Δευτέρα, Ιουλίου 05, 2010

Η θεμελιακή παρανόηση των εξωκαρδιάδων

Όχι μόνο για μένα, αλλά και για πάρα πολύ κόσμο, οι Γερμανοί στα μουντιάλ και στα γιούρο ήταν πάντοτε οι κακοί. Ξεκίνησαν να είναι οι κακοί και παρέμειναν τέτοιοι. Σε έναν -όχι εντελώς ασήμαντο- βαθμό, αυτό οφειλόταν στο ότι όταν ξεκινήσαμε να βλέπουμε ποδόσφαιρο οι Γερμανοί διατηρούσαν τον ίδιο ακριβώς ρόλο στην Ιστορία του σχολείου, στις ταινίες και στα στρατιωτάκια. Στον μεγαλύτερο όμως βαθμό οφειλόταν στο ότι μολονότι -άλλοτε περισσότερο άλλοτε λιγότερο- υπολείπονταν σε μπαλαδόρους από τις άλλες μεγάλες δυνάμεις, κατάφερναν να φτάνουν ως το τέλος. Σαν σωστοί κακοί, στο τέλος συνήθως έχαναν. Όταν κέρδιζαν, κέρδιζαν κάτι άγραφους Τσέχους ή έκαναν το παλικάρι (το Ντιέγκο) να κλαίει και να κλέβει για μια ακόμα φορά την παράσταση και την καρδιά μας. Βασικά δηλαδή οι Γερμανοί περισσότερο μας τρομοκρατούσαν παρά θριάμβευαν. Ωστόσο θρίαμβός τους ήταν αυτή ακριβώς η τρομοκρατία, η τρομοκρατία της διαχρονικότητας, η τρομοκρατία του φτάνω τελικούς και ημιτελικούς ανεξαρτήτως της ομάδας που έχω, ανεξαρτήτως των παικτών που έχω, τα σκαμπανεβάσματα των υπολοίπων δεν με αφορούν, τα ξεπερνώ δια της οργάνωσης και της φανέλας.
Προχθές για πρώτη φορά αγάπησα την Εθνική Γερμανίας. Όχι επειδή έπαιξε ωραίο ποδόσφαιρο. Όχι επειδή έριξε μια ακόμη τεσσάρα. Την αγάπησα για τους ίδιους λόγους για τους οποίους παγίως δεν την γούσταρα. Γιατί η μπαλαδοσύνη του Οζίλ, το ελκυστικότατο ξεδίπλωμα των αντεπιθέσεων, το νιάτο που αναβλύζει, είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα. Η τούρτα είναι ίδια, είναι η ίδια τούρτα που μας έκανε μια ζωή να χαλιόμαστε με τους Γερμανούς. Είναι η τούρτα του είμαστε ομάδα σοβαρή, πειθαρχημένη, οργανωμένη, είναι η τούρτα του ήρθαμε εδώ για να πάρουμε ό,τι περισσότερο μπορούμε ως σύνολο, είναι η τούρτα του ήρθαμε εδώ ώστε η συνολική δουλειά και προσήλωσή μας ως ομάδα να ξεπεράσει τις συναθροίσεις δυσθεώρητων ατομικών ταλέντων που θα βρούμε στο δρόμο μας. Ναι, η Γερμανία που βλέπουμε στη Νότια Αφρική παίζει απολαυστικά, ωστόσο η απόλαυση προέκυψε με τον ίδιο τρόπο που άλλοτε προέκυπτε το μη αξιομνημόνευτο ποδόσφαιρο. Γιατί η Γερμανία μπορεί το 2004 να αμφιταλαντεύτηκε μεταξύ Ρεχάγκελ και Κλίνσμαν και να επέλεξε συνειδητά το δρόμο προς ένα πιο δημιουργικό και πιο παραγωγικό ποδόσφαιρο, με αποτέλεσμα αυτό που βλέπουμε σήμερα να μην είναι τυχαίο αλλά αποτέλεσμα στρατηγικής επιλογής, αν θες να εξηγήσεις όμως αυτή τη Γερμανία δεν θα την εξηγήσεις βάσει του ατομικού της ταλέντου, αλλά βάσει των πατροπαράδοτων αρχών που διέπουν τη λειτουργία της.
Έτσι αυτό που αγάπησα στην Γερμανία του Σαββάτου (και αυτό που πάντα με στράβωνε) είναι η οργάνωσή της, είναι το ότι παρουσίασε ένα σύνολο στο οποίο παίκτες του 7 παίζουν για 9,5, όπως πάντα συμβαίνει με τον εξαφανιζόμενο εκτός Εθνικής Κλόζε, ένα σύνολο στο οποίο πιτσιρικάδες παίζουν ακομπλεξάριστα και στο 100% των δυνατοτήτων τους απέναντι στην ομάδα του Μέσι και του Μαραντόνα, ένα σύνολο που η φυσική του κατάσταση είναι δυο σκάλες πιο πάνω από όλων των άλλων ομάδων, ένα σύνολο που μπαίνει στο γήπεδο ξέροντας τι μπορεί να κάνει, τι θέλει να κάνει, πώς μπορεί να το κάνει. Και το κάνει. Αυτό που αγάπησα στη Γερμανία είναι ότι δεν βλέπω -όπως θα έκανα στο παρελθόν- τον Οζίλ ως βασικά Τούρκο, τον Ποντόλσκι ως βασικά Πολωνό, τον Κεντίρα ως βασικά Τυνήσιο ή τον Μπόατενγκ ως βασικά Γκανέζο. Γιατί μόνο ο Γερμανός Οζίλ μπορεί να κάνει την καριέρα που θα κάνει σε εθνικό επίπεδο. Αν επέλεγε την Εθνική Τουρκίας θα του αναλογούσε μια μεγάλη διοργάνωση στα τέσσερα χρόνια και ίσως μια επιτυχία στην δεκαετία. Αν ο Κεντίρα έπαιζε στην Εθνική Τυνησίας θα έπαιζε στην Εθνική Τυνησίας. Γιατί όσο ιεροσυλία και αν ακούγεται βάσει επισήμων στατιστικών, προσωπικά δεν έχω πειστεί ότι ο πολωνικής καταγωγής Μίροσλαβ Κλόζε είναι κάτι το πολύ καλύτερο του Κριστόφ Βαζέχα. Όλοι αυτοί οι παίκτες διαπρέπουν ως Γερμανοί ποδοσφαιριστές, διαπρέπουν ενταγμένοι σε μια οργάνωση που ξέρει πως θα τους αξιοποιήσει, πώς θα πάρει από αυτούς εκείνα που δεν θα έπαιρναν ποτέ οι δεύτερες πατρίδες τους.
Γιατί αν έχεις δει το «Ανάμεσα στους Τοίχους» μπορείς ίσως να σκεφτείς ότι η πολυπολιτισμική Γαλλία που πήρε το μουντιάλ του 1998 δεν είναι ένα ομοιογενές πράγμα, όπως μπορείς να σκεφτείς ότι πολύ δύσκολα συνθήκες σαν αυτές των σχολείων των μπανλιέ και εκπαίδευση σαν αυτή των σχολείων των μπανλιέ θα υπάρχουν στα σχολεία των παιδιών μεταναστών της Γερμανίας. Υπό αυτήν την έννοια οι μη Γερμανικής καταγωγής Γερμανοί είναι μάλλον περισσότερο Γερμανοί από όσο ήταν Γάλλοι οι μη γαλλικής καταγωγής Γάλλοι. Υπό αυτήν την έννοια, την μπούρδα της αρείας φυλής έρχεται να αντικαταστήσει η λιγότερο μπούρδα μιας κοινωνίας που λειτουργεί με σύστημα, μιας κοινωνίας που προσπαθεί να πετυχαίνει το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα, μιας κοινωνίας που ίσως οι Κλόζε του 7 που παίζουν για 9,5 να μην είναι η ποδοσφαιρική εξαίρεση αλλά καθρέπτης μιας ολόκληρης κοινωνίας. Γιατί τείνουμε να θεωρήσουμε την συστηματικότητα σαν κάτι το απρόσωπο και μηχανικό. Κι όμως. Κάποιοι σκέφτηκαν, κάποιοι προγραμμάτισαν, κάποιοι διαβουλεύτηκαν, κάποιοι αποφάσισαν να εφαρμόσουν άμεσα και χωρίς χρονοτριβές την απόφαση να παίζουν στη μπουντεσλίγκα με τη καινούρια μπάλα της FIFA, τη μπάλα που όλους τους άλλους τους μπερδεύει και δεν τη συνηθίζουν.
Μέσα λοιπόν στο απερίγραπτο ελληνικό κωλοχανείο είδα για πρώτη φορά με άλλο μάτι και με παρηγόρησε το γερμανικό σύστημα, ενώ η διαβόητη Αγγέλα στις εξέδρες μου φάνηκε για μια φορά συμπαθής, γιατί τουλάχιστον δεν είναι προϊόν μιας κοινωνίας που μόνο μιλάει, αλλά μιας κοινωνίας που τα λόγια της έχουν μια βάση έργων, μιας κοινωνίας που όταν οργανώνεται άνευ μυαλού μπορεί να οδηγείται στην κοινοτοπία του κακού των στρατοπέδων συγκέντρωσης, αλλά το λάθος που πάντα κάναμε σαν Έλληνες, σαν Αργεντίνοι, σαν δουνουτάδες, σαν εξωκαρδιάδες, σαν λεύτερα πουλιά, σαν ωραίοι τύποι, ήταν ότι ενοχοποιούσαμε μαζί με την έλλειψη μυαλού και την οργάνωση. Ενώ η οργάνωση παίζει να είναι και με την πλευρά του καλού.
Μολαταύτα μεθαύριο θα είμαι με τους Τσαβοϊνιέστηδες, του Πουγιολοπικέδες, τον Αη Ίκερ και τον Αη Βίγια τον γκολοπρεπή, ελπίζοντας σε Πέδρο και Φάμπρεγας βασικούς. Αυτή τη φορά όμως όχι επειδή οι Γερμανοί είναι οι κακοί του έργου, μα επειδή οι Μπαρσελονοϊσπανοί είναι οι ακόμη καλύτεροι.

31 Comments:

At 7/05/2010 09:04:00 μ.μ., Blogger Abebe Bikila said...

Χειροκρότησα και εγώ την Γερμανία παρότι παιδιόθεν αντι-Γερμανός ποδοσφαιρικά, για τους ίδιους λόγους μ' αυτούς που εύστοχα αναφέρατε, ωστόσο, θα κρατήσω μια πισινή.

Αυτό γιατί το όραμα, το όνειρο, το αποτέτοιο του Ντιέγκο Μαραδόνα, αυτό που του υπαγόρευσε σιωπηλά πως το το 2010 μπορεί να είναι και 1986 και όλος ο υπόλοιπος ο κόσμος να μην το έχει πάρει χαμπάρι εκτός απ' αυτόν, τον θαυματουργό κοντό, εε, όσο να 'ναι, είναι όμορφο.

Πραγματικά όμορφο σε καιρούς συστηματοποιημένης μασκαρεμένης ασχήμιας. Όμορφο γιατί ήταν δικό του, ολοδικό του.

Κι αν δεν ήταν και του Μέσι, αποδώ πάνε κι άλλοι. Όχι πως φταίει αυτός, οι καιροί είναι περίεργοι για όνειρα και δεν φταίνε γι' αυτό οι ονειροπόλοι, φταίει μάλλον η ΦΙΦΑ

 
At 7/05/2010 09:30:00 μ.μ., Anonymous rogerios said...

Συγχαρητήρια για το ως συνήθως πολύ εύστοχο ποστ. Ας μου επιτραπεί όμως να διαφωνήσω ως προς ένα σημείο: γνώμη μου είναι ότι η ενσωμάτωση στη γαλλική κοινωνία και η απόκτηση γαλλικής εθνικής συνείδησης είναι πολύ ευκολότερη για τον Γάλλο με καταγωγή από τις πρώην αποικίες απ' ό,τι για τον γόνο μεταναστών στη Γερμανία. Το πρόβλημα της γαλλικής εθνικής δεν είχε να κάνει σε τίποτε με εθνικές συνειδήσεις: ίσως με βεντετισμούς, οπωσδήποτε με κακή οργάνωση κι άστοχες επιλογές, βεβαιότατα με έλλειψη ποδοσφαιρικού ταλέντου κάποιων και με την παρουσία ενός εντελώς ανεπαρκούς προπονητή. Κατά τα λοιπά η γαλλική κοινωνία είναι πολύ πιο συνηθισμένη στην αφομοίωση μεταναστών απ' ό,τι η Γερμανία, λόγω πιο μακρόχρονης παράδοσης (και φυσικά έχοντας περάσει από τις δοκιμασίες του χειρότερου και πιο βίαιου ρατσισμού ήδη από το δεύτερο μισό του 19ου αι. - ρωτήστε για τις σφαγές Ιταλών μεταναστών στη Λυόν κι αλλού). Η Γερμανία έχει μικρότερη παράδοση: μέχρι τον Β΄ Π.Π. ήταν ομοιογενής εθνοτικά.

Το γερμανικό "θαύμα" του 2010 βρίσκει την εξήγησή του, πέρα από τις βάσεις της τέλειας οργάνωσης και μεθοδικότητας και της αυξημένης συλλογικής συνείδησης που χαρακτηρίζει τη γερμανική κοινωνία γενικά και τις ποδοσφαιρικές ομάδες της ειδικότερα, στην ύπαρξη ενός πανέξυπνου προπονητή και μιας φουρνιάς νεαρών εξαιρετικά ταλαντούχων παικτών (που κάποιοι έχουν αλλοδαπή καταγωγή αλλά μοιραία θα αφομοιωθούν σε μεγάλο βαθμό ως αθλητές υψηλού επιπέδου που εκπροσωπούν τη χώρα υποδοχής ή γεννήσεώς τους και όχι τη χώρα καταγωγής τους).
Για την εθνική Αργεντινής δεν είμαι βέβαιος ότι το πρόβλημά της είναι κατ' ανάγκη "δομικό" και όχι "συγκυριακό" (παίκτες κατώτερης ποιότητας, έλλειψη δεσίματος των αστεριών της ομάδας σε σύνολο, προπονητική καθοδήγηση κ.λπ.). Μια χώρα με παράδοση σ' ένα σπορ μπορεί να το καλλιεργεί μεθοδικά και με σύστημα μολονότι η γενικότερη πολιτική και κοινωνική εικόνα της είναι αυτής της ανοργανωσιάς κ.λπ. (σκεφτείτε και την περίπτωση της Ελλάδας με το μπάσκετ).

 
At 7/05/2010 09:57:00 μ.μ., Blogger tk said...

Σαν Αργεντινος στεναχωρηθηκα απεριοριστα απο την ηττα αλλα περισσοτερο απο την εμφανιση του Σαββατου, και αν και φαινοταν οτι βαδιζαμε προς μια τετοια εμφανιση νομοτελειακα, ελπιζαμε πως το ταλεντο θα μας γλιτωνε.

Η Αργεντινη του 2006 δεν σηκωσε το κυπελλο γιατι και παλι αυτοι οι Γερμανοι την κερδισαν στις λεπτομερειες. Προχθες η επικρατηση τους ηταν πεντακαθαρη, αλλα η Αργεντινη δεν ειναι η ομαδα του 2006, η ομαδα που επαιξε ισως το καλυτερο ποδοσφαιρο πριν 4 χρονια.

Κι αυτο που με στραβωνει πιο πολυ ειναι πως ειτε εχουμε καλη ομαδα, ειτε οχι, παλι απο την Γερμανια χανουμε.

Τελος παντων. Σε 4 χρονια παλι. Ελπιζω ο Ντιεγκο να μεινει, γιατι οι παικτες φαινεται πως τον αγαπανε, φαινεται πως υπαρχει χημεια μεταξυ τους. Αλλα μεχρι τοτε εχει πολλα να μαθει, και μακαρι να κατσει και να τα μαθει.

Τοτε ισως η Αργεντινη παιξει παλι εντυπωσιακο ποδοσφαιρο.

υγ. μια διορθωση στο κειμενο. το 2004 η γαλλια δεν μπορει να κερδισε το μουντιαλ γιατι το 2004 δεν ειχαμε μουντιαλ.

 
At 7/05/2010 11:49:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Σαν φίλος της γερμανικής εθνικής ομάδας (μετά την Βραζιλία, που είναι ένα ιδανικό το οποίο συχνά προδίδει η εθνική της!), την θεωρώ πάγια αδικημένη στη συνείδηση του Έλληνα ποδοσφαιρόφιλου.

Αν μη τι άλλο, είναι κρίμα που αυτό το πείσμα για τρέξιμο και προσπάθεια μέχρι το 90', το 120' ή το... άπειρο δεν αναγνωρίστηκε ποτέ ως πάθος. Την ίδια στιγμή αποθεώναμε Ιταλούς που έμπαιναν στο γήπεδο σαν μοντέλα και απέκλειαν (συχνά όχι ξεκάθαρα) μικρές αλλά θαυμαστές ομάδες στους ομίλους. Ή -μεγαλωμένοι με τον Αργυρίου- θεωρούσαμε μια ζωή φαβορί την μονίμως λίγη Αγγλία.

[Τι κάνουν οι πολλές ταινίες για τον Β' Παγκόσμιο...!]

Ακόμα και το 2010, οι μέτριοι (ως τώρα) και χρυσοπληρωμένοι Ισπανοί ενσαρκώνουν καλύτερα στο φαντασιακό μας την καρδιά της μεσογείου, κι ας απέκλεισαν την μαχήτρια Παραγουάη μ' αυτή την ύποπτη ακύρωση του γκολ. Ο κορδωμένος Μαραντόνα βρίσκεται στο απυρόβλητο ως "παιδί του λαού" βάση περασμένων μεγαλείων ενώ το απίστευτο παίξιμο του Μύλλερ το παραδεχόμαστε με απίστευτη δυσκολία γιατί δεν ταιριάζει με τους μύθους μας;

Σημείωση: λένε πως τα γκέτο των κολασμένων της πολυπολιτισμικής Γαλλίας δεν υπάρχουν στη Γερμανία.

 
At 7/06/2010 12:36:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Στη αρχή μας λες ότι φταίει το σύστημα και στο τέλος αυτοαναιρείσαι.

Οι έλληνες έχουν υπάρξει ανοργάνωτοι σχεδόν σε ολόκληρη την ιστορία, το ίδιο και οι πορτογάλλοι, ενώ οι γερμανοί δεν έχουν υπάρξει ποτέ και σε τίποτα ανοργάνωτοι σε ολόκληρη την ιστορία, το ίδιο και οι γιαπωνέζοι. Ξέρεις γιατί; Γιατί είναι και θέμα DNA και θέμα γεωγραφίας.

Θέλεις να σου πω τι νομίζω εγώ.. ότι ζηλεύεις που οι γερμαναράδες δεν ζούνε σε κωλοχανείο και παρότι έφαγαν τα μούτρα τους σε 2 παγκόσμιους πολέμους είναι πάλι στην κορυφή. Με άλλα λόγια φτάνεις στο σημείο να γλείφεις αυτό που φτύνεις. Είπαμε η αλήθεια πονάει.

Σε πείσμα όλων των γερμανοτσολιάδων εδώ μέσα, εγώ συνεχίσω να κάαααααααααααθομαι...

 
At 7/06/2010 12:51:00 π.μ., Blogger squarelogic said...

Πέρα απ την αυταπόδεικτη συμβολή της οργάνωσης στην προετοιμασία,την βελτίωση και την ανάδειξη των παικτών,υπάρχει και η επίδραση της περιρέουσας ατμόσφαιρας (σοβαρότητας) στη νοοτροπία των πρωταγωνιστών:
έτσι,ενώ ο ταλαντούχος Αφρικανός στην Ελλάδα θα έχει την πορεία του Τζεμπούρ ή των Μπόατεγκ/Οφορίκουε,
στην Γερμανία δεν θα εξελιχθεί ποτέ έτσι.Θα γίνει Κεντίρα ή "Γερμανός" Οζίλ.
Κι αυτό,γιατί μετά από 1 μήνα στην Ελλάδα θα έχει αντιληφθεί οτι αρκούν 2 τακουνάκια και μια ωραία ντρίπλα για ν'αποθεωθεί και κανείς να μην του γκρινιάζει για το nightlife στην παραλιακή,δηλ.θα έχει ευθυγραμμιστεί με το αξιακό σύστημα του Νεοέλληνα,
ενώ μετά 1 μήνα στην μουντή Γερμανία που κοιμάται απ τις 10
θα έχει πειστεί ότι μόνο αν είναι εξίσου σοβαρός και αν δίνει σε 90' όσα οι άλλοι σε 120' θα μπορεί να ελπίζει σε αναγνώριση και επιβίωση στην χώρα των Αρείων.
Γιάυτό και Αφρικανός στην Ελλάδα
"φτουράει" για 6 μήνες μετά τους οποίους πρέπει να μεταπωληθεί δε κάποια σοβαρότερη 'αγορά",προτού το "προιόν" πάρει την κάτω βόλτα...

 
At 7/06/2010 01:15:00 π.μ., Blogger cloudsinthemirror said...

Έπιασε το νόημα ο προλαλήσας. Επίσης είναι όμορφο να βλέπεις ποδόσφαιρο παιγμένο από ανθρώπους, όχι ρομποτ.
Μου θυμίζουνε τους kraftwerk..."we a-re the ro-bots tu tu tu".

 
At 7/06/2010 02:10:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Πολύ ενδιαφέροντα σχόλια και σας ευχαριστώ. Ευχαριστώ και για την επισήμανση της αβλεψίας, Μορφέα. Τη διόρθωσα.
Ανώνυμε, αν θα μπορούσες κι εσύ να κάνεις ένα ενδιαφέρον σχόλιο, τότε δεν θα είχες και ανάγκη να γράφεις τις μπουρδίτσες σου.

 
At 7/06/2010 02:53:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Ξυπόλητε Πρίγκηπα, κι εγώ με το Ντιέγκο ήμουν και θα είμαι. Αλλά δεν μπορώ να είμαι άκριτα πια. Και δεν μπορώ πια παρά να αναγνωρίζω και την ομορφιά του γερμανικού μοντέλου που -μάλλον κοντόφθαλμα- ως τώρα το απέρριπτα.

 
At 7/06/2010 02:58:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Ροτζέριε, φυσικά και συμφωνώ στις ειδικότερες επισημάνσεις για τις αιτίες της εμφάνισης της τωρινής Γερμανίας και της τωρινής Γαλλίας, όπως επίσης έχεις μεγάλο δίκιο και στα όσα λες περί Αργεντινής. Από την άλλη όμως αν το δεις συγκριτικά, μια ομάδα με το διαχρονικό ταλέντο της Αργεντινής έχει πετύχει λιγότερα από ό,τι μια ομάδα με το διαχρονικό ταλέντο της Γερμανίας. Όσο για τα περί ενσωμάτωσης σε Γαλλία και Γερμανία δεν το έχω μελετήσει και μπορεί να κάνω και λάθος και να έχεις δίκιο. Πάντως μιλούσα για την Γαλλία που πήρε το μουντιάλ, δεν προσπάθησα να μιλήσω για τα αίτια της ντομενεκόπληκτης τωρινής Γαλλίας.

 
At 7/06/2010 03:00:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Square, συμφωνώ 100%.

 
At 7/06/2010 03:08:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

ΟΒ γιατι απαντας στον καθενα ξεχωριστα; για να φαινονται πολλα τα σχολια;

 
At 7/06/2010 03:30:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Nαι.

 
At 7/06/2010 02:18:00 μ.μ., Anonymous rogerios said...

Οικοδεσπότη, ναι το κατάλαβα ότι το σχόλιό σου αφορούσε κυρίως τη Γαλλία που κατέκτησε το ΠΚ του '98 και όχι τα κουρέλια του Ντομενέκ.

Αν πιστεύω ότι η ενσωμάτωση του αλλογενούς είναι ευκολότερη στη Γαλλία παρά στη Γερμανία, αυτό έχει να κάνει με τη μεγαλύτερη παράδοση της γαλλικής κοινωνίας στο θέμα. Αν η Γερμανία είναι χώρα υποδοχής μεταναστών ουσιαστικά μετά τον πόλεμο, στη Γαλλία αυτό συμβαίνει από τα μέσα του 19ου αι. Κατ' ανάγκη, λοιπόν, έχει αναπτυχθεί σε μεγάλα στρώματα της γαλλικής κοινωνίας μια πιο ανεκτική νοοτροπία για τον φυλετικά ή ως προς την καταγωγή διαφορετικό. Οι κοινωνικές συγκρούσεις είναι σε μεγαλύτερο βαθμό ταξικές, παρά οφείλονται σε ρατσισμό και απομόνωση του μετανάστη (προσοχή, δεν λέω ότι αυτά είναι ανύπαρκτα, απλά ότι δεν αποτελούν τα κύρια αίτια). Στα μπανλιέ, άλλωστε, συνωστίζονται όχι μόνο μετανάστες και απόγονοι μεταναστών αλλά και "καθαρόαιμοι" Γάλλοι των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων.

Φυσικά η απόκτηση εθνικής συνείδησης για ένα πρωταθλητή με διαφορετικές ρίζες είναι έτσι κι αλλιώς ευκολότερη από αυτήν του εργάτη (ακόμη και του διανοούμενου, υποθέτω). Επιπλέον, πολλοί από τους Γάλλους διεθνείς έχουν καταγωγή από υπερπόντειους νομούς και εδάφη της Γαλλίας, οπότε δεν διαθέτουν κάποια χώρα καταγωγής ως σημείο αναφοράς. Εντύπωσή μου είναι δε ότι γαλλική συνείδηση δεν έχουν μόνο οι ποδοσφαιριστές της εθνικής Γαλλίας αλλά και πολλοί από τους διεθνείς αφρικανικών ομάδων που γεννήθηκαν και έχουν ζήσει όλη τη ζωή τους στη Γαλλία κι απλά επέλεξαν την εθνική της χώρας καταγωγής τους για λόγους καριέρας και μόνο (έκριναν ότι οι πιθανότητες να παίξουν στην εθνική Γαλλίας δεν ήταν πολλές).

Τέλος, φυσικά και μια χώρα που και ποδοσφαιρική παράδοση έχει και καλύτερα οργανωμένη είναι ως κοινωνία θα έχει συνολικά καλύτερα αποτελέσματα από κάποια άλλη που διαθέτει σοβαρή οργάνωση μόνο στο ποδόσφαιρο. Ως προς αυτό δεν διαφωνούμε καθόλου.

 
At 7/06/2010 03:41:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Πειστικότατα ακούγονται αυτά που λες :)

 
At 7/06/2010 05:35:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Aν έπαιζαν σε κάποια άλλη εθνική ο Οζιλ, ο Κεντίρα, κτλ μπορεί και να τους υποστήριζα αλλά όχι με τη Γερμανία. Έζησα καιρό εκεί και είδα πως χρησιμοποιούν το ποδόσφαιρο για την προπαγάνδα τους...

 
At 7/06/2010 08:05:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

"Έζησα καιρό εκεί και είδα πως χρησιμοποιούν το ποδόσφαιρο για την προπαγάνδα τους..."
Πιάνεις μεγάλο και σοβαρό θέμα. Αλλά δεν περιορίζεται σε μια ή δυο χώρες. Παντού -ιδίως στη Λατινική Αμερική που ποδοσφαιρικά θαυμάζουμε- το ποδόσφαιρο είναι εργαλείο για πολλούς σκοπούς και μάσκα για σκοτεινά παιχνίδια.
Νομίζω πως δεν είναι η Γερμανία το πιο ακραίο παράδειγμα, ούτε καν για τα ευρωπαϊκά πλαίσια.

 
At 7/06/2010 08:17:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

εγω παλι αν δεν το παρουν τελικα οι γερμανοι θα χαρω βαθια μεσα μου γιατι απο πολλες μερες λεω να τους παιξω στο στοιχημα και ολο το ανεβαλλα οποτε τωρα δεν θα το αντεξω :), και μαλιστα μου ειχε καρφωθει η ιδεα στο μοναδικο ματς που εχασαν, αυτο με τους σερβους, γιατι μπορει να παιζαν με παικτη λιγοτερο αλλα τους ειχαν στριμωξει για τα καλα.. σε λιγο πιο σοβαρο τονο τωρα, νομιζω πως εκ των πραγματων οποιοδηποτε σχολιο η εκφραση αντιπαθειας προς την γερμανια λογω ρατσιστικου παρελθοντος, αρεια φυλης κτλπ, ειναι ακυρα μονο και μονο απο τις μουλτι κουλτι ομαδες που κατεβαζουν τα τελευταια χρονια.. ωραιο ποστ και παλι Ob
giorgos

 
At 7/06/2010 11:47:00 μ.μ., Blogger celin said...

Ποιοι Γερμανοι τωρα κ Ισπανοι αλαζονες που σκουζουν σε καθε σφυριγμα σα ζωντοχηρες,
τιποτα,
μονο Ουρουγουαη,βια κ αλητεια ζητω ο Γκαρσια,
αντε μη σας στειλω τον Παμπλο να σας ευχηθει τα χρονια πολλα.

 
At 7/06/2010 11:53:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

σωστος celin!
η σκηνη στο τελος του ημιτελικου να κυνηγανε τους ολλανδους για να τους πλακωσουνε επειδη πανηγυριζαν με πεθανε!

giorgos

 
At 7/07/2010 12:01:00 π.μ., Blogger celin said...

Nικητρια στις καρδιες μας,Γιωργο!!

 
At 7/07/2010 05:15:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

ο θεραπευτής ΟΒ δεν το διαδίδει το ειδησάριο, θεραπεύτηκα να πει, ελάτε να σας θεραπεύσω. δεν είναι θώδη ο ΟΒ. είναι καλός άνθρωπος. απολυτρωμένος.

 
At 7/07/2010 11:56:00 μ.μ., Anonymous oneinchman said...

Κι επειδή το ποδόσφαιρο δεν είναι ecofin (ευτυχώς)...
ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ!

 
At 7/08/2010 04:50:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Όταν ο Πέδρο νίκησε τον Φρίντριχ.
Η καλύτερη ταινία της χρονιάς.
Αφιερωμένη στους γερμανόφιλους.

 
At 7/08/2010 12:48:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_sport_1_07/07/2010_407203

 
At 7/08/2010 02:25:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Τι αγώνας! Ως γερμανόφιλος στενοχωρήθηκα, αλλά η Ισπανία έκανε τρομερό παιχνίδι και η Γερμανία δεν είχε την ορμητικότητα που την έφερε ως εδώ -ίσως η έλλειψη του Μύλλερ;

Κι όμως, δεν ηττήθηκαν οι ναζί, ούτε το ecofin, όσο κι αν το θέλει το θυμικό. Ούτε τίποτα τεύτονες ιππότες, τρελλοί επιστήμονες ή ο Darth Vader. Η Αυτοκρατορία δεν νικήθηκε στο γήπεδο. Ανάλογα, το 1986 δεν επανακτήθηκαν τα Φώκλαντ ούτε με το "Χέρι του Θεού" ούτε με το "Γκολ του αιώνα".

 
At 7/08/2010 05:45:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Γερμανόφιλε, μη κλαις. Βρες τα αίτια της ήττας αγκαλιά με τους κανίβαλους και ο πόνος θα μετριαστεί. Στην ανάγκη πάρε και ένα ντεπόν βρε αδερφέ, δε χάλασε ο κόσμος! LOL

 
At 7/09/2010 04:30:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

@aerosol
Μάνο, όταν από μόνος σου βγάζεις τέτοιες φωτογραφίες του εαυτού σου, οι φίλοι σου τις σχολιάζουν κατά αυτόν τον τρόπο και εσύ τις δημοσιεύεις στο blog σου, τότε προφανώς είσαι κάτι παραπάνω από γερμανόφιλος και το απολαμβάνεις.

 
At 7/10/2010 04:47:00 μ.μ., Blogger masha nevalyashka said...

Έξοχος.

Συνεισφέρω με κάτι πολύ κοντινό ως σκέψη που είχε συντάξει ένας από τους δικούς μας:

http://subbuteorema.gr/index.php/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%AC%CE%BB/48-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82/251-%CE%98%CE%B1-%CF%86%CF%8D%CE%B3%CF%89-%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B1

 
At 7/10/2010 11:06:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Οι γερμανοί είναι φίλοι μας! χαχαχα
Ελπίζω να χάσουν και από την Ουρουγουάη.

 
At 7/10/2010 11:19:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ο Μάνος ειναι ερωτευμένος με τον κανίβαλο, μέχρι και στην αγκαλιά του έκλαψε.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home