Ένα ειν' το κόμμα

Για να μην παρεξηγηθώ, τόσο το χθεσινό όσο και το αποψινό ντιμπέιτ καλό είναι που έγιναν και ήταν μάλιστα και πιο ενδιαφέροντα από το αναμενόμενο (πολύ περισσότερο το χθεσινό πάντως).

Επίσης για να μην παρεξηγηθώ, όταν έχουμε μάθει πως οι πολιτικές συζητήσεις στην τηλεόραση διεξάγονται με δέκα ανθρώπους να μιλάνε μαζί και να μην μπορεί κανείς να τελειώσει μια πρόταση, δεν θέλω να ισχυρισθώ ότι απόψε κακώς δεν διέκοπτε ο ένας τον άλλο.

Αλλά νά· λίγο ο απόλυτος σεβασμός στον λόγο του άλλου, λίγο ο απόλυτος σεβασμός στο χρoνόμετρο, λίγο οι συνεχείς διαβεβαιώσεις ότι ο ένας δεν θέλει να υπαινιχθεί σε προσωπικό επίπεδο το παραμικρό για τον άλλο, έδιναν μεν την εικόνα ενός πολιτικού πολιτισμού και μιας αμοιβαίας ευπρέπειας, έδιναν όμως παράλληλα και την εντύπωση πως υπηρετούσαν το «Μεγάλο Σχέδιο» που είναι κοινό, αφού ο χώρος στον οποίο ψαρεύουν και οι δύο είναι κοινός και τον έχουμε βαφτίσει πολλά χρόνια τώρα «μεσαίο».

Και δεν έχει τόση σημασία αν ο χώρος αυτός είναι υπαρκτός ή επικοινωνιακή κατασκευή, αφού αν υπάρχει μια αλήθεια στην εποχή μας είναι πως οι επικοινωνιακές κατασκευές από ένα σημείο και ύστερα δημιουργούν την δική τους πραγματικότητα: Παράδειγμα 1ο: «Ποτέ δεν είπα ότι ήταν. Είπα απλώς ότι υπήρχε μια φήμη στο Μιλγουώκι πως ήταν. Η οποία φυσικά και υπήρχε, αφού ήμουν εγώ αυτός που την ξεκίνησα» (Ο Χάντερ Τζ. Τόμσον εξηγεί ότι υπήρξε δημοσιογραφικά ακριβής). Παράδειγμα 2ο: «Θέλω να ξέρετε ότι δεν είμαι ο άνθρωπος που παρουσιάζουν οι εφημερίδες» (Ο Τιμούρ Κετσπάγια αποχαιρετά τους παίκτες του, που όμως υποτίθεται ότι είναι ακριβώς εκείνοι που θα έπρεπε να ξέρουν τι άνθρωπος είναι και τι σχέση έχουν μαζί του, ώστε να μην πιστεύουν αυτά που διαβάζουν στις εφημερίδες αναφορικά με τη σχέση που είχαν μαζί του).

Έτσι, και να μην υπήρχε κάποτε, τώρα πια ο μεσαίος χώρος υπάρχει και είναι ένας χώρος πασοκονεοδημοκρατικός, είναι ο χώρος που ξέρει ότι κάποτε σίγουρα ήταν δύο διαφορετικά, αλλά εδώ και πολλά χρόνια ένα είναι το κόμμα, ένα με δυο διαφορετικά ονόματα, περιμένει λοιπόν από τους αρχηγούς των δύο ονομάτων να είναι στα ντιμπέιτ πολύ καλά παιδιά, πολύ πολιτισμένα, να μην ανεβάσουν τους τόνους, να μη διακόψουν, να μην θυμώσουν, να μην προσβάλλουν, να πει ο καθένας τα δικά του, στο δικό του χρόνο, χωρίς οξύτητες, χωρίς θεατρινισμούς, διατηρώντας μόνο το θεατρινισμό του υπάκουου παίκτη που σέβεται τους κάνονες και μένοντας μακριά από οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί δείγμα ζαβολιάρη, δείγμα που θα στοιχίσει δημοσκοπικά.

Και ίσως η μοναδική φορά απόψε που φύγαμε από τις συνήθεις αερολογίες και φάνηκε μια ουσιαστική διαφορά, ήταν αυτή στο Σχέδιο Ανάν, το οποίο όμως όπως έσπευσε να πει ο Γιώργος έχει πεθάνει κι έχει τελειώσει, όπως στην πραγματικότητα έχει πεθάνει κι έχει τελειώσει κάθε ουσιαστική μεταξύ της πολιτικής των δύο κομμάτων διαφορά.

Απομένει η διαφορά στη διαχειριστική ικανότητα, που ασφαλώς και δεν είναι αμελητέα, αλλά πάντως δεν μπορεί να είναι και το διαφοροποιητικό στοιχείο της πολιτικής τους ταυτότητας, καθώς το ΠΑΣΟΚ δεν έχει το μονοπώλιο της ικανότητας, όπως περίτρανα αποδείχθηκε ότι και η ΝΔ δεν είχε το μονοπώλιο της ηθικής σεμνοκαθαρότητας.

«Να ματώσουμε και τα δύο κόμματα, αν χρειαστεί, κύριε Καραμανλή για τη Siemens, το πρότεινα πολλές φορές». Αυτό είναι μάλλον και το ηθικό ταβάνι του δικομματισμού: άντε να ματώσουμε, αλλά αν είναι να ματώσουμε, να ματώσουμε μαζί, δεν είμαστε ηλίθιοι να βγάλουμε μόνο τα δικά μας άπλυτα στη φόρα.
Γιατί, εδώ που τα λέμε, δίκιο έχει ο Γιώργος, αν μάτωνε μόνο το ΠΑΣΟΚ, μπορεί ο μεσαίος χώρος να το ξανατιμωρούσε, επιβραβεύοντας ξανά το κόμμα του Κώστα που «δεν είχε την παραμικρή εμπλοκή», αφού ο μεσαίος χώρος αδιαφορεί για το ποιόν της γυναίκας του Καίσαρα και νοιάζεται μόνο για την εικόνα της· του αρκεί δηλαδή να φαίνεται τίμια, πειθαρχημένη, καθησυχαστική.