Το κοπρόσκυλο

Περπατώντας είδε στο απέναντι πεζοδρόμιο ένα κοπρόσκυλο. Αποφάσισε να το ακολουθήσει. Τηρούσε απόσταση ασφαλείας για να μην τον καταλάβει. Όπως κάνουν στις ταινίες δηλαδή. Μόνο που στις ταινίες συνήθως το κάνουν με αυτοκίνητα. Αλλά εδώ δεν ήταν ταινία. Όπως και να ΄χει το κόλπο έπιασε. Ακολουθούσε το κοπρόσκυλο για μέρες χωρίς εκείνο να τον έχει αντιληφθεί. Έτσι έδειχνε τουλάχιστον. Αν προσποιούνταν, προσποιούνταν καλά. Δυο εβδομάδες είχαν περάσει και αυτή η απόσταση άρχισε να τον κουράζει. Το πλησίασε. Το κοπρόσκυλο τον γάβγισε. Είχε δύο επιλογές. Η μία ήταν να φύγει. Επέλεξε την άλλη. Έπεσε στα τέσσερα και άρχισε να γαβγίζει κι αυτός. Το σκυλί ξαφνιάστηκε και σώπασε. Έφυγε, αλλά μερικά μέτρα μετά γύρισε να δει αν θα ερχόταν μαζί του. Πράγματι ήρθε. Στα τέσσερα φυσικά. Απελευθερωτικά ήταν μεν, γρήγορα όμως άρχισαν να τον πονάνε τα γόνατα. Έπρεπε να το συνηθίσει όμως. Και το συνήθισε, αφού ο μόνος λόγος που σηκωνόταν πια στα δύο ήταν για να αγοράζει από τα περίπτερα απολυμαντικά μαντηλάκια για τα χέρια του, που σκούπιζαν πεζοδρόμια και δρόμους. Από φαϊ τα βόλευε μαζί με το άλλο κοπρόσκυλο. Ήξερε κι εκείνο τα κόλπα, ποιά στέκια ήταν φιλικά, ενώ και η δική του παρουσία στο πλευρό του αναζωογονούσε το ενδιαφέρον ταβερνιάρηδων, σουβλατζήδων και πελατών. Αποτελούσε οπωσδήποτε ένα παράδοξο. Γρήγορα η ιστορία του έγινε γνωστή και δεν άργησαν να ανεβαίνουν βιντεάκια από κινητά που τον είχαν τραβήξει την ώρα που σουλατσάριζε. Δεν άργησαν και οι πρώτες συνεντεύξεις με τις απαραίτητες φωτογραφίσεις. Σε κάνα δυο έντυπα έγινε και εξώφυλλο. «Τι σε οδήγησε να το κάνεις αυτό;», ήταν η πάγια ερώτηση, με την πάγια απάντησή του να είναι ότι τελικά αυτή ήταν η κλίση του, ότι άργησε μεν αλλά κατάλαβε ότι αυτή είναι η αληθινή του φύση, ότι επιτέλους έκανε αυτό που μια ζωή λαχταρούσε: κοπροσκύλιαζε. Η απάντησή του όμως αντί να λύνει το μυστήριο, το επέτεινε. Κανείς δεν φαινόταν αληθινά πεισμένος. Όλοι πίστευαν πως κάτι άλλο έκρυβε, πως κάτι άλλο ήθελε να δείξει. Έχοντας γίνει μόδα δεν άργησε να βρει μιμητές. Στο ίντερνετ φτιάχτηκαν γκρουπ που καλούσαν τους ενδιαφερόμενους να δοκιμάσουν να δουν πως είναι. Στην αρχή το έκαναν για λίγη ώρα και ως αξιοπερίεργο, αλλά σύντομα ολοένα και περισσότεροι αρνούνταν να ξανασηκωθούν στα δύο και να επιστρέψουν στις ζωές τους. Η πόλη γέμισε αγέλες. Ο παραγωγικός ιστός αποσαθρώθηκε. Τα βράδια δεν ακουγόταν τίποτε άλλο από γαβγίσματα. Όσοι παρέμεναν στα δυο τους πόδια τρομοκρατήθηκαν. Επιτάχθηκαν όλοι οι μπόγιες και εντάχθηκαν σε ειδικές μονάδες της αστυνομίας. Το τι ακολούθησε παραμένει συγκεχυμένο. Η αστυνομία δεν τα κατάφερε και ήρθε ο στρατός. Ο στρατός δεν τα κατάφερε και ήρθε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν τα κατάφερε και επελέγη το χτύπημα με πυρηνικά όπλα. Το κουμπί πάτησε ο Δρ. Κίσινγκερ. Όσοι επέζησαν υπέστησαν τέτοιες μεταλλάξεις που δεν μπορούσες να πεις με σιγουριά αν ήταν κοπρόσκυλα που είχαν γίνει άνθρωποι ή άνθρωποι που είχαν γίνει κοπρόσκυλα. Τους συγκέντρωσαν σε μεγάλα στρατόπεδα, χτισμένα επί τούτου στις αμμουδιές του Ομήρου. Κι από κει αλυχτούσαν με θέα το αρχιπέλαγος και την αμεριμνησία των μελτεμιών του (μια αμεριμνησία που ηδονικά πια απολάμβαναν, αφού αυτή ήταν που είχαν -ανεκπλήρωτα ως τότε- ποθήσει).