Είκοσι Δέκα

«Αλλά πιο σκληρά ακόμα προσπάθησα ν΄αποκτήσω την ελευθερία της συναίνεσης, την πιο δύσκολη απ' όλες. Ήθελα να θέλω την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Η υποταγή μου έχανε ό,τι πικρό, ακόμη κι ό,τι αναξιοπρεπές είχε, αν συμφωνούσα να τη δω σα μιαν ωφέλιμη άσκηση. Διάλεγα εκείνο που είχα, υποχρεώνοντας τον εαυτό μου να το έχει απόλυτα και να το γεύεται όσο το δυνατόν περισσότερο. Αν το έβαζα στο μυαλό μου να με θέλξουνε, εκτελούσα άκοπα τις πιο άχαρες εργασίες. Μόλις με απωθούσε κάτι, το έκανα αμέσως αντικείμενο έρευνας, προσπαθούσα να του αποσπάσω με τέχνη κάποιο στοιχείο χαράς. Αντιμέτωπος με μια απρόβλεπτη, ή απελπιστική σχεδόν κατάσταση, αντιμέτωπος με μια ενέδρα ή με μια φορτούνα στη θάλασσα, μόλις έπαιρνα όλα τα δυνατά μέτρα για να εξασφαλίσω τους άλλους, αποφάσιζα να χαρώ ό,τι αναπάντεχο μου έφερνε, και η ενέδρα, η τρικυμία, γινότανε άνετα μέρος των σχεδίων μου, ή των ονείρων μου. Ακόμα και στην καρδιά της χειρότερης μου καταστροφής, είδα τη στιγμή που η εξάντληση τη γύμνωσε από ένα μέρος της φρίκης της και την κατάκτησα, συμφώνησα να την αποδεχτώ. Αν ποτέ χρειαστεί να υπομείνω βασανιστήρια, δεν ξέρω αν θα μπορέσει να με προμηθέψει για πολύν καιρό ο εαυτός μου με την υπομονή του Θρασέα, θα έχω όμως τουλάχιστον τη δυνατότητα να συμφιλιωθώ με την κραυγή μου».
Διαβάσατε συμβουλές για τη νέα δεκαετία, από τα «Αδριανού Απομνημονεύματα» της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ.