Ο δικός του Σεπτέμβρης

Ο σημερινός αγώνας Ελλάδας - Τουρκίας χαρακτηριζόταν από μια χρονική σχιζοφρένεια: ως προς τον μεν εθνικό του χαρακτήρα μεν,ήταν ένα ματς απόλυτα εναρμονισμένο με την εποχή του, ως προς τον δε μπασκετικό του χαρακτήρα δε ήταν ένα ματς που ανήκε σε πολύ παλιότερες εποχές.

Την τελευταία δεκαετία οι διαρκείς αναμετρήσεις ελληνικών και τουρκικών ομάδων σε όλα τα αθλήματα, σε συνδυασμό με την αρκετά αποφορτισμένη πολιτικά περίοδο των ελληνοτουρκικών σχέσεων, έχουν επιτέλους κατορθώσει να αποδραματοποιήσουν την τυχόν νίκη ή την τυχόν ήττα και να καθιστούν ψιλογραφική τη σύνδεσή της με μαρμαρωμένους βασιλείς.

Την τελευταία δεκαετία επίσης, μυηθήκαμε σιγά σιγά σε έναν άλλο τύπο μπάσκετ: οι ομάδες του Ομπράντοβιτς κατά πρώτο λόγο και του Γιαννάκη κατά δεύτερο έπαιζαν με συνεχείς έως ασταμάτητες αλλαγές παικτών και εντελώς πειθαρχημένες ως προς τα επιθετικά τους συστήματα. Σήμερα είδαμε ολόκληρο το πρώτο δεκάλεπτο να βγαίνει χωρίς καμία απολύτως αλλαγή (έως τα τελευταία του δευτερόλεπτα), είδαμε παίκτες να μένουν εντελώς καθηλωμένοι στον πάγκο και άλλους να παίζουν νον στοπ, αλλά κυρίως είδαμε μια εικόνα ακυβέρνητου καραβιού σε τρικυμία προς το τέλος της παράτασης, με τρια σερί λάθη σε εύκολες πάσες, χωρίς αντίδραση από τον πάγκο.

Ουδέν κακόν αμιγές καλού όμως, αφού η απουσία Διαμαντίδη - Παπαλουκά αφενός και το ελεύθερο στυλ μπάσκετ του Καζλάουσκας αφετέρου, επέτρεψαν στον Βασίλη Σπανούλη σε ένα ματς δεκαετίας 80, να ντυθεί Γιαννάκης και Γκάλης μαζί, με τη διαφορά ότι δεν πρόκειται για ρόλο, με τη διαφορά ότι δεν πρόκειται για υπέρβαση· υπέρβαση για τον Βασίλη ίσως είναι ότι έμαθε να βάζει το εγώ του στην υπηρεσία των ομάδων του, ρόλος για τον Βασίλη ίσως είναι αυτός που υποδυόταν αριστουργηματικά τόσα χρόνια και που θα συνεχίσει μάλλον να υποδύεται και στο μέλλον, με εξαίρεση αυτόν τον Σεπτέμβρη, τον δικό του Σεπτέμβρη.