Η Γυναίκα με την Βεντάλια

Συνήθως οι κυριακάτικες βροχές της άρεσαν, συνήθως οι ανοιξιάτικες βροχές της άρεσαν, αλλά σήμερα το συνήθως της έπεφτε μικρό. Αποφάσισε να δοκιμάσει κάτι άλλο πάνω της. Άνοιξε τη ντουλάπα της. Είχε βγάλει τα καλοκαιρινά. Καλοκαιρινό θα φορούσε. Ένα κροκί φόρεμα, μια σιέλ μπλούζα. Τράβηξε τα μαλλιά της προς τα πίσω, τράβηξε και το πρόσωπο ώστε να μακροστενέψει, πήρε την ασορτί με την μπλούζα της βεντάλια και βγήκε στη μπόρα. Περπάτησε αρκετά, κουράστηκε και έκατσε σε ένα παγκάκι. Βρεχόταν, βρεχόταν καταρρακτωδώς, αλλά διατηρούσε το ίδιο ατάραχο ύφος, ενώ έκανε με τη βεντάλια αέρα. Η βεντάλια μούλιασε. Τώρα ήταν ασορτί με τη διάθεσή της. Τώρα ποιός θα την έκλεβε με αχρηστευμένη βεντάλια; Ένιωσε σαν βανδαλισμένο έργο τέχνης. Γιατί έργο τέχνης ήταν κάποτε. Και η φύση την βανδάλιζε, όχι μόνο τώρα, αλλά τις τελευταίες δεκαετίες. Προτιμούσε τον σημερινό κατακόρυφα υγρό βανδαλισμό της, γιατί ήταν πολύ πιο άμεσος και πολύ πιο ειλικρινής, από εκείνο το ύπουλο λίγο - λίγο των δεκαετιών.

Η βροχή σταμάτησε. Κοίταξε γύρω της. Ποιά πλατεία ήταν αυτή; Πώς θα έβρισκε το δρόμο πίσω; Το αλτσχάιμερ το χρησιμοποιούσε πολλές φορές σαν πρόφαση, άλλες την χρησιμοποιούσε εκείνο, είχαν καταφέρει να έχουν μια σχέση συμβιωτική. Τελικά την αναγνώρισαν από μια απέναντι πολυκατοικία. Πρέπει να είχε ξαναχαθεί εδώ. Την γύρισαν σπίτι της. Τελικά δεν είχε πάει τόσο μακριά. Έβγαλε τα βρεγμένα της ρούχα, πέταξε στα σκουπίδια την βρεγμένη βεντάλια, έλυσε τα μαλλιά της, ξεμακροστένεψε το πρόσωπό της και μπήκε στο μπάνιο να ρίξει πάνω στο σώμα της ζεστό νερό. Δεν ήθελε να το κοιτά πια αυτό το σώμα, αλλά τώρα το κοιτούσε. Κάποτε είχε ένα σώμα δικό της, τώρα είχε πάρει τη θέση του εκείνο μιας γριάς. Κάποτε είχε ένα σώμα που σκανδάλιζε, τώρα σκανδαλιζόταν η ίδια με την αντικατάσταση, με μια αντικατάσταση που ουδέποτε είχε ζητήσει, νομιμοποιήσει, παραδεχθεί. Το αλτσχάιμερ της είχε μισοπάρει το μυαλό, αλλά αυτό που της είχε πάρει ολόκληρο το σώμα δεν το θεωρούσαν αρρώστια. Και σχέση συμβιωτική μαζί του δεν ήθελε να έχει. Όταν ντύθηκε άρχισε να κοιτά τα παλιά της άλμπουμ. Δεν το πίστευε κι όμως το έβλεπε. Σε μια φωτογραφία που είχε ξεχάσει κρατούσε βεντάλια. Δεν φορούσε κροκί φόρεμα ούτε σιέλ μπλούζα, δεν είχε τα μαλλιά της περασμένα πίσω ούτε πρόσωπο μακρόστενο. Το δε ύφος της χαρούμενο κι όχι μελαγχολικό. Αλλά αυτή ήταν μια εικόνα που όσοι την έκλεψαν και την χάρηκαν στην εποχή της, την έκλεψαν και την χάρηκαν· εγκαταστάθηκε σε μερικά κορμιά και μυαλά, ύστερα έγινε ανάμνηση, ύστερα ξεθώριασε. Αν ένας από αυτούς ήταν ζωγράφος, αν ένας από αυτούς ήταν μουσικός, αν ένας από αυτούς ασχολιόταν με τις λέξεις, αν μπορούσε με κάποιο τρόπο να έχει διασωθεί, να έχει επιζήσει, να τη λαχταρούν και τώρα, να την κυνηγούν και τώρα, να την κάνουν δική τους και τώρα. Φτερνίστηκε. Είχε πουντιάσει. Επτά μήνες μετά θα πέθαινε από γηρατειά.

Το δυάρι της και τα πράγματά της τα άφησε στην ανιψιά της. Τα άλμπουμ μπήκαν σε κάτι κούτες και οι κούτες στην αποθήκη. Χρόνια μετά σε ξεσκαρτάρισμα της αποθήκης πετάχτηκαν και οι κούτες. Άγνωστο σε ποιό κάδο. Μακάρι στης ανακύκλωσης, ώστε αυτό που ήταν κάποτε ομορφιά να ξαναγίνει τουλάχιστον πρώτη ύλη που θα εγγραφεί επάνω της κάτι καινούρια όμορφο, κάτι που ίσως αξιωθεί ένα ξεχωριστό βλέμμα το οποίο θα το διατηρήσει στο πέρασμα των χρόνων ποθητό, κάτι που ακόμη κι αν πλαστογραφηθεί θα πλαστογραφηθεί για να παραμείνει όμοιο κι αναλλοίωτο, κάτι που θα γλιτώσει από την πλαστογραφία της φυσικής φθοράς η οποία εγγράφεται πάνω σου ισχυριζόμενη πως είσαι ακόμα εσύ, ενώ εσύ δεν είσαι έτσι, ενώ εσύ ήσουν η γυναίκα με την βεντάλια.