Τα μονότονα εμβατήρια

Σε ένα από τα εορταστικά της τηλεόρασης ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τραγουδάει το «Εμβατήριο» και σκέφτομαι ότι τελικά υπάρχουν δυο λογιών κλάματα: το κλάμα για τα φασιστικά εμβατήρια και το κλάμα για τα μονότονα εμβατήρια.
Το πρώτο είναι ιδεολογικό και το δεύτερο υπαρξιακό κλάμα.
Το πρώτο έχει κύρος και δραματικότητα, το δεύτερο είναι πολυτελές και ύποπτο.
Το πρώτο είναι κλάμα ιστορικής συγκυρίας, το δεύτερο είναι διαχρονικό.
Το πρώτο αργά η γρήγορα θα μετατραπεί σε κλάμα λύτρωσης: αργά ή γρήγορα δεν περνούν οι φασισμοί.
Αντίθετα τα εμβατήρια της μονοτονίας είναι παντός καιρού και πιο επιβιωτικά κι από τις κατσαρίδες.
Όταν σου 'ρχεται να κλάψεις για το φασιστικό εμβατήριο στερείσαι σαρκασμού και αυτοσαρκασμού.
Έχεις πάρει τόσο στα σοβαρά τον εαυτό σου και αυτό που σου μαθαίνουν, που ξεχνάς να το κοροϊδέψεις από μέσα σου, ή και απ' έξω σου τραγουδώντάς το με υπερβάλλοντα ζήλο, αφού είναι που είναι από μόνο του γελοίο, η δική σου υπερβολή θα το απογύμνωνε.
Για αυτούς που κλαίνε με τα φασιστικά εμβατήρια γράφονται άλλα εμβατήρια.
Για αυτούς που κλαίνε με τα μονότονα εμβατήρια δεν γράφεται σχεδόν τίποτα.
Από σπόντα βρέθηκαν να κλαίνε, από σπόντα λογοκριτική, και όταν αλλάζουν οι καιροί όλοι τρέχουν να τους αρνηθούν με βδελυγμία: άκου να σου ΄ρχεται να κλάψεις με μονότονα εμβατήρια!
Αυτοί βέβαια έκλαιγαν από σπόντα και θα συνεχίσουν να κλαίνε ατραγούδιστοι από τα πλήθη, επειδή γνώριζαν και γνωρίζουν πως ελάχιστες δυνάμεις μπορούν να νεκρώσουν την ψυχή και πως ανάμεσά τους δεν συγκαταλέγεται ο φασισμός αλλά η μονοτονία, κάθε εκδήλωση, έκφανση και εμβατήριο της οποίας είναι κι ένα γλωσσόφιλο στην απελπισία.