Το μητσοτακέικο (εν προκειμένω στην εκδοχή της Ντόρας) είναι σαν την γρίπη: παλιό όσο ο χρόνος - γνωστό μέγεθος από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου - οικεία φοβιστικό - παίρνεις πάντα τις προφυλάξεις σου.

Ο Σαμαράς είναι σαν τη νέα γρίπη: πιθανότατα απείρως επικινδυνότερος, αλλά ταυτόχρονα με υποσχέσεις μυστηρίου και συναρπαστικότητας, την ώρα που περισσότερο από τον ίδιο φοβάσαι και υποπτεύεσαι ως αποτέλεσμα σκοτεινών συμφερόντων το εμβόλιο που θα σε προστατεύσει από την επίδρασή του.

Το μεγαλύτερο -το αξεπέραστο- πρόβλημα της Ντόρας είναι βέβαια ότι είναι η Ντόρα, κι αυτό συνιστά μόνο φαινομενικά ταυτολογία, αφού πρόκειται για οντολογικό επιχείρημα που κανονικά θα έπρεπε να σταματά κάθε περαιτέρω συζήτηση, αν όμως χρειάζεται μια επιπλέον εις βάρος της μομφή, τότε μπορούμε να πούμε ότι Ντόρα είναι το πολιτικό πρόσωπο που είναι αδύνατο να στριμωχθεί σε τηλεοπτική συζήτηση.

Μπορεί να τον πληρώσουμε πολύ ακριβά τον Σαμαρά; Μπορεί. Άρα δεν θα ήταν συγκριτικά μικρότερο κακό η Ντόρα; Αν παραστεί ανάγκη η Ντόρα μπορεί να επιχειρηματολογήσει ακόμη και για το ότι είναι το μικρότερο κακό, αλλά και ανάγκη να παραστεί, αλλά και να επιχειρηματολογήσει, δύσκολα θα πείσει και τους ίδιους τους ψηφοφόρους της ότι είναι το μεγαλύτερο καλό.