Φέτος θα κάνουμε γιορτές

- O αστυνομικός τρόπος αντιμετώπισης της επετείου φανερώνει αν όχι την μόνη, πάντως την πιο ουσιώδη διαφορά μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ: οι φίλα προσκείμενοι ή εν πάση περιπτώσει οι συμπαθούντες το ΠΑΣΟΚ θα χαρακτήριζαν την διαφορά αυτή «αποτελεσματικότητα», οι εχθρικά προσκείμενοι ή εν πάση περιπτώσει οι αντιπαθούντες θα την χαρακτήριζαν «απενοχοποίηση». Διαλέγεις και παίρνεις. Ό,τι να διαλέξεις και να πάρεις μην κάνεις όμως το λάθος να θεωρήσεις ότι αυτή η same difference περιορίζεται μόνο στα της καταστολής (αν πρόκειται για κυβέρνηση ΝΔ) ή της τήρησης της τάξης (αν πρόκειται για κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ), αφού επεκτείνεται και στα των εργασιακών σχέσεων, των ασφαλιστικών σχέσεων, της φορολογικής πολιτικής κλπ. Υπό μία έννοια το ΠΑΣΟΚ είναι το ιδανικό κόμμα (ή αν θες κίνημα) για να μας κυβερνά, αφού μας κυβερνά με τον δεξιό τρόπο που θέλουμε, ονοματίζοντας τον με τον αριστερό τρόπο που θέλουμε.

- Παρατηρήσεις σχετικές με ένα βίντεο:

1) Καμπουράκης: «Κύριε Νιώτη, δυο λεπτά, τον Χρυσοχοϊδη τον πήρατε ένα τηλέφωνο να ρωτήσετε τι είναι αυτό, ρε παιδιά, είναι δεν είναι;».

2) Στα τελευταία δευτερόλεπτα του βίντεο, χρήσιμο είναι επίσης να ακουστεί η υπέρτατη κατανόηση στη φωνή του Πάνου Σόμπολου, σε αντιδιαστολή με τις συνήθεις οιμωγές του.

3) Αν αυτά που λέει στο βίντεο ο Νιώτης τα έλεγε ο Τσίπρας, τι ακριβώς θα είχε επακολουθήσει και τι είδους πολιτικά συμπεράσματα θα είχαν εξαχθεί; Κι αν εδώ επιδειχθεί κατανόηση επειδή είναι πατέρας, γιατί τον πατέρα τον κατανοούμε, ενώ εκείνον που προσπαθεί να κατανοήσει τα παιδιά με πολιτική ανάλυση των αιτίων που τα κάνουν να αντιδρούν δεν τον κατανοούμε;

- Παρατήρηση σχετική με ένα γεγονός: Γράφει σήμερα ο Στάθης: «Οπως σε κάθε εξέγερση, διάφοροι βαλτοί ή άλλοι που βλέπουν τα πράγματα αλλιώς προσπάθησαν να περάσουν το δικό τους μηδενιστικό μήνυμα (που εδράζεται όχι στο ταξικό μίσος που σημαίνει αγάπη για τον άνθρωπο, αλλά στο ηθικό μίσος που σημαίνει υπέρβαση του καλού και του κακού, ανάλογη της φασιστικής «λογικής»). Το -θεωρώ διόλου μεμονωμένο- παράδειγμα των παιδιών του Νιώτη είναι ένα χρήσιμο παράδειγμα για το ότι ο μαρξισμός δεν μπορεί να εξηγεί επαρκώς τα πάντα, για το ότι η ζωή είναι λιγάκι πιο σύνθετο φαινόμενο, για το ότι σε μια -εντός ή εκτός εισαγωγικών- εξέγερση μπορεί να συνυπάρχουν και αυτοί που εξεγείρονται επειδή βλέπουν ότι δεν έχουν οικονομική στον ήλιο μοίρα, αλλά και εκείνοι που το πιθανότερο είναι ότι την έχουν και την παραέχουν αυτήν την μοίρα, τους ενοχλεί όμως η μέθοδος με την οποία θα την κατακτήσουν, αντιδρώντας σε αυτήν την μέθοδο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

- Και τέλος, σχετικά με ένα άρθρο για το οποίο θα μπορούσε κανείς να αντιτείνει ένα σωρό πράγματα (και κυρίως την πραγματικότητα έναντι των ψεμμάτων), θα ήθελα να σταθώ στο εξής εντυπωσιακό: «Δεν ήταν αυθόρμητη. Αν και η προσέλευση στις διαδηλώσεις πολλών νέων, ιδιαίτερα μαθητών, ήταν αυθόρμητη, ο σκληρός πυρήνας που πρωτοστάτησε στις καταστροφές κάθε άλλο παρά αυθόρμητα έδρασε. Γνωρίζουμε πως ο συντονισμός μέσω Διαδικτύου και κινητών έπαιξε κρίσιμο ρόλο στην κλιμάκωση της βίας». Είχες μήνυμα στο κινητό; Διάβασες κάποιο ποστ; Τότε παύεις να δρας αυθόρμητα. Υπό μία έννοια και αυτή καθαυτή η πληροφορία πως γίνεται διαδήλωση αναιρεί τον αυθόρμητο χαρακτήρα της συμμετοχής σου. Ίσως θα θεωρούνταν αυθόρμητη αν ήσουν περαστικός, έπεφτες πάνω στη διαδήλωση και γινόσουν μέρος της. Ή αν δεν έπεφτες πάνω της αλλά μύριζες αυθόρμητα τα νύχια σου. Κάθε άλλη γνωστοποίηση γεγονότος σε καθιστά μέρος σχεδίου. Συντονισμένου.

Αν δηλαδή μέχρι τα τελευταία χρόνια γνωρίζες ότι συλλογικές δράσεις και κινητοποιήσεις μπορούσαν να υπάρξουν μόνο στη βάση φορέων που τις οργάνωναν

κι αν νόμιζες ότι αυτό που άλλαξε το διαδίκτυο είναι ότι κατέστησε σαφές πως συλλογικότητες μπορεί να υπάρξουν και δίχως κεντρική καθοδήγηση

κι ότι αν εσύ γράψεις κάτι που εμπνεύσει, μπορεί μέσα σε πέντε ώρες να διαδοθεί και μέσα σε πέντε μέρες να έχει βγάλει πολύ κόσμο στο δρόμο,

κακώς νόμιζες ότι αυτό αλλάζει τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού προς την κατεύθυνση του πιο αυθόρμητου, αφού τελικά τους αλλάζει προς την ακριβώς αντίθετη.