Lost and Forgotten
Θα ήταν υπερβολικό να ορίσεις αισθητικά την εποχή μας
ως εποχή των πεταλούδων,
όπως υπερβολικό θα ήταν και να την ορίσεις
όπως υπερβολικό θα ήταν και να την ορίσειςως εποχή του Πίτερ Νάλιτς.
Λιγότερο υπερβολικό θα ήταν να την ορίσεις
ως εποχή που συνυπάρχουν στον ίδιο διαγωνισμό
και οι πεταλούδες και ο Πίτερ,
δηλαδή ως εποχή συνύπαρξης στο ίδιο τερέν και με τους ίδιους όρους
της πραγματικότητας που άνετα περνιέται για ειρωνικό σχόλιο,
με το ειρωνικό σχόλιο που άνετα περνιέται για πραγματικότητα.
Κι όταν ακούς ότι κάποιος μπούκαρε στο τραγούδι της Ισπανίας,
εύχεσαι να είναι ο Σάσα Μπάρον Κοέν, αλλά τελικά ήταν
ο Τζίμι Τζαμπ. Ωστόσο σχετικά μικρό το κακό.
Και τους τρεις τους αγαπάς
και οι τρεις προσφέρουν τους δικούς τους μικρούς βανδαλισμούς
στους κανόνες του θεάματος,
μετατρεπόμενοι φυσικά και αναπόφευκτα
σε μέρος του,
αλλά πάντως σε ένα μέρος διαφορετικό,
σε ένα μέρος που σου αρέσει να επισκέπτεσαι.
posted by Old Boy @ 1:59 π.μ.
8 comments
8 Comments:
"ως εποχή συνύπαρξης στο ίδιο τερέν και με τους ίδιους όρους
της πραγματικότητας που άνετα περνιέται για ειρωνικό σχόλιο,
με το ειρωνικό σχόλιο που άνετα περνιέται για πραγματικότητα."
Ο χρυσός πυρήνας του κειμένου, για μένα. Συνέχεια της αξιόλογης σκέψης που αναπτύσσεις και στο κείμενο για το Lost, για μένα (αλήθεια, γιατί ο τίτλος εδώ να παραπέμπει εκεί;)
Και στις δύο περιπτώσεις, νομίζω ότι ψηλαφίζεις με ακρίβεια τα βασικά περιγράμματα και τους μηχανισμούς μίας κουλτούρας κυνισμού, αυτοπαραμυθιαζόμενης όμως ταυτόχρονα σε βαθμό τρελής (και ίσως, για σένα, λυτρωτικής;) αφέλειας.
Δεν ξέρω αν φταίει ο πολύς Αντόρνο, αλλά εγώ κάπως έτσι σε διαβάζω.
Υ.Γ Ξαφνική σκέψη: Μήπως αυτή η χωρίς απόφανση παλινδρόμηση μεταξύ κυνισμού και αφέλειας είναι τελικά συστατική της μαζικής κουλτούρας εν συνόλω; Και μήπως βρίσκει κανείς, ξανά και ξανά (σαν ποπ ρεφρέν) ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΓΜΑ; Μήπως, τέλος, αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα με την (τουλάχιστον εν μέρει) φρανκφουρτιανή πολιτισμική ανάλυση ως τέτοια; Η επαναληπτικότητα του αντικειμένου ανάλυσης ως επαναληπτικότητα των ανακαλύψεων της ανάλυσης;
Ναι, ξενυχτάω, μην παρεξηγείς αν δεν βγαίνει νόημα :-)
lost and forgotten μια χωρα τραγουδα μεσα σε μια ξυλινη βαρκα , λιγο κρασι λιγο θαλασσα και το χρεος μας.... (κλεμενο τσιτατο)
Γαμάτο το κείμενο.
Προχωρώντας περισσότερο στο καθέκαστο, είναι τυχαίο ότι ο Ρώσος που ντύθηκε φοιτητής Φιλοσοφικής το 1989 / ξάδερφος του Μύσκιν είναι, εε, Ρώσος; Είναι τυχαίο ότι οι πεταλουδένιες γκομενίτσες και οι ίμο αγορίνες που πάνε σε προμ είναι Λευκορώσοι, οι οποίοι αντικατέστησαν την παλαιοσοβιετική και άψυχα σχεδιασμένη σημαία της χώρας τους με μία προσωρινή του τραγουδιού τους ειδικά για τον διαγωνισμό;
Σε κάθε Γιουροβίζιον εδώ και δυο δεκαετίες παρακολουθούμε τον μεγάλο αγώνα της Ευρώπης του 1648 με τις παρυφές της. Πότε οι μεν και πότε οι δε χρησιμοποιούν το μετα-κιτς (κιτς που ειρωνεύεται το κιτς, πολιτικό και άλλο) για όπλο, πότε οι μεν και πότε οι δε επιστρατεύουν την "ποιότητα" (που ίσως δεν αρέσει) ως υπενθύμιση (χμ) της πολιτισμικής τους ανωτερότητας και διάρκειας, σκέψου λ.χ. τους παρατζανοφικούς βερυκοκόσπορους της Αρμένισσας.
Νταξ, τρελό σχόλιο ο Sraoshas. Respect.
Sraosha, κάν΄το αυτοτελές ποστ το σχόλιο σου, αξίζει.
Αντώνη, στο Lost πράγματι ο κυνισμός των δημιουργών του βρήκε στο πρόσωπο των λοστόφιλων όχι τον ιδανικό του αναγνώστη, αλλά μάλλον τον αναγνώστη που τον εξιδανίκευσε και δεν είχε πρόβλημα να του συγχωρήσει τελικά τα πάντα, στο όνομα των συγκινήσεων που του προσέφερε σε αντιστάθμισμα. Αυτού του είδους το αυτοπαραμύθιασμα πράγματι θεωρώ ότι έχει και τις θετικές του πτυχές, αφού μέσω αυτού το Lost μετατρέπεται τελικά σε κάτι πολύ σημαντικότερο από ό,τι θα ήταν αν η ανάγνωσή του ήταν μη εξιδανικεύουσα, μη αφελής.
Στην περίπτωση τώρα της Eurovision δεν μπορώ να εντοπίσω με την ίδια ευκολία το αυτοπαραμύθιασμα, πιθανότατα επειδή κοίταγα πάντα αφ' υψηλού και αδιαφορούσα για το πανηγύρι της, με αποτέλεσμα να μην μπορώ και να μπω εύκολα στην ψυχολογία των αυτοπαραμυθιαζόμενων. Να αυτοπαραμυθιάζονται οι τηλεθεατές για τη σημασία της κατάταξης, ειδικά σε περίπτωση νίκης; Ίσως.
Γενικότερα τώρα μιλώντας εννοείς τον κυνισμό των παραγωγών του εκάστοτε θεάματος (και μόνο) και την αφέλεια των εκάστοτε θεατών (και μόνο); Ή θες να πεις ότι στον κυνισμό του παραγωγού του θεάματος αντιστοιχεί και ο κυνισμός του θεατή που όσο αφελής κι αν είναι κατά βάθος ξέρει ότι όλο αυτό είναι μια τηλεοπτική σειρά ή ένας τηλεοπτικός διαγωνισμός τραγουδιού; Και αντίστροφα στην αφέλεια του θεατή αντιστοιχεί μια αφέλεια του παραγωγού που κάπου στην πορεία αυτοπαραμυθιάζεται κι αυτός από το feedback και νομίζει ότι παράγει την Οδύσσεια του 21ου αιώνα ή το μεγαλύτερο πολιτιστικό γεγονός των λαών της Ευρώπης (Peoples of Europe sing together); Μάλλον το δεύτερο εννοείς, απλά έπρεπε να κάτσω να γράψω τις σκέψεις για να το καταλάβω έτσι κι εγώ ;)
Οπότε «Μήπως αυτή η χωρίς απόφανση παλινδρόμηση μεταξύ κυνισμού και αφέλειας είναι τελικά συστατική της μαζικής κουλτούρας εν συνόλω;».
Ναι, δεν μου φαίνεται και σαν η πιο άστοχη κουβέντα που έχει ειπωθεί ποτέ ;)
ανάμεσα σε σχόλια που χρησιμοποιούν ονόματα όπως Αντόρνο και όρους όπως μετα-κιτς (!) μπορώ απλά να γελάσω πατώντας το λινκ στο όνομα του Νάλιτς και βλέποντας το guitar? :-)
thanks που μου το θυμίσατε!
Αγαπητέ κύριε OldBoy,
το σημερινό σας κείμενο , με ώθησε να ανασύρω
ένα βιβλίο που είχα διαβάσει πριν από είκοσι και πλέον
χρόνια ( 600 δρχ. το είχα αγοράσει ) του DICK HEBDIGE
με τον τίτλο ΥΠΟ-ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ το νόημα του στυλ.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home