Τρίτη, Μαρτίου 24, 2009

Παράσταση φόβου

Δυο κείμενα που γράφτηκαν χθες αναρωτιούνται πού θα πάει η κατάσταση με αυτήν την αφύσικη σιωπή. Η διαφορά είναι ότι ο Σραόσα θεωρεί ότι έχει σωπάσει ο λόγος ο περίπου αριστερός (οι διανοούμενοι που αποφεύγουν να γράψουν από κομφορμισμό), ο δε Πανούτσος θεωρεί ότι έχει σωπάσει ο λόγος ο περίπου δεξιός (οι δημοσιογράφοι που αποφεύγουν να γράψουν από φόβο στοχοποίησης).
Σε ένα τρίτο χθεσινό κείμενο ο Γιάννης Πρετεντέρης τραγουδά -υποτίθεται πένθιμα, μα κατά βάθος θριαμβευτικά- την μετατροπή του Δεκέμβρη των αναταράξεων στον Μάρτη των δημοσκοπήσεων, όπου μεταξύ των άλλων «το 62% συμφωνεί με το νομοθετικό πλαίσιο για την κουκούλα - αυτό για τους «ειδήμονες» που προειδοποιούσαν από τις τηλεοράσεις ότι καταλύεται η δημοκρατία!».
Έτσι, μετά την «παράσταση νίκης», που δεν είναι τίποτα άλλο από εξέταση για το αν έχεις ενημερωθεί για τα αποτέλεσματα των προηγούμενων γκάλοπ, έχουμε πλέον και την «παράσταση φόβου», που δεν είναι τίποτα άλλο από εξέταση για το αν έχεις παρακολουθησει τα προηγούμενα δελτία ειδήσεων, προκειμένου να φοβηθείς επαρκώς ώστε να σου φαίνονται σήμερα φυσιολογικά και αναγκαία εκείνα που ως χθες θα σου φαίνονταν παράλογα και ακραία. Σε κάθε περίπτωση όμως, το 62% δεν είναι «παράσταση δημοκρατίας», αφού δημοκρατία δεν είναι απλώς αυτό που θέλουν οι πολλοί, αλλά αυτό που θέλουν οι πολλοί εντός ορισμένων ορίων, τα οποία απαγορεύεται να παραβούν όσο πολύ κι αν το θέλουν κι όσο πολλοί κι αν είναι.
Με αυτά καθόλου δεν εννοώ ότι η εγκληματικότητα είναι κατασκευή. Εννοώ όμως ότι το τεράστιο αυτογκόλ της αριστεράς ήταν ότι η συζήτηση φεύγει διαρκώς από την οικονομική κρίση που (θα έπρεπε να) είναι το προνομιακό της πεδίο και πηγαίνει διαρκώς στην εγκληματικότητα που είναι το προνομιακό πεδίο της δεξιάς.
Αλλά εγκληματικότητα δεν είναι μόνο το βιτριόλι στο πρόσωπο μιας καθαρίστριας, όπως παραβίαση δικαιωμάτων δεν είναι μόνο ο έλεγχος στο μουνί μιας κρατουμένης, εγκληματικότητα είναι και η ληστεία μιας τράπεζας, παραβίαση δικαιωμάτων είναι και η καταστροφή του μαγαζιού ενός εμπόρου· και δεν είναι μόνο η αριστερά που ενοχλείται περισσότερο από την μία εγκληματικότητα, είναι και η δεξιά που ενοχλείται περισσότερο από την άλλη, μόνο που ακριβώς επειδή εδώ είναι ο προνομιακός της χώρος, αποσιωπεί με τη συνεπικουρία των ΜΜΕ τις δικές της αντιφάσεις υπερπροβάλλοντας αυτές των αντιπάλων της.
Στο δίλημμα «ασφάλεια ή ελευθερία» περισσότερο κι απ' την απάντηση την δεξιά την εξυπηρετεί η διαρκής κυριαρχία του ερωτήματος.
Όσο η αριστερά παγιδεύεται σε αυτό το ερώτημα κι όσο δεν το μετατρέπει στο γιατί της οικονομικής κρίσης και στους τρόπους εξόδου από την κρίση και εισόδου σε ένα άλλο δικαιότερο σύστημα, τόσο θα χάνει.
Η υποψία όμως είναι ότι όλο αυτό δεν είναι μόνο αυτογκόλ, ότι δηλαδή υπό μια έννοια η κυριαρχία του διλήμματος «ασφάλεια ή ελευθερία» την εξυπηρετεί, παρέχoντάς της ξεκάθαρο ρόλο, ξεκάθαρη εικόνα, ξεκάθαρες απαντήσεις.
Η οικονομία είναι πιο πολύπλοκο πράγμα και οι όποιες αναγκαίες λύσεις -σε πρακτικό και όχι σε θεωρητικό επίπεδο- πιθανώς να την οδηγούσαν σε βαθιά υπαρξιακή κρίση: Τι ακριβώς πρεσβεύουμε; Γίνονται αυτά που πρεσβεύουμε;
Το απέναντι στρατόπεδο, έχοντας την πολυτέλεια της ελαστικής συνείδησης, δεν πέρασε ιδιαίτερη υπαρξιακή κρίση όταν εν μια νυκτί άρχισε να κρατικοποιεί ζημιές και να τροφοδοτεί τις τράπεζες με χρήμα.
Καταληκτικά, ενώ θα έπρεπε ή να είμαστε όλοι στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για τις τράπεζες ή να αντιδρούμε με κάποιο τρόπο όλοι μαζί απέναντι στις τράπεζες, καταλήξαμε να συζητάμε για το τι θα γίνει με τις καθημερινές ληστείες τραπεζών, το πώς θα προστατευθούμε από τους ληστές τους και το αν θα ληστεύαμε αόρατοι κι εμείς μια τράπεζα.
Η βία μπορεί να έχει κοινωνική εξήγηση και ερμηνεία· εξήγηση και ερμηνεία δεν υπάρχει ως προς το γιατί η κοινωνία δεν γεννά λόγο, ως προς το τι ακριβώς μας εμποδίζει να αλλάξουμε τα πράγματα προς το δικαιότερο έχοντας ως μέσο το λόγο, αντί να τα οδηγούμε προς το χειρότερο έχοντας ως μέσο τη βία.

30 Comments:

At 3/24/2009 09:25:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Έξοχη και η παράσταση φόβου... ;-)

Ένας φίλος

 
At 3/24/2009 09:51:00 μ.μ., Blogger xasodikis said...

Εντάξει, δεν θα αντικρούσω αυτά που λες, τα περί αυτογκόλ εννοώ (σκόπιμου ή μη), αλλά έχω την εξής επιφύλαξη: ότι αυτό που παρακολουθούμε είναι μια μεγάλη επιχείρηση με σκοπό να μετατοπιστεί η συζήτηση στο δίλημμα ελευθερία ή ασφάλεια, στην οποία επιχείρηση συμμετέχουν με κανιβαλικό τρόπο οι μηχανές διαμόρφωσης συνειδήσεων της ελληνικής κοινωνίας (και οι εσπευσμένες δημοσκοπήσεις μάλλον αυτό δείχνουν). Εδώ ήθελα να προσθέσω το επίρρημα "ενορχηστρωμένα", αλλά διστάζω, και προς ώρας θα το αφήσω λόγω αμφιβολιών. Αμφιβάλλω όμως πολύ για το αν και κατά πόσο θα μπορούσε, ακόμα και η πιο συγκροτημένη και οξυδερκής αριστερά, να ξαναμετατοπίσει τη συζήτηση εκεί που πρέπει. Και υπενθυμίζω ότι το έργο αυτό έχει ξαναπαιχτεί (και εδώ, αλλά κυρίως -και σε μεγαλύτερη κλίμακα- στο εξωτερικό).

 
At 3/24/2009 11:43:00 μ.μ., Blogger kopria said...

Πολύ καλή αναρτηση

 
At 3/25/2009 01:01:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Xασοδίκη, μπορεί να έχεις δίκιο, δεν το αποκλείω καθόλου. Αλλά ακόμα κι αν είναι έτσι, υποτίθεται ότι αν κάτι αρχίσει να αλλάζει είναι ακριβώς ότι δεν είμαστε πια εξαρτημένοι από τις γνωστές τέσσερις - πέντε μηχανές διαμόρφωσης συνειδήσεων.

 
At 3/25/2009 03:18:00 π.μ., Blogger vague said...

Το δίλημμα ασφάλεια ή ελευθερία είναι τόσο απάνθρωπα εκβιαστικό, όσο το δίλημμα ποιο από τα παιδιά σου προτιμάς να χάσεις. Μια δημοκρατία δεν αντέχει την απώλεια καμιάς από αυτές τις υψηλές αξίες. Ακόμα χειρότερο, είναι το γεγονός ότι το δίλημμα αυτό δεν υφίσταται, αλλά είναι κατασκευασμένο με τέχνη και μεράκι.
Όλοι το ξέρουμε, οι καρδιές μας το ξέρουν ότι η μέγιστη ελευθερία προέρχεται από την ασφάλεια και η μέγιστη ασφάλεια προέρχεται από την ελευθερία.
Όλα η υπόλοιπη φιλολογία της εξουσίας, αφορά την παραγωγή εντυπώσεων, εσόδων, ψήφων και βουλευτικών εδρών.

 
At 3/25/2009 03:56:00 μ.μ., Blogger Sraosha said...

Να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου (του καλύτερου πελάτη): οι Έλληνες στην πλειοψηφία τους έχουν προ πολλού απαντημένο το δίλημμα. Αν κρίνω από τις κουβέντες των ανθρώπων που κρυφάκουγα να συζητάνε πολιτικά όταν μεγάλωνα, είτε μια χούντα μάς χρειάζεται, είτε ο Στάλιν. Διαχρονικά. Ο Στάλιν, μάλιστα, θα έστελνε "τους πούστηδες στα ξερονήσια".

Οπότε ο Άντικραϊστ (όργανο του διαβόλου) Πρετεντέ, έχει δίκιο: οι Έλληνες προτιμούν από την ελευθερία την ασφάλεια (του νεκροταφείου). Άλλωστε, ποιος Έλληνας αισθάνεται ελέυθερος σε προσωπικό επίπεδο, πέρα δηλαδή από τις πολιτικές ελευθερίες; Η ελληνική κοινωνία παραμένει κλειστοφοβική στον έλεγχο που ασκεί και ιδιότυπα αγροτοποιμενική στις αξίες της: Οι γυναίκες υφίστανται ακόμα και πάντα αστυνόμευση του κορμιού, της επιθυμίας και της ζωής τους, τα παιδιά μας τα έχουμε σαν σκυλάκια και γατάκια μέχρι να κάνουνε δικά τους, οι άντρες -- ως γνωστόν -- δεν υπάρχουν: είναι όλοι παιδιά της μάνας τους και (κάποτε) σύζυγοι της γυναίκας τους, οι ηλικιωμένοι κηδεμονεύονται ανελέητα, μαραζώνουν και αδόκητα πεθαίνουν.

Κατά τ' άλλα είμαστε ένας λαός έξω καρδιά γιατί επενδύουμε σε πίστες και ταβέρνες.

 
At 3/25/2009 04:54:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Kάνοντας τον αντίδικο του διαβόλου, άρα τον δικηγόρο του Θεού, που είναι Έλλην και όχι Εβραίος:
1) Η ασφαλειολαγνεία που περιγράφεις συμπληρώνεται ή αναιρείται -δεν ξέρω- από ένα θεωρητικό αντιεξουσιασμό και αυτεξουσιασμό με την ευρεία έννοια του όρου, που ξεκινά απ΄το «εγώ δεν βάζω ζώνη» και φτάνει στο «μπάτσοι - γουρούνια - δολοφόνοι».
2) Αυτό για την αστυνόμευση του γυναικείου κορμιού μου φαίνεται κάπως παρωχημένο
3) Η κατηγορία παύλα ενοχή του συρμού των τελευταίων μία - δύο δεκαετιών δεν είναι ότι έχουμε τα παιδιά μας ως γατάκια, αλλά ότι τα έχουμε παρκαρισμένα δεξιά κι αριστερά, σε φιλιππινέζες, γιαγιάδες και φροντιστήρια, με εμάς απόντες.
4)Οι άντρες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τραίνο.
5) Τι πάει να πει οι ηλικιωμένοι κηδεμονεύονται ανελέητα;

Κι εν πάση περιπτώσει Σραόσα, αν δυστυχείς που είσαι Έλληνας, ο Δήμου έκανε κόμμα, ακολούθα τον ;)))

 
At 3/25/2009 07:22:00 μ.μ., Blogger Sraosha said...

Κύριε αντίδικε, κύριοι δικασταί,

1. Σωστό. Ο θεωρητικός αντεξουσιασμός / αυτεξουσιασμός όμως σπάνια ξεπερνάει το αντανακλαστικό Ζορμπά (του Καζαντζάκη, όχι του άλλου). Όπως λες, συνήθως καταλήγει σε τροχαίο.

2. Παρωχημένο; Απλώς στον κύκλο μας είναι έμμεση. Βγες προς τα έξω, και θα δεις.

3. Για όσο οι γονείς είναι 'παρόντες', η αντιμετώπισή τους είναι αυτή του πετ. Απλώς, τώρα αφήνουνε τα πετ στα χέρια και άλλων, να ανασάνουν (;) κι αυτά λίγο.

4. Ο προαστειακός, συγκεκριμένα. Εκεί στην αφύλακτη διάβαση της Βουτάδων. Κορμιά αντρίκια σπαρμένη.

5. "Μπαμπά, πρέπει να σταματήσεις να δουλεύεις / να ασχολείσαι με τα ζώα / να παιδεύεσαι στα περιβόλια". Τέζα ο μπαμπάς μετά από 18μηνο απραξίας. "Μαμά, μην ασχολείσαι τις δουλειές / κόψε τις εκδρομές στα μοναστήρια, μεγάλη γυναίκα είσαι πια / γιατί να μην έρθεις να μείνεις μαζί μας". Τέζα η μαμά στο 24μηνο.

Για την τελευταία βρισιά σου, θα αμολήσω το μπουλντόγκ πάνω σου. Ξέρεις εσύ.

 
At 3/25/2009 07:31:00 μ.μ., Blogger Unknown said...

«Αυτό για την αστυνόμευση του γυναικείου κορμιού μου φαίνεται κάπως παρωχημένο»

Old Boy μου φαίνεται δεν παρακολουθείς τηλεόραση ούτε γνωστα πορνοπεριοδικά τύπου Max, Elle κλπ.

Σχετικά με την εγκληματικότητα, νομίζω ότι ο μέσος Έλληνας ενδιαφέρεται μόνο για το σπάσιμου του δικού του μαγαζιού (για του γείτονα δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά) και κάθε άλλο παρά να παταχθεί όταν μιλάμε για τα αδικήματα της φοροδιαφυγής, της αυθαίρετης δόμησης, της παράνομης σταύθμευσης και τα συναφή.

 
At 3/25/2009 08:23:00 μ.μ., Blogger ippoliti_ippoliti said...

εξαιρετική ανάρτηση.

 
At 3/25/2009 08:52:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Πολύ πολύ καλό!

 
At 3/25/2009 11:46:00 μ.μ., Blogger Βάσκες said...

Η έλειψη δημόσιου διαλόγου είναι η βάση του προβλήματος. Δεν υπάρχει προβληματισμός παρά μόνο παραλληλία μονολόγων ή βρισιές.

Το μόνο πρόβλημα είναι πως υπάρχει πάντα ψευδαίσθηση πως πιάσαμε πάτο άρα, δεν μπορεί, θα ανέβουμε από εδώ και πέρα.

Δεν υπάρχει πάτος στα ανθρώπινα πράγματα.

Δεν υπάρχει πάτος γενικά.

 
At 3/25/2009 11:59:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Vrennus, στο δεύτερο σκέλος του σχολίου σου για την εγκληματικότητα συμφωνώ, το πρώτο όμως δεν το καταλαβαίνω. Τα παραδείγματα που αναφέρεις συνιστούν αστυνόμευση ή υπερέκθεση του γυναικείου κορμιού;
Βάσκες, καμιά φορά η βάση του προβλήματος είναι και ο πάτος του ;)

 
At 3/26/2009 12:21:00 π.μ., Blogger Γνωμοδότης said...

2. Παρωχημένο; Απλώς στον κύκλο μας είναι έμμεση. Βγες προς τα έξω, και θα δεις.

Ναι ―στους άλλους κύκλους έχουν μαμηθεί στην αστυνόμευση. Π.χ. καμμιά κόρη χωροφύλακα στην ορεινή Γορτυνία...

"Μπαμπά, πρέπει να σταματήσεις να δουλεύεις / να ασχολείσαι με τα ζώα / να παιδεύεσαι στα περιβόλια". Τέζα ο μπαμπάς μετά από 18μηνο απραξίας. "Μαμά, μην ασχολείσαι τις δουλειές / κόψε τις εκδρομές στα μοναστήρια, μεγάλη γυναίκα είσαι πια / γιατί να μην έρθεις να μείνεις μαζί μας". Τέζα η μαμά στο 24μηνο.

Δηλαδή η field research σου στους έξω κύκλους αυτά εντόπισε σε στατιστικώς ενδιαφέροντα ποσοστά;!

 
At 3/26/2009 08:48:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

"Η βία μπορεί να έχει κοινωνική εξήγηση και ερμηνεία· εξήγηση και ερμηνεία δεν υπάρχει ως προς το γιατί η κοινωνία δεν γεννά λόγο, ως προς το τι ακριβώς μας εμποδίζει να αλλάξουμε τα πράγματα προς το δικαιότερο έχοντας ως μέσο το λόγο, αντί να τα οδηγούμε προς το χειρότερο έχοντας ως μέσο τη βία."

Τι ακριβώς μας εμποδίζει; Μήπως τ' ότι η δράση με μέσον το λόγο σημαίνει/επιβάλλει μετατροπή της βίας-κατά-του-άλλου σε αυτοθυσία;

Αυτό δείχνουν τουλάχιστον μια σειρά από ιστορικά παραδείγματα.

Αλλά και μια αισιόδοξη νότα: μήπως η αλλαγή με μέσον το λόγο συμβαίνει μεν καθημερινά, αλλά περνάει απαρατήρητη επειδή δεν είναι τόσο θεαματική όσο η βίαιη δράση;

 
At 3/26/2009 10:21:00 π.μ., Blogger xasodikis said...

Old boy

"Δεν είμαστε πια εξαρτημένοι", ποιοι; Οι μερικές χιλιάδες τακτικοί χρήστες του διαδικτύου, ή η ευρύτερη κοινή γνώμη; Ναι μεν έχεις δίκιο, κάτι αρχίζει να αλλάζει, αλλά για την ώρα (*μόνο* για την ώρα, ελπίζω) η έμφαση είναι στο "αρχίζει".
Μου έδωσες πάντως αφορμή για πολλές σκέψεις, και μάλλον θα τις κάνω ποστ, γιατί εδώ θα παραπιάσουν χώρο...

 
At 3/26/2009 06:20:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

«Αλλά και μια αισιόδοξη νότα: μήπως η αλλαγή με μέσον το λόγο συμβαίνει μεν καθημερινά, αλλά περνάει απαρατήρητη επειδή δεν είναι τόσο θεαματική όσο η βίαιη δράση;»
Ίσως παύλα μακάρι.

Χασοδίκη, κι έκανες ένα ακόμη άθλιο ποστ απ' ό,τι βλέπω :)

 
At 3/28/2009 10:30:00 π.μ., Blogger Αφροδίτη Κουκουτσάκη said...

Με μπέρδεψε λίγο αυτό το κείμενό σου γιατί… εκτρέπεσαι σε μπόλικες γενικεύσεις. Κι επειδή δεν θέλω να γράψω κανένα κατεβατό, θα κοιτάξω να εστιάσω σ’ ένα-δυο παρατηρήσεις σου: παρακάμπτω το σχόλιο για τις δύο [κατά σύμπτωση] Κατερίνες ως σεξιστικό ατόπημα που θόλωσε το «επιχείρημα». Όμως αυτό το σχόλιο οδηγείται σ’ ένα άκρως προβληματικό συμπέρασμα [δομικά στο κείμενό σου εμφανίζεται ως αφετηρία] το οποίο εκκινεί από μια συγκεχυμένη διαπίστωση. Λες: «Εννοώ όμως ότι το τεράστιο αυτογκόλ της αριστεράς ήταν ότι η συζήτηση φεύγει διαρκώς από την οικονομική κρίση που (θα έπρεπε να) είναι το προνομιακό της πεδίο και πηγαίνει διαρκώς στην εγκληματικότητα που είναι το προνομιακό πεδίο της δεξιάς». Η αριστερά –αν και θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι περιλαμβάνει η αναφορά στην «αριστερά», ας πούμε λοιπόν η θεσμικά και κοινοβουλευτικά κατοχυρωμένη αριστερά για να προχωρήσουμε- συνήθως κάνει ακριβώς το αντίθετο: Δεν ασχολείται με την εγκληματικότητα και όταν ασχολείται -συνήθως πάλι- ξεπετάει το θέμα τσουβαλιάζοντάς το στην κατηγορία: οικονομική κρίση, μαζί με το ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις. Σύνηθες φαινόμενο, λοιπόν, είναι μια ρητορική που πατάει σε δυο βάρκες: στον κανονιστικό, ωφελιμιστικό λόγο [που είναι πράγματι το προνομιακό πεδίο της δεξιάς] και σ’ ένα λόγο καταγγελτικό των θεσμών κοινωνικού ελέγχου, που μένει έωλος ενόσω δεν πατάει σ’ ένα υπόστρωμα ανάλυσης αυτών των θεσμών και των λειτουργιών που επιτελούν στα εκάστοτε συμφραζόμενα. Κάποτε μου δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσω [παρακολουθήσω, τρόπος του λέγειν γιατί μάλλον περί εμπλοκής πρόκειται] την ιστορία του αντι-εγκληματολογικού κινήματος που εμφανίστηκε στην ευρύτερη δεκαετία του ’60. Ας εκτραπώ, λοιπόν, κι εγώ σε μια αυθαιρεσία αντικαθιστώντας στα παρακάτω τσιτάτα την λέξη εγκληματολογία με την λέξη αριστερά, προκειμένου να διατυπώσω συνοπτικά και συνεκτικά το επιχείρημά μου, όπου και η κατηγορία «αριστερά» ανοίγει για να συμπεραλάβει κι άλλες εκφάνσεις της: Έλεγε, λοιπόν, κάποιος Vincenzo Ruggiero το 1992: «Στις καλύτερες στιγμές της η [κριτική εγκληματολογία] αριστερά πρόσφερε την έννοια της ιστορικής και κοινωνικής σχετικότητας του «εγκλήματος» θέτοντας ερωτήματα γύρω από την τεκμαιρόμενη οντολογική του φύση. Στις χειρότερες στιγμές της διέτρεχε τον κίνδυνο να εξελιχθεί σε καθαρή πολιτική προπαγάνδα μιλώντας εκ μέρους των χαρακτηρισμένων ως εγκληματιών, οι οποίοι πιθανότατα δεν είχαν ποτέ ονειρευτεί να ορίσουν [τους κριτικούς εγκληματολόγους] την αριστερά ως ιδεολογικό τους εκπρόσωπο. Η κριτική εγκληματολογία αριστερά υιοθέτησε ένα παιδαγωγικό μοντέλο και διεκδίκησε να εκπροσωπήσει τους καταδυναστευόμενους και τον υπόκοσμο. Ωστόσο, αυτή η αντι-βελτιωτική της διάθεση λειτούργησε ως αντικίνητρο για τη λεπτομερειακή μελέτη αυτού του υπόκοσμου». Και λίγο πιο παλιά, ο Dario Melossi: «Πράγματι, χωρίς νέα θεωρητικά και εμπειρικά ανοίγματα η [αριστερή εγκληματολογία] αριστερά δεν είναι σε θέση να παραγάγει άλλο τίποτα παρά ένα repechage παλιών εννοιολογικών συλλήψεων και αντεγκληματικής πολιτικής - φιλελεύθερων, προοδευτικών ή σοσιαλδημοκρατικών, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει - που έχουν ήδη ηττηθεί από την κριτική των γεγονότων».
Και κάπου εκεί μας καταδυναστεύει η γλώσσα των θεσμών και, αριστεροί ή δεξιοί, συμπλέουμε πορευόμενοι με τις γενικεύσεις που «απαιτεί» η θεσμική διαχείριση των συγκρούσεων, τις οποίες αποδεχόμαστε ως αυτό[α]νοήτως έγκυρες .

 
At 3/28/2009 10:42:00 π.μ., Blogger Αφροδίτη Κουκουτσάκη said...

Ου γαρ έρχεται μόνο... Ήθελα να σου πω ότι στο crimevssocialcontrol έχω μια μάλλον σχετική ανάρτηση [Περί εγκληματικότητας και άλλων δεινών…] στην οποία θα χαιρόμουνα πολύ να έβλεπα ένα σχόλιό σου

 
At 3/28/2009 08:12:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Eξαιρετικά ενδιαφέρον σχόλιο για το οποίο και ευχαριστώ.
Κατ΄αρχήν μια διευκρίνιση για το «σεξιστικό ατόπημά» μου. Δημοσιεύεται την Κυριακή στην SportDay ένα κείμενό μου (που θα το βάλω και στο μπλογκ) για την περίπτωση της Γκουλιώνη που πιθανώς να σας κάνει να αναθεωρήσετε άποψη. Ή ίσως και να την ενισχύσετε, δεν ξέρω. Με αφορμή το «Gran Torino» του Ίστγουντ θα ποστάρω σύντομα ένα ακόμη κείμενο για τη σχέση μου με την πολιτική ορθότητα και τις λέξεις που «δεν κάνει» να χρησιμοποιούμε.
Εν πάση περιπτώσει, πηγαίνοντας στην ουσία του σχολίου σας, μπορώ να πω ότι είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικό και σε μεγάλο βαθμό πειστικό.

 
At 3/28/2009 08:27:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Όσο για την ανάρτηση στο μπλογκ σας, είναι εξίσου ενδιαφέρουσα και την πρότεινα ήδη στο http://buzz.reality-tape.com.

 
At 3/28/2009 09:27:00 μ.μ., Blogger Αφροδίτη Κουκουτσάκη said...

Αυτό που έχω να σου πω πάντως εγώ είναι ότι μ' αρέσει πολύ αυτό που, με συμβατικούς όρους [είναι βλέπεις και ο λογοκριτής της political corectness!] λέμε φρεσκάδα της σκέψης και στα κείμενά σου βρίσκω σχόλια τόσο πρωτότυπα και ευθύβολα που φαντάζομαι ότι θα σου ξαναζητήσω κάποια στιγμή να μου δανείσεις κομμάτι απ' τις αναρτήσεις σου. Και φυσικά παραμένει η πρόσκληση για το δικό μου blog!

 
At 3/29/2009 11:49:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

 
At 3/30/2009 01:11:00 π.μ., Anonymous ΑγνωστοςΤ said...

Αφροδίτη, +1!

Kαι επίσης, με δικά μου λόγια, η ψυχοκοινωνική πλευρά, πέρα από την εγκληματολογική:

Αν μετατοπιστεί (sic), όπως γράφεις old-boy, η συζήτηση από το δίλημμα "ασφάλεια ή ελευθερία" στο θέμα "οικονομία" τότε:

α) πώς θα υποκατασταθεί (και όχι "μετατοπιστεί" - αφού δεν θα λυθεί!) ένα ζήτημα ψυχικής τάξης, με ένα ζήτημα κοινωνικής τάξης; Μήπως θα αναχθεί η οικονομία σε ζήτημα ψυχικής τάξης; Μα, αυτό δεν είναι το εφεύρημα του δεξιού "λόγου";

β) αν η οικονομία παραμένει ζήτημα κοινωνικής ρύθμισης της απόλαυσης, δλδ. Aγοράς με την ευρεία έννοια, ποιά αριστερά βρίσκει εκεί το προνομιακό της πεδίο; Πλάκα με κάνεις;

γ) αν η αριστερά δεν ανοίξει το θέμα του Αλλου, του Ξένου (π.χ. μετανάστη) για να το απομπλέξει από μια καχεκτική ματιά που κρατάει από το 1789 και όπου κυρίαρχος είναι μόνον ο Πολίτης, πώς θα μιλήσει για ασφάλεια και ελευθερία; Μέσω του ΕΔΑΔ; Μα, αυτό είναι προνομιακό πεδίο του πασχομανδραβελισμού! Το καλύπτουν οι Δράσεις, τα ΦΙΣ, οι πρίζες, οι λοϊερίσκοι, κλπ.

Είναι ακριβώς η εμμονή της αριστεράς να λογοπλέκει γύρω από την "οικονομία" και να αρνείται να συζητήσει για ζητήματα ψυχικής (άρα, ατομικής...) τάξης που την έφερε στα Τάρταρα της ωφέλιμης σκέψης.

Αν δεν συνέλθει η αριστερά, να βγεί από την παγίδα του οικονομικού λόγου και της θεωρίας της αξίας, να αποφασίσει δλδ. ότι δεν αρμέγεται άλλο η σπάνη των αγαθών ως ψευδοκινητήρια δύναμη της "επανάστασης" και να έρθει στο πεδίο της ψυχικής κάλυψης των ανθρώπων, θα συνεχίσει να κάνει πρωταθλητισμό επιπέδου Παναθηναϊκού: θα 'χει μια αξιοπρεπή πορεία στην Ευρωβουλή.

εξήγηση και ερμηνεία δεν υπάρχει ως προς το γιατί η κοινωνία δεν γεννά λόγο, ως προς το τι ακριβώς μας εμποδίζει να αλλάξουμε τα πράγματα προς το δικαιότερο έχοντας ως μέσο το λόγο, αντί να τα οδηγούμε προς το χειρότερο έχοντας ως μέσο τη βία.

Λόγος δεν υπάρχει γιατί τον έχουν σκεπάσει οι εικόνες - χίλιες λέξεις η κάθε μία, όπως φαντάζομαι θα σκέφτεσαι κάθε φορά που διαλέγεις "φωτό" για να κάνεις ιλιουστρέιτ τα λόγια σου (btw, γι αυτό ίσως σε λένε ομοφοβικό, τα κάνεις πάντα ιλιου-στρέιτ, κάντα και λίγο ιλιου-γκέι μια φορά...:-). Και η εικόνα μπορεί μόνο να "σπάει", δεν μπορεί να αναδιατυπωθεί ή να ανασκευαστεί, γι αυτό θα είναι πάντα κοντύτερα στη βία, απ΄ότι ο λόγος.

Εγώ έχω άλλη απορία: έχει σήμερα η αριστερά κάτι να πει, που δεν μπορεί να το δείξει η δεξιά καλύτερα;

Αντε, να αρχίσει να εναρμονίζεται με το σήμερα το ΠΑΜΕ, να ανεβάζει video-clip στο Youtube και να στέλνει MMS, που μου τυπώνει ακόμη "φέιγ βολάν"!!!

Με ασέβεια,
Τ.

ΥΓ, Την απόπειρα του N.Ξ. να μπλέξει τον μηδενισμό του Νίτσε με τον Νετσάγιεφ προτίμησα να την διαβάσω ακούγοντας ύστερους Pink Floyd, ήγουν: "a momentary lapse of reason". Ελπίζω να ήταν "στιγμαίο", που θα 'λεγε και ο Πασχάλης...

 
At 3/30/2009 02:55:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

«Λόγος δεν υπάρχει γιατί τον έχουν σκεπάσει οι εικόνες - χίλιες λέξεις η κάθε μία, όπως φαντάζομαι θα σκέφτεσαι κάθε φορά που διαλέγεις "φωτό" για να κάνεις ιλιουστρέιτ τα λόγια σου»
Όχι, υπάρχει μια ίσως ασήμαντη - ίσως εντελώς σημαντική διαφορά: στα περιοδικά και στις εφημερίδες οι εικόνες είναι υποχρεωτικές, έχουν ή δεν έχουν κάτι να πουν και να προσθέσουν. Εγώ τις προσθέτω όταν θέλω. Συνήθως θέλω, αλλά δεν θέλω πάντα. Και αν όχι πάντα, τις περισσότερες φορές προσπαθώ -πώς να το πω για να μη φανεί δήθεν;- να συνομιλεί η εικόνα με το κείμενο, να το σχολιάζει, συχνά να το ειρωνεύεται και να το ανατρέπει.

 
At 3/30/2009 03:15:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Για τα υπόλοιπα επιφυλάσσομαι για αύριο.

 
At 3/30/2009 05:49:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

δεν υπάρχει στην απλή ανθρωπινη πραγματικότητα ψυχική τάξη γαργαλημένε φασίστα. υπάρχει ψυχολογική υγεία. το δίλημμα "ασφάλεια ή ελευθερία" είναι φασιστικό και τίθεται στο όνομα της καπιταλιστικής οικονομίας, που είναι άγριος πόλεμος με μεταθέσεις και κατοχές αντικειμένων, μαζί με τα αντίστοιχα σκληρά συναισθήματα που συνοδεύουν τέτοιες εκμεταλλευτικές καταστάσεις. συναισθηματική βία είναι η εκμετάλλευση. η βία που στρέφεται κατά των αντικειμένων του υλικού κόσμου είναι άλλης τάξης βία. σκάσε.

 
At 3/30/2009 04:19:00 μ.μ., Blogger Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα said...

Μα καλά, δεν προκάλεσε εντύπωση σε κανέναν το πόσο καλογραμμένο είναι το κείμενο του Πρετεντέρη;
Αρχίζει:
«Τον Δεκέμβριο, όταν διάφοροι ανεγκέφαλοι χειροκροτούσαν ...»
και συνεχίζει στην επόμενη παράγραφο: «Τρεις μήνες αργότερα η «κοινωνική εξέγερση» διελύθη ησύχως στη θέα των Χριστουγέννων...»
Τρεις μήνες πέρασαν, σύμφωνα με τον Ι.Κ.Π. από τις 6 Δεκέμβρη, ημέρα της δολοφονίας Γρηγορόπουλου μέχρι τα Χριστούγεννα ή έστω τη θέα τους. Πόσο αργά και βασανιστικά πρέπει να πέρασαν αυτοί οι τρείς μήνες...

 
At 3/30/2009 06:59:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Κάθε φορά που κάτι είναι να μου την προκαλέσει την εντύπωση θυμάμαι τον Ολντμπόι που είπεν ότι είχεν σχετικιάν οικονομικήν άνεσι κατά της ζωής του την αυτήν και ξεθωριάζω ο πούστης και δεν μου τηνέ προκαλεί αυτό το κάτι την εντύπωση. Σ' αυτήνε την εκποίηση του μαύρου αβέρτα κλπ κλπ.

 
At 3/30/2009 08:14:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Άγνωστε Τ, γράφεις «αν η οικονομία παραμένει ζήτημα κοινωνικής ρύθμισης της απόλαυσης δλδ. Aγοράς με την ευρεία έννοια, ποιά αριστερά βρίσκει εκεί το προνομιακό της πεδίο; Πλάκα με κάνεις;».
Ωστόσο δεν είναι η απόλαυση που ρυθμίζεται από την οικονομία, είναι η επιβίωση και οι όροι της, και στους όρους αυτούς από ένα επίπεδο και πάνω μπορούμε να μιλήσουμε για απόλαυση. Επίσης ο «Άλλος» που λες, ο μετανάστης, έχει έρθει εδώ ψάχνοντας μεν και επιζητώντας εν τέλει την απόλαυση, αλλά ήρθε επειδή ήταν η επιβίωση του προβληματική στην πατρίδα του.
Επίσης τόσο εσύ όσο και η Αφροδίτη, λέτε ότι η αριστερά αποφεύγει να μιλήσει για την εγκληματικότητα και καταφεύγει στην οικονομία, επειδή αυτή της είναι ευκολότερη.
Ωστόσο, γνώμη μου είναι ότι στο βαθμό που επιχείρησε και επιχειρεί να μιλήσει για το θέμα της βίας ως κοινωνικό φαινόμενο με κοινωνική εξήγηση (ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή γιατί το ΚΚΕ είναι σε εντελώς άλλη βάρκα) τότε είδε το μεν μερίδα των ΜΜΕ να την κατηγορεί ως συνοδοιπόρο και απολογητή της βίας, το δε μεγάλο τμήμα των φιλήσυχων πολιτών να της γυρνούν τη δημοσκοπική πλάτη.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home