Ο νέος είναι ωραίος, μα ο παλιός είναι αλλιώς.

Οι μεταπολιτευτικές εξεγέρσεις των νέων είναι κάτι αντίστοιχο του στρατού. Και τα δύο είναι μυητικά στάδια πριν την ουσιαστική ενηλικίωση, πριν την ολοκληρωτική είσοδο στην αγορά εργασίας. Όπως το ελληνικό κράτος απαιτεί να υπηρετήσεις, έτσι και η ελληνική κοινωνία σου προσφέρει τη δυνατότητα να αντισταθείς. Στον στρατό το κράτος σου εξηγεί σε μικροκλίμακα τι πάει να πει εξουσιαστική δομή και ιεραρχικό σύστημα, στις εξεγέρσεις η κοινωνία σου εξηγεί ότι όπως και να ΄χει, εδώ τα πράγματα είναι πάντα κάπως φλου και η εκάστοτε ισορροπία δεν προκύπτει τόσο από τους θεσπισμένους κανόνες, όσο από μια εν τοις πράγμασι αυτορρύθμιση όλων των παικτών του παιχνιδιού. Μετά, όταν τελειώσει η θητεία σου στις εξεγέρσεις και το στράτευμα, θα πρέπει να σοβαρευτείς. Κάπως να βολευτείς κι εσύ. Αν τα καταφέρεις δεν θα σου φτάνει. Θα θες κι άλλα κι άλλα κι άλλα. Θα τρέχεις και θα στρεσάρεσαι είτε για να τη βγάλεις καθαρή είτε επειδή κάνεις καριέρα. Συχνά η διαφορά ανάμεσα τους είναι θολή. Ανεβαίνουν και τα έξοδα άλλωστε. Με το κράτος θα αλληλοεχθρεύεστε. Ταυτόχρονα θα παλεύεις μανιωδώς είτε να σου δώσει δουλειά είτε να κάνεις δουλειές μαζί του. Τον έλεγχο της κοινωνίας θα τον απορρίπτεις ως φθόνο και υποκρισία. Αφού όλοι τα ίδια κάνουν. Ως μέλος της κοινωνίας θα ελέγχεις τη διαφθορά των άλλων. Και του κράτους. Θα μεγαλώνεις. Θα νοσταλγείς τις εμπειρίες των διαδηλώσεων. Θα τις συζητάς με τον κολλητό σου απ' τον στρατό.

(Κείμενο γραμμένο για το «Exodos»)