Ποτέ δεν θα σταματήσω να εκπλήσσομαι με το πώς μαλακώνουν όλοι απέναντι στο θάνατο. Στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του Κακαουνάκη άκουσα και κάποια καλά λόγια για τον μακαρίτη (ιδιωτικά εννοώ - τα δημόσια σε αυτές τις περιπτώσεις δεν λαμβάνονται υπόψη ως επιβεβλημένα ή τυπικά ή υποκριτικά). Ωστόσο, όσο κι αν καταλαβαίνω πως το μαλάκωμα αυτό είναι δείγμα αληθινού πολιτισμού, ανθρωπιάς, συνειδητοποίησης της κοινής μοίρας κλπ και όσο κι αν καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί συγγενείς και φίλοι μού καταλογίζουν σε αυτά τα θέματα σκληρότητα και έλλειψη ευαισθησίας, δεν αντιλαμβάνομαι πώς γίνεται να αλλάξουν ξαφνικά τα συναισθήματά μου για ανθρώπους που όσο ζούσαν τους σιχάθηκα βαθιά.
posted by Old Boy @ 12:10 π.μ.
12 comments
12 Comments:
Πόσο συμφωνώ μαζί σου, εν γένει και εν προκειμένω.
Έχεις δίκιο.
Όμως δεν είναι ότι αλλάζουν τα συναισθήματα. Περισσότερο είναι ότι, αφού δεν υπάρχει αντίλογος, σταματάει η διένεξη.
Σωστό.
Ωστόσο το ποστ μου είναι ένας αντίλογος στην ομόθυμη και αυτόματη δικαίωση κάθε νεκρού.
Ένα από τα πλέον έντονα ταμπού στην ελληνική κοινωνία είναι το τουμπεκί μπροστά στο θάνατο. Αν τολμήσεις και μιλήσεις αντικειμενικά για το νεκρό, θεωρείσαι μίασμα, από το θλιβερότερο κωλοχώρι μέχρι τα πλέον χλιδάτα σαλόνια. Δεν υπάρχει αξιολόγηση, μόνο μυθοποίηση. ΟΜΩΣ:Τα προαναφερθέντα ισχύουν για τις πρώτες ώρες, τις πρώτες μέρες. Με τον καιρό, το ταμπού αντιστρέφεται.
Θεωρώ λοιπόν ότι η σιωπή, είτε σαν ένδειξη υπέρβασης, ειτε ως αναστολή κριτικής, ειτε ως σεβασμός στην θλίψη που προκαλεί ο θάνατος, είτε ως υπεκφυγή ακόμη, είναι η καλύτερη στάση.
Για αναλύσεις, έχουμε καιρό.
δηλαδη η δημοσιογραφια και ο τοπος μας ειχε κερδος απο τα ξεσπασματα του εν λογου κυριου?Μαλλον οχι οποτε αντε γιαααααα και τρανγκα και μακι και ολοι εσεις οι υπολυποι γιγαντες του πνευματος στα δικα σας.Υ.Γ δεν ειμαι κυνικος απλα μαθητης σας.Οταν δεν μου διδαξατε το σεβασμο μην περημενετε να σας λυπηθω...Υ.Γ2 Να δω τα πασοκια τωρα και τις δηλωσεις που θα κανουν για το ηθος και του σθενως του καραγκιοζη.....
Μα ακριβώς επειδή παραδέχεσαι πως συνειδητοποιείς την κοινή προέλευση και κατάληξη όλων, του ανυπόληπτου μηντιανθρώπου και του ευσυνείδητου λαμόγιου, του διαπλεκόμενου γκρινιάρη και του τουμπεκί διανοούμενου, του Κακαουνάκη και καθε άλλου, όσο κι αν απέχουν από τη δική σου ιδιοσυγκρασία, οφείλεις να είσαι διακριτικός.
Όχι για το σεβασμό στο νεκρό, αλλά γιατί δεν είσαι τυμβωρύχος.
Όχι τίποτα άλλο, αλλά θα διαπιστώσεις κι ο ίδιος ότι από το διακριτικό "δεν αντιλαμβάνομαι πώς γίνεται να αλλάξουν ξαφνικά τα συναισθήματά μου για ανθρώπους που όσο ζούσαν τους σιχάθηκα βαθιά" που διατυπωσες, περνάμε σιγα σιγά στο να σκυλεύουμε το νεκρό με χαρακτηρισμούς που δεν ταιριάζουν σε κανένα που φεύγει. Αν απαξίωσαν την ίδια τους τη ζωή με τη στάση τους ασφαλώς και η αθανασία τους θα είναι απαξιωμένη και περιγέλαστη.
Καλή χρονιά
Ανώνυμε των 2:41 και Αntiparos Blog, τι να πω; Ότι διαφωνώ; Δεν διαφωνώ.
Τότε γιατί το έκανα;
Μπορώ να απαντήσω διεξοδικά αλλά θα κάνει τα πράγματα μάλλον χειρότερα.
Οπότε αρκούμαι να πω ότι κάνοντας το δεν ένιωσα μέσα μου σκυλευτής και ασεβής. Και εξακολουθώ να μη νιώθω έτσι.
Ούτε εγώ διαφωνώ με το δικαίωμά σου να μη στεναχωριέσαι. Ούτε εγώ πενθώ που πέθανε ο Κακαουνάκης.
Ο όρος σκύλευση έτσι κι αλλιώς απευθυνόταν στον ανών_11:18
Θὰ σοῦ τὸ ἐξηγήσω μαθηματικῶς, ἀγαπητὲ Ὀλδβόυ.
Ἐὰν ἐγὼ ἀξίζω γιὰ 2 καὶ ἐσὺ γιὰ 5 (ὅπου τὸ 2 καὶ τὸ 5 ὑποθετικὲς μονάδες ἀξιοσύνης), ὁ δὲ μέσος ὅρος τῆς ἀξιοσύνης εἶναι 3, μπορεῖς νὰ μοῦ κάνῃς τὸν ἔξυπνο, νὰ μοῦ πουλήσῃς μούρη, κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενον, καὶ ὄντως, ἐσὺ θὰ εἶσαι μάγκας κι ἐγὼ ἐλλειμματικός.
Ὅταν ὅμως, τελικῶς καὶ ἀναποτρέπτως, στὸ ζῦγι, ἐνώπιόν μας, μπεῖ τὸ μηδέν, ἢ τὸ ἄπειρον, χαίρετε.
2 διὰ ἄπειρον ἴσον μηδέν. 5 διὰ ἄπειρον ἴσον μηδέν.
Μπροστὰ στὸ μέγα μυστήριον, τὸ ὅτι ἐγὼ ἐξυνα τὴν μύτη μὲ τὸ δάχτυλο, ἐνῷ ἐσὺ χρησιμοποιοῦσες διακριτικῶς χαρτομάντηλο, εἶναι ἀδιάφορον. Κι ἐσὺ κι ἐγὼ σκόνη, μιὰ τρύπα στὸν τοῖχο θὰ βουλώνουμε.
Καλὴ Χρονιά!
Δεν είναι και τόσο δυσεξήγητο. Απλά, ως όντα, συνεχώς λησμονούμε πως δεν είναι οι ενώσεις μας και οι συνδετικοί ιστοί μας, αλλά οι αντιφάσεις μας και το χάος εντός μας, που μας ξεχωρίζουν από τα άλλα είδη και μας εκτινάσσουν στο σύμπαν, "μας διαλύουν και μας ξαναεπιστρέφουν ακέριους" -που γράφει κι ο Ρίτσος. Τόσο απλά.
Δεν ξεχνώ όμως πως άθρωποι όπως οι δύο εις -άκης που φύγανε πρόσφατα, δεν ήταν ιδιώτες. Ήταν δημόσια πρόσωπα με μεγάλες σφαίρες επιρροής και σε κάποια θέματα δημιουργήσανε σχολές. Οπότε ούτε η διένεξη σταματά με το θάνατο. Η διάθεσή μας απέναντι σε έναν αποθνήσκοντα σαφώς πρέπει να εξαρτάται από το κατά πόσον επηρέαζε το σύνολο της κοινωνίας και με ποιόν τρόπο. Επίσης ούτε μαθηματικώς μπορεί να υπολογιστεί για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Γιατί αν με μονάδες αξιοσύνης εγώ αξίζω 2, ένα δημόσιο πρόσωπο δύναται να αξίζει 3, μα λόγω αυτής της προβολής όταν φτάσουμε στο ζύγι εγώ θα έχω 2 δια άπειρο, ο άλλος όμως 3 δια άπειρο συν χ. Οπότε καταλήγουμε εγώ στο μηδέν κι ο άλλος στο 0+χ=χ. Άρα συνεχίζει να υπάρχει και να τον συζητάμε. Δεν είναι κατακριτέο φυσικά να πούμε και κάποια καλά λόγια, είναι όμως κατακριτέο να ντρεπόμαστε να εκφραστούμε επειδή έφυγε. Καλύτερη η σιωπή, παρά η καλή κουβέντα της ντροπής. ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.
Εμένα, που ο θάνατος του κ. Κ. δεν άλλαξε ούτε στο ελάχιστο τη γνώμη μου για το άτομό του, μου άρεσε το ποστ διότι διατύπωσε -χωρίς να υπάρχει η παραμικρή διάθεση προσβολής του νεκρού- αυτό ακριβώς που σκέφτηκα όταν έμαθα ότι ο κ. Κ. κατέληξε.
Καλή χρονιά να έχετε Old Boy.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home