Γίνε η μπάλα θαλάσσης

Αυριανέ αθλητικογράφε, καλό μου παιδί, γεια σου. Όπως θα διαπιστώνεις και μόνος σου, το επίπεδο του ανταγωνισμού στον κλάδο έχει αρχίσει να αγγίζει δυσθεώρητα ύψη. Δεν είναι όπως παλιά, όταν οι γραφικοί ήταν δακτυλοδειχτούμενοι με την κακή την έννοια. Τώρα πια δακτυλοδείχνονται με την καλή την έννοια, αφού έχουμε μπει στην εποχή που ο γραφικότερος τα παίρνει όλα: τα σοβαρά λεφτά τα βγάζουν οι γραφικοί και τα γραφικά λεφτά οι σοβαροί (όπως άλλωστε συμβαίνει και σε όλους σχεδόν τους επαγγελματικούς τομείς στην Ελλάδα που έχουν να κάνουν με τα εν τη ευρεία εννοία θεάματα). «Stupid is, as stupid does» δεν έλεγε η φουκαριάρα η μάνα του Φόρεστ Γκαμπ; Ε, αντίστοιχα, γραφικός είναι αυτός που βγάζει γραφικά λεφτά· όπως επίσης γραφικός είναι όποιος χρησιμοποιεί ακόμη αυτόν τον όρο ωσάν να διατηρούσε την αρνητική φόρτιση του παρελθόντος, γραφικός είναι όποιος θα κατακρίνει τον επιτυχημένο κι εκείνον που θέλει η αγορά. Όταν η αγορά είναι εξ ορισμού μη γραφική, γραφικό είναι να αμφισβητείς τα κελεύσματά της.
Σε βλέπω να προβληματίζεσαι όμως: όταν μεσήλικοι φτάνουν σε τέτοια στάνταρ απόδοσης, εσύ πως θα μπορούσες να τους ξεπεράσεις; Τα περιθώρια είναι πράγματι περιορισμένα, αλλά προς Θεού δεν είναι και ανύπαρκτα. Γιατί η γενιά των μεσηλίκων έχει ακόμη το ταμπού να περιορίζει τη δραστηριότητά της στο λόγο. Εσύ, που είσαι και νέο παλικάρι και βράζει και το αίμα σου, μπορείς να κάνεις πάρα πολύ δυνατό μπάσιμο στο χώρο. Στο πρώτο σου ρεπορτάζ ή εκπομπή ή περιγραφή αγώνα, έλα στα χέρια. Δείρε. Βρίσε. Σπάσε. Γιατί θα σε πνίγει το δίκιο για την ομάδα σου. Ει δυνατόν, η σκηνή σου να καταγραφεί κιόλας. Να παίζει στο You Tube ξανά και ξανά. Άσε να σε συλλάβουν με το αυτόφωρο. Μην ζητήσεις αναβολή, πες στο δικαστή ότι έδειρες γιατί δεν πήγαινε άλλο. Πες ότι δεν γουστάρεις αναστολές και εξαγορές. Εσύ για τα πιστεύω σου θα μείνεις μέσα. Στέλνε ανταποκρίσεις από τη στενή. Μετά από μερικές εβδομάδες βγες σαν ήρωας. Από εδώ και πέρα κανείς δεν θα τολμήσει να αμφισβητήσει την οπαδοσύνη σου. Μια περίλαμπρη δημοσιογραφική καριέρα ανοίγεται διάπλατα μπροστά σου.
Έχεις αναστολές; Αυτές είναι οι πρώτες από τις οποίες πρέπει να απαλλαγείς. Το είπε κι ο Μάικλ Τζόρνταν τον περασμένο μήνα: «Τα όρια, όπως οι φόβοι, είναι συχνά μια ψευδαίσθηση». Και η ύπαρξη ορίων στη σύγχρονη νεοελληνική πραγματικότητα ασφαλώς και είναι ψευδαίσθηση. Δεν υπάρχει κανένα απολύτως όριο. Μπορείς να πεις ό,τι θέλεις, όσο εξωφρενικό κι αν είναι. Όσο θεαματικότερη είναι η παπάρα που θα υποστηρίζεις, τόσο μεγαλύτερη αίσθηση θα κάνεις. Και αφού είναι ανύπαρκτα τα κοινωνικά όρια, πρέπει να τσιτώνεις συνεχώς τα προσωπικά σου, ώστε να είσαι έτοιμος να λες πράγματα που θα φαίνονται ακραία ακόμα και σε σένα. Ώστε να μην βαρεθούν να αρρωσταίνουν μαζί σου. Ώστε να δουν ως που είσαι διατεθειμένος να φτάσεις. Κι έτσι θα τριγυρνούν όλοι γύρω από ό,τι γράφεις ή λες, σαν τις μύγες γύρω απ' το σκατό.
Η υπέρτατη φιλοδοξία σου θα είναι μια μέρα μετά από χρόνια να καταφέρεις να γίνεις κάτι σαν τη μπάλα θαλάσσης στο Σάντερλαντ - Λίβερπουλ. Να γίνεις η δεύτερη αντικανονική μπάλα στο γήπεδο πάνω στην οποία θα γκελάρει η κανονική, ώστε να αλλάζει πορεία και να μπαίνει στα δίχτυα, την ώρα που ο μπερδεμένος τερματοφύλακας θα προσπαθεί να αποκρούσει τη δική σου. Να είσαι το ξένο σώμα που θα μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο (σαν κλίμα, σαν περιρρέουσα ατμόσφαιρα, σαν αποπροσανατολισμός) και θα επηρεάζει καθοριστικά το αποτέλεσμα. Να είσαι ο αληθινός πρωταγωνιστής.
Μα, θα ρωτήσεις, έχει σβήσει εντελώς η σημασία της σοβαρότητας, του κύρους; Φυσικά και όχι. Και τότε όσοι τα έχουν, δεν θα σε βάλουν στη γωνία; Το αντίθετο. Με στοργή και προδέρμ θα σε περιθάλψουν, θα σε φέρουν κοντά τους και θα σου ζητήσουν να τους βοηθήσεις να πουλήσετε μαζί. Την ίδια ώρα θα κατακρίνουν τον ευτελισμό στη δημοσιογραφία που έχουν φέρει τύποι σαν εσένα (αλλά ποτέ ονομαστικά εσύ). Καλός μπάτσος και κακός μπάτσος. Όλοι οι καλοί χωράνε. Κι όλοι οι κακοί. Σε δουλειά να βρισκόμαστε. Και σε δουλειά μας κρατάει μόνο ο -φυσικά επάρατος- οπαδισμός.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)