Βεμπορόσι (Βέγγος-Μπόρχες-Ρόβλιας-Σισέ)

Κι αν συνεχίσουμε έτσι, στο τέλος θα έχουμε ασκήσεις και δεν θα 'χουμε πράκτορες, κι αν συνεχίσουμε έτσι, στο τέλος θα έχουμε ποστάκια και δεν θα 'χουμε αναγνώστες. Σόου γουάτ; Σόου μάστ γκόου ον εντ γουίλ γκόου ον κι αναγνωστών ερήμην. Τα θέματα που επιλέξαμε λοιπόν για τη σημερινή μας επικοινωνία είναι τα ακόλουθα:

1) Λίγος Μπόρχες

«Ο Flaubert ήταν ένθερμος αναγνώστης του Spencer, στα «First Principles» του οποίου διαβάζουμε ότι δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τον κόσμο, για τον σαφή και επαρκή λόγο ότι το να εξηγείς ένα γεγονός, σημαίνει να το συνδέεις με ένα άλλο, γενικότερο, κι ότι αυτή η διαδικασία δεν έχει τέλος (ο Αγρίππας ο Σκεπτικός υποστήριξε ότι κάθε απόδειξη απαιτεί με τη σειρά της μιαν απόδειξη, και ούτω καθεξής επ΄άπειρον) ή μας οδηγεί σε μια αλήθεια τόσο γενική, ώστε να μην μπορούμε να τη συνδέσουμε με καμία άλλη, δηλαδή, να την εξηγήσουμε. Η επιστήμη είναι μια πεπερασμένη σφαίρα που διαστέλλεται στον άπειρο χώρο· κάθε νέα επέκτασή της τη φέρνει να καταλαμβάνει μια όλο και μεγαλύτερη ζώνη του αγνώστου, αλλά το άγνωστο είναι ανεξάντλητο. Γράφει ο Flaubert: «Ακόμα δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα, και πολύ θα θέλαμε να μαντέψουμε αυτή την έσχατη λέξη που δεν θα μας αποκαλυφθεί ποτέ. Αυτή η φρενίτιδα να καταλήξουμε σ΄ένα συμπέρασμα, είναι η πιο ολέθρια και στείρα μανία».

2) Λίγος Ρόβλιας

«Ποτέ η εφαρμογή ή η ερμηνεία του Συντάγματος δεν μπορεί να λειτουργήσουν σε βάρος του εθνικού συμφέροντος. Σαφώς το εθνικό συμφέρον υπερισχύει της ερμηνείας και εφαρμογής ενός νομικού κειμένου, ακόμα και αν αυτό το νομικό κείμενο είναι το Σύνταγμα της χώρας».

Το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού της χώρας έχει ανέβει σε δυσθεώρητα επίπεδα: ο πολιτικός και νομικός αυτός γίγας κατόρθωσε να μιλήσει σαν απολογητής επίδοξων πραξικοπηματιών, ενώ θα μπορούσε να πει το ίδιο ακριβώς πράγμα (πως το ΠΑΣΟΚ δικαιούται να προκαλέσει εκλογές με μοχλό την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας) με τα εντελώς αντίθετα λόγια (όχι επειδή υπάρχει κάποιο δήθεν εξωσυνταγματικό εθνικό συμφέρον, που έρχεται αντιμέτωπο με το Σύνταγμα και που υπερτερεί στην μεταξύ τους αδυσώπητη σύγκρουση, αλλά επειδή είναι το ίδιο το πνεύμα των επίμαχων διατάξεων του Συντάγματος που επιτρέπει στο ΠΑΣΟΚ να οδηγήσει την χώρα στις κάλπες, με βάση το εθνικό συμφέρον).

3) Λίγος κλαυθμός και οδυρμός

Ο τίτλος της χρονιάς ανήκει στον Νίκο Ασημακόπουλο της «Ελευθεροτυπίας» και δεν είναι άλλος από τον: «Αν ο Σισέ αναγκάζεται να τα βάζει με κεφαλιές». Κι επειδή ένας κολοσσιαίος τίτλος δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από μια αντάξια εκκίνηση άρθρου, ναι λοιπόν: «Και μόνο που το πρώτο του γκολ ο Σισέ το έβαλε με κεφαλιά ύστερα από κλασική και προβλέψιμη σέντρα του Μουν, δείχνει πόσο δύσκολα θα μπορέσει ο Παναθηναϊκός να αξιοποιήσει το νέο μεγάλο αστέρι του». Το κρασί παλιό, το χαβιάρι μαύρο, το τυρί μουχλιασμένο, οι σέντρες του Μουν κλασικές και προβλέψιμες, oυάν ντέι σουν θα πάω να πω του Μουν αμπάουτ the crying game. Τουλάχιστον το κεφάλι του Σισέ την κάνει τη δουλειά του, Νίκο.