Σέρλοκ Μποντ

Ο «Σέρλοκ Χολμς» ξεκινά με το γκάζι πατημένο και ήδη από τους τίτλους της αρχής ριχνόμαστε στην καρδιά μιας καταδίωξης που έχει προλάβει να κλιμακωθεί πριν ακόμα η ταινία ξεκινήσει. Είναι ώρα για δράση και ο Γκάι Ρίτσι δεν φαίνεται διατεθειμένος να αφήσει στιγμή αναξιοποίητη. Έχει περάσει σκάρτο ένα λεπτό όταν παρακολουθούμε τον Χολμς πρώτα να σκέφτεται τι χτυπήματα πρέπει να επιφέρει στον αντίπαλό του ώστε να τον αφήσει ξερό και στη συνέχεια να μετουσιώνει τη σκέψη του σε πράξη, με αποτέλεσμα να βλέπουμε το ξύλο τόσο σε αργή κίνηση (όταν το σκέφτεται) όσο και σε γρήγορη (όταν το δίνει). Η σκηνή είναι ηθελημένα ενδεικτική των προθέσεων του σκηνοθέτη και μάλλον αθέλητα ενδεικτική του τελικού αποτελέσματος: ο Ρίτσι θέλει να προτείνει έναν Χολμς που παντρεύει νου και σώμα, που κυριαρχεί όχι μόνο πνευματικά αλλά και σωματικά, και εκείνο που του προκύπτει δεν είναι ένας πιο ολοκληρωμένος Χολμς, αλλά ένας Χολμς που μοιάζει να πήρε μεταγραφή από την ομάδα των ηρώων του πνεύματος (από το «Ηall of Fame» τους για την ακρίβεια) στην ομάδα των action heroes, έστω και για να διαδραματίσει το ρόλο της πλέον σκεπτόμενης εκδοχής τους.

Ακόμα και αν αληθεύει ο ισχυρισμός ότι ο Χολμς και ο Γουώτσον που παρακολουθούμε στην ταινία είναι πιο κοντά στους αυθεντικούς χαρακτήρες που είχε γράψει ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, το γεγονός παραμένει ότι ο Σέρλοκ Χολμς είχε εδραιωθεί στην ποπ κουλτούρα με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Και κάτι συγκεκριμένο σήμαινε. Και τώρα βαφτίστηκε κι αυτός ως τα μπούνια στην αδρεναλίνη. Η σκέψη λοιπόν μπορεί να εξορίζεται και από το προνομιακό της πεδίο, με την υφαρπαγή ενός εμβληματικού εκπροσώπου της, η δράση όμως βρίσκει τρόπο να χωρέσει και στα πιο απίθανα μέρη, όπως απέδειξε και το τρέιλερ της «Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας», στο οποίο ο Σκρουτζ τσακίζει κάτι σταλακτίτες. Έτσι και στον «Σέρλοκ Χολμς»ενώ η δράση κινηματογραφείται ως πρωτεύον συστατικό του έργου, η δράση του νου κρίνεται από τον Ρίτσι ως κινηματογραφικά δευτερεύουσα. Οι επαγωγικοί συλλογισμοί του Χολμς δεν είναι το κέντρο βάρους της ταινίας. Παρουσιάζονται πολύ λιγότερο ως πορείες σκέψης από ένα σημείο σε ένα άλλο και πολύ περισσότερο ως αλήθειες, τις οποίες σχεδόν εξ αποκαλύψεως κατέχει ο Χολμς, κάνοντάς μας που και που την τιμή να μοιραστεί μαζί μας. Όλα τα μυστήρια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα λυθούν, αλλά το εγκεφαλικό παιχνίδι της επίλυσής τους δεν φαίνεται να συναρπάζει τον Ρίτσι. Η περιπέτεια της σκέψης κρίνεται μη επαρκώς περιπετειώδης και αντικαθίσταται με τη συνήθη κινηματογραφική περιπέτεια.

Η Ρέιτσελ Μακ Άνταμς έχει δείξει ήδη δείγματα χαμαιλεοντικής αντι-τυποποίησης και πείθει πως θα το παλέψει το πράγμα ακόμη και στο πιο κλειστά ανδροκρατούμενο επάγγελμα των αρχών του 21ου αιώνα (το χολιγουντιανό πρωταγωνιστιλίκι), αλλά ερμηνευτικά η ταινία ανήκει βέβαια στον άρτι βραβευθέντα με Χρυσή Σφαίρα, Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, έναν ηθοποιό που ενώ την έχει την μανιέρα του και ενώ αναμφίβολα την χρησιμοποιεί, δεν την αφήνει να κάνει όλη τη δουλειά (όπως συμβαίνει πολύ συχνά με ιερά τέρατα τύπου Νίκολσον και Ντε Νίρο), αλλά την τιθασεύει, τη διαφοροποιεί και τελικά με την παρουσία του και τη σπίθα του βλέμματός του συντελεί σημαντικά στο να σε πάρει η ταινία με το μέρος της. Προς την κατεύθυνση αυτή βοηθά και η μουσική του Χανς Τσίμερ που «μορικονίζει» (ειδικά σε αυτό το κομμάτι) ή, ακριβέστερα, παντρεύει Μορικόνε με Ντάνι Έλφμαν.
Η ταινία είναι ολοζώντανη, ναι, φρέσκια, ναι, γυρισμένη με κέφι, ναι, αλλά όταν τελειώσουν οι δυο πολύ ευχάριστες ώρες της συνειδητοποιείς ότι δεν άφησε πίσω της τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από αυτές τις δύο ευχάριστες ώρες. Και αν το τίποτα λιγότερο δεν είναι καθόλου αυτονόητο και αμελητέο, το τίποτα περισσότερο είναι αυτό που κάνει τον Γκάι Ρίτσι να μην είναι Ταραντίνο, να μην είναι αληθινός δημιουργός.

(Κείμενο γραμμένο για το ελculture)