φωτίζεται στολίζεται και μοιράζεται

Ο Γιάννης Πρετεντέρης «λυπάται, αλλά δεν κατανοεί γιατί τα «παιδιά» στην Ελλάδα του 21ου αιώνα θα έπρεπε να είναι γενικώς απεγνωσμένα, απελπισμένα ή οργισμένα».

Να προσπαθήσω να σκεφτώ κάνα δυο λόγους, αφού διευκρινίσω ότι οι νέοι είναι νέοι και το αίμα τους βράζει και την εξέγερση -εντός ή εκτός εισαγωγικών- την έχουν μέσα τους είτε στην Ελλάδα του 21ου είτε στο Λουξεμβούργο του 51ου αιώνα.

Ειδικά στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, περισσότερο απ' όλες τις ταξικές αναλύσεις για το ξέσπασμα της οργής, με καλύπτουν αυτές εδώ οι λέξεις ενός ανθρώπου που βαριέται τη ζωή του και τις στήλες του, ωστόσο μια φορά το χρόνο γράφει κάτι ξεχωριστό: γιατί ζουν σε ένα κράτος «που βγάζει όλη τη λύσσα του σ' όποιον μοιάζει ανυπεράσπιστος. Σ' όποιον μυρίζονται ότι δεν έχει πλάτες και ισχύ. Σταματάνε πιτσιρικάδες με «παπάκια», τους απειλούν με περίστροφα και τους εξευτελίζουν. Επειδή φοράνε σκουλαρίκι, έχουν μακριά μαλλιά ή μια ωραία γκομενίτσα πίσω στη μηχανή! Ας μην κοροϊδευόμαστε: δεν πρόκειται για κάποια βεντέτα αστυνομικών - αναρχικών. Υπάρχει μια μεγάλη μερίδα της νεολαίας που τους μπάτσους τους σιχαίνεται και τους μισεί».

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε γίνει μάρτυρες ή έχουμε ακούσει περιστατικά αστυνομικών γουρουνιών (γενική πληθυντικού του «γουρουνιά»). Το αξιοσημείωτο είναι ότι αυτές οι γουρουνιές που ανατροφοδοτούν διαρκώς την οργή, συνοδεύονται από ένα καθεστώς ατιμωρησίας (που μεγεθύνει το μπάχαλο στη νιοστή) όταν ο μεμονωμένος νεαρός ενταχθεί σε ευρύτερη ομάδα και γίνει οπαδός που τα σπάει ή διαδηλωτής που τα σπάει, ατιμωρησίας μέχρι να τον απομονώσουμε σε κάνα στενό και να τον σαπίσουμε στο ξύλο.

Από εκεί και πέρα, περισσότερο συμβολικά μιλώντας και λιγότερο κυριολεκτικά, απόγνωση, απελπισία και οργή θα μπορούσαν να δημιουργήσουν:

- Ο Αλέξης Κούγιας· προσοχή, όχι ο Αλέξης Κούγιας που αναλαμβάνει την υπεράσπιση των αστυνομικών και λέει όσα λέει προς υπεράσπισή τους. Ο Αλέξης Κούγιας πριν καν αναλάβει την υπεράσπισή τους, ο Αλέξης Κούγιας ως Αλέξης Κούγιας, όπως ακριβώς ο Θέμος Αναστασιάδης ως Θέμος Αναστασιάδης. Η κοινωνία στην οποία επικρατεί και θριαμβεύει ο Αλέξης Κούγιας και ο Θέμος Αναστασιάδης. Και όποιος ζητά περαιτέρω αναλύσεις, αιτιολογήσεις κι επεξηγήσεις, όποιος θεωρεί φασιστικό να λες ότι σου γυρνούν τα άντερα συγκεκριμένοι άνθρωποι, ανήκει προφανώς σε μια άλλη κοινωνία, ακριβώς δηλαδή στην κοινωνία εκείνη που οι άνθρωποι αυτοί κυριαρχούν ελλείψει γενικότερης κατακραυγής, μια κοινωνία την οποία επανδρώνει ψυχή τε και σώματι, περιμένοντας να τον αναγνωρίσει κι ανταμείψει -πώς αλλιώς;- θεσμικά.

- Ο ίδιος ο Γιάννης Πρετεντέρης όταν σε συγχορδία με τον Σεραφείμ Κοτρώτσο εξηγεί -θυμωμένα κιόλας- στην «Ανατροπή» του, ότι ασφαλώς και η δολοφονία των Εξαρχείων δεν συνιστά κρατική βία, όπως -συνεχίζει- δεν θα είχαμε να κάνουμε με κρατική βία και αν ο συγκεκριμένος αστυνομικός δολοφονούσε τη γυναίκα του μετά από καυγά. Δηλαδή ένας αστυνομικός που εν υπηρεσία, στολή και κρατικώ οπλισμώ, πυροβολεί και σκοτώνει έναν πιτσιρικά δεν είναι περιστατικό κρατικής βίας, αφού κανένας ανώτερος του δεν του έδωσε εντολή να πυροβολήσει. Ακόμη όμως και να του είχε δώσει, πάλι δεν θα επρόκειτο για κρατική βία, αφού τότε και ο ανώτερος του δεν θα ενεργούσε στο πλαίσιο των συνταγματικών και νόμιμων υποχρεώσεών του. Με αυτή λοιπόν τη συλλογιστική, κρατική βία εξ ορισμού δεν είναι δυνατόν να στοιχειοθετηθεί, αφού οι εκάστοτε εντολές για να είναι νόμιμες και να εκπροσωπούν το κράτος δεν μπορούν να διατάσσουν βία, παρά μόνο εν αμύνη, για τη διαφύλαξη της τάξης κλπ, αλλά και σε αυτές τις περιπτώσεις δεν θα πρέπει να υπερβαίνουν την αρχή της αναλογικότητας και τα όρια της άμυνας. Μόλις όμως τα υπερβούν αυτόματα δεν θα πρόκειται για κρατική βία, αλλά για ποινικό αδίκημα του συγκεκριμένου οργάνου, που μετέτρεψε τη νόμιμη άμυνα σε παράνομη επίθεση. Κρατική βία δεν είναι όταν ένας εν υπηρεσία αστυνόμος σκοτώνει νεαρό που τον έβριζε στα Εξάρχεια, κρατική βία δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ, αφού η μεν νόμιμη βία είναι νόμιμη και μη κολάσιμη, η δε παράνομη από τη στιγμή που είναι παράνομη αντανακλά μόνο στο συγκεκριμένο όργανο, το οποίο ως δια μαγείας παύει τη στιγμή της παρανομίας να είναι κράτος: catch 22.

- Ο Νίκος Χατζηνικολάου μαζί με τον Γιώργο Κουρή. Ο Άρης Σπίνος σχολιαστής στις ειδήσεις. Κοντά είκοσι χρόνια Κακαουνάκη και Τράγκα. Το δελτίο του Mega που βάζει ήχο επεισοδίων στο βίντεο της δολοφονίας. Οι φωτογραφίες αστυνομικών με κουκουλοφόρους. Οι δικαιολογίες που θα βρεθούν για τις φωτογραφίες αυτές και άλλες σαν αυτές. H απόλυση του φωτογράφου του Ελεύθερου Τύπου. Ο θρίαμβος των Τρωκτικών. Ο Θοδωρής Ρουσόπουλος που δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα μα τίποτα. Ένας σωρός ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι που γνωμοδότησαν γιατί έτσι ήταν οι εντολές τους, εκτίμησαν αξίες γιατί έτσι ήταν οι εντολές τους. Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου της τηλεόρασης.

- Η φοβερή απόσταση μεταξύ θεσμικού φαίνεσθαι και ουσιαστικού είναι. Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η δικαστική εξουσία, η εκτελεστική εξουσία, η νομοθετική εξουσία, η τέταρτη εξουσία. Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η εξουσία του λαού στις εκλογές. Οι επιλογές του λαού στην διασκέδαση και στην ενημέρωσή του.

- Πάνω απ' όλα ότι αύριο, μεγαλώνοντας, τις ίδιες επιλογές θα κάνουν και οι ίδιοι, όπως συνέβη με τους οργισμένους πατεράδες τους, όταν ήταν νέοι και δεν έβρισκαν τρόπο να χωρέσουν στα άσχημα της δικής τους κοινωνίας. Χώρεσαν όμως.