Τ' ομερτικό μου απ' τη χαρά

Ολοκληρώθηκε στο Μιλάνο η δίκη για τη σύγκρουση μεταξύ οπαδών Μίλαν και Ίντερ, που κατέληξε σε έναν νεκρό. Ως γνωστόν, τον Μάρτιο του 2007 στρατοί των δύο ομάδων είχαν προκαθορισμένο ραντεβού για να αλληλοπλακωθούν. Το ραντεβού δόθηκε κοντά σε γήπεδο που διεξάγονταν αγώνες γυναικείου βόλεϊ, το οποίο είναι άλλωστε το άθλημα που εξεγείρει παγκοσμίως τα αγριότερα χουλιγκανικά πάθη. Το κομβόι του ενός από τους δύο στρατούς (το οποίο μέχρι να φτάσει στο σημείο της μάχης διέσχισε όλο το Μιλάνο σε μηχανάκια στα οποία επέβαιναν μαυροφορεμένοι καβαλάρηδες σε δικάβαλα), συνόδευσε τιμητικά άγημα της Ιταλικής Αστυνομίας, μέχρι το τέλος της Λεωφόρου Μεσογειόνι, αφήνοντάς τους στη συνέχεια να πάνε στην ευχή της Μαντόνας. Στη δίκη προβλήθηκε και βίντεο, όπου πάνω από το πολυμαχαιρωμένο σώμα ένα παλικάρι ούρλιαζε «Έτσι γαμάνε τα Ντουομάκια».
Ανάμεσα στους 27 συνολικά κατηγορουμένους βρίσκονταν κορυφαίοι συνδεσμίτες, καθώς και ένα μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της μίας από τις δύο ιστορικές ομάδες του Μιλάνου. Ιδιαίτερη εντύπωση προξένησε η σιγή του ιταλικού Τύπου, σιγή που στα ιταλικά την λένε ομερτά.
Αυτά ευτυχώς συμβαίνουν μακριά από εμάς. Γιατί εδώ ο Τύπος τυγχάνει και πολύ αμείλικτος και με πολλή παρρησία, λέγοντας τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. ‘Ετσι, όταν φέτος το καλοκαίρι ο Σωκράτης Κόκκαλης κάνοντας διακοπές στη Μύκονο καθυστέρησε να κλείσει το Ντιόγο, ο Τύπος, μιλάμε, δεν του χαρίστηκε. Του την είπε στα ίσα και με πύρινα άρθρα τον έδειξε ως βασικό υπεύθυνο του αποκλεισμού από τον Champions League.
Όντας τόσο σκληρός μαζί του, λογικό ήταν να φανεί ανεπαίσθητα επιεικέστερος στο θέμα της προσωπικής του στάσης και ευθύνης για τη βία στα γήπεδα. Η βία άλλωστε καλό είναι να στηλιτεύεται πάντα θεωρητικά και με την απαραίτητη προϋπόθεση της τήρησης των ίσων αποστάσεων, αφού η σύγχυση του όρου αντικειμενικότητα με τον όρο ουδετερότητα τυγχάνει εξαιρετικά βολική. Καλό είναι δηλαδή οι ευθύνες να μην εξατομικεύονται αλλά να διαχέονται: αναφορικά με την οπαδική βία όλοι «βλάπτουν εξίσου τη Συρία» και είναι περίπου ίδιο να είσαι ο Ντέμης που έφτασε να δίνει στην αστυνομία ονοματεπώνυμα οπαδών (και είχαν γεμίσει οι τοίχοι της Αθήνας με συνθήματα για τη γυναίκα του), περίπου ίδιο να είσαι ο Τζίγγερ που ήταν στον κόσμο του, περίπου ίδιο να είσαι ο Σωκράτης Κόκκαλης.
Μιχάλης Κουντούρης: το ονοματεπώνυμο του μέλους της διοίκησης της ΠΑΕ Ολυμπιακός, που κατηγορήθηκε, δικάσθηκε και αθωώθηκε για τα αδικήματα της κατά συναυτουργία ανθρωποκτονίας από πρόθεση του Μιχάλη Φιλόπουλου και της συμμετοχής σε σύσταση συμμορίας, γράφτηκε στον Τύπο τα τελευταία δυο χρόνια ελάχιστες περισσότερες φορές από το ονοματεπώνυμο Γκρουμφ Μπρουμφ.
Ο Μιχάλης Κουντούρης διατήρησε την τιμητική και συμβολική θέση του ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΠΑΕ, καθ’ όλο το χρονικό διάστημα που εκκρεμούσαν οι εναντίον του κατηγορίες. Στα δικά μου τα εμπαθή μάτια η ΠΑΕ έδωσε έτσι το μήνυμα ότι «για μας δεν τρέχει τίποτα που το μέλος της διοίκησης της εταιρίας μας είναι ύποπτος χουλιγκανικού φόνου, είναι ύποπτος για την οργάνωση της μάχης της Παιανίας, εμείς δεν έχουμε κανένα ηθικό πρόβλημα να συζητάμε μαζί του και να συνυπογράφει τις αποφάσεις του διοικητικού μας συμβουλίου». Επίσης στα δικά μου τα εμπαθή μάτια, από τον αρχικό συμβολισμό του «μέλος της διοίκησής μας είναι και ο κόσμος μας, οι οργανωμένοι οπαδοί μας», περάσαμε στον συμβολισμό του «αυτούς τους οργανωμένους οπαδούς έχουμε και δεν θέλουμε να τους αλλάξουμε».
Μα θα πει κανείς: και το τεκμήριο αθωότητας; Άλλο όμως το τεκμήριο της αθωότητας κι άλλο η σύγχυση του με τον καταλογισμό της «πολιτικής - αθλητικής» ευθύνης, για το ότι, αν μη τι άλλο, ακόμα κι αν δεν σκότωσες (όπως πράγματι αποφάσισε το δικαστήριο), ακόμα κι αν δεν συμμετείχες στη συμπλοκή, ακόμα κι αν δεν ήσουν εκεί, ακόμα κι αν δεν είχες ιδέα για τίποτα, εν πάση περιπτώσει η μάχη αυτή που κατέληξε σε νεκρό έγινε ενώ εσύ εκπροσωπείς στη διοίκησή μας τους οργανωμένους οπαδούς μας.
Αλλά η συζήτηση για το τεκμήριο αθωότητας, σε αντιδιαστολή με την ανάγκη της ΠΑΕ να αποδείξει εμπράκτως ότι στέκεται στο εντελώς αντίθετο άκρο της Λαυρίου, θα είχε κάποιο νόημα αν ο Τύπος είχε ελέγξει και η ΠΑΕ είχε αισθανθεί την ανάγκη να εξηγήσει και κάνει τη διάκριση.
Αντί για αυτά, εκατέρωθεν μούγκα στη στρούγκα.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)