Ο οικείος χρόνος

Ακόμη, λέει, και με την καλύτερη εκδοχή της Συνόδου της Κοπεγχάγης, το 2050 η θερμοκρασία θα έχει ανέβει κατά 3 βαθμούς Κελσίου (γεγονός που θα έχει ως συνέπεια απτά καταστροφικά αποτελέσματα, μπλα μπλα μπλα - μπλα μπλα μπλα). Και δεν ξέρω πώς αυτό που θα πω δεν θα ακουστεί σαν το απόλυτο κλισέ, αλλά μέχρι τώρα όποτε άκουγα τέτοιου είδους προβλέψεις μου φαίνονταν ότι αφορούσαν ένα μέλλον έξω από τον δικό μου ορίζοντα. Το 2050 στο μυαλό μου έχει να κάνει με έργα επιστημονικής φαντασίας, το μυαλό μου απωθεί τη σκέψη του 2050, ακριβώς επειδή τότε θα είμαι ή εντελώς νεκρός ή εντελώς γέρος και δεν συμφέρει το ανθρώπινο μυαλό να κάνει τέτοιες σκέψεις. Ακούγοντας λοιπόν σήμερα τι θα γίνει το 2050, πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι αυτός ο τόσο ξένος για μένα χρόνος, θα είναι αν όλα πάνε καλά ένας τόσο οικείος χρόνος για τον γιο μου. Το 2040 και το 2050 θα είναι για αυτόν κάτι σαν τα δικά μου 2000 και 2010: οικεία και οικίες του, αν δεχθούμε πως μέσα στο χρόνο κατοικούμε. Αίφνης η επιστημονική φαντασία παύει να είναι επιστημονική φαντασία και καταλαβαίνεις ότι μπορεί να είμαστε φτιαγμένοι έτσι ώστε να αρνούμαστε να προβάλλουμε τον εαυτό μας στο χρόνο που θα έχουμε παρακμάσει ή καταλήξει, ωστόσο γεννώντας επεκτείνουμε τον χρόνο, γεννώντας γεννάμε ταυτόχρονα και χρόνο, χρόνο εκτός του δικού μας ορίζοντα αλλά εντός του ορίζοντα των παιδιών μας, χρόνο προορισμένο όχι πια να απωθηθεί, αλλά να βιωθεί και κατοικηθεί.

Και είναι όσοι τον κατοικήσουν εκείνοι που τελικά θα αναγκαστούν να κάνουν αυτό που πρέπει και στο βαθμό που τότε θα γίνεται, γιατί ο καθένας το δικό του σπίτι φροντίζει και για το δικό του σπίτι νοιάζεται· έτσι ήμασταν, έτσι είμαστε και έτσι θα είμαστε, για όσο θα είμαστε, για όσο θα υπάρχει χρόνος, για όσο θα συνεχίσει με κάθε γέννηση να του χορηγείται παράταση προς τον σκοπό της εγκατάστασης των νέων ιδιοκτητών του.