Με αίμα ψυχρό

Άστραψε και βρόντηξε απόψε ο Νίκος Χατζηνικολάου

κι έκανε τον Αλέξη Κούγια του αλατιού,

μολονότι ο Αλέξης του χάριζε μια τηλεοπτική αποκλειστικότητα,

μολονότι ο Αλέξης την προηγούμενη μέρα του είχε χαρίσει

ακόμη μια αποκλειστικότητα για την εφημερίδα του,

αλλά αντί ο Νίκος να είναι λίγο πιο συγκρατημένος,

αντί να τηρήσει -διάολε- τις αρχές της φιλοξενίας,

είχε θυμώσει πάραμαπάραμαπάρα πολύ,

με έναν θυμό εντελώς real,

με έναν θυμό που μπορεί να τον κάνει

να ξανακαλέσει τον Αλέξη σε πάνελ

τουλάχιστον τρεις βδομάδες,

αν όχι και τέσσερις.

Και σκέφτομαι ότι

μέσα από όλο αυτό το κακό που μας βρήκε

αρχίζουν δειλά δειλά

να αναδύονται ακτίνες ελπίδας,

αφού ο υπερασπιστής αψηφώντας όλο το κόστος,

αποδεικνύεται αντάξιος του ρόλου του,

αφού ο δημοσιογράφος αψηφώντας κάθε συμφέρον,

αποδεικνύεται αντάξιος του ρόλου του.

Και είναι η εικόνα αυτών των δύο ανδρών,

δίπλα δίπλα στην οθόνη,

αυτών των δύο εμβληματικών μορφών

μιας εικοσαετίας ιδιωτικής τηλεόρασης,

που με κάνει να αισιοδοξώ.

Ο δημοσιογράφος απέναντι στον υπερασπιστή

διαδραματίζουν άψογα τους ρόλους τους,

αφού ο υπερασπιστής γίνεται η στεντόρεια φωνή των κατηγορουμένων

και ο δημοσιογράφος η αγανακτισμένη φωνή της κοινωνίας.

Μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει

η ουσιαστική δημοκρατία,

όταν όλοι παίζουμε τον ρόλο που μας αναλογεί.

Ο δρόμος που με το προσωπικό τους παράδειγμα

δείχνουν ο Νίκος κι ο Αλέξης

είναι η μόνη διέξοδος από την κρίση

και τις αιτίες που την δημιούργησαν.

Ο δικός σου ρόλος σε τέτοιες ώρες

είναι να είσαι ψύχραιμος

μέχρι του σημείου πήξης του αίματος.