Η θεμελιακή παρανόηση των εξωκαρδιάδων

Όχι μόνο για μένα, αλλά και για πάρα πολύ κόσμο, οι Γερμανοί στα μουντιάλ και στα γιούρο ήταν πάντοτε οι κακοί. Ξεκίνησαν να είναι οι κακοί και παρέμειναν τέτοιοι. Σε έναν -όχι εντελώς ασήμαντο- βαθμό, αυτό οφειλόταν στο ότι όταν ξεκινήσαμε να βλέπουμε ποδόσφαιρο οι Γερμανοί διατηρούσαν τον ίδιο ακριβώς ρόλο στην Ιστορία του σχολείου, στις ταινίες και στα στρατιωτάκια. Στον μεγαλύτερο όμως βαθμό οφειλόταν στο ότι μολονότι -άλλοτε περισσότερο άλλοτε λιγότερο- υπολείπονταν σε μπαλαδόρους από τις άλλες μεγάλες δυνάμεις, κατάφερναν να φτάνουν ως το τέλος. Σαν σωστοί κακοί, στο τέλος συνήθως έχαναν. Όταν κέρδιζαν, κέρδιζαν κάτι άγραφους Τσέχους ή έκαναν το παλικάρι (το Ντιέγκο) να κλαίει και να κλέβει για μια ακόμα φορά την παράσταση και την καρδιά μας. Βασικά δηλαδή οι Γερμανοί περισσότερο μας τρομοκρατούσαν παρά θριάμβευαν. Ωστόσο θρίαμβός τους ήταν αυτή ακριβώς η τρομοκρατία, η τρομοκρατία της διαχρονικότητας, η τρομοκρατία του φτάνω τελικούς και ημιτελικούς ανεξαρτήτως της ομάδας που έχω, ανεξαρτήτως των παικτών που έχω, τα σκαμπανεβάσματα των υπολοίπων δεν με αφορούν, τα ξεπερνώ δια της οργάνωσης και της φανέλας.

Προχθές για πρώτη φορά αγάπησα την Εθνική Γερμανίας. Όχι επειδή έπαιξε ωραίο ποδόσφαιρο. Όχι επειδή έριξε μια ακόμη τεσσάρα. Την αγάπησα για τους ίδιους λόγους για τους οποίους παγίως δεν την γούσταρα. Γιατί η μπαλαδοσύνη του Οζίλ, το ελκυστικότατο ξεδίπλωμα των αντεπιθέσεων, το νιάτο που αναβλύζει, είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα. Η τούρτα είναι ίδια, είναι η ίδια τούρτα που μας έκανε μια ζωή να χαλιόμαστε με τους Γερμανούς. Είναι η τούρτα του είμαστε ομάδα σοβαρή, πειθαρχημένη, οργανωμένη, είναι η τούρτα του ήρθαμε εδώ για να πάρουμε ό,τι περισσότερο μπορούμε ως σύνολο, είναι η τούρτα του ήρθαμε εδώ ώστε η συνολική δουλειά και προσήλωσή μας ως ομάδα να ξεπεράσει τις συναθροίσεις δυσθεώρητων ατομικών ταλέντων που θα βρούμε στο δρόμο μας. Ναι, η Γερμανία που βλέπουμε στη Νότια Αφρική παίζει απολαυστικά, ωστόσο η απόλαυση προέκυψε με τον ίδιο τρόπο που άλλοτε προέκυπτε το μη αξιομνημόνευτο ποδόσφαιρο. Γιατί η Γερμανία μπορεί το 2004 να αμφιταλαντεύτηκε μεταξύ Ρεχάγκελ και Κλίνσμαν και να επέλεξε συνειδητά το δρόμο προς ένα πιο δημιουργικό και πιο παραγωγικό ποδόσφαιρο, με αποτέλεσμα αυτό που βλέπουμε σήμερα να μην είναι τυχαίο αλλά αποτέλεσμα στρατηγικής επιλογής, αν θες να εξηγήσεις όμως αυτή τη Γερμανία δεν θα την εξηγήσεις βάσει του ατομικού της ταλέντου, αλλά βάσει των πατροπαράδοτων αρχών που διέπουν τη λειτουργία της.

Έτσι αυτό που αγάπησα στην Γερμανία του Σαββάτου (και αυτό που πάντα με στράβωνε) είναι η οργάνωσή της, είναι το ότι παρουσίασε ένα σύνολο στο οποίο παίκτες του 7 παίζουν για 9,5, όπως πάντα συμβαίνει με τον εξαφανιζόμενο εκτός Εθνικής Κλόζε, ένα σύνολο στο οποίο πιτσιρικάδες παίζουν ακομπλεξάριστα και στο 100% των δυνατοτήτων τους απέναντι στην ομάδα του Μέσι και του Μαραντόνα, ένα σύνολο που η φυσική του κατάσταση είναι δυο σκάλες πιο πάνω από όλων των άλλων ομάδων, ένα σύνολο που μπαίνει στο γήπεδο ξέροντας τι μπορεί να κάνει, τι θέλει να κάνει, πώς μπορεί να το κάνει. Και το κάνει. Αυτό που αγάπησα στη Γερμανία είναι ότι δεν βλέπω -όπως θα έκανα στο παρελθόν- τον Οζίλ ως βασικά Τούρκο, τον Ποντόλσκι ως βασικά Πολωνό, τον Κεντίρα ως βασικά Τυνήσιο ή τον Μπόατενγκ ως βασικά Γκανέζο. Γιατί μόνο ο Γερμανός Οζίλ μπορεί να κάνει την καριέρα που θα κάνει σε εθνικό επίπεδο. Αν επέλεγε την Εθνική Τουρκίας θα του αναλογούσε μια μεγάλη διοργάνωση στα τέσσερα χρόνια και ίσως μια επιτυχία στην δεκαετία. Αν ο Κεντίρα έπαιζε στην Εθνική Τυνησίας θα έπαιζε στην Εθνική Τυνησίας. Γιατί όσο ιεροσυλία και αν ακούγεται βάσει επισήμων στατιστικών, προσωπικά δεν έχω πειστεί ότι ο πολωνικής καταγωγής Μίροσλαβ Κλόζε είναι κάτι το πολύ καλύτερο του Κριστόφ Βαζέχα. Όλοι αυτοί οι παίκτες διαπρέπουν ως Γερμανοί ποδοσφαιριστές, διαπρέπουν ενταγμένοι σε μια οργάνωση που ξέρει πως θα τους αξιοποιήσει, πώς θα πάρει από αυτούς εκείνα που δεν θα έπαιρναν ποτέ οι δεύτερες πατρίδες τους.

Γιατί αν έχεις δει το «Ανάμεσα στους Τοίχους» μπορείς ίσως να σκεφτείς ότι η πολυπολιτισμική Γαλλία που πήρε το μουντιάλ του 1998 δεν είναι ένα ομοιογενές πράγμα, όπως μπορείς να σκεφτείς ότι πολύ δύσκολα συνθήκες σαν αυτές των σχολείων των μπανλιέ και εκπαίδευση σαν αυτή των σχολείων των μπανλιέ θα υπάρχουν στα σχολεία των παιδιών μεταναστών της Γερμανίας. Υπό αυτήν την έννοια οι μη Γερμανικής καταγωγής Γερμανοί είναι μάλλον περισσότερο Γερμανοί από όσο ήταν Γάλλοι οι μη γαλλικής καταγωγής Γάλλοι. Υπό αυτήν την έννοια, την μπούρδα της αρείας φυλής έρχεται να αντικαταστήσει η λιγότερο μπούρδα μιας κοινωνίας που λειτουργεί με σύστημα, μιας κοινωνίας που προσπαθεί να πετυχαίνει το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα, μιας κοινωνίας που ίσως οι Κλόζε του 7 που παίζουν για 9,5 να μην είναι η ποδοσφαιρική εξαίρεση αλλά καθρέπτης μιας ολόκληρης κοινωνίας. Γιατί τείνουμε να θεωρήσουμε την συστηματικότητα σαν κάτι το απρόσωπο και μηχανικό. Κι όμως. Κάποιοι σκέφτηκαν, κάποιοι προγραμμάτισαν, κάποιοι διαβουλεύτηκαν, κάποιοι αποφάσισαν να εφαρμόσουν άμεσα και χωρίς χρονοτριβές την απόφαση να παίζουν στη μπουντεσλίγκα με τη καινούρια μπάλα της FIFA, τη μπάλα που όλους τους άλλους τους μπερδεύει και δεν τη συνηθίζουν.

Μέσα λοιπόν στο απερίγραπτο ελληνικό κωλοχανείο είδα για πρώτη φορά με άλλο μάτι και με παρηγόρησε το γερμανικό σύστημα, ενώ η διαβόητη Αγγέλα στις εξέδρες μου φάνηκε για μια φορά συμπαθής, γιατί τουλάχιστον δεν είναι προϊόν μιας κοινωνίας που μόνο μιλάει, αλλά μιας κοινωνίας που τα λόγια της έχουν μια βάση έργων, μιας κοινωνίας που όταν οργανώνεται άνευ μυαλού μπορεί να οδηγείται στην κοινοτοπία του κακού των στρατοπέδων συγκέντρωσης, αλλά το λάθος που πάντα κάναμε σαν Έλληνες, σαν Αργεντίνοι, σαν δουνουτάδες, σαν εξωκαρδιάδες, σαν λεύτερα πουλιά, σαν ωραίοι τύποι, ήταν ότι ενοχοποιούσαμε μαζί με την έλλειψη μυαλού και την οργάνωση. Ενώ η οργάνωση παίζει να είναι και με την πλευρά του καλού.

Μολαταύτα μεθαύριο θα είμαι με τους Τσαβοϊνιέστηδες, του Πουγιολοπικέδες, τον Αη Ίκερ και τον Αη Βίγια τον γκολοπρεπή, ελπίζοντας σε Πέδρο και Φάμπρεγας βασικούς. Αυτή τη φορά όμως όχι επειδή οι Γερμανοί είναι οι κακοί του έργου, μα επειδή οι Μπαρσελονοϊσπανοί είναι οι ακόμη καλύτεροι.