Ριμάιντερ

Εδώ και μήνες, κάθε που πλησίαζε Πακιστανός το παρμπρίζ της, είχε πάντα την ίδια εικόνα: εκείνη να του έλεγε ως συνήθως όχι, ο Πακιστανός ως συνήθως να επέμενε, εκείνη να επέμενε περισσότερο και τότε ο Πακιστανός να άρχιζε να της χτυπά το παρμπρίζ με το κοντάρι της βούρτσας, επαναληπτικά και με μανία, μέχρι που το παρμπρίζ να θρυμματιζόταν και μετά να μην υπήρχε τίποτα ανάμεσα στο κοντάρι και στο κρανίο της, το οποίο θα άρχιζε να χτυπιέται με ακόμη μεγαλύτερη μανία, ίσως ως βίαιη υπενθύμιση ότι τα πράγματα είναι λάθος που είναι έτσι και ότι μπορούν ανά πάσα στιγμή να πάψουν να είναι έτσι, μια υπενθύμιση που θα έμελλε να μην ξαναξεχάσει, ακριβώς επειδή θα της καρφωνόταν άπαξ δια παντός στο μυαλό.

Στην προσπάθειά της να απαλλαγεί από αυτήν την εικόνα είχε πάψει να λέει όχι, έλεγε ναι, με αποτέλεσμα να έχει ένα από τα πιο καθαρά παρμπρίζ στην πόλη, αλλά όχι και ένα από τα πιο καθαρά μυαλά, αφού η εικόνα δεν έλεγε να την αφήσει, έτσι ώστε ένα βραδάκι κι ενώ το πήξιμο ήταν ήδη στο φουλ, άνοιξε πανικόβλητη την πόρτα του αυτοκινήτου και το εγκατέλειψε τρέχοντας κι ουρλιάζοντας σε ένα φανάρι στο ύψος του Χίλτον.

Το αυτοκίνητο το μάζεψε γερανός και τα μυαλό της εν μέρει κάποια χάπια. Ωστόσο δεν ξανατόλμησε να οδηγήσει αυτοκίνητο και γενικότερα δεν πολυέβγαινε από το σπίτι της, μέχρι που πολλά χρόνια αργότερα αποφάσισε να μετακομίσει στο Πακιστάν, όπου και ξεκίνησε καριέρα παρία.