Xρεωκοπία 105 Χ 68

Στον ίδιο ακριβώς χώρο που ένα καλοκαιρινό βράδυ του 2004 με την Τελετή Έναρξης μεταδίδονταν σε όλο τον κόσμο εικόνες σπάνιας ομορφιάς, υπάρχει από τα καλοκαιρινά έως τα χειμωνιάτικα βράδια του 2009 μια διαρκώς επιδεινούμενη εικόνα λίβα που καίει τα σπαρτά, μια εικόνα εγκατάλειψης, παρακμής, ακαταλληλότητας. Ίσως η εικόνα που μπορεί να καθρεφτίσει πιο εύγλωττα απ΄όλες την μεταολυμπιακή Ελλάδα είναι η σημερινή του χορταριού του ΟΑΚΑ.
Όταν εκατομμύρια άνθρωποι στην Ελλάδα ενδιαφέρονται για το ποδόσφαιρο, όταν κινείται γύρω από αυτό τόσο χρήμα, όταν ένα σωρό άνθρωποι ασχολούνται επάγγελματικά με αυτό, σε μια σειρά παράπλευρα επαγγέλματα που υποτίθεται πως τελικά υπηρετούν αυτό που διαδραματίζεται στον αγωνιστικό χώρο, θα υπέθετε κανείς πως το πρώτο που θα έπρεπε να διασφαλίζεται είναι η καλή κατάσταση αυτών των 105 μέτρων μήκος και 68 πλάτος. Κι αν όχι και στο τελευταίο γήπεδο της Γ΄ Εθνικής, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο γήπεδο της χώρας. Τι γίνεται λοιπόν; Δεν είμαστε ικανοί ως κοινωνία να εγγυηθούμε ούτε την αξιοπρεπή ύπαρξη αυτών των λίγων μέτρων χλοοτάπητα;
Μια εξήγηση είναι ότι το χορτάρι αφορά το παιχνίδι και το παιχνίδι δεν αφορά κανένα στην Ελλάδα. Η νίκη είναι που αφορά. Κι αμέσως μετά η παραφιλολογία και η πάρλα. Μα το χορτάρι αφορά και τη σωματική ακεραιότητα των ποδοσφαιριστών κι άρα και οικονομικά συμφέροντα των ΠΑΕ; Εντάξει, αν χτυπήσει κανείς βλέπουμε τι κάνουμε. Μα αφορά και το θέαμα; Μα το θέαμα είναι κάτι τόσο συγκεχυμένο στο μυαλό μας. Η επίκληση του θεάματος είναι ένα ακόμη επικοινωνιακό όπλο, του στυλ: ναι, μπορεί να κερδίζει η τάδε ομάδα, αλλά δεν προσφέρει θέαμα. Σίγουρα το χορτάρι αφορά ελάχιστα τον οπαδό. Δεν ξεφτιλίζεται από αυτό η ομάδα του, άρα δεν ξεφτιλίζεται εκείνος. Εκείνος ξεφτιλίζεται μόνο αν χάνει, μόνο ως οπαδός. Ποτέ ως φίλαθλος, ποτέ ως πολίτης. Τέτοιες ευθιξίες δεν έχει. Το χόρτο είναι ουδέτερο και δεν μας νοιάζει. Τι καφρίλα να γεννήσει, τι φανατισμό, τι πικάρισμα;

Μια δεύτερη εξήγηση μάς τη δίνει ένα πρόσφατο παράδειγμα. Πριν ένα μήνα στο Λεβαδειακός - Παναθηναϊκός διάφοροι τύποι σηκώνονταν διαρκώς μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες και τα κεφάλια τους έκρυβαν το γήπεδο. Το φαινόμενο προξένησε πολλά περισσότερα αγανακτισμένα σχόλια απ' ό,τι το θέμα του χόρτου του ΟΑΚΑ. Ο χώρος μπροστά στις κάμερες είναι πιο σημαντικός απ' το γρασίδι, ο χώρος που αφορά τον τηλεθεατή είναι πιο σημαντικός από τον χώρο που αφορά τον ποδοσφαιριστή. Εκεί θορυβηθήκαμε και το νιώσαμε: οι τύποι αυτοί εμπόδιζαν το παιχνίδι να διεξαχθεί. Κατέλαβαν τον κρίσιμο χώρο, τον χώρο μπροστά στις κάμερες. Αυτός πρέπει πάση θυσία να διαφυλαχθεί. Ο χώρος μέσα στο γήπεδο είναι δευτερεύουσας σημασίας.

Η χώρα φλερτάρει, λέει, με την οικονομική χρεωκοπία, ενώ καιρό τώρα φλερτάρει και με την ηθική. Τι είδους χρεωκοπία είναι λοιπόν αυτή που αντανακλάται στο χορτάρι του ΟΑΚΑ; Συντονισμού; Πρόβλεψης; Έγκαιρης εκτέλεσης; Επαγγελματισμού; Σοβαρότητας; Λες και συγκροτηθήκαμε σε κράτος χθες. Λες και είμαστε στην Άγρια Δύση, στο «Deadwood» ας πούμε, και φτιάχνουμε τώρα την κοινότητά μας. Να ψάξουμε και κανένα γεωπόνο. Δεν μπορούμε να χειριστούμε κάτι τόσο απλό. Γραφειοκρατία. Δημοσιοϋπαλληλίκι. Ευθυνοφοβία. Κοντοφθαλμία. Αδιαφορία. Ό,τι να ναι. Πρέπει όλα να φτάνουν στο αμήν. Και καμιά φορά να επαναληφθεί η προσευχή πολλές φορές. Ε, οι προσευχές εισακούστηκαν. Μέσα στις γιορτές αλλάζει ο χλοοτάπητας. Όλα καλά.

Παιδιά της ίδιας κοινωνίας είμαστε όλοι. Του βλέποντας και κάνοντας. Δηλαδή πέραν της συγκεκριμένης εξήγησης (η διοίκηση και οι υπηρεσίες του ΟΑΚΑ δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους, η ΑΕΚ δεν υπάρχει διοικητικά, ο Παναθηναϊκός ενδιαφέρθηκε όταν ήταν ήδη αργά), υπάρχει και η γενικότερη. Εκείνη που σε κάνει να σκεφτείς ότι σε άλλες κοινωνίες πολύ -πάρα πολύ- δύσκολα θα έβλεπες κάτι αντίστοιχο. Κάποιοι θα είχαν μεριμνήσει εγκαίρως. Γιατί θα ήξεραν ότι αυτός είναι ο ρόλος τους. Να φροντίζουν ώστε τα πράγματα να γίνονται στην ώρα τους. Να μπορούν να μοιράσουν δυο γαϊδάρων άχυρα. Να αισθανθούν την ύπαρξη του προβλήματος ως προσωπική τους ήττα. Να ξέρουν ότι θα λογοδοτήσουν αν κάτι δεν πάει καλά. Ότι θα τους αποδοθούν οι ευθύνες. Ότι θα έχουν αληθινό κόστος. Εμείς βάζουμε την μηχανή στον αυτόματο και θα πιάσουμε το τιμόνι αν χρειαστεί. «Πλοίαρχε, κάτι βλέπω στο ραντάρ». «Οι Πόρτες είναι, ρε, οι Πόρτες. Μην ανησυχείς».

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)