Σε πρώτο ενικό

Ακολουθεί κείμενο της Λένας Κιτσοπούλου, με τίτλο «Σε πρώτο πληθυντικό».

«Βάλαμε γκόοοολ», ουρλιάζει ο φίλαθλος, περήφανος για την ομάδα του, «κερδίσαμεεε!». Και σκέφτομαι εγώ: Μα, δεν το έβαλες εσύ το γκολ, ρε ηλίθιε.

Τι θες να πεις, Λένα; Ότι δεν είμαι ο Σκόκο; Αποκλείεται να το εννοείς στα αλήθεια. Αποκλείεται να κυριολεκτείς. Μεταφορικά μάλλον θα το λες. Κι αν δεν είμαι ο Νάτσο, τότε ποιός είμαι; Τέλος πάντων, για τις ανάγκες του ποστ μπορείς να με φωνάζεις Τζιμπρίλ.

«Γυρίσαμε με το χρυσό από τους Ολυμπιακούς», περηφανεύεται ο γείτονάς μου που δουλεύει στην εφορία. Και σκέφτομαι εγώ: Μα πότε πήγε στο Πεκίνο αυτός και γύρισε κι όλας, αφού κάθε μέρα εδώ τον βλέπω; Και επιπλέον, πώς γίνεται να ανήκει στην Εθνική Ομάδα συγχρονικής κολύμβησης ο κύριος Γιώργος; Δεν του το ’χα.

«Δεν του το ΄χα» χα χα χα χα. Μα τι ζωντανή γλώσσα. Μόνο με το επίπεδο του ειρωνικού σου πνεύματος μπορεί να συγκριθεί.

«Φέτος τα πήγαμε πολύ καλά», ανακοινώνει ο περήφανος πατέρας στο κυριακάτικο τραπέζι, χαϊδεύοντας το κεφάλι του μικρού του γιου, εννοώντας τις επιδόσεις του παιδιού του στο σχολείο, λες και καθόταν κι αυτός κάθε μέρα μαζί του μέσα στην τάξη.

Α, ρε μαλάκα πατέρα, με τον γιο σου βρήκες και συ να νιώσεις περήφανος. Get a life.

«Είμαστε ανασφαλείς εμείς οι ηθοποιοί», εξηγεί ένας ηθοποιός σε κάποιον (εκτός χώρου) φίλο του, μιλώντας φυσικά για τον εαυτό του, αλλά θεωρώντας ότι μέσα σ’αυτήν την αρνητική εντύπωση που έχει για την πάρτη του, πρέπει να συμπεριλάβει και όλους τους υπόλοιπους. «Τι σκέφτεται η νέα γενιά σήμερα;», αναρωτιέται ο έξυπνος δημοσιογράφος, λες και η γενιά είναι ένα πρόσωπο με μία μύτη, με ένα στόμα, με δύο μάτια και έναν μόνο κώλο και δεν αποτελείται από χιλιάδες άτομα, εκ των οποίων κάποια σκέφτονται έτσι και κάποια σκέφτονται αλλιώς.

Asses are like assholes: every generation has one.

Εμείς οι σαραντάρηδες, εμείς οι Έλληνες, εμείς οι αριστεροί, εμείς οι Πελοποννήσιοι, εμείς οι Σκορπιοί. Ο πανηλίθιος πρώτος πληθυντικός σε μορφή καραμέλας γλυκαίνει την ανασφάλεια και το αίσθημα κατωτερότητας της ανθρώπινης φύσης. Είναι η ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει κάπου, να στρογγυλοκαθίσει κάτω από μία ταμπέλα, όποια κι αν είναι αυτή, να δοξαστεί για κάτι που δεν έκανε ο ίδιος, να έχει μια οποιαδήποτε ταυτότητα επειδή η ταυτότητα που είναι για την κωλότσεπή του, δεν του αρκεί.

Μα υπάρχει σαραντάρης που δέρνει τη γυναίκα του, σαραντάρης φασίστας, σαραντάρης γενναιόδωρος, σαραντάρης δημιουργικός, σαραντάρης τεμπέλης, σαραντάρης που φτύνει έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου, σαραντάρης που σέβεται, σαραντάρης κλέφτης, σαραντάρης ταλαντούχος και σαραντάρης κακόγουστος. Όλοι αυτοί λοιπόν αποτελούν «τη γενιά των σαραντάρηδων». Υπάρχει μουσικός που λέγεται Νίνο Ρότα και μουσικός που λέγεται Τημπούτσα Μουρώτα. Πώς λοιπόν θέλουμε να μιλήσουμε γενικά για τους σαραντάρηδες ή γενικά για τους μουσικούς και να βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα για τα χαρακτηριστικά τους και τη συμπεριφορά τους;

«Τημπούτσα Μουρώτα». Κι ύστερα λένε πώς φταίει ο Σεφερλής.

Αυτή η ανάγκη για κατηγοριοποίηση, για ομαδοποίηση, η γενίκευση, η φανατική συμμετοχή των ανθρώπων μέσα στα διάφορα τάργκετ γκρουπ, η ακατάπαυστη χρήση του «εμείς», «εσείς» κλ.π., αποδεικνύει δυστυχώς ότι υπάρχει πράγματι ένα είδος προς κατηγοριοποίηση και αυτό το είδος ονομάζεται μάζα, ή αλλιώς πλήθος, ή αλλιώς ανθρώπινη φύση και δεν έχει επάγγελμα, ούτε φύλο, ούτε εθνικότητα, ούτε ηλικία. Είναι το 95% των Ελλήνων,το 95% των σαραντάρηδων, ή των εικοσάρηδων, ή των ογδοντάρηδων, το 95% των Ολυμπιακών, το 95% των Πασοκτζήδων, το 95% δικηγόρων, ηθοποιών, γιατρών, ταξιτζήδων, γονιών, παιδιών, παγωτατζήδων, υπαλλήλων, το 95% των ανθρώπων γενικώς, που πάσχει από αυτό το αίσθημα κατωτερότητας που δεν του επιτρέπει να είναι περήφανο για τον εαυτό του, γιατί πράγματι δεν έχει κανένα λόγο να είναι περήφανο για τον εαυτό του. (Βάζω 95%, επειδή είμαι από τη φύση μου πολύ αισιόδοξη). Είναι το ποσοστό των περήφανων Ελλήνων, των περήφανων Χριστιανών, των περήφανων Κρητικών, των περήφανων γενικώς, οι οποίοι υπερηφανεύονται για κάτι, για το οποίο οι ίδιοι δεν κατέβαλαν καμία προσπάθεια.

Κοίτα να δεις.

Μήπως θα έπρεπε να είμαι υπερήφανη που είμαι γυναίκα και μάλιστα με καταγωγή από το Σούλι, επειδή κάποτε μία Σουλιώτισσα πήδηξε από τον γκρεμό; Μήπως θα ’πρεπε να βγω στους δρόμους και να φωνάζω σε πρώτο πληθυντικό και να φωνάζω σε πρώτο πληθυντικό «Ρέεε, εμείς, πηδήξαμε από τον γκρεμό, για να μην υποταχτούμε στον Τούρκο» και να νιώθω επαναστάτρια, ενώ στην πραγματικότητα είμαι μια φοβισμένη υπάλληλος που κάνει τεμενάδες στον εργοδότη της για να μη χάσει τα 800 ευρώ; Τι σχέση έχω εγώ με τη Σουλιώτισσα που θυσιάστηκε;

Καμία, γιατί ακριβώς εσύ γνωρίζεις πως είναι εξ ορισμού ηλίθιο να θυσιάζεσαι στο όνομα του πρώτου πληθυντικού.

«Εμείς», λέμε υπερήφανα, «έχουμε τον Χατζιδάκι». Εμείς, ως Έλληνες. «Βγάλαμε έναν Θεοδωράκη, βγάλαμε έναν Γκάλη!». Όχι αγαπητέ μου εθνικιστή, αυτούς δεν τους έβγαλες εσύ. Αυτούς τους γέννησε η μάνα τους και ούτε καν. Βγήκαν από έναν σπόρο, που δεύτερος δεν υπάρχει, είναι αστέρια τόσο μακρινά σου, όσο αυτά της νύχτας, και σου ανήκουν τόσο, όσο ανήκουν και σε έναν Τούρκο, όσο ανήκουν και σε έναν Κινέζο, όσο ανήκουν και σε έναν ουρακοτάγκο.

Για να μην μπλεχτεί ο αναγνώστης, όταν η Λένα λέει ότι ανήκουν στον Έλληνα τόσο όσο στον Τούρκο, τον Κινέζο και τον ουρακοτάγκο, εννοεί ότι σε όλους αυτούς (των μητρών Χατζιδάκι, Θεοδωράκη και Γκάλη συμπεριλαμβανομένων) ανήκουν εξίσου μεν, μηδενικά δε. Οι Χατζιδακογκάληδες ανήκουν μόνο στον εαυτό τους, που και αυτό δεν είναι απόλυτο, καθώς υπεισέρχεται ο παράγοντας της μοναδικότητας του σπόρου τους και της μεγάλης (in a galaxy far far away) απόστασης του άστρου τους, έτσι ώστε πλην της εθνικιστικής υπερηφάνειας του πρώτου πληθυντικού να αμφισβητούνται και τα θεμέλια της εγωκεντρικής υπερηφάνειας του πρώτου ενικού.

Οι χρήστες του πρώτου πληθυντικού είναι πολλοί, έχουν ανθρώπινη μορφή, ψηφίζουν, μας εξυπηρετούν, μας χαιρετούν, γεμίζουν τα μαιευτήρια με τα νεογέννητα μωρά τους, είναι κάτι τύποι που κάνουν συχνά το σταυρό τους και στις εθνικές γιορτές καρφώνουν την ελληνική σημαία στα μπαλκόνια τους. Αυτοί που βάζουν τέρμα σκυλάδικα στα ηχεία των αυτοκινήτων τους και ανοίγουν τα παράθυρά τους. Αυτοί οι περήφανοι φασίστες.

Λένα, δες το ως εξής. Οι πρωτοπληθυντικίτες αναπαράγονται γιατί ακριβώς μέσα στις ζωώδεις, πανηλίθιες, συμπλεγματικές, εθνικιστικές και φασιστικές τους αυταπάτες, θεωρούν ότι ο πρωτοπληθυντικός τους κόσμος είναι άξιος αναπαραγωγής, ότι όλο αυτό το πρωτοπληθυντικό μόρφωμα που λέγεται ανθρώπινη κοινωνία πρέπει να συνεχίσει να υφίσταται. Αν είχαν φτάσει στο δικό σου επίπεδο φώτισης θα καταλάβαιναν ότι ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, δεν είναι προϊόν μιας οικογένειας, δεν είναι προϊόν ενός τρόπου ανατροφής, δεν είναι προϊόν ενός εκπαιδευτικού συστήματος, δεν είναι προϊόν ενός πολιτικού συστήματος, δεν είναι προϊόν των οικονομικών του συνθηκών, δεν είναι προϊόν των επιρροών του και της τύχης, ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του αστροσκονικά ή μη γονίδια και βάσει αυτών διαμορφώνει την μετέπειτα πορεία του, εντελώς ανεξάρτητα από το πότε και που γεννήθηκε, έτσι ώστε αν ο Χατζιδάκις είχε γεννηθεί στη Σιβηρία την ίδια μουσική θα έγραφε, έτσι ώστε αν ο Θεοδωράκης είχε γεννηθεί το 1990 την ίδια μουσική θα έγραφε, έτσι ώστε αν ο Γκάλης είχε μείνει στις ΗΠΑ θα είχε γίνει ο Γκάλης και όχι ένας ακόμη μπασκετμπολίστας, έτσι ώστε αν ο Σισέ παίζει στον Παναθηναϊκό και σκοράρει δεν είναι επειδή ο Παναθηναϊκός έχει εμπορική αξία, η οποία προέρχεται από πολλές εκατοντάδες χιλιάδες οπαδούς, οι οποίοι δεν έχουν να κάνουν με το αν εγώ και οι συνομήλικοί μου και οι γενιές πάνω από μένα και κάτω από μένα αποφάσισαν ότι το γουστάρουν το ποδόσφαιρο και θα το παρακολουθούν και θα είναι και οπαδοί της συγκεκριμένης ομάδας, έτσι ώστε υπήρχε ποτέ περίπτωση ο Σισέ να σκοράρει ερήμην μου, να σκοράρει σε μια ομάδα με ελάχιστους οπαδούς, γιατί, Λένα μου, πολύ καλά το έχεις καταλάβει ότι δεν είμαστε όλοι σε αυτόν τον κόσμο μια αλληλοεξαρτώμενη αλυσίδα, ότι το πρώτο ενικό του καθενός από εμάς δεν εξαρτάται σε μεγάλο ποσοστό από τον τρόπο που οργάνωσαν και λειτούργησαν τα πρώτα πληθυντικά τους οι προηγούμενες γενιές, όπως και το πρώτο πληθυντικό των επόμενων γενιών δεν θα εξαρτηθεί από τον τρόπο που οργανώνουμε και λειτουργούμε το δικό μας, αλλά όλα αυτά αφορούν βέβαια τους φασίστες πρωτοπληθυντικίτες και τα μαιευτήρια που εξακολουθούν να προμηθεύουν με τα μικρά τους φασιστάκια, ενώ η ζωή πρέπει να σταματήσει να αναπαράγεται ή τουλάχιστον να σταματήσει να αναπαράγεται έτσι, ο μόνος σωστός τρόπος για να ζει κανείς είναι να λέει εγώ, να σκέφτεται ποιός είμαι εγώ, τι θέλω εγώ, τι σχέση έχω εγώ με τους άλλους, εγώ είμαι κάτι τόσο διαφορετικό και ξεκομμένο από την εποχή μου και την κοινωνία μου, εγώ ανήκω μόνο στον εαυτό μου, στην αστρόσκονή μου, εγώ είμαι η αρχή και το τέλος, εγώ δεν θα νιώσω περήφανη για τα κατορθώματα κανενός παιδιού στο σχολείο, είναι ηλίθιο, είναι φασιστικό, δεν έχει νόημα, νόημα έχω εγώ, ο κόσμος μου άρχισε με μένα και με μένα θα τελειώσει.