Δυο μικροί Αλέξανδροι

Το πρωί, στο φως, διαδηλώνουν οι μαθητές μας, με τα προσωπάκια τους να ακτινοβολούν αγανάκτηση κι ελπίδα.

Τη νύχτα, στο σκοτάδι, διαδηλώνουν οι κουκουλοφόροι, με τα αποτρόπαια πρόσωπα τους κρυμμένα και τα μάτια τους να σπινθηρίζουν σε ένα κόκκινο ασορτί με το τριγύρω σκηνικό της live μεταδιδόμενης αστικής αποκαλύψεως.
Πρόκειται για δυο ολότελα ξεχωριστές κατηγορίες ανθρώπων:
- οι μεν, πέραν της οργής τους για τον χαμό ενός άλλου μαθητή, διαμαρτύρονται παρεμπιπτόντως και για την κατάσταση του εκπαιδευτικού μας συστήματος, τη διάλυση του ΕΣΥ και τα συσσωρευμένα κρούσματα διαφθοράς στο δημόσιο βίο· πρόσωπο τούς έδωσε πριν δυο χρόνια ένας άλλος μικρός Αλέξανδρος, συνομήλικος του νεκρού, εκείνος ο πρωτοσέλιδος επιστολογράφος της Ελευθεροτυπίας, με το ανεπανάληπτο κατηγορώ του κατά του κόσμου των μεγάλων.
- οι δε είναι μηδενιστές, χουλιγκάνια, πρεζόνια, αναρχικοί, εξαρχειώτες, γνωστοί - άγνωστοι, είναι με μια λέξη (που όλα τα περιλαμβάνει κι όλα τα εξηγεί) «κουκουλοφόροι»· είναι οι ίδιοι που πέρσι μας έκαψαν τα δάση, σύμφωνα με την Ντόρα Μπακογιάννη και τον Βύρωνα Πολύδωρα, ο οποίος περιμένει καρτερικά την ιστορία να του αποδώσει τα καμμένα και ματωμένα εύσημά της.
Επιτέλους μια νέα διαχωριστική γραμμή τραβιέται κατά μήκος της χώρας και σε καλεί να τοποθετηθείς. Είσαι με το χάος ή την τάξη; Με τους κουκουλοφόρους ή την ασφάλεια;
Από την μια πλευρά της γραμμής τοποθετείται με σαφήνεια αφενός ο ώριμος - υπεύθυνος δικομματισμός, ένας δικομματισμός που μπορεί να προσφέρει σκυταλοδρομικώ δικαίω βατοπέδια και ζίμενς, ωστόσο υπόσχεται να σου προφυλάσσει την περιουσία, αρκεί εσύ να επανανομιμοποιήσεις την αστυνομία στη συνείδησή σου και αφετέρου ο καιροφυλακτών ΛΑΟΣ, που ευτυχώς δεν έχει για αρχηγό έναν ιδεολόγο, αλλά έναν άνθρωπο οπορτουνιστή, που δεν διψά για τάξη μα για φώτα και ρόλο στο παιχνίδι.
Πάνω από τη γραμμή παρατηρώντας τα τεκταινόμενα από τα αυτάρκη σύννεφα του αρραγούς του κόσμου αιωρείται το ΚΚΕ, αιωνίως μακάριο, αιωνίως μαστουρωμένο.
Από την άλλη πλευρά της γραμμής στέκεται ο ΣΥΡΙΖΑ, που όσο κι αν είναι αλήθεια ότι δεν μπορεί να ελέγχει, προλαμβάνει ή αποτρέπει τα επεισόδια, από την άλλη δεν κάνει ιδιαίτερη προσπάθεια να κρύψει ότι δεν τον ενοχλούν ιδιαίτερα, απολαμβάνοντάς τα από τα ανάκλιντρά του, θεωρώντας τα ίσως ως υπερβολική μεν, τελικά δίκαιη δε, εκτόνωση οργής. Πιθανώς να συμβαίνει και το ακριβώς αντίθετο, να θεωρεί δηλαδή τόσο αυτονόητο ότι δεν έχει καμία ιδεολογική σχέση με τις καταστροφές, ώστε να απαξιoί να το φωνάξει, ξεχνώντας έτσι ότι εσύ μπορείς να ξέρεις καλά ποιός είσαι, αν όμως ο άλλος έχει την εντύπωση ότι είσαι κάτι άλλο, οφείλεις να του υπενθυμίζεις συνεχώς ότι δεν είσαι αυτό που νομίζει. Εκτός και αν τελικά δεν σε ενδιαφέρει ο άλλος· αν δεν σε ενδιαφέρει ο χώρος που τώρα αρχίζει να κουμπώνεται φοβικά· αν δεν σε ενδιαφέρει ότι έτσι ίσως τον αποδιώχνεις οριστικά· αν έτσι απαλλάσσεσαι από επώδυνες αποφάσεις ενώπιον των οποίων θα βρισκόσουν σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας· αν ελπίζεις ότι μπορεί μεν να διώχνεις τον χώρο των νοικοκύρηδων σήμερα, παίρνεις όμως με το μέρος σου τη νεολαία και έτσι σιγά σιγά το κόμμα σου θα μεγαλώσει μαζί της.
Αν όμως δείχνει κάτι η ιστορία των τελευταίων δεκαετιών είναι ότι, μόλις μεγαλώσει, ο εξοργισμένος νέος ξεοργίζεται και γίνεται αυτός νοικοκύρης, πιθανότατα επειδή του προσφέρεται και ευημερία και δημοκρατία και κράτος δικαίου σε όχι ιδανικές αλλά πάντως επαρκείς ποσότητες. Και ίσως, συνειδητά ή ασυνείδητα, μέρος της οργής του εκάστοτε νέου των μεταπολιτευτικών δεκαετιών συνιστά οργή εναντίον της προβολής του στο μέλλον, εναντίον δηλαδή του αυριανού του εαυτού που θα είναι πλήρως ενσωματωμένος, συμβιβασμένος και θα ψηφίζει ΠΑΣΟΚ, ΝΔ ή ό,τι άλλο έχει μπει στη θέση τους, το οποίο θα του προσφέρει ασφάλεια και σιγουριά. Και δεν θα μένει οτιδήποτε να του θυμίζει τον παλιό ιδεαλιστή εαυτό του, παρά αυτή η τραμπάλα της βαθιάς αντίφασης μέσα του ανάμεσα στον εξουσιαστή της πράξης και στον αντιεξουσιαστή των λόγων.
Βέβαια οι οικονομικές συνθήκες αλλάζουν, οι όροι εργασίας αλλάζουν, τα πράγματα αλλάζουν. Και ίσως αυτή ακριβώς η αλλαγή των οικονομικών συνθηκών να είναι η μόνη που μπορεί να γεννήσει αληθινές αλλαγές. Mέχρι το οικονομικό ξεβόλεμα να αποκτήσει χρόνια χαρακτηριστικά, το εκλογικό δίλημμα θα παραμένει κιθαρίστας ή ντράμερ, Καραμανλής ή Παπανδρέου, τάξη ή αταξία, δικομματισμός ή κουκουλοφόροι.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)