Ξύπνησε στην παραλία του. Ήθελε να σηκωθεί (όπως κάθε νύχτα). Είχε δει ένα ακατανόητο όνειρο: αντί για την παραλία του, είχε ξυπνήσει σε έναν παράξενο χώρο, σε έναν χώρο στενό και περίκλειστο, όπου πάνω του δεν φαινόταν ο ουρανός και εμπρός του δεν απλωνόταν η θάλασσα. Προφανώς κάτι θα συμβόλιζε, αλλά τι; Τότε θυμήθηκε πως ο χώρος είχε και όνομα. Δωμάτιό του το έλεγε. Και σε αυτόν το χώρο, αντί να θέλει, έπρεπε να σηκωθεί (όπως κάθε μέρα). Μέρα; Μα την μέρα είχε φως. Και στο φως τα μάτια τεμπελιάζουν, αφήνοντας εκείνο να δείχνει κι αυτά απλώς να ακολουθούν. Ενώ τη νύχτα τα μάτια είχαν εκπαιδευθεί να βλέπουν μόνα τους. Και βλέποντας, ήταν το φως που ακολουθούσε την ματιά τους. Αυτά ήταν τόσο αυτονόητα, όσο το ότι δεν υπάρχει άλλος τόπος για να κοιμηθεί κανείς, παρά η παραλία του. Τέλος πάντων, τώρα πια είχε ξυπνήσει και τα παιχνιδάκια του μυαλού του μπορούσαν να μείνουν στην άκρη. Βούτηξε. Κολύμπησε. Κοίταξε. Πνίγηκε (κι ήταν δεινός κολυμβητής - θα έφταιγε το όνειρο). Αναστήθηκε τρεις νύχτες μετά. Του πρότειναν θέωση, αλλά αρνήθηκε ευγενικά. Του εξήγησαν ότι δεν είναι ακριβώς στο χέρι του να αρνηθεί. Επαναστάτησε. Τον φυλάκισαν. Λύγισε. Συμμορφώθηκε. Ανέλαβε χρέη Θεού. Τα πλάσματά του ζούσαν ζωές γενικώς ευτυχισμένες, γεγονός που θορύβησε τους συναδέλφους του. Τον ρώτησαν πώς το κάνει; Τους εξήγησε. Η μέθοδός του τους θορύβησε ακόμη περισσότερο. Του συνέστησαν αυτοσυγκράτηση και περιορισμό. Αρνήθηκε. Θύμωσαν. Αλλά ήταν πλέον αργά. Τον είχαν κάνει Θεό και δεν μπορούσαν να τον πειθαρχήσουν. Τότε αποφάσισαν να προσεταιριστούν τα πλάσματά του. Άρχισαν να τους αναλύουν τον ύποπτο ρόλο της ευτυχίας. Εκείνα άρχισαν να εγκαταλείπουν σιγά σιγά τον κόσμο της ευτυχίας και να μπαίνουν στον κόσμο της ενοχής. Άφησαν τις παραλίες και έχτισαν δωμάτια που δεν έβλεπαν ούτε ουρανό ούτε θάλασσα. Άρχισαν και να ξυπνάνε τα πρωινά. Επειδή έπρεπε. Το βλέμμα τους αδράνησε και από δημιουργός έγινε ακόλουθος. Εκείνος πάλι έβλεπε να του παίρνουν τον κόσμο του κάτω από τα χέρια του και δεν αντιδρούσε. Δεν μπορούσε; Δεν ήθελε. Δεν ήθελε να εξουσιάζει κανένα και να λατρεύεται από κανένα. Ήθελε μόνο να μπορούσε να ξαναξυπνά στην παραλία του κάθε νύχτα, επειδή το ήθελε. Οι επιθυμίες του εισακούστηκαν στο μισό. Δεν εξουσίαζε πια κανένα πλάσμα της ημέρας και των δωματίων και κανένα πλάσμα των δωματίων και της ημέρας δεν τον λάτρευε. Αλλά όσο και αν ξάπλωνε στην παραλία του δεν μπορούσε να ξαναξυπνήσει σε αυτήν, επειδή δεν μπορούσε να ξανακοιμηθεί. Η αθανασία που είχε αποκομίσει σαν Θεός ήταν ένα πρόσθετο βάρος. Κάτι έπρεπε να κάνει για να αντιστρέψει την κατάσταση. Ανήμπορος να ξαναβρεί την πρότερή του ευτυχία και έχοντας στη διάθεσή του τόσο πολύ χρόνο που η ίδια η έννοια χρόνος δεν είχε πια νόημα, αποφάσισε να ξεγελάσει την ανία του με μια σειρά από μεταμορφώσεις: έπεσε στη θάλασσα και έγινε θάλασσα και μετά ποταμός και μετά συνειρμός και μετά κισσός και μετά κλάμμα και μετά κώμα και μετά τελεία και μετά τελειότητα και μετά ψεγάδι και μετά ψόγος και μετά συγγνώμη και μετά χαρά και μετά ακόμα μεγαλύτερη χαρά και μετά ευτυχία και εκεί σταμάτησε να μεταμορφώνεται, εκεί έμεινε, εκεί βρίσκεται ακόμη, έχει περάσει χρόνος πολύς, αλλά για αυτόν ο χρόνος δεν υπάρχει, για αυτόν το τέλος δεν υπάρχει, όλα κυλούν αέναα, η ευτυχία του είναι και παρόν και μέλλον και παρελθόν, δεν θυμάται πια τι υπήρχε πριν απ' αυτήν, δεν θυμάται τη χαρά και τον κισσό και το συνειρμό, δεν θυμάται την θέωση, δεν θυμάται την ανάσταση, δεν θυμάται τον πνιγμό, δεν θυμάται τις νύχτες που ήθελε να ξυπνήσει στην παραλία του, τις νύχτες που ήταν ευτυχής.