Στρώματα του εαυτού μας αντιμάχονται άλλα στρώματα του εαυτού μας. Εξουδετερώνουμε πλήρως τις ενοχές μας μόνο και μόνο για να διαπιστώσουμε ότι αυτές πάντα θα βρίσκουν τον τρόπο να μας σαμποτάρουν. Ο κάθε άνθρωπος δεν είναι ούτε το σύνολο αυτών που κάνει ούτε το σύνολο αυτών που σκέφτεται ούτε καν ο συνδυασμός αυτών των δύο συνόλων. Είναι ο συνδυασμός αυτών των δύο συνόλων συν όσα κρύβονται πίσω από τις σκέψεις του συν όσα κρύβονται πίσω από τις πράξεις του. Πώς θα μπορούσαμε τελικά να μάθουμε την Μεγάλη Αλήθεια του κάθε ανθρώπου; Αν τον ξαπλώναμε στο ντιβάνι του ιδανικού του ψυχαναλυτή; Αν αφηγούμαστε την ιστορία του με ένα μυθιστόρημα; Κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε ότι ο κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να πέσει στα χέρια όχι μόνο του ιδανικού του ψυχαναλυτή αλλά και του ιδανικού του αναγνώστη. Και ίσως τελικά αν υπάρχει άλλος κόσμος να είναι κάτι σαν αυτό: ένας τόπος κοινής συνάντησης όπου όλοι οι νεκροί -όλοι δηλαδή όσοι προηγουμένως ζήσαμε- να συγκεντρωνόμαστε έτοιμοι να δούμε με κοινό προτζέκτορα την Μεγάλη Αλήθεια του καθενός. Κι όπως θα προβάλλονται οι Τελικές μας Ιστορίες θα διαπιστώνουμε -άλλοτε με έκπληξη, άλλοτε χωρίς- πόσο συμπλέχθηκαν με τις Τελικές Ιστορίες άλλων ανθρώπων, πόσο καθοριστικά ή πόσο ελάχιστα τις επηρέασε αυτή η διασταύρωση. Κι όταν τελειώσει η προβολή και της τελευταίας Τελικής Ιστορίας θα πατηθεί το play και θα αρχίσουν να προβάλλονται όλες μαζί ταυτόχρονα και η ταυτόχρονη αυτή προβολή θα αποτελεί και την Τελική Ιστορία του κόσμου μας, την Μεγάλη Αλήθεια του κόσμου μας, όλα θα έχουν επιτέλους βάση, ερμηνεία, αναγωγή, εξήγηση, τίποτα πια δεν θα είναι κρυμμένο, μυστήριο, διφορούμενο, αμφίβολο, κι αυτό πράγματι θα σημάνει το τέλος του κόσμου, αφού ο κόσμος θα σβήσει τότε από αφόρητη ανία και αφόρητη κατάθλιψη, ανακαλώντας νοσταλγικά στη μνήμη, πριν κι αυτή σβήσει μαζί του, την εποχή των μυστικών, την εποχή που το σκοτάδι δεν είχε ακόμη καταργηθεί από το φως, επιτρέποντας έτσι να αχνοφαίνονται μέσα του πρόσωπα, πρόσωπα που το αναιρούσαν μεν κι αυτά, αλλά μόνο για λίγο, αλλά μόνο για το μικρό κομμάτι χώρου που καταλάμβαναν, για το μικρό εκείνο κομμάτι που έπαιρνε από το σκοτάδι ό,τι δεν του ανήκε, αφήνοντάς του όλα τα άλλα δικά του, αφήνοντάς του πάνω απ΄ όλα το μεγαλύτερο μυστήριο όλων που λέγεται άνθρωπος, το μυστήριο που την ίδια στιγμή που υπόσχεται την ίδια στιγμή απογοητεύει, που την ίδια στιγμή που είναι ελεύθερος είναι και δούλος, που την ίδια στιγμή που λέει αλήθεια λέει και ψέμματα, γιατί όσο πιο απόλυτη είναι η αλήθεια που διακηρύσσεις τόσο πιθανότερο είναι να βρίσκεται κοντά στο ψέμμα, όσο πιο πολύ πιστεύεις τα λόγια που λες τόσο πιθανότερο είναι να τα πιστεύεις ακριβώς επειδή είναι λόγια, να τα πιστεύεις δηλαδή σαν λόγια, σαν έννοιες, σαν ιδέες, σαν κάτι που εσύ σκέφτηκες και είπες, γιατί ο κατεξοχήν προορισμός των λέξεων δεν είναι να μεταφέρουν την αλήθεια, αλλά να προσπαθούν να μεταφέρουν ομορφιά και μυστήριο, άλλοτε δημιουργώντας τα από το μυαλό κι άλλοτε ανασύροντάς τα από το σώμα.