Τύπος και Ουσία
Κάθε πρωταθλητής που πιάνεται ντοπαρισμένος αρχίζει να ορκίζεται ότι είναι αθώος, αρχίζει να μιλάει για συνωμοσίες, να εξηγεί ότι δεν πήρε ποτέ εν γνώσει του κάτι απαγορευμένο, ίσως του το έριξαν στη σούπα, ίσως μπερδέψαν τα δείγματα, μάλλον τον πολεμάνε τα συμφέροντα, δεν μπορεί να καταλάβει τι έχει συμβεί, ειλικρινά πάει να τρελαθεί κι ο ίδιος. Ένας άνθρωπος που κατηγορείται για ανθρωποκτονία από πρόθεση, πώς άραγε δεν διαρρηγνύει από την πρώτη στιγμή τη στολή του, λέγοντας και ξαναλέγοντας, μα εγώ στον αέρα πυροβόλησα, μα εγώ δεν ήθελα να σκοτώσω κανέναν, μα ατύχημα ήταν, μα η κακιά ώρα ήταν που η σφαίρα βρήκε το θύμα με οκταπλή καραμπόλα, δεν μπορώ να καταλάβω τι έχει συμβεί, ειλικρινά πάω να τρελαθώ κι ο ίδιος;
Πώς γίνεται και την επόμενη μέρα ακούγαμε στην τηλεόραση για δυο βολές στον άερα και μια στο έδαφος; Πώς γίνεται και μετά μας έλεγαν ότι την πήρε πίσω την εκδοχή του εξοστρακισμού; Πώς γίνεται και, αφού πιστοποιήθηκε η από πάνω προς τα κάτω είσοδος της σφαίρας στο σώμα του θύματος, εγκαταλείφθηκε η θεωρία της καραμπόλας από την βολή στο έδαφος, εγκαταλείφθηκε και αυτή καθαυτή η βολή στο έδαφος;
Πώς γίνεται ενώ καίγεται η Αθήνα να μην ορκίζεται ο δράστης στη ζωή των παιδιών του και της γυναίκας του και ολωνών, ότι ποτέ δεν τον στόχευσε; Πώς γίνεται να τον καταδικάζουν εκ προοιμίου αρμόδιοι υπουργοί, ενώ έχει έναν τέτοιο καταλυτικό ισχυρισμό, ισχυρισμό που αν ισχύει δεν τον αθωώνει μεν, τον μετατρέπει όμως ηθικά και νομικά σε κάτι διαφορετικό από δολοφόνο;
Πώς γίνεται και στην προανακριτική του απολογία μιλά για «δυο βολές στον αέρα» και για «εκπυρσοκρότηση του όπλου μου άλλη μια φορά, πάνω στον πανικό», όταν «προσπαθούσαμε να απομακρυνθούμε» (που πίσω από τις λέξεις -εγώ τουλάχιστον καταλαβαίνω ότι- σημαίνει δυο στον άερα και η τρίτη η μοιραία δεν καραμπόλεψε, τον βρήκε απευθείας μεν αλλά το όπλο πυροβόλησε μόνο του).
Αν η σφαίρα βρήκε τον νεκρό από καραμπόλα κάπου ψηλά, ποιό ακριβώς είναι το σημείο στο οποίο βρήκε η σφαίρα προτού εξοστρακιστεί; Σε ποιό μπαλκόνι, σε ποιόν στύλο της ΔΕΗ υπάρχει το σημάδι;
Στατιστικά πόσο τοις εκατό πιθανότητες έχει να συμβεί αυτό; Πόσο δίνει στο στοίχημα το τόσο εύστοχο αυτό τρίσποντο;
---
Το να δικάζεις έναν άνθρωπο με ελλιπή στοιχεία χωρίς να είσαι ο αρμόδιος, ο φυσικός του δικαστής είναι ο ορισμός της αρένας και η αναίρεση του κράτους δικαίου;
Πιθανόν.
Τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει να επικρατήσει ψυχραιμία, τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει να δείξουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στη λειτουργία της Δικαιοσύνης, τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει να αφήσουμε τους θεσμούς να λειτουργήσουν, τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει να μη σπεύσουμε να καταδικάσουμε, τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει να στηριχθούμε στο μόνο εχέγγυο της δημοκρατίας, την τήρηση των προβλεπόμενων τύπων, αφού άλλωστε ο τύπος είναι ουσία;
Πιθανόν.
---
Από την άλλη όμως, πρέπει κανείς να παρατηρήσει ότι δεν πάσχει η κοινωνία μας από μη τήρηση των τύπων, ότι δεν πάσχει η κοινωνία μας από έλλειψη θεσμικού πλαισίου, ότι η κοινωνία μας αντίθετα πάσχει από τη χρόνια χρήση των τύπων και των θεσμών όχι ως μέσο ανεύρεσης της αλήθειας, αλλά ως καμουφλάζ και μέσο συγκάλυψης της αλήθειας.
Γνώμη μου είναι ότι δεν απαιτείται ψυχραιμία αλλά οργή, γνώμη μου είναι ότι δεν απαιτείται εμπιστοσύνη στη λειτουργία των θεσμών, αλλά ο μέγιστος βαθμός δυσπιστίας και καχυποψίας, ώστε οι θεσμοί να πείσουν πως λειτουργούν σωστά, αφού το τεκμήριο της δικής τους αθωότητας το έχουν χάσει και είναι αυτή ακριβώς η απώλεια που μεταμορφώνει τις πόλεις σε αρένα.
---
Με άλλα λόγια, αν είναι λάθος που εκφράζω αμφιβολίες και απορίες για τις θεωρίες εξοστρακισμού της σφαίρας και τα αναμενόμενα πορίσματα, είναι ένα λάθος απότοκο της εποχής. Θα θεωρούσα περισσότερο λάθος να αναλωθώ σε τυπολατρείες και σε διακηρύξεις για ανάγκη απόλυτου σεβασμού της κρίσης των αρμοδίων οργάνων.
Αρμόδια όργανα ήταν και στο παραδικαστικό, αρμόδια όργανα ξεπουλούσαν κρατική γη.
Αν οι θεσμοί δεν αρχίσουν να μας ξαναπείθουν, αν οι θεσμοί επιμείνουν στην a priori νομιμοποίησή τους, αν οι θεσμοί δεν επιδιώξουν να νομιμοποιούνται στη συνείδησή μας σε κάθε ευκαιρία, τότε μπορεί να γλιτώσουμε προσωρινά από τον λαϊκισμό και την οχλοκρατία, αλλά θα έχουμε οριστικά διολισθήσει σε ένα καθεστώς δημοκρατικό και δίκαιο μόνο στον τύπο και όχι στην ουσία.
posted by Old Boy @ 6:23 μ.μ.
47 comments
47 Comments:
Επειδή ο διάβολος βρισκεται στις λεπτομέρειες ο χασοδίκης εμβαθύνει
ας υποθέσουμε θεσμούς. εσύ μετά ολντμπόη που δεν θέλεις οι θεσμοί να καταρρεύσουν αυτοί αν καταρρεύσουν με άλλους αυτοί δεν θα αντικατασταθούν καλύτερους θεσμούς, πιο, ας το πούμε, εξυπηρετικούς για τον άνθρωπο; όχι; έλα μου!
Σύμφωνοι Old-boy. Αλλά αυτό που λές είναι κοινός τόπος και de-facto αληθές.
Είναι η νομοτέλεια της έλλειψης θεσμικού πλαισίου.
Τι και αν υπαρχουν νόμοι. Οι ηγέτες μας δεν τους σέβονται όχι μόνο στον τύπο αλλά και στη βαθηά ουσία τους. Η δικαιοσύνη δεν τους αποδίδει. Και το κοινό δέν τους μαθαίνει παρα μόνο αν τα media το αποφασίσουν και για όσο το θέμα συμφέρει να προβάλεται(ποτέ μέχρι την περάτωσή του).
Και με τη σείρά του ο κόσμος δείχνει τη χαρακτηριστική του ασέβεια στην νομιμότητα και η αστυνομία επιβάλει την τάξη μόνο οπου και όπως γουστάρει.
Ποιό θεσμικό πλαίσιο? Η αυτοκρατορία του παρτάκια.
Πάντοτε στο μάθημα των οικονομικών απέριπτα τη θεωρία παιγνίων. θεωρούσα άκρατο πεσιμισμό μαθηματικά αποτελέσματα που προέβλεπαν οτι ο κάθε ένας θα διαλέξει την επιλογή που θα τον βολέψει καλύτερα και στο τέλος θα βγούνε και οι δύο χαμένοι (worse off).
Αλλά η δυσκατάληπτη νομοτέλεια επαληθεύεται.
Να μου πείς πως υπάρχουν και άτομα που κερδίζουν από την άναρχη και άνομη Ελλάδα.
Οχι για πολυ old-boy. Για όσους τα παρακολουθούν, μια έμμεση χρεοκοπία της Ελλάδας φαίνεται αναπόφευκτη στον επόμενο χρόνο (θέμα για τα επόμενα σου blogs)...
Θέλω να πιστεύω οτι αυτή είναι άλλη μια "νομοτέλεια" που θα αποδειχθεί λάθος. Αλλά τα γεγονότα δε με βοηθούν να είμαι αισιόδοξος.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Δε μίλησα ούε για πιθανότητες, ούτε με φασιστική διάλεκτο.
Νομίζω οτι αυτό που είπα είναι αρκετά προφανές.
Τι να το κάνεις το τύποις θεσμικό πλαίσιο σε μιά περίπτωση που εσύ και εγώ δε συνενοούμαστε και που ο καθ'ένας τραβάει το δρόμο που συμφέρει την πάρτη του και μόνο.
Το αποτέλεσμα είναι (και αποδεικνύεται και μαθηματικά) οτι θα βγούμε και οι δύο χαμένοι σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη επιλογή κάναμε και σίγουρα σε πολύ χειρότερη θέση από το εάν συνενοούμαστε και αποφασίζαμε και οι δύο να συνεργαστούμε σε ένα κοινό πλαίσιο με κάποιο μικρό κόστος για τον καθ'ένα.
Γιατί τραβάει το δρόμο της πάρτης του και μόνο αυτός όμως. Δεν πρέπει να έχει δικαίωμα στην ιδιωτικότητα των στιγμών και στην απομόνωση για να δημιουργήσει στις τέχνες, στα ιστολόγια, όπου καθένας μας δραστηριοποιείται;
Σύμφωνοι για την προσωπική ζωή και την έκφραση ιδεών.
Σε όσον αφορά τα κοινά όμως η δημοκρατία προυποθέτει και την παραχώρηση ατομικών δικαιωμάτων προς όφελος ενός γενικότερου καλού ή έστω ως σεβασμό στις ατομικές υποχρεώσεις στον αντισυμβαλλόμενο.
Αλλά στην Ελλάδα θυμόμαστε πιό εύκολα το δικαίωμα από την υποχρέωση.
Γεγονός που οδηγεί στον φαύλο κύκλο που περιέγραψα πρίν.
Ναι. Αλλά εγώ πιο ατομικό δικαίωμα δικό μου πρέπει να παραχωρήσω το κοινωνικό σύνολο των μαθηματικών αποδείξεων για να σωθεί...
Αυτό είναι το πρόβλημα. Δέν μπορείς να κάνεις τίποτα. Πρέπει να συνενοηθείς ώστε και ο αντισυμβαλόμενος να κάνει αντίστοιχες παραχωρήσεις και πρέπει και οι δύο να πιστεύετε οτι και στις επόμενες συναλλαγές σας θα τηρήσετε τις συμφωνίες σας.
Με συγχωρείς. Νόμιζα οτι μιλούσα με σοβαρό άνθρωπο που είχε διάθεση για συζήτηση. Συγγνώμη, δε θα ξανασυμβεί.
αντιπαρέρχομαι τις αναπόφευκτες τρολλιές και συνταυτίζομαι με τα bolds!
Παροξυσμική δυσαρέσκεια
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ΣΗΜΕΡΑ
Ο «Γκάρντιαν» έγραψε ότι οι συγκρούσεις στην Ελλάδα είναι συμπτώματα «μιας κοινωνίας βαθιά απογοητευμένης από τις αποτυχίες και τις ατιμίες της πολιτικής ηγεσίας»... Ο Μάλκομ Μπράμπαντ του BBC σημειώνει ότι τα γεγονότα είναι συμβατά με την «ελληνική παράδοση της ανταρσίας». Και προσθέτει: «Οταν οι Ελληνες λένε όχι, το εννοούν(...) Οι νεαροί που συμμετέχουν στις ταραχές, μπορεί να ανήκουν στην απολίτικη και αδιάφορη γενιά του ipod, αλλά παραμένουν κληρονόμοι μιας παράδοσης αιώνων, από τον καιρό που οι καλόγριες αυτοκτονούσαν πέφτοντας στους γκρεμούς για να μην υποκύψουν στους οθωμανούς εισβολείς». Τέλος, ο Μπράμπαντ υπενθυμίζει το «Οχι» στον Μουσολίνι, το Πολυτεχνείο και τη «λανθάνουσα περιφρόνηση των Ελλήνων προς την Αστυνομία, που πηγάζει από τα χρόνια της δικτατορίας και σήμερα εκρήγνυται σαν ηφαίστειο»... Οι «Τάιμς» σημειώνουν ότι «το πυρπολημένο κέντρο της Αθήνας αποτελεί μία ακόμη ένδειξη της πολιτικής βίας που ακολουθεί τους Ελληνες από την εποχή των ομηρικών χρόνων». Και παραπέμπουν στον Νίτσε: «Οι Ελληνες, οι πιο καλλιεργημένοι άνθρωποι της αρχαιότητος, έχουν τα χαρακτηριστικά της σκληρότητος και μια τεράστια λαγνεία να καταστρέφουν»... Επίσης σημειώνουν: «Κατά μια ειρωνεία της τύχης, είναι ακριβώς αυτή η ελληνική συνείδηση ότι οι Ελληνες είχαν δημιουργήσει έναν σπουδαίο πολιτισμό που φτάνει στις μέρες μας και εκδηλώνεται με παροξυσμική δυσαρέσκεια» *** Αυτά γράφουν οι ξένοι (που κινδυνεύουν να δεχθούν τα πυρά του Λιάκου και της Ρεπούση - για ευνόητους λόγους). Εδώ, η συμπλεγματική κοινοτοπία φωνάζει ότι... γίναμε ρεζίλι. Αλλά οι ίδιοι ανοηταίνοντες ουδέποτε είχαν διανοηθεί να γράψουν ότι έγινε ρεζίλι η Γαλλία ή το Λος Αντζελες όταν είχαν ανάλογα γεγονότα (...Οσο για το πλιάτσικο: αποτρόπαιο, σίγουρα. Αλλά ένα άλλο πλιάτσικο -η εκποίηση της κρατικής περιουσίας στους ιδιώτες και τους ξένους- ποτέ δεν είχε απασχολήσει τους όψιμους πλατσικολόγους)
***Χυδαιότητες και ψεύδη από τον αμετανόητο θύτη και τον δικηγόρο του. Εξεστι...
Τι έγινε ρε παιδιά; Μας την έπεσαν οι καλικάντζαροι; Ουστ ρε! Προσπαθείτε να θολώσετε τα πάντα χέζοντας όπου βρείτε! Ουστ!
Με συγχωρείς για την αποκλίνουσα συμπεριφορά μου γεροντόπαιδο, αλλά έχω μια αλλεργία στους καλικάντζαροι ο άνθρωπας.
Με το ποστ συμφωνώ φυσικά, ιδίως με τα bold (που τσούζουν τους καλικάντζαρους όσο τίποτα).
Fani, το είχα διαβάσει το ποστ του Χασοδίκη, αλλά ενώ συνήθως συμφωνώ μαζί του, αυτή τη φορά έχω διαφορετική εκτίμηση: στην όξυνση της ατμόσφαιρας από τον Κούγια εγώ δεν βλέπω μια σατανική μακροπρόθεσμη υπερασπιστική γραμμή, αλλά κάτι τυφλό.
Σε μια σκηνή του «Αποκάλυψη Τώρα», ο Μάρλον Μπράντο ρωτάει τον Μάρτιν Σιν αν του εξήγησε ο στρατός τον λόγο για τον οποίο τον έχει στείλει να τον σκοτώσει. Ο Σιν του απαντάει «επειδή δεν εγκρίνουν τις μεθόδους σας». Ο Μπράντο τον ρωτάει τότε ποιά είναι η δική του γνώμη για τις μεθόδους του.
Ο Σιν του απαντά ότι δεν βλέπει καμία μα καμία μέθοδο.
Έτσι κι εγώ αδυνατώ να διακρίνω μια μέθοδο.
Το μόνο που διακρίνω είναι η συνήθης λύσσα για δημοσιότητα, συν ίσως έναν ασυνείδητο μαζοχισμό, αφού κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να τον χτυπήσουν.
Ίσως η μαρτυροποίηση να είναι η ύστατη μορφή δημοσιότητας, ίσως πάλι να λέω βλακείες και να είναι απλά τυφλωμένος από δεκαετίες θράσους, θεωρώντας ότι δεν διατρέχει κίνδυνο κανέναν.
Μπα, μην ενθουσιάζεται ο Τριάντης. Υπάρχουν κι άλλοι που λένε πως η Ελλάδα είναι η Σομαλία της Ευρώπης και πως καλύτερα να ενωθούν με τους πειρατές της...
http://www.radioeins.de/programm/sendungen/der_schoene_morgen/kommentar/2008/unruhen_und_randale.html
Συγνώμη για την κατάχρηση του χώρου, αλλά πριν από λίγο έλαβα αυτό το link.
Βέβαια, όταν δεν καταλαβαίνεις άλλες "ξένες γλώσσες" πλην των αγγλικών, ενώ ταυτόχρονα έχεις χοντρό πρόβλημα με τους Αμερικάνους και τους Άγγλους, είσαι διπλά καταδικασμένος.
Έχουμε διολισθήσει και δεν χρειαζόντουσαν όλα αυτά για να το καταλάβουμε. Αρκεί να κοιτάξεις τριγύρω.
Για να μας πείσουν ξανά οι θεσμοί πρέπει πρώτα να θέλουμε να πεισθούμε ΟΛΟΙ εμείς.
Συγγνώμη αλλά γιατί τα βάζουν με τους κουκουλοφόρους και τον Συριζα;
Φως φανάρι πως ηθικός αυτουργός των καταστροφών είναι το υπουργείο Πολιτισμού που είχε πρόσφατα διοργανώσει καλλιτεχνικά δρώμενα με γενικό τίτλο
DESTROY ATHENS
:-))
RESPECT.
"Από την άλλη όμως, πρέπει κανείς να παρατηρήσει ότι δεν πάσχει η κοινωνία μας από μη τήρηση των τύπων, ότι δεν πάσχει η κοινωνία μας από έλλειψη θεσμικού πλαισίου, ότι η κοινωνία μας αντίθετα πάσχει από τη χρόνια χρήση των τύπων και των θεσμών όχι ως μέσο ανεύρεσης της αλήθειας, αλλά ως καμουφλάζ και μέσο συγκάλυψης της αλήθειας."
egrapses....!!!
Έξοχο. Και υγιές.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Φουκαριάρικο!...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ο δολοφόνος που έξυνε τ' αρχίδια του, βρήκε μιμητές σε πολλούς σχολιαστές. Ελπίζω μόνο για το ξύσιμο.
William Butler Yeats|
Collected Poems - From CROSSWAYS (1889)THE SONG OF THE HAPPY SHEPHERD |THE woods of Arcady are dead, And over is their antique joy; Of old the world on dreaming fed; Grey Truth is now her painted toy; Yet still she turns her restless head: But O, sick children of the world, Of all the many changing things In dreary dancing past us whirled, To the cracked tune that Chronos sings,
Words alone are certain good.
Μάλλον ο κούγιας του υποσχέθηκε αθόωση σε 5 χρόνια στο Εφετείο, η κρατική καταστολή ,η συντηρητικοποίηση, η κατάχρηση εξουσίας θα βρήσκουν λιγώτερο έδαφος σε αυτά τα μπετά πιά....
"Το να δικάζεις έναν άνθρωπο με ελλιπή στοιχεία χωρίς να είσαι ο αρμόδιος, ο φυσικός του δικαστής είναι ο ορισμός της αρένας και η αναίρεση του κράτους δικαίου;"
OldBoy τι σημαίνει φυσικός (sicK) δικαστής; Η δικαστική εξουσία δεν ανήκει στο λαό;
Το εκλαμβάνω ως ειρωνεία. Και πέφτω για ύπνο.
Μπορεί για ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΦΟΡΑ να μας πείσει η δικαιοσύνη πως είναι τυφλή;;; Μόνο μία...Μπορεί ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΦΟΡΑ να νικήσει το δίκαιο;;;
OldBoy εγώ σοβαρά σε ρώτησα.
ας αρχίσουμε από τα βασικά και μετά να πάμε στις λεπτομέρειες. μπορείς να αρχίσεις να φτιάχνεις φακές αν τουλάχιστον δεν τις έχεις μαζέψει; δεν μπορείς. <->(συνεπάγεται και αντίστροφα).
το βασικό είναι να υπάρχει τροφή, για την ψυχή, και για την ψωλή. <-> η αφαίρεση ζωής από το δαγκλή ή από του άκη πάνου ή από το Δουρή δεν ήτο ισοδύναμο με αυτό του φρουρού; η αφαίρεση ζωής δεν είναι αφαίρεση ζωής; η ανθρωποκτονία σε κάποιες περιπτώσεις σηκώνει βαριά κατηγορώ και σε κάποιες άλλες όχι; επειδή ήτο το παιδί 15; στην αμερική οπλοφορούν από τα 8. ο φρουρός δεν ήτο άνθρωπος; σηκώνεται το πρωί και λέει σήμερα θα πάω να σκοτώσω εφήβους; σας φαίνεται λογικό ; πάτε και κρέμεστε από μια είδηση ενώ ο λόγος του ξεσηκωμού είναι η απελπισία των νέων που δεν ξέρουν αν θα πρέπει να σπουδάσουν τι θα πρέπει να φανε , τι είναι αριστερά και της προόδου.
Old boy, συμφωνώ ότι απαιτείται ο μέγιστος βαθμός δυσπιστίας και καχυποψίας, υπάρχει όμως ένα θεματάκι με το πώς εκδηλώνεται αυτή η δυσπιστία στην πράξη: ήδη κάποιες εφημερίδες φιλοξενούν ολόκληρες μαρτυρικές καταθέσεις για να διαψεύσουν τον ισχυρισμό του τρίσποντου. Αύριο πιθανόν κάποιες άλλες εφημερίδες να φιλοξενούν κάποιες άλλες καταθέσεις που ίσως να διαψεύδουν τις προηγούμενες. Αν η μισή ανάκριση δημοσιεύεται στην Ελευθεροτυπία, ξέρωγω, και η άλλη μισή στην Απογευματινή, λέμε τώρα, με επιλεκτική υπογράμμιση εκατέρωθεν όσων θεωρεί η κάθε πλευρά ως "κρίσιμα στοιχεία", φοβάμαι ότι η ουσία θα χαθεί σε δικονομίστικες αναλύσεις και αντεγκλήσεις όπου η προκατάληψη του ενός θα έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με την προκατάληψη του άλλου. Φοβάμαι δηλαδή μήπως η ορθή πρόθεση της δυσπιστίας καταλήξει και πάλι στην αρένα, έστω και από άλλο δρόμο. Πόσο βάσιμα μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα τηρηθεί ένα αναγκαίο μέτρο εκατέρωθεν;
Τέλος, αναγνωρίζοντας ότι είναι άκομψο να έρχομαι στο δικό σου μπλογκ για να σχολιάσω ένα... δικό μου ποστ, θα μου επιτρέψεις ελπίζω μία παρατήρηση σχετικά με τον Κούγια και τα κίνητρά του: προφανώς, όσο προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τι έχει ο εν λόγω μέσα στο κεφάλι του, είναι πιθανό να πέφτουμε και οι δύο έξω, ή να έχουμε και οι δύο δίκιο σε κάποιο βαθμό. Όμως, ακόμα και αν η στρατηγική που περιγράφω στο ποστ δεν υφίσταται ως τέτοια, ο κίνδυνος νομίζω ότι υφίσταται και με το παραπάνω.
Aνώνυμε των 3:15, αφού δεν ειρωνευόσουν ζητώ συγγνώμη και σου απαντάω.
«Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα». Ο λαός λοιπόν μπορεί να είναι νομιμοποιητική πηγή (και) της δικαστικής εξουσίας, αλλά στο όνομά του την ασκούν τα δικαστήρια, τα οποία συγκροτούνται με τον τρόπο που ορίζεται στο Σύνταγμα και στους νόμους.
Xασοδίκη, φυσικά και υφίσταται ο κίνδυνος που περιγράφεις στο ποστ σου αλλά θεωρώ ότι θα υπήρχε είτε με δικηγόρο τον Κούγια είτε με οποιονδήποτε άλλο, αφού τα όποια πατήματα για να αμφισβητηθεί η δίκαια δίκη είχαν δοθεί προ του διορισμού του Κούγια. Για τα κίνητρα του Κούγια και το αν όλο αυτό είναι ή δεν είναι στρατηγική, θα επιμείνω σε όσα λέω στο σχόλιο μου των 2:04, γνωρίζοντας φυσικά ότι δεν κάνω τίποτε άλλο παρά να εικάζω, όντας εξαιρετικά πιθανό να πέφτω και εντελώς έξω.
Η μεγάλη ειρωνεία βέβαια της όλης κατάστασης, που σχετίζεται άμεσα και με τα όσα λέω στο ποστ μου, είναι ότι
ενώ σε συνθήκες θερμοκηπίου και αν εξετάζαμε τους τύπους αποκομμένους από το ιστορικό και κοινωνικό τους περιβάλλον, πράγματι θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, ότι εδώ το δικαίωμα των συγκεκριμένων κατηγορουμένων σε δίκαια δίκη τίθεται εν αμφιβόλω,
σε συνθήκες ιστορικής πραγματικότητας, σε συνθήκες ουσίας, περισσότερο αμφίβολο είναι αν τελικά η όλη δικαστική διαδικασία, σε όλα της τα στάδια τα περισσότερο και τα λιγότερο εμφανή, θα είναι δίκαια, αλλά όχι μεροληπτώντας κατά, μα υπέρ των κατηγορουμένων.
Δηλαδή αν η εμπειρία δείχνει κάτι είναι ότι ουσιαστικά ο φόβος μεροληψίας είναι υπέρ της πλευράς των αστυνομικών.
Από εκεί και πέρα σαφώς και ο κίνδυνος που επισημαίνεις στην πρώτη παράγραφο του σχολίου σου είναι υπαρκτός και δεν το αρνούμαι.
Νομίζω όμως ότι έχουμε φτάσει στο σημείο να έχουμε να σταθμίσουμε μεταξύ δυο κακών ή δυο κινδύνων και να αξιολογεί ο καθένας από μας, ποιόν αξιολογεί σήμερα ως σημαντικότερο.
για τις αξίες και τους θεσμούς "ψωλή εν
τάφω κατετέθης Γκαουτάμα και ιστολόγων στρατιαί εξεπυγιάζοντο". πρέπει να αξιολογούμε τους κινδύνους για το ποιος είναι σημαντικότερος για τους θεσμούς και τις αξίες που μας δίδαξαν οι παλιοί. ο μπιθικώτσης, η μπέλου, ο βαμβακάρης, η γιαγιά του σακελάριου κα. θα αξιολούγμε τους κινδύνους και τις ασφάλειες όμως μαζί. γιατί όλα είναι δίπολα . θα αξιολογούμε το πιο είναι πιο ασφαλές από τα δύο ή από τα τρία. το πιο ασφαλές από όλα είναι να μην ασχοληθείς πλέον με το θέμα. και το πιο επικίνδυνο είναι να βγεις ραντεβού με τον μοντελοπνίχτη.
ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΘΥΣΙΑΣΜΕΝΟΣ
Συνέντευξη: ΑΡΗΣ ΣΚΙΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Συμμετοχή: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ
Μπορείτε ν’ αναφερθείτε σε κάποιους σταθμούς της διαδρομής σας που σημάδεψαν το έργο σας;
Καταρχήν, εγώ είμαι άνθρωπος της Αριστεράς. Προέρχομαι απ’ αυτήν. Έχω τις εμπειρίες της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου. Πήγα εξορίες. Ήμουνα διαφωτιστής της ΕΠΟΝ στην πατρίδα μου το Ναύπλιο. Κουβαλάω λοιπόν όλες τις εμπειρίες της ήττας του λαϊκού κινήματος. Αυτό το αίσθημα της ήττας όμως δεν το μετέφερα στο έργο μου. Ίσως το μετέφερα με υπαινιχτικούς τρόπους, αλλά ποτέ με την έννοια των (λεγόμενων) «ποιητών της ήττας». Διότι υπάρχει ένας τέτοιος χαρακτηρισμός για μια ομάδα μεταπολεμικών ποιητών.
Είστε απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι χάθηκε η μάχη αλλά όχι ο πόλεμος;
Βέβαια, ηττήθηκε το λαϊκό κίνημα. Τώρα ξανανθίζει, και αυτό είναι ευχάριστο. Τότε όμως ηττήθηκε ο λαός, αλλά αυτή η ομάδα των ποιητών της ήττας επεδόθη σ’ ένα κλαψούρισμα κι αυτό δεν ήταν ωραίο.
Εννοείτε το μοιρολόι;
Όχι. Το μοιρολόι είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Άλλο είναι το κλαψούρισμα. Έπρεπε να βγει αλλιώς ο πόνος της συντριβής του λαϊκού κινήματος και όχι σαν κλαψούρισμα.
Έπειτα, μετά την ήττα, η ζωή συνεχίστηκε. Οι ηττημένοι έφτιαξαν και μεγάλωσαν παιδιά. Η ήττα ήταν μια στιγμή ενός παιχνιδιού. Δεν έχει ακόμα τελειώσει το παιχνίδι.
Πολύ σωστά λέει ο Γιώργος. Εγώ πάντως δεν κλαψούρισα. Βυθίστηκα όμως πιο πολύ στις υπαρξιακές μου αγωνίες, χωρίς ούτε στιγμή να ξεχάσω την αναγκαιότητα της αλλαγής της κοινωνίας. Αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο. Θα πω τώρα κάτι βαρύ...αλλά θα το πω: Αν το όραμα της αταξικής κοινωνίας είναι ουτοπία, τότε σκοτεινιάζουν απελπιστικά οι τύχες της ανθρωπότητας. Θα μου πεις: Επιτρέπεται να ’χουμε ουτοπίες; Ναι, επειδή είμαστε τα όντα που διαθέτουμε τη σκέψη. Η σκέψη γεννά την ηθική κ’ η ηθική δικαιούται το όραμα της αταξικής κοινωνίας, έστω κι ως ουτοπία.
Οι σημερινές αγωνίες του ποιητή ποιες είναι;
Μα όλη η Τέχνη δεν είναι παρά έκφραση της αγωνίας. Πρώτα πρώτα το πως θα ολοκληρώσεις το ποίημα είναι μια αγωνία. Πέρα όμως απ’ αυτή τη δημιουργική αγωνία είναι ένα σωρό άλλες, που σε συναρτούν με τον περίγυρο και την ιστορική πραγματικότητα. Ο Baudelaire έχει ένα θαυμάσιο ποίημα σχετικό με τον ποιητή: το «Αλμπατρός». Εκεί αναφέρεται στα μεγάλα πουλιά των θαλασσών, τα αλμπατρός, που οι ναυτικοί τα πιάνουν για να διασκεδάσουν. Αυτά τα πουλιά έχουν μεγάλα φτερά που σέρνονται χάμω και δυσκολεύουν με κωμικό τρόπο το περπάτημα τους. Λέει λοιπόν ο Baudelaire ότι ο ποιητής είναι κάτι σαν αυτά τα αλμπατρός: «Εξόριστος μέσα στη γη, εν μέσω γιουχαϊσμάτων, τα γιγάντια φτερά του τον εμποδίζουν να περπατήσει».
Ο ποιητής σήμερα έχει πέραση;
Έχω την ιδέα ότι σήμερα υπολογίζεται περισσότερο από άλλοτε. Όχι ότι παίζει μεγάλους ρόλους (τουλάχιστον στην καπιταλιστική κοινωνία). Υπολογίζεται πάντως περισσότερο απ’ όσο πριν από πενήντα ή εκατό χρόνια. Η σημερινή εποχή είναι περισσότερο ευλαβική προς τον ποιητή. Είναι όμως μέσα στη μοίρα του ποιητή να υποφέρει. Ο ποιητής μοιραία υποφέρει την ύπαρξη.
Εσείς πρέπει να πλησιάζετε περισσότερο στον ορισμό του Baudelaire, μια και είστε εξόριστος σ’ αυτή τη μεγαλούπολη.
Εγώ δεν προγραμμάτισα να είμαι ποιητής. Έτσι ήμουνα και έτσι είμαι. Γεννήθηκα θυσιασμένος. Αυτό ήμουνα, αυτό είμαι, κι αυτό το λένε «ποιητής». Από κει πέρα δεν έχω απομακρυνθεί από τη ζωή. Απλώς, μέσα σ’ αυτό το καπιταλιστικό σύστημα δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσω οικονομικά τη ζωή μου από την ποίηση.
Ο καπιταλισμός είναι σύστημα που εχθρεύεται τον ποιητή;
Οι καπιταλίστες υποκρίνονται ότι εκτιμούν την Τέχνη. Δεν νομίζω ότι την αγαπούν. Υπάρχουν ωστόσο άνθρωποι που αγαπούν τις Τέχνες μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Όχι όμως ότι οι ίδιοι είναι καπιταλίστες.
Υπάρχουν όμως και καπιταλίστες που αγαπούν την ποίηση...
Δηλαδή, όταν κρεμάσει έναν Γκρέκο κάποιος εφοπλιστής στο σαλόνι της θαλαμηγού του, τι σημαίνει; Σεβασμός στον Γκρέκο; Όχι. Είναι μια επίδειξη χρήματος ή μια διακοσμητική αντίληψη.
Ορισμένοι κριτικοί αποδίδουν στην ποίηση σας μια πρόθεση λεξιμαγείας. Αυτή η πρόθεση πιστεύετε ότι υπερυψώνει τη δουλειά σας ή αποπειράται κάτι τέτοιο;
Η ποίηση έχει πολλές κατευθύνσεις. Εγώ ανήκω στο είδος ενός φαντασμαγορικού ψυχισμού (τώρα κλέβω λιγάκι από τον Αρθούρο Rimbaud, ο οποίος λέει σ’ ένα του ποίημα: «Είμαι μετρ στις φαντασμαγορίες»). Με την έννοια ότι έχω έναν φαντασμαγορικό ψυχισμό, ναι, έχουν δίκιο να το λένε αυτό. Είναι και μια λέξη γοητευτική η «μαγεία». Δεν είναι; Έπειτα κάθε κριτικός βλέπει κάτι διαφορετικό σ’ ένα έργο. Είναι όπως, όταν αγαπάς μια γυναίκα, ανακαλύπτεις σ’ αυτήν τις άλφα ωραιότητες και μετά ένας άλλος, που μπορεί ν’ αγαπήσει την ίδια γυναίκα, της βρίσκει τις βήτα ωραιότητες.
Τελευταία, φίλος σας σας χαρακτήρισε από στήλη εφημερίδας «κοσμοκαλόγερο». Αν έτσι είναι, δεν νομίζετε ότι πέρασαν οι καιροί που οι ποιητές δημιουργούσαν ερήμην της ζωής;
Τη μερίδα του λέοντος από τη ζωή ενός ποιητή την έχει η μοναξιά. Δεν γίνεται αλλιώς δημιουργία. Πιστεύω όμως ότι οι αληθινοί ποιητές έχουν πολύ μεγάλη επίγνωση όλων των προβλημάτων της ζωής. Και, δίχως να ’ναι πολιτικοί, έχουν μεγάλη επίγνωση των πολιτικών προβλημάτων. Η πολιτική βγαίνει από το έργο τους. Ο πραγματικός ποιητής είναι και πραγματικός εκφραστής του λαϊκού πνεύματος.
Το πολιτιστικό μας παρόν είναι κάτι που σας αφορά. Σας απασχολεί κιόλας;
Σήμερα επικρατεί μεγάλος λαϊκισμός. Λόγου χάρη: Λαϊκισμός είναι το να λες «ο αγώνας τώρα δικαιώθηκε» ή ότι «φεύγουν οι βάσεις», ενώ ξέρεις ότι δεν πρόκειται να γίνει αυτό. Ή όταν κάνεις δέκα παροχές στο λαό και του φορτώνεις εκατό φορολογικά βάρη. Όπως λαϊκισμός στην κουλτούρα είναι να φιλολογείς υπέρ του λαού. Το κιτς της κάθε Τέχνης είναι ο λαϊκισμός στην κουλτούρα. Η εκτεταμένη εισβολή της αργκό στη γλώσσα είναι λαϊκισμός. Εγώ, λυπάμαι να πω, αλλά έχω ακούσει φιλόλογους να λένε «τη βρίσκω», «μου άναψαν τα λαμπάκια». Δηλαδή, είναι γλώσσα αυτό; Ας βγουν στα χωριά για ν’ ακούσουν τι λαμπικαρισμένη γλώσσα μιλούν οι αγρότες. Ας βγουν στις λαϊκές συνοικίες ν’ ακούσουν πώς μιλάνε οι εργάτες, αυτοί οι ευλαβικοί αγωνιστές του επιούσιου. Η Ελλάδα έχει πολύ καλούς ποιητές, αλλά έχει και λαϊκιστικούς τύπους της κουλτούρας που κοροϊδεύουν τον κοσμάκη. Δηλαδή, τι πάει να πει «κυκλοφορώ και οπλοφορώ»; Αυτό τι είναι; Λαϊκισμός. Κοροϊδεύει τον κοσμάκη και –κατά την έκφραση της αργκό- τα κονομάει. Όταν όμως ο Τσιτσάνης έγραφε «συννεφιασμένη Κυριακή, μοιάζεις με την καρδιά μου», εξέφραζε το πραγματικό λαϊκό πνεύμα.
Λέει ο Sartre ότι ο ποιητής είναι κάποιος που τον εξόρισαν βίαια από την παιδική του ηλικία. Σας αφορά καθόλου ο ορισμός;
Μα η ποίηση είναι η εξακολούθηση της παιδικότητας έως θανάτου. Γιατί; Επειδή, τις τρυφερές πρώτες εκπλήξεις τις έχει ο άνθρωπος σαν παιδί. Κι ο ποιητής είναι διαρκώς έκπληκτος. Αν δεν είσαι διαρκώς έκπληκτος, δεν είσαι ποιητής. Τι είναι έκπληξη; Το δοσμένο της μοίρας. Εγώ έχω γράψει «είθε να μην υπήρχα». Εφόσον υπάρχω και είμαι διαρκώς έκπληκτος, είμαι αυτός. Αλλά πρέπει να πω ότι στο εσώτερο δράμα που ζει ο ποιητής εκ γενετής είναι η επιδείνωση των καταστάσεων από το καπιταλιστικό σύστημα. Γιατί σε μια εκμεταλλευτική κοινωνία ο ποιητής είναι ανυπεράσπιστος. Τώρα, σ’ ότι έχει σχέση με την παιδικότητα πρέπει να πω πως το καθημερινό μου περιβάλλον αποτελείται από νέους ανθρώπους και νέους ποιητές. Όπως ο Γιώργος Κακουλίδης, που με εντυπωσίασε το τελευταίο του βιβλίο Η προσευχή του Τζορντάνο Μπρούνο.
Είστε αριστερός...
...Είμαι αναρχοκομουνιστής. Άλλωστε, η αταξική κοινωνία στην οποία πιστεύω είναι ά-κρατική κοινωνία.
Ωστόσο, φίλοι σας παρατηρούν ότι κουβαλάτε μέσα σας τον θεό.
Με επαινείς και δεν ξέρω αν το αξίζω. Η αλήθεια πάντως είναι ότι μας κουβαλάει όλους ένας θεός. Τι είναι ο θεός; Είναι το αγαπητικό στοιχείο, που επιβάλλει την αγαπητική κοινωνία. Το ίδιο το Σύμπαν έχει αγαπητικές σχέσεις. Η παγκόσμια έλξη, οι τροχιές των άστρων δεν είναι αγαπητικά ενεργήματα; Το παν είναι αγαπητικό. Με τους ανθρώπους όμως έχει στραβώσει η δουλειά και τώρα πρέπει να την ξεστραβώσουμε. Θα μου πεις, γιατί στράβωσε η δουλειά; Γιατί ο άνθρωπος από ένα σημείο της προϊστορίας και πέρα είχε την τάση να γίνει ιδιοκτήτης. Έτσι περάσαμε στην εκμεταλλευτική νοοτροπία, την οποία πρέπει ν’ ανατρέψουμε.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ταχυδρόμος, 23 Οκτωβρίου 1986.
@apopanw
1) το Συμπαν παρουσιαζει και 'αλογιστη' βια, συγκρουσες πλαντηων, εκρηξεις ηλιων (nova)
2) το τραγουδησε ο Σιδηροπουλος, το οτι 'αν σωθει το παιδι, υπαρχει ελπιδα' (για την 'εξακολούθηση της παιδικότητας')
για το κειμενο ολδ θα επανελθω, bbl:)
αυτό εδώ ρε μάγκα μου είναι καλύτερο από τους πιτσιρίκους και ολντμπόηδες και πασκαλ και ιστολόγους της κακοήθειας και της κοινωνίας.
i dont like Καρουζος !!! δεν εχουν μουσικοτητα τα ποιηματα του...
συμφωνώ. μαλάκας ήταν.
but still,,,, better than bloggers:)
βεβαίως. ο καρούζος ποτέ δεν έστειλε ένα ιμέιλ στην Πιτσιρίκα.
και είναι προτιμότερο να μένεις μόνος μπροστά στην οθόνη με τον καρούζο παρά με έναν μπλόγκερ ως ο oldboy
οπού φασίζει και ψάχνεται κακοηθέστατα στα ασταμάτητα τύπου
δίχως να νοιάζεται να σκεφτεί πόσους ελεύθερους ανθρώπους συλλογίζεται ως υπάρξεις
και πόσοι χωράνε μέσα στην αγάπη του όταν απομονώνεται για να οράσει τηλεόρασι
αχ πως τα λες...μα εχει αποδειχθει επιστημονικα, δεν εχουν ολοι το τσιπακι της συμπονοιας μεσα τους...
δεν μ' αρέσει όπως τα λέω. δεν έχω δράμι απ' τη μουσικολογικότητα.
κοψε τον Καρουζο και θα σιαξεις:)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home