Βασισμένος στην ποιητική απουσία, περπατούσε, περπατούσε εις το δάσος.

Περπατούσε και την χλεύαζε: «Ρίλκε, Ρίλκε είσαι εδώ;».

Είχε πέσει θύμα παραπληροφόρησης

Γιατί ο ποιητής εμφανίστηκε.

Και τον κατασπάραξε.

Δεν τον πείραξε τόσο η απώλεια της ζωής του,

όσο ότι σύντομα θα μετατρεπόταν σε σκατά.

Ti ντροπή.

Έκανε να δει αν έπιανε το κινητό του εκεί μέσα.

Έπιανε.

Κάλεσε τον κυνηγό. Ο κυνηγός έφτασε.

Αντί για λύκο είδε ποιητή.

Σήκωσε τα χέρια ψηλά. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα.

Του είπε τότε ότι θα του έδινε τα διπλά λεφτά.

Υπό κανονικές συνθήκες θα αρνούνταν. Αλλά οι καιροί ήταν ζόρικοι, ο ΦΠΑ ανέβηκε ξανά, δέχτηκε.

Σήκωσε τα χέρια ψηλά. Ο ποιητής αυτή τη φορά, αφού πια τον σημάδευε.

Μην με σκοτώσεις, τον παρακάλεσε.

Ούτως ή άλλως δεν θέλω, του απάντησε. Δεν είμαι φονιάς. Φιγούρα παραμυθιού είμαι. Αλλά οι

καιροί είναι ζόρικοι, ο ΦΠΑ ανέβηκε ξανά και η προσφορά του είναι καλή. Εσύ τι έχεις να μου

προσφέρεις;

Εύκαιρους είχε μόνο στίχους.

Προσβλήθηκε έντονα. Τον πυροβόλησε με χαρά.

Η διάσωση του πελάτη του απέτυχε όμως, γιατί την κρίσιμη ώρα ο ποιητής τα είχε κάνει πάνω του.

Τι ντροπή, τι ντροπή, τι τεράστια ντροπή, σκεφτόταν ο πελάτης, καθώς βρωμούσε, καθώς η

μυρωδιά του διαχεόταν στο χώρο.

Ένιωσε τα χέρια του κυνηγού να τον πασπατεύουν, καθώς αναζητούσαν απεγνωσμένα μέσα στην

τωρινή του μορφή κάτι που δεν είχε προλάβει να αλεστεί, μια πιστωτική κάρτα, ένα κλειδί θυρίδας,

κάτι.

Τίποτα

Ο κυνηγός έπιασε με απελπισία το μέτωπό του.

Στο μέτωπο της οικονομίας τα πράγματα παρουσίαζαν την ίδια εικόνα.

---

Βασισμένος στην ποιητική απουσία, περπατώ περπατώ εις το δάσος της γραφής

χωρίς να ξέρω τι

ψάχνω.

Και χάνομαι.

Κι όλο αυτό δεν ξέρω αν πρέπει να το πω καθήλωση ή μόνο προορισμό.

Ιδεατά θα ήθελα να βρεθώ κάποτε κάπου,

που το νόημα θα εκκρεμεί και το ύφος θα αμφιταλαντεύεται,

που η ανάγνωση θα είναι το ίδιο περιπετειώδης και αναποφάσιστη με τη γραφή.