Μα στην Αγιάσο
Μπόνους τρακ η αυθεντική εκτέλεση με τη Σωτηρία Μπέλλου, που με το που ακούγεται η φωνή της έρχονται στο μυαλό τα λόγια του Ευγένιου Αρανίτση (... ήταν σαν να τραγουδούσε ο ίδιος ο θάνατος ... η μουσική πήγαζε απ' τον Αδη. Ασφαλώς, η Μπέλλου δεν το ήξερε, όμως το ήξερε η φωνή της).
posted by Old Boy @ 12:48 π.μ.
39 comments
39 Comments:
Η εξαιρετικη εκτελεση της Μπελλου, συνδραμει στην εξαιρετικη συνθεση και ενορχηστρωση του Δημητρη Λαγιου.
Οσον αφορα τη Μαρθα Φριτζηλα, πολυ διαφημιση ρε παιδι μου. Ενταξει. Φτανει.
Μεγαλειώδες άσμα και επίκαιρο με ενα δραματικό τρόπο,κι αυτές τις μέρες συνέχεια τριγυρνούσε στο μυαλό μου...
Eν αρχή ην ο ήχος, συμφωνώ με την πρώτη πρόταση, διαφωνώ με τη δεύτερη.
Διάλεξες δύο ερμηνείες μη συγκρίσιμες, σε ένα μεγάλο τραγούδι!
Με ένα μπόνους τρακ σώθηκε η αορτή μου.
Ξέρεις τί, σ' ευχαριστώ, γιατί είναι κάτι μέρες που θες να κλάψεις, και πρέπει να κλάψεις, κι όλο κάτι άλλο κάνεις, κάτι βρίσκεις για να το αποφύγεις, αλλά τα δάκρυα που δεν χύνεις γίνονται δηλητήριο, και να, με έσωσες για σήμερα.
Θα ακούσω τώρα και το κλισέ- κατ' άλλους, μαχαιριά για μένα- μ'αεροπλάνα και βαπόρια. Για να φύγει όλο το δηλητήριο.
Καλησπέρα.
Ειχα διαβασει αυτο το κειμενο του Αρανιτση για τη Μπελλου,απιστευτο κειμενο απο τον μεγαλυτερο Ελληνα διανοουμενο,ειναι ενας απο τους ελαχιστους Ελληνες που θαυμαζω κ νιωθω δεος οταν ερχομαι σε επαφη με τη σκεψη του.
Για τη Μπελλου δε θελω να πω κατι,ετσι κι αλλιως,περα απο ποπ κ ροκ,δεν ακουω τιποτα αλλο.
Ασταμάτητα το ακούω. Το βρήκα και σε μια εκτέλεση της Λιζέττας Καλημέρη που ομολογώ ότι μου αρέσει πιο πολύ από της Φριτζήλα (το τραπέζι γύρω της, θλιβερό)
Οι στίχοι φέρνουν ασταμάτητα δάκρυα, γιατί να κλαις ρε πούστη πάνω στη φράση "μα στην Αγιάσσο σταυρουδάκι μου χρυσό" τί στα κομμάτια έχει αυτός ο στίχος, αυτές οι λέξεις. Πώς στο διάβολο μεταφράζεται αυτό στα αγγλικά; Τί μπορεί να μεταφέρει μια μετάφραση από αυτήν την φράση που να πονέσει όσο πονάει όταν την ακούω κι εγώ, αφού δεν ξέρω το γιατί;
Ο άνθρωπος με έχει πάρει για τρελλή κλαίω πάνω σε μια φράση και δεν μπορώ να του εξηγήσω γιατί. Δεν βγάζει νόημα. Κι όμως για μένα βγάζει. Παρακάτω με το ταβάνι και τον ουρανό κάτι καλύτερο καταφέρνω.Με τους Φράγκους ακόμα καλύτερα. Με τον Θεόφιλο ξαναμπουρδουκλωνόμαστε. Τέλος πάντων, μέσες άκρες κάτι πιάνεται. Αλλά εμένα τα δάκρυα μου έρχονται εδώ: "Μα στην Αγιάσσο σταυρουδάκι μου χρυσό".
Σα να είναι μαγικές.
όποιος έχεις μια εξήγηση για τους συνειρμούς.....
Για τη Μπελλου δε θελω να πω κατι,ετσι κι αλλιως,
περα απο ποπ κ ροκ,δεν ακουω τιποτα αλλο.
What is this ?
Hθελα να σχολιασω τον Αρανιτση κ οχι τη Μπελλου γιατι τυχαινει να μην ακουω Ελληνικη Μουσικη,
what's your problem?
Apologia, έχω την εντύπωση ότι αναφέρεται στην μικρασιατική καταστροφή. Αλλά βασικά σε κάνει να κλαις, οπότε το τι ακριβώς εννοεί έχει τη σημασία του, αλλά είναι μια σημασία δευτερεύουσα ή καλύτερα μια σημασία για επόμενες στιγμές.
Η συγκίνηση άλλωστε δεν βρίσκεται ποτέ στις σκέτες εξηγήσεις, αλλά σε αυτό το συνδυασμό ανεξήγητου και εξηγήσιμου που είναι η αληθινή τέχνη.
για του; λάτρεις της Μπέλλου έχω μια πρόταση: Φωτεινή Βελεσιώτου. Δεν θέλω να ακουστεί σαν ιεροσυλία αλλα την βρίσκω και ελαφρώς καλύτερη. Μπορείτε να την βρείτε στο youtube, προτείνω για αρχή τις "Μέλισσες" του Γιώργου Καζαντζή.
@ολντ μπόι
Είσαι σίγουρος ότι αναφέρεται στη Μικρασιατική το Θα με δικάσει, γιατί οι Φράγκοι δεν έχουν καμιά σχέση με τη μικρασία.
Mάλλον αναφέρεται στους Γάλλους και τους Ιταλούς και το ρόλο που έπαιξαν τότε. Αλλά πιθανώς να λέω και μπούρδες, αν ξέρει κανείς καλύτερα, ας βοηθήσει.
Αν είναι η Μικρασιατική τότε τα δάκρυα πάνω στο στίχο που έχω ακόυσει πάνω από είκοσι φορές εξηγούνται με ευκολία.
Η Γιαγιά μου ήταν Μικρσιάτισσα. Ήρθε στον Πειραιά το εικοσιδυό, 13ων χρονών. Δεν μίλησε ποτέ για την Μικρασιατική. Το μόνο που είπε στον παππού μου που την παντρεύτηκε ήταν ότι είχε βιαστεί κι εκεί έληξε το θέμα. Μπορεί και να πέρασε από την Αγιάσσο. Ρώτησα τη μάνα μου αλλά δεν ξέρει. Η γιαγιά δεν άνοιξε το στόμα της ποτέ γι' αυτά. Και η μητριαρχική της οικογένεια δεν σήκωνε πολλά πολλά. Η κυρά Χαρούλα ήταν αρχηγός.
Αυτό το χρυσό σταυρουδάκι με προβληματίζει. Δεν έχω φορέσει ποτέ σταυρό επάνω μου. Στα βαφτίσια μου μου είχαν βάλει αντί για σταυρό το σήμα της ειρήνης. Ακόμα το έχω.
Ζητώ συγγνώμη παιδιά για τα ψυχογραφήματα, αλλά έχω μια καλή εξήγηση.
Έχω κλάψει για πολλά. Για προσωπικά μπουκώματα, για τη γενιά μου, για ματαιωμένες ελπίδες του 60 του 70 του 80 μέσα από τραγούδια. Πρώτη φορά έκλαψα συνειδητά για τη χώρα μου και την κατάστασή της σε παρόντα χρόνο. Ήταν αποκαλυπτικό για μένα.
Αναρωτιέμαι αν με αφορμή ένα τργούδι έχει συμβεί και σε άλλους.
Και κάτι ακόμα.
Οι πολύ υποβλητικοί και στοιχειωμένοι στίχοι ανήκουν στον Μιχάλης Μπουρμπούλη.
Ο τραγουδιστής είναι το μέσον, αλλά να μην ξεχνάμε και τους ενδιάμεσους.
"Τί είναι θεός, τί μη θεός, και τί το διάμεσό τους;"
ασχετο αλλά ήθελα να σας το πω: http://www.gopetition.com/online/36271.html
apologia με συγκινείς
12 αιώνες πίσω. Βυζάντιο. Τέλη του 8ου μ.Χ. αιώνα, περίοδος εικονομαχιών. Στην Κωνσταντινούπολη ο εικονόφιλος ιερέας του παρεκκλησίου των ανακτόρων Αγάθων ο Εφέσιος πέφτει στη δυσμένεια του αυτοκράτορα Λέοντος του Α΄ και αυτοεξορίζεται στα Ιεροσόλυμα. Γύρω στο 803 πληροφορείται ότι στη Λέσβο είναι εξόριστη η αυτοκράτειρα Ειρήνη η Αθηναία, κι αυτή εικονόφιλη. Θέλοντας να τη συναντήσει, μα και για να είναι πιο κοντά στην Κωνσταντινούπολη, φεύγει για τη Λέσβο παίρνοντας μαζί του μια παλιά βυζαντινή εικόνα της Παναγίας που την παρίστανε Βρεφοκρατούσα, διαστάσεων 0,56Χ0,62 εκ., έναν ασημένιο σταυρό με Τίμιο ξύλο, και άλλα ιερά κειμήλια. Σύμφωνα με την κρατούσα σήμερα άποψη, το όνομα του χωριού προέρχεται από την επιγραφή της εικόνας της Παναγίας που έφερε ο Αγάθωνας από τα Ιεροσόλυμα, «ΜΗΤΗΡ ΘΕΟΥ ΑΓΙΑ ΣΙΩΝ». Αγία Σιών η εικόνα, Αγία Σιών το μοναστήρι. Οι πιστοί που θα πήγαιναν για προσκύνημα έλεγαν: “Πάμε στην Αγία Σιών” ή “πάμε στην ΑγιάΣων” και η αιτιατική “Αγιάσον” έγινε και ονομαστική “Αγιάσος”.
apologia κλάψε, καλό κάνει, κοινός γαρ ο βίος,
και αν αντέχεις άκουσε και την Κανελόριζα τώρα,
με τον Πανούση ,άκουσε την και εσύ celin, προσπάθησε.
Φαινεται ότι ο εικονόφικος Αγάθων, η εικονόφιλη Ειρήνη και ο "εικονόφιλος Θεόφιλος συναντήθηκαν σε αυτό το μέρος με έναν σταυρό που σήμαινε για τον καθένα κάτι διαφορετικό.
Αν κι έχω πάει στην Μυτιλήνη τέσσερεις φορές δεν έχω βρεθεί στην Αγιάσσο ούτε μια. Θα πάρω το σήμα τη ειρήνης μου και θα πάω (όταν θα έχω τα λεφτά για τα εισητήρια) για ένα προσκύνημα στο Κάτι.
@ Σωτήρης
πάντα γελαστοί και γελασμένοι;
βρώμικο ψωμί;
Υπάρχει μέσα μου κάτι βαθειά, που το βαφτίζω ελληνικό, γιατί δεν έχω άλλο όνομα να του δώσω. Δεν είναι πολιτικά ορθό. Μισώ τον τρόπο που το χρησιμοποιούν γι' αυτό ντρέπομαι να το λέω, αλλά υπάρχει. Και δεν μετα- φράζεται,ούτε και μετα-φέρεται. Δεν έχει καμία ανωτερότητα, ούτε την διεκδικεί. Και είναι εκεί σ' αυτην την φράση.
"θα με δικάσει ο κούκος και τ' αηδόνι, μα στην Αγιάσο σταυρουδάκι μου χρυσό"
Τον Χριστό δεν τον κρεμάνε μόνο οι Τσέτες, τον κρεμάμε εμείς κάθε μέρα. Στην Κυψέλη, στα Πατήσια, στα φανάρια.
Συγγνώμη αλλά είναι προφανώς ημέρα κλάμματος και δεν βλέπβ ούτε τί γράφω.
Είναι μερικά τραγούδια... (πώς να το πω τώρα;) που σου θυμίζουν, ρε παιδί μου, ότι είσαι χώμα κι ουρανός (π.χ. "Στα περβόλια μες στους ανθισμένους κήπους..." του Θεοδωράκη εξ ολοκλήρου -μουσική και στίχοι-, απ' το "Τραγούδι του Νεκρού Αδερφού") και μερικά άλλα, όπως το "Θα με δικάσει ο κούκος (!) και τ' αηδόνι", τα οποία είναι τόσο πομπωδώς πένθιμα, που προσωπικά μού προκαλούν γελάκια -νευρικά, ενοχικά, αλλά γελάκια! Από την άλλη, διαβάζω εδώ τη συγκίνηση τόσων ανθρώπων και τους θαυμάσιους συνειρμούς τής apologia, και ξαναθυμάμαι ότι ένα σεβαστό μερίδιο του εκπληκτικού ενδιαφέροντος της τέχνης βρίσκεται στις αντιδράσεις που προκαλεί κι όχι στο περιεχόμενό της.
Όσο για το κείμενο του Αρανίτση, τι να λέμε τώρα; Ζηλεύω κάθε του λέξη, κι ακόμα πιο πολύ ζηλεύω τη ζωή και τους ανθρώπους που προκάλεσαν αυτές τις λέξεις. Ωραία πράγματα, φευγάτες καταστάσεις, πανάξιος και ο αφηγητής τους -τι άλλο να ζητήσει κανείς;
m.s.
"Υπάρχει μέσα μου κάτι βαθειά, που το βαφτίζω ελληνικό, γιατί δεν έχω άλλο όνομα να του δώσω"
apologia το βρίσκω συγκλονιστικό αυτό που γραφεις, ειδικά προερχόμενο απο κάποια που βαφτίστηκε με το σημα της ειρήνης αντί για σταυρουδάκι. Μισούμε τον τρόπο που το χρησιμοποιούν αλλα δεν θα πρεπε να τους το χαρίσουμε γιατί αυτό το κάτι μέσα μας βαθειά ειναι δικό μας και είναι σπουδαίο.
Θυμήθηκα τον Ελύτη που λεει:
"Τις ημέρες εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να βγουν έξω σε δρόμους και πλατείες με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κατω απο τ' ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαυρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος κι εξουσία η Ανοιξη."
Μ' αρεσει σημερα η ποιητική βραδιά.
Δεν το είχα ακούσει ποτέ το τραγούδι. Είναι πολύ υποβλητικό.
Και το κείμενο του Αρανίτση υπέροχο.
Ευχαριστούμε.
alexia
@ms
ααα, θεοδωράκης. Η δισκογραφία του πατέρα μου. Τα παιδικά μου τραγούδια.
Αυτά κι αν έχουν υπάρξει αιτία κι αφορμή για τους αδένες. Κι εξακολουθούν. Ο Επιτάφιος στο σπίτι μου παίζει κάθε μήνα πάνω από μια φορά (γιατί είμαι εμμονική και όταν κάτι πάιζει, πάιζει πάνω από είκοσι φορές για να το εμπεδώσω).
Και μια παρατήρηση, όχι για να διαφωνίσουμε, αλλά για να συζητήσουμε. Θέ μου έχω βαρεθεί να διαφωνώ ειδικά όταν δεν χρειάζεται.
Η φράση "θα με δικάσει ο κούκος και τ'αηδόνι" αν μη τί άλλο δεν είναι πομπωδώς πένθιμη αλλά πομπωδώς χιουμοριστική.
Η έκφραση πάνω στην οποία στηρίζεται είναι το "πλήρωσα τον κούκο αηδόνι". Δεν βλέπω κάτι το πομπώδες σε αυτό. Το αντίθετο.
Επίσης θα ήθελα να πληροφορήσω τους αναγνώστες του μπλογκ και τον ίδιο τον ολντ ότι η συγκίνηση δεν έχει να κάνει με το αν καταλαβαίνεις και διαβάζεις ελληνικά, ούτε με το αν έχεις γεννηθεί στην Ελλάδα (φυσικά). Μόλις το έπαιξα σε ένα έλληνα φίλο και με ρώτησε με μεγάλη έκπληξη: Γι' αυτό κλαις όλη μέρα; Γιατί σ' αρέσει;
τις καλησπέρες μου πάω να κλάψω λίγο ακόμα. Σήμερα είναι μέρα αποδηλητηρίασης.
@jormach
κι εμένα μ' αρέσει. Η ποίηση φέρει πολλά επίπεδα κατανόησης όταν είναι καλή.Δεν είναι μόνο η Μικρασιατική, δεν είναι μόνο το τώρα, δεν είναι μόνο το εγώ. Σ' αυτό το "δεν είναι μόνο" υπάρχει η ποίηση.
πηρα το θάρρος και ζήτησα απο τον Μιχάλη Μπουρμπούλη περισσότερες εξηγήσεις για τους στίχους, ευελπιστώ να ανταποκριθεί εδώ. :)
Σας προτείνω κι αυτό το δραματικά επίκαιρο, που ειναι κι αυτό του Μιχάλη Μπουρμπούλη: http://www.youtube.com/watch?v=mxCbOubM8Yo
Όλη η κουβέντα εδώ είναι καταπληκτική.Υποθέτω κι εγώ ότι το τραγούδι έχει σχέση με τη μικρασιατική καταστροφή.
Εγώ πάλι βρίσκω τη φράση "θα με δικάσει ο κούκος και το αηδόνι" συγκλονιστική, σχεδόν σαν να πενθεί ένα παιδί, κάποιος αθώος ή κάποιος που το κρίμα του δεν συγκρίνεται με τη σφαγή που έγινε.
Εκείνος ο χάρος με τα γαλάζια να είναι άραγε η Μεγάλη Ιδέα?
alexia
«πηρα το θάρρος και ζήτησα απο τον Μιχάλη Μπουρμπούλη περισσότερες εξηγήσεις για τους στίχους, ευελπιστώ να ανταποκριθεί εδώ. :)»
Θα είναι κάτι παραπάνω από τιμή μας :)
«Και κάτι ακόμα.
Οι πολύ υποβλητικοί και στοιχειωμένοι στίχοι ανήκουν στον Μιχάλη Μπουρμπούλη.
Ο τραγουδιστής είναι το μέσον, αλλά να μην ξεχνάμε και τους ενδιάμεσους».
Και το τραγούδι είναι (συνήθως) αποτέλεσμα συνεργασίας πολλών και οι ταινίες ακόμη περισσότερο.
Ωστόσο και ο στιχουργός και ο σεναριογράφος περνάνε σχεδόν πάντα σε δεύτερη μοίρα.
Και είναι εντελώς μα εντελώς άδικο.
oldboy, ακουσες και το άλλο του Μ.Μπουρμπούλη που έβαλα λινκ?
«Υπάρχει μέσα μου κάτι βαθειά, που το βαφτίζω ελληνικό, γιατί δεν έχω άλλο όνομα να του δώσω. Δεν είναι πολιτικά ορθό. Μισώ τον τρόπο που το χρησιμοποιούν γι' αυτό ντρέπομαι να το λέω, αλλά υπάρχει. Και δεν μετα- φράζεται,ούτε και μετα-φέρεται. Δεν έχει καμία ανωτερότητα, ούτε την διεκδικεί. Και είναι εκεί σ' αυτην την φράση».
Εντάξει, πολλοί την έχουμε κολλήσει αυτήν την αρρώστια και πρέπει να θεραπευθούμε το συντομότερο δυνατόν. Όχι μόνο για το λόγο που λέει η Jomarch («δεν θα πρεπε να τους το χαρίσουμε»), αλλά γιατί πάνω απ' όλα είναι τεράστια μαλακία.
Jomarch, το άκουσα, ναι, αλλά είμαι ακόμα σε μουντ Αγιάσου :)
Αφού λοιπόν το ρίξαμε στην ερμηνεία των στίχων, εγώ το «θα με δικάσει ο κούκος και το αηδόνι» βρήκα ότι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα συνώνυμο του περιβόητου σημερινού «θα μας κρίνουν οι αγορές».
Το σορτ σέλινγκ του κούκου οδηγεί στο να χρεώνεται σαν αηδόνι ;)
Κλέβω από έναν άνθρωπο που εμπιστεύομαι και εκτιμώ πολύ, και συζητάω το ίδιο θέμα παράλληλα σε άλλο δυκτυακό χώρο: "εχω την πεποίθηση πώς ο λόγος πού μάς συγκινει αυτό τό άσμα ,εκτός τών άλλων, είναι ότι μεταδίδει ένα αίσθημα αρχετυπικό σχεδόν,βαθιάς κατάνυξης γιά τήν ζωή ,ότι διαφυλάσσει στό ακέραιο τήν πίστη πώς τό κριτήριο πού θά κριθεί καθείς ξεφεύγει από την λογική του κόσμου.. "θά μέ δικάσει ο κούκος καί τ αηδόνι,μά στήν Αγιάσο σταυρουδάκι μου χρυσό.."
Σας μεταφέρω την απάντηση του ΜΙ.Μπουρμπούλη, όπως ακριβώς την έγραψε στο facebook, κάτω απο το σύνδεσμο του τραγουδιού (και σε συνεχεια μιας συζήτησης που είχε προηγηθεί):
"Αυτά που γράφεις για το "ΘΑ ΜΕ ΔΙΚΑΣΕΙ Ο ΚΟΥΚΟΣ ΚΑΙ Τ' ΑΗΔΟΝΙ", είναι μια ερμηνεία. Τα τραγούδια που μιλάνε με συνταγές δεν μεταφέρουν παρά μόνο το λεχθέν.
"Τσέτες": Τα άτακτα στίφη του Κεμάλ, Κούρδοι όλοι, που κατέσφαξαν τον Ελληνισμό της Μ. Ασίας.
Η μνήμη δικάζει. Δεν δέχομαι τις δίκες των ανθρώπων.
Ο κούκος και τ' αηδόνι, η απόλυτη αντίθεση δεν είναι και αντίφαση.
Σε αυτούς δίνω τος εαυτό μου. Ό,τι ακολουθεί, τα ζούμε σήμερα από Φράγκους και Βενετσιάνους.
Ο Θεόφιλος, η ψυχή της αγνότητας, δίνει στο χαμένο και χυμένο αίμα το χρόμα της απόλυτης θυσίας, απλά, γεωμετρικά. Μετατρέπει το κόκκινο σε γαλάζιο. Ευνόητο."
Ευχαριστούμε πολύ, Jomarch.
Πολύτιμη η αυθεντική ερμηνεία.
«Τα τραγούδια που μιλάνε με συνταγές δεν μεταφέρουν παρά μόνο το λεχθέν».
(Ελπίζοντας πραγματικά ότι δεν είμαι εκτός θέματος...)
Όταν ο Βασίλης ανακοίνωσε ότι διαβάζει τις Λεπτομέρειες για το τέλος του κόσμου, του Ευγένιου Αρανίτση, του φίλου μας, ομολογώ ότι αγχώθηκα. Φανατικός του Ευγένιου – και μεταξύ εκείνων που παρότρυναν το Βασίλη να τον διαβάσει – περίμενα ότι θα ξεκίναγε με κάποιο βιβλίο στα λογοτεχνικά εκείνα είδη που, πέρα από την ποίηση, υποτίθεται ότι αποτελούν τα δυνατά σημεία του Ευγένιου: “ιμπρεσιονιστικό” δοκίμιο (“Σε ποιον ανήκει η Κέρκυρα;”, 1999) και μικρή φόρμα (“Ιστορίες που άρεσαν σε μερικούς ανθρώπους που ξέρω”, 1995). Έπρεπε να το φανταστώ ότι ο Βασίλης, αθεράπευτος λάτρης του μυθιστορήματος, θα ξεκίναγε την ανάγνωση από μυθιστόρημα και, μια και η “Αφρική” (1988) είναι εδώ και καιρό εξαντλημένη, τι μας έμενε; Οι “Λεπτομέρειες για το τέλος του κόσμου”…
Όπως συμβαίνει λίγο πολύ με όλα, πρωτογνώρισα τον Αρανίτση τυχαία, γύρω στο 1996, μέσα από τα “Παράδοξα” της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας. Το να πεις ότι τα “Παράδοξα” είναι η καλύτερη στήλη στον ελληνικό τύπο (και πιθανώς η μακροβιότερη, από το 1992) δε λέει πολλά, γεγονός παραμένει ωστόσο ότι σχεδόν πάντα θα βρεις εκεί κάτι πραγματικά πρωτότυπο, μια λοξή, αιρετική ματιά στη φόδρα των πραγμάτων και των φαινομένων (εκεί δηλαδή όπου περιμένουν κρυμμένες οι σημασίες), μακριά, πολύ μακριά από την ευκολία της κοινοτοπίας και της γκρίνιας, μια ευφυία τεράστια που ποτέ δε γίνεται τρομακτική αλλά παραμένει πάντα λεπτή, ανεπαίσθητη, τόσο που στο τέλος κάθε κειμένου συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται: “Ναι, τελικά ήταν σχεδόν προφανές, απορώ πώς δεν το σκέφτηκα κι εγώ…”, και όλα αυτά ενώ διαπιστώνεις με χαρά (με ανακούφιση; με ανησυχία; με τρόμο;) ότι ναι, η γλώσσα είναι ακόμα ζωντανή… Για μένα το corpus των “Παραδόξων” αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του έργου του Αρανίτση, αυτό που, δανειζόμενος έναν όρο από τη μαθηματική θεωρία των καταστροφών, αποκαλώ “καθολική εκδίπλωση” όλων των κεντρικών μοτίβων της ποίησης και της πεζογραφίας του. (Άλλοι συγγραφείς θα τα είχαν ήδη συγκεντρώσει σε μερικές δεκάδες τόμους, έργο που φαίνεται πως θα παραμείνει τελικά για εμάς…)
Όπως ήταν ίσως φυσικό, συνέχισα με το υπόλοιπο έργο του: τύχη μεγάλη με έφερε μπροστά στους δύο πρώτους τόμους των δοκιμίων του, αποκηρυγμένους τώρα από τον ίδιο, “Το σύμπλεγμα του Κάιν” (1980) και την “Ιστορία των ηδονών” (1982), και τα δύο από τον Ακμωνα, τον εκδοτικό οίκο που συνίδρυσε και διεύθυνε από το 1976, σε ηλικία μόλις 21 χρονών. Έπειτα ήρθαν η “Κέρκυρα”, οι Ιστορίες”, ο “Ιψ ο τυπογράφος – Ο Ελύτης για παιδιά και ερωτευμένους” (1999) ενώ άλλη μεγάλη τύχη, αυτή τη φορά προσωποποιημένη στον Γιώργο Ίκαρο Μπαμπασάκη, θα μου έφερνε τα υπόλοιπα αποκηρυγμένα (δηλ. χωρίς πιθανότητα επανέκδοσης) έργα του: “Το Φετίχ” (1982), το “Ξενοδοχείο των ντελικάτων εραστών” (1982), την “Εισαγωγή στην κοινωνιολογία του θεάματος – Θέσεις πάνω στον Ντεμπόρ και την επανάσταση” (1977), και τα Ερωτικά ποιήματα του Καρλ Μαρξ (1982), μαζί με τη “Φυσική” (1995), την “Αφρική” (1988) και τα “Ποιήματα & Πράξεις” (1993), τα οποία για ανεξιχνίαστους λόγους δεν έχουν επανεκδοθεί…
…αλλά, για κάποιον επίσης ανεξιχνίαστο λόγο, έμεινα μακριά από τα μυθιστορήματά του…
Φοβόμουν; Τον θεωρούσα ποιητή – δοκιμιογράφο – διηγηματογράφο και πίστευα ότι δεν θα τα κατάφερνε στο μυθιστόρημα; Αυτά και μερικά άλλα ίσως ήταν οι αιτίες…
…οι ίδιες αιτίες που με άγχωσαν όταν ο Βασίλης διάλεξε τις “Λεπτομέρειες” ως πρώτη του επαφή με τον Ευγένιο, για να ξαναγυρίσω στην αρχή…
Σε ευχαριστώ, Βασίλη, για την πιο καθαρή και απροκατάληπτη ματιά σε έναν από τους πιο παραγνωρισμένους – τελικά – και παρεξηγημένους έλληνες συγγραφείς…
«(Ελπίζοντας πραγματικά ότι δεν είμαι εκτός θέματος...)»
Κάθε άλλο :)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home