Με ωμέγα

Πέθανε ο Γιάννης Μόραλης. Αλλά αν πω ότι έχω ασχοληθεί μαζί του, ψέμματα θα είναι. Αν επίσης πω ότι ακούγοντας αυτό το όνομα το πρώτο πρόσωπο που έρχεται στο νου είναι αυτό του εκλιπόντος και όχι του Γιάννη Μώραλη με ωμέγα, της επίσημης δηλαδή φωνής της ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, του ανθρώπου που αποστολή του σε αυτή τη ζωή είναι να διαψεύδει τη χρήση αεροβόλων, επίσης ψέμματα θα είναι. Και ψέμματα δεν θα σου πω σήμερα: η κουλτούρα μου ως τον Μώραλη με ωμέγα φτάνει. Κι αν φτάνει ως εκεί δεν μου φταίει κανείς Μώραλης με ωμέγα, αλλά εγώ που ασχολούμαι με τους Μωράληδες με ωμέγα και όχι με αυτούς με όμικρον.

Πέθανε κι ο Χρήστος Λαμπράκης. Αυτόν δύσκολα να τον μπερδέψεις με άλλον, το δικό του όνομα είναι εμβληματικό, ίσως πιο εμβληματικό ακόμη και από αυτό του «Ζ». Ακούω το «ΒΗΜΑ FM» που τον πενθεί με την πρέπουσα κλασσική, η οποία διακόπτεται κάθε τόσο από ένα βαρύγδουπο επικήδειο. Νομίζω ούτε ειδήσεις δεν λέει. Εκτός από τις ειδήσεις σταματήστε κι όλα τα ρολόγια, σωπάστε τηλέφωνο, πιάνο και σκυλί, σβήστε τα αστέρια, πακετάρετε το φεγγάρι και ξεσυναρμολογήστε τον ήλιο.

Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.
---
Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead,
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves
---
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever: I was wrong.
---
The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood.
For nothing now can ever come to any good.

---

Πέθανε κι η Μπρίτανι Μέρφι. Και δεν είναι οι άλλοι δύο σημαντικοί θάνατοι, αλλά ο δικός της, ο ασήμαντος, αυτός που κάπως νιώθω, επειδή για ένα σύντομο φεγγάρι, την εποχή του «8 MILE», την είχα ψιλοκαψουρευτεί. Εκείνη όχι μόνο δεν ανταποκρίθηκε ποτέ, αλλά έκτοτε με την εξαίρεση του «SIN CITY» χάθηκε, για να ξαναβρεθούν τα χαμένα ίχνη της τώρα, δια του οριστικού χαμού της. Το στίγμα της σε σύγκριση με τους άλλους δύο απειροελάχιστο. Και μάλλον πολιτιστικά πρόκειται για στίγμα επιπέδου ωμέγα και όχι όμικρον. Αλλά ήταν όμορφη με όμικρον και ωραία με ωμέγα.