεν γίνεται να μην την ξαναδώ. Γιατί η ταινία είναι απλά συμπαθητική, αλλά το τέλος της (πάτα το λινκ μόνο αν έχεις δει το έργο) την απογειώνει: μεγάλες εικόνες με αμφίσημα νοήματα. Ωστόσο καμιά φορά το να ξαναβλέπεις ταινίες (ή εν προκειμένω σκηνές) που αγάπησες, μπορεί να σου κάνει κακό. Γιατί διαπιστώνεις ότι ενώ ο ήρωας βιώνει δραματικές καταστάσεις (τις δραματικότερες δυνατές) κι ενώ γονατίζει καταρρακωμένος προς τη γη, γέρνει το σώμα του με τέτοιο τρόπο, ώστε να φανεί πίσω του η μάρκα του αυτοκινήτου (Toyota Land Cruiser), την ώρα που κλίνει μάλιστα το κεφάλι του σχεδόν προσκυνηματικά προς την μάρκα των ελαστικών (Μichelin). Το γκρίζο της ομίχλης ξεθολώνει για να ξεπροβάλλει η χυδαιότερη γκρίζα διαφήμιση, χυδαιότερη ακριβώς γιατί βρίσκει θέση στην κορύφωση της ταινίας, βρίσκει θέση σε μια σκηνή ανθολογίας και πλαισιώνει τον σπαραγμό του ήρωα.
Από την άλλη, όσο αλήθεια είναι ότι όλα (από τις εφημερίδες και την τηλεόραση, ως τις ταινίες και το ποδόσφαιρο) είναι σε ένα βαθμό μέσο πώλησης διαφημίσεων, τόσο και ακόμα περισσότερο αλήθεια είναι ότι oι διαφημίσεις, ακόμα και όταν πλαισιώνουν τις ξεχωριστές και συγκινητικές στιγμές, απορρίπτονται ενστικτωδώς από το μάτι, το οποίο διατηρεί στην προσοχή του τα σημαντικά.
Επί σκηνής μεν, καταδικασμένες να μείνουν απαρατήρητες δε, τόσο στο ύπουλο πλαισίωμα του μυθοπλαστικού σπαραγμού της Ομίχλης, όσο και στο ανέλπιστο πλαισίωμα του αληθινού φιλιού του Κασίγιας. Ανέλπιστο γιατί οι «μεικτές ζώνες» των χορηγών εννιακόσιες ενενήντα εννέα φορές στις χίλιες φιλοξενούν κλισέ και μόνο κλισέ, με τους παίκτες και τους προπονητές να μιλάνε στο πλαίσιο του ρόλου τους, δίνοντας τις ίδιες και τις ίδιες και τις ίδιες απαντήσεις στις ίδιες και τις ίδιες και τις ίδιες ερωτήσεις.
Εδώ όμως οι ρόλοι μπλέκονται, εδώ ερωτά ο έρωτας, εδώ ο Ίκερ δεν μπορεί να απαντήσει σαν ποδοσφαιριστής ούτε σαν αρχηγός ούτε σαν σωτήρας της εστίας του ούτε σαν ιστορική φιγούρα ήδη του παγκοσμίου ποδοσφαίρου ούτε σαν ιστορική φιγούρα ήδη της πατρίδας του, εδώ την κοιτά στα μάτια και η συγκίνησή του φτάνει στο μη παρέκει,
γιατί νιώθοντας στο πετσί του όλα όσα έχει ήδη πετύχει και κοιτάζοντας την ταυτόχρονα στα μάτια, καταλαβαίνει ότι μπορεί να μην είναι Άγιος είναι όμως Ευλογημένος.
Στο προηγούμενο μουντιάλ μια κουτουλιά μίσους και τιμωρίας, εδώ δυο φιλιά αγάπης και ευτυχίας κι ένα χάδι στο λαιμό: η απόστασή τους είναι ελάχιστη.
Ο ένας οργίστηκε γιατί του έβριζαν την οικογένεια και δεν άντεξε να μην τον κουτουλήσει, ο άλλος είχε τόση ευτυχία μέσα του που δεν άντεξε να μην την εξωτερικεύσει χυμώντας της
και οι δύο έδρασαν έξω από τα συνήθη και τα προβλεπόμενα, αδιαφόρησαν για τους κανόνες του θεάματος, τους κανόνες γενικά
και στους δύο ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι
και φέρθηκαν όπως θα φέρονταν οι άντρες τριάντα αιώνες πριν
και μακάρι τριάντα αιώνες μετά, σε άλλους γαλαξίες,
που και διαφημίσεις να υπάρχουν
θα εξακολουθήσουν να πλαισιώνουν αόρατες
το αληθινό παιχνίδι της ζωής.
posted by Old Boy @ 12:32 π.μ.
23 comments
23 Comments:
Για την ομίχλη ήμαρτον ρε συ τι κοιτάς, δίκαια μεν, υπερβολές δε!
Για τον Ικερ τον αγγούρι στο φιλί-χα, όντως αλλά σιγά κολλήσαμε από το ρομαντικό σου σορόπιασμα, comment like a man! χαχα!
gasireu
Τρέμω στην ιδέα ότι η Σάρα μπορεί να τον παρατήσει κάποτε, και αυτή η ωραία σκηνή, με την εξαίσια αμηχανία, θα υπάρχει πάντα.
Η ρομαντικη στιγμη ανεβασε τη λιμπιντο στους πρωταγωνιστες, τη τηλεθεαση στα μεσα μαζικης αποχαυνωσης, και τα κερδη των διαφημιστικων εταιρειων που φαινονται απο πισω στη φωτογραφια, αφου τα προηγουμενα (Μ.Μ.Αποχαυνωσης)
αναπαρηγαγαν τοσες πολλες φορες τη "στιγμη" και σε τετοιο ρυθμο που επηρεασε ακομα και bloggers(δεν ενοοω μονο εσενα) ωστε να την αναπαραγουν και αυτοι με τη σειρα τους με φοντο τη coca cola, τη visa, τη sony κ.λ.π.
Eν αρχή ην ο ήχος, οπότε θες να πεις ότι όλα σε αυτή τη ζωή είναι ψεύτικα, ξεφτιλισμένα, ελεεινά, τρισάθλια, ότι όλοι -πλην Λακεδαιμονίων εικάζω- είμαστε κοροιδάρες, ότι ο κόσμος σε αυτή τη σκηνή είδε την κόκα κόλα από πίσω και αυτό θα του μείνει, ότι είναι προτιμότερο να πάρουμε μια πέτρα και να πέσουμε σε κανένα ποτάμι.
Όχι όλοι δηλαδή, να παραμείνουν αναυτοκτόνητοι οι εκλεκτοί, το αλάτι της γης, εκείνοι που δεν μασάνε από τέτοιες (εντός εισαγωγικών βέβαια) σκηνές και αντιλαμβάνονται τους μηχανισμούς που τις εκμεταλλεύονται εις βάρος ημών των συναισθηματικά και οικονομικοπολιτικά ηλιθίων.
Αν η
σκηνή τού Κασίγιας είναι ψεύτικη, τότε δε μάς φτάνουν όλα τα όσκαρ τού κόσμου για να βραβεύσουμε τους πρωταγωνιστές. Το αποκλείω.
Χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι οι χορηγοί στενοχωρήθηκαν με ό,τι συνέβει. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Σε αυτήν την περίπτωση.
Πολύ ωραία κείμενο, Old Boy.
Ήχε, θα απέρριπτες την Οδύσσεια του Διαστήματος επειδή ο Κούμπρικ διαφήμισε την IBM;
«οπότε θες να πεις ότι όλα σε αυτή τη ζωή είναι
ψεύτικα, ξεφτιλισμένα, ελεεινά, τρισάθλια»
Ναι αγαπητέ κύριε Old Boy,
δίκιο έχετε , δεν είναι στη ζωή όλα ψεύτικα.
Στην πραγματική ζωή όμως , όπως ακριβώς η στιγμή
που εσύ και εγώ είδαμε τον Casillas να φιλά τη Sara ,
για σένα και για μένα το φιλί ήταν αληθινό.
Μήπως όμως ήταν και προγραμματισμένο ;
Για να το δούμε λίγο.
Το κλίμα στη μεικτή ζώνη είναι όπως ακριβώς
το λες , μούχλα σκέτη. Και απόλυτα προγραμματισμένο
Με φόντο τα λογότυπα των εταιριών
Sony , Adidas , Visa , Coca Cola.
Και ξαφνικά σκάει ένα φιλί.
Το κλίμα αλλάζει αμέσως και μπαίνουν μέσα του
οι έννοιες ,Νίκη , Κορυφή , Χρήμα , Υγεία ,
Χαρά , Έρωτας , Ομορφιά.
Βέβαια άμεσα, οι έννοιες αυτές συνδέονται με τον
Casillas και την Sara. Έμμεσα όμως συνδέονται
και με τα λογότυπα των εταιριών που άλλωστε
έχουν κοινή στρατηγική επικοινωνίας ,τη στρατηγική
του Slides of life που περιέχει τις έννοιες που προανέφερα .
Εντάξει θα μου πεις μέχρι εδώ , αλλά γιατί το φιλί
να μην ήταν αυθόρμητο ;
Γιατί ο Casillas είναι επαγγελματίας και καλός μάλιστα.
Και γνωρίζει ότι στα συμβόλαια των χορηγών για την
τηλεοπτική κάλυψη όλα μα όλα είναι προγραμματισμένα
με λεπτομέρεια π.χ. αν ένας παίχτης χτυπήσει ,το πλάνο
που τον δείχνει να πονάει δεν πρέπει να περιέχει
λογότυπο χορηγού.
Δύσκολο λοιπόν (για μένα) να λειτούργησε αυθόρμητα.
Άλλωστε για φαντάσου αν αυθόρμητα
αντί για φιλί της έριχνε κουτουλιά ;
Έτσι καταλήγω στο συμπέρασμα ότι
το φιλί ήταν μεν αληθινό,
αλλά μάλλον δεν ήταν αυθόρμητο.
Ε, εντάξει, κάπου έχουμε χάσει το μέτρο μου φαίνεται. Αν είναι τόσο καλός ηθοποιός ο Κασίγιας, κρίμα που τον χάνει το σινεμά. Ας σοβαρευτούμε λίγο βρε παιδιά. Σε λίγο θα βγάλουμε και την κουτουλιά του Ζιντάν προγραμματισμένη γιατί κλπ κλπ.
Σωτήρη, ομολογώ ότι δεν το ήξερα αυτό που λες ότι όταν ο παίκτης πονάει δεν πρέπει να φαίνεται η διαφήμιση από πίσω. Πολύ ενδιαφέρον. Από εκεί και πέρα χωρίς να αμφισβητώ πόσο ασφυκτικά προγραμματισμένα έχουν γίνει όλα και πόσο στην τελική πρέπει να είμαστε καχύποπτοι, προσωπικά όπως βλέπω τη σκηνή (τα λακάκια στα μάγουλά του την ώρα που αμφιταλαντεύεται, το πώς της κάνει με το χέρι «σώπα» κλπ) τη θεωρώ τον ορισμό του αυθορμητισμού.
Ειλικρινά εύχομαι να είναι όπως το λες
και όπως το περιγράφεις στο πολύ ωραίο
κείμενο σου , αλλά…
Επιτελους τελειωσε το μουντιαλ,old boy δεν αντεχα αλλο να διαβαζω για τη πιο πληκτικη παρασταση ολων των εποχων που ονομαστηκε Μουντιαλ Νοτιου Αφρικης 2010,πηγες κ εσυ να βγαλεις απο τη μυγα ξιγγι!!Αφου η ολη φαση απο την αρχη ως το τελος ηταν λιγοτερο ενδιαφερουσα κ απο συζητηση για ζωδια...(κ μετα εξαπολυεις μυδρους για το sex and the city,τελοσπαντων...!)
(γραψε για τον Κωνσταντοπουλο,τη φαεινη-υπερλαμπρη ιδεα του Τζιγγερ αν θες να πουμε για ποδοσφαιρο!)
Ενα τελευταιο ακομα "επιθετικο" σχολιο(ελπιζω να μην το παρακανω!),
οχι κ απλα συμπαθητικο το the mist!
Kαταρχας το κρινουμε σαν ταινια fiction horror ετσι?
για πες μου,εχεις δει πολλες ταινιες του ειδους τοσο συναρπαστικες,καταμαυρες,με την αγωνια κ την απογνωση να κλιμακωνονται αριστοτεχνικα,με το κλιμα καταμαυρο,κ με ερμηνειες-υποδειγμα,επαναλαμβανω,για ταινια του συγκεκριμενου ειδους?
τομας τζεην,μαρσια-γκαιυ χαρντεν ηταν εξαιρετικοι.
Κ το τελος-ανθολογια ειναι ισως απο τα πιο πεσσιμιστικα που εχουμε δει ποτε σε χολυγουντιανη ταινια.Εφιαλτες προξενει!
Για το μουντιάλ διαφωνώ. Συνολικά το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και με ωραίο ποδόσφαιρο. Μελανό σημείο το χόρτο που ήταν σαν τους «Ζωσιμάδες», τα γήπεδα που δεν γέμιζαν, σε ένα βαθμό κι η αερόμπαλα. Ξεφτίλα μεγάλη της FΙFA που δεν τα πρόσεξε αυτά -κι ειδικά το χόρτο- αλλά το μουντιάλ επαναλαμβάνω το βρήκα καλό.
Για το τέλος της Ομίχλης συμφωνώ. Την υπόλοιπη τη βρίσκω λίγο υπερτιμημένη, όσο και αν οι -προφανέστατες πάντως- αλληγορίες της έχουν ενδιαφέρον.
Για τον Κωνσταντόπουλο σε πρόλαβα ;)
ζώδια και μπάλα, ζώδια και μπάλα, ζώδια και μπάλα... όπως λέμε Beetlejuice
Δεν θελω να πω και να εννοησω τιποτα απο αυτα που αναφερεις old boy.
Αναφερω αυτο που εχει συμβει αυτη τη στιγμη που σχολιαζουμε. Τιποτα περισσοτερο και τιποτα λιγοτερο.
σε τιμά που το ανέφερες,πραγματικά φοβερό σκηνικό.μια ωραία στιγμή σε ένα ωραίο Mudial.και ασ'τους να γκρινιάζουν.
meshuggener
Εγώ θα αναλάβω την πλήρη ευθύνη του χαζογκομενίστικου σχόλιού μου, και θα πω ότι αυτός μου φάνηκε απίστευτα τρυφερός. Αυτή όμως δεν ήταν κάπως ξινούλα; Κι εγώ σίγουρα γκόμενα...Είπαμε: αναλαμβάνω.
Οι μπλόγκερς δεν έχουν προσωπική ζωή, μόνο προσωπικό μπλογκ.
Οι μπλόγκερς δεν έχουν ελεύθερο χρόνο, μόνο ελεύθερο χώρο για ποστ.
Σπίτι, ψωμί και ίντερνετ. Αυτές είναι οι σημερινές αξίες των 30ρηδων που δεν τους έλειψε τίποτα.
Τιμή και δόξα λοιπόν στους "πρωτοπόρους" που χτυπάν καθημερινά 16ωρη σκοπία στις οθόνες τους, ακίνητοι και αμίλητοι, πιέζοντας κουμπάκια: pitsiriko, prezatv, oldboy, rodia, crotkaya, dytistonniptiron, ροΐδη, Άνεμος, Ιστολόγιο, Πεντανόστιμη, AFM, Πάστα Φλώρα...
Και βέβαια σε ολους τους παραπολιτικούς για την ανεκτίμητη, ανορθόγραφη φημολογία τους. Τι θα είμασταν χωρίς αυτούς;
Το πανάρχαιο ερώτημα του τι θα έκανε ο άνθρωπος αν είχε πολύ ελεύθερο χρόνο, επιτέλους λύθηκε! Απολύτως τίποτα!
Είστε ήδη στην κόλαση, αλλά δεν το έχετε καταλάβει ακόμα. Τα παιδάκια σας θα γίνουνε χειρότερα από εσάς, θα το δείτε.
Άντε γεια!
Φίλε ανώνυμε, αφού ανέφερες και μένα, από την κόλαση που βρίσκομαι σου αναφέρω ότι δεν είμαι καν άνθρωπος, είμαι ένα κομπιούτερ προγραμματισμένο να μπλογκάρει. Το παιδί μου, πάλι, το εκπαιδεύω για να συνεχίσει το έργο μου όταν θα έχουν σκουριάσει οι λυχνίες μου.
Φίλε ψευδώνυμε,
Κατά πρώτον, κομπιούτερ προγραμματισμένο να μπλογκάρει (όπως συμβαίνει με το πειραματικό πανεπιστημιακό λογισμικό 'David Santos') δεν είσαι, αλλά με τόσες σελίδες που ανανεώνεις και με τόσα κείμενα που σχολιάζεις, το ερώτημα είναι πότε προλαβαίνεις και σκέφτεσαι, διότι σίγουρα δε ζεις, απλώς υπάρχεις ως οντότητα στις άκρες του διαδικτυομένου τερματικού είναι.
Κατά δεύτερον, τέκνο δεν έχεις και ούτε πρόκειται να αποκτήσεις σε αυτή τη χώρα, διότι -στην περίπτωσή σου- το απαγορεύει η ισχύουσα νομοθεσία. Αλλά, εδώ που τα λέμε, ούτε και τεκνό έχεις και «τη βγάζεις με το ίντερνετ/ κατεβάζεις βιντεάκια/ και τη βρίσκεις με ανώμαλους/ και με κάτι πουτανάκια/...». ♪♪♪
Τέλος, όταν θα έχουν σκουριάσει οι λυχνίες σου, θα έχουν απομείνει τα κείμενά σου, λαμπρό μνημείο της διαταραγμένης ιδιοσυστασίας σου, ώστε να κριθούν, να κατακριθούν ή ακομα και να συνεχιστούν από ανθρώπους του ιδίου φυράματος με εσένα.
Όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται, αγάπη μου.
Φιλούθκια,
Ⓐnonymous
gia osous exoun xasei epeisodia.. o apopanw einai o diavoitos rwsoanonymos.. o xwrismenos pontios 45 feuga prwin kke pou douleuei stin kup kai ston eleu8ero xrono tou mas parakolou8ei apo tis ip sta arxeia twn server kai exei panta mia kali kouventa gia olous.. opote katalavainete gia ti eidos an8rwpou milame..
"Είμαι ένα κομπιούτερ προγραμματισμένο να μπλογκάρει." Δήλωση βόμβα του Δύτη των Νιπτήρων, μόνο στην Αυριανή της Κυριακής, την εφημερίδα των μεγάλων αποκαλύψεων.
eidame kai ti diki sou genia
@ Ⓐnonymous
Η ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΕΝΟΣ ΜΠΛΟΓΚΕΡ
Ένα ιστολόγιο ανώνυμο, χωρίς χρήσιμο ή ειδικό περιεχόμενο είναι δίκοπο μαχαίρι για αυτόν που το διατηρεί.
Ξεκινάει ως ψυχανάλυση του γράφοντος, μια απλή παράθεση προσωπικής αισθητικής, συναισθημάτων, ιδεών και γεγονότων.
Ο χρόνος μπορεί να δράσει ευεργετικά στην αρχή για κείνον που γράφει. Θα βελτιώσει την τέχνη της αναλυτικής ή αφηρημένης σκέψης του, θα μάθει να καταδύεται στα πιο απόκρυφα ψυχικά του βάθη, θα σημειώνει σκέψεις στα πιο απίθανα μέρη και θα έχει πάντα ένα κίνητρο για να γράφει.
Και το κίνητρο γίνεται εμμονή, ένα ατσάλινο επίμονο σκουλήκι. Γίνεται κόμπος στο λαιμό. Μαχαίρι, όπλο κι έμπιστος σύντροφος για κείνον που κρατά την πένα.
“Γράφε παντού και συνεχώς,γράφε ακόμα κι όταν δε γράφεις. Βυθίσου σε όνειρα και μίλα συνεχώς μ’ αυτούς που σε κάνουν να πονάς. Κι όταν τελειώσεις με τις λέξεις φόρα τα σκούρα σου γυαλιά πες μια ατάκα που ήθελες να πεις καιρό και φύγε αφήνοντας τους πίσω σου να καίγονται…”
Με τον καιρό, τα προσωπικά συναισθήματα θα εκφραστούν στην πλειοψηφία τους, οι εχθροί θα λουστούν στο οξύ και θα κατασπαραχτούν από άγρια θηρία, οι αγαπημένοι θα αποθεωθούν και η αγάπη θα γίνει ένας δορυφόρος σε τρελή τροχιά εκπέμποντας προς κάθε κατεύθυνση ανιδιοτελώς.
Ο πρώτος κύκλος θα κλείσει. Ο ιστολόγος θα είναι υπερήφανος για το έργο του, ευγνώμων για τους όποιους αναγνώστες με τους οποίους μοιράζεται κομμάτια της ψυχής του, αλλά θα παραμένει ανώνυμος ακόμα με προοπτικές πλέον περιορισμένες και τα αρχικά του απωθημένα ανικανοποίητα εφόσον ούτε η μάνα του δε θα ήθελε να δει αυτά που γράφει. Η έλλειψη ουσιαστικής αναγνώρισης θα ψαλιδίσει τις άκρες των φτερών του αργά ή γρήγορα.
Τότε, κοιτώντας στον καθρέφτη, ο ιστολόγος μας θα νιώσει σαν ένας ακόμα John Doe που έφερε εις πέρας την προσωπική του θεραπεία επιτυχώς μα δημιουργώντας νέα θέματα, πολύ μεγαλύτερα και διαφορετικά από εκείνα που ήθελε να λύσει εξ’ αρχής.
Μπορεί βέβαια και να το πάρει πάνω του, ξεκινώντας ένα ολοκληρωμένο συγγραφικό πόνημα για να κατασπαραχτεί ο ίδιος -έξω από τη σαπουνόφουσκα του ιστολογίου του- από τα πεινασμένα σκυλιά-φύλακες της λογοτεχνίας.
Ίσως όμως και να μπορεί να ξαναγεννηθεί αρχίζοντας από την αρχή, ισορροπώντας με τις ίδιες του τις λέξεις, αγκαλιάζοντας την αυτογνωσία που απέκτησε τόσον καιρό γράφοντας και κουρνιάζοντας ξανά στη σκοτεινή γωνιά του με την αυθάδεια της ειλικρίνειας του τη σιγουριά της ηθικής του, χωρίς να περιμένει, χωρίς να τον περιμένουν.
Μα όλα αυτά είναι απλά ένας μύθος. Γιατί τίποτα δεν μπόρεσε ποτέ να ξεκινήσει απ’ την αρχή. Ίσως έτσι να παρατείνει
λίγο ακόμα την καθολική και ολοκληρωτική τελική του κατάρρευση.
Με 2.000.000 χρήστες και 50.000 ιστολόγια, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών ρωσοανώνυμος Анонимный αποτελεί ελληνικό αστικό μύθο. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι διάφοροι καθ'έξιν ανώνυμοι, με τη μέθοδο του link και του copy/paste, οικειοποιούνται τις πληροφορίες από τα hateblogs (τα οποία δημιουργούν δήθεν φίλοι) και τα παρουσιάζουν μετά ως έργο ενός bigger than life ανώνυμου, thus the misunderstanding. Elementary, my dear Watson.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home