Aπόγευμα στην πόλη

Επιστρέφω από σύντομη περιήγηση: εφημερίδα στο περίπτερο 1,30 ευρώ, Μπάγιερν – Χοφενχάιμ διπλό 15 ευρώ, δυο βιβλία στον Πατάκη 27,40 ευρώ, καφές – γάλα - ζάχαρη στον Λουμίδη 4,10 ευρώ, φραπουτσίνο μόκα μεσαίο στα Στάρμπακς 4,50 ευρώ, κοίταγμα πουλιών στον ουρανό 0 ευρώ, γενικό σύνολο 52,30 ευρώ.
Είχα αφήσει το παράθυρο ανοικτό να αεριστεί λίγο ο χώρος, αφού ούτως ή άλλως δεν είν΄χειμών αυτό που ζούμε, είναι σου λέω πανικός, κλιματικός τιτανικός και θα ΄ναι θαύμα αν σωθούμε. Κλείνοντάς το, βλέπω πάλι απέναντι τις αλλοδαπές να περιμένουν στο πίσω γραφείο να έρθει η σειρά τους. Είναι γραφείο ευρέσεως εργασίας, δυο πόρτες και λίγα μέτρα μακριά από το δικό μου a world apart, πόσα από τα πάνω από χίλια τετρακόσια ποστ μου να τις αφορούν; Δεν έχω διαβάσει Μαρξ και πιθανότατα γι’ αυτό δυσκολεύομαι να εννοήσω ποιές ακριβώς είναι οι τάξεις, πώς ακριβώς ορίζονται και χωρίζονται, δυσκολεύομαι ακόμη και τώρα με τα 28 δις στις τράπεζες και τις προτάσεις για τρεις μέρες εργασία - τέσσερις μέρες φτώχεια ή τις αφίσες για τις απολύσεις στον Πατάκη, ωστόσο εκείνο που ξέρω είναι πως είναι – δεν είναι ο κόσμος ταξικά χωρισμένος, είναι σίγουρα γεωγραφικά χωρισμένος και πως όλες αυτές οι χιλιάδες γυναίκες που περνούν τα τελευταία χρόνια από το πίσω γραφείο ανήκουν κάπου που εγώ ποτέ δεν ανήκα και τώρα προσπαθούν να ενσωματωθούν στο σώμα της δικής μου ταξικής ή μη κοινωνίας, ώστε σε δέκα χρόνια να τις αφορούν αν μη τι άλλο περισσότερα ποστ μου.
Δεν ξέρω τι αγοραστική δύναμη έχουν στην πατρίδα τους πενήντα δύο ευρώ και τριάντα λεπτά, δεν ξέρω τι αγοραστική αδυναμία με έπιασε απόψε το απόγευμα, αλλά μπήκα στον Πατάκη ψάχνοντας ένα άλλο βιβλίο κι αγόρασα δυο άλλα, τα οποία μετά πάσης βεβαιότητας δεν θα διαβάσω (τα βράδια προτιμώ εφημερίδες και dvd, βιβλία μόνο βράδια διαβάζονται εκτός αν είσαι έφηβος), ωστόσο η αγορά τους είναι σαν το διπλό της Χοφενχάιμ: με το διπλό αγοράζεις -πέραν της αδρεναλίνης- προσδοκία, με τα δυο βιβλία αγοράζεις την Επιθυμία να τα διαβάσεις, εμπεριέχουν και αυτά μια υπόσχεση, μια υπόσχεση ομορφιάς και βάθους, ξέρεις ότι αγοράζοντάς τα έχεις κάνει ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, ένα βήμα που ασφαλώς δεν θα συνοδευθεί από δεύτερο, αλλά κι αυτό είναι κάτι, είναι κάτι αφού τώρα μπορείς μακριά από τα αδιάκριτα μάτια να τα μυρίσεις ηδονικά, να βουτήξεις το ρουθούνι σου στις σελίδες τους και να αναπνεύσεις όλα αυτά που ποτέ δεν θα διαβάσεις· μια σαφής νίκη της ύλης έναντι του πνεύματος, του αγωνιστικού χώρου του σημαίνοντος έναντι του σημαινόμενου, του φετιχισμού της όσφρησης έναντι του διαφεύγοντος νοήματος, ενός νοήματος που διαφεύγει παραμένοντας αδιάβαστο στις σελίδες, εκτός βέβαια κι αν το νόημα της ζωής είναι να κάνεις ό,τι τραβάει η όσφρησή σου.
Ύστερα στα Starbucks έχω να μπω μήνες, αλλά κάτι με ελκύει, ίσως περισσότερο από τον καφέ με ελκύει να δω στη βιτρίνα όλα αυτά τα περίτεχνα γλυκά και φαγητούλια, τα οποία δεν χρειάζεται καν να τα μυρίσεις, εδώ αρκεί η όραση, που σε καθησυχάζει και παρηγορεί, σε παρηγορεί που η Κρίση δεν έχει εγκατασταθεί σε αυτή στη βιτρίνα, παραμένοντας ακόμη στις ειδήσεις και στα συσσσίτια των ΗΠΑ, εδώ τα συσσίτια αργούν κι αν έρθουν θα τα φάει όλα ο Μητσοτάκης, εδώ τα συσσίτια αργούν ή πάλι ποιός ξέρει μπορεί να είναι ήδη προ των πυλών, αλλά από περά απ' τις πέρα πύλες, περά απ' τις πέρα πύλες έχουν έρθει γυναίκες να βρουν εργασία, γυναίκες όχι πάνω από ένα πενήντα, με μαλλιά και ρούχα με τα οποία φρίττω, φρίττω με την συντροφιά της Κάρι και της Μιράντα, της Σαμάνθα και της Σάρλοτ.
Όσο για τα πουλιά στον ουρανό, εκείνο που εντέχνως αποσιωπάται είναι ότι όσο μπανάλ κι αν είναι να αναρωτιέσαι γιατί δεν τα παρατηρούμε πια, ακόμη περισσότερο ανεξήγητο παραμένει το γεγονός ότι όντως δεν τα παρατηρούμε. Οι σχηματισμοί τους, οι τροχιές τους, ο τρόπος που ανοίγουν και κλείνουν λες και είναι μέλη ενός ενιαίου κορμιού, είναι κάτι που αν ξεχαστείς και το κοιτάξεις, αν ξεχαστείς και αφήσεις την ματιά σου ελάχιστα δευτερόλεπτα παραπάνω, αν δεν πεις «α, πουλιά είναι» κοιτάζοντας αυτόματα κάτι άλλο ή επιστρέφοντας στις σκέψεις σου, δεν μπορεί παρά να σε μαγέψει. Αφού από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας, ως θέαμα λογίζεται μόνο εκείνο που επιδέχεται εμπορικής εκμετάλλευσης (για τα πιο πριν, για την εποχή που ακόμη δεν θυμόμαστε τον εαυτό μας, θέαμα είναι τα πάντα, από τις ρίγες στο μαξιλάρι ως την απόληξη του καλωδίου), το βλέμμα μας είναι μονίμως απενεργοποιημένο και αποφασίζει να συσταθεί ως βλέμμα αρχίζοντας να κοιτάζει πραγματικά κάτι, μόνο εάν και εφόσον αυτό το κάτι συνοδεύεται από iso θεάματος, εισιτήριο ή διαφημίσεις.
Ωστόσο στον ουρανό το θέαμα συνεχίζεται· και διαδραματίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τόσο για τα δικά μου μάτια όσο και για τα μάτια των γυναικών στο πίσω γραφείο, χωρίς φόρο προστιθέμενης αξίας, χωρίς καν τον όρο να του προσθέσει αξία η ματιά μας, αφού όσο αταξικά ενώπιον μας διαδραματίζεται, άλλο τόσο κι ατάραχα ερήμην μας.

Η φράση «ψηλά το κεφάλι» είναι από μόνη της λειψή. Άνθρωπο δεν σε κάνει το ψηλά το κεφάλι, αλλά το ψηλά το κεφάλι με το βλέμμα στο rec και την καρδιά στο feel· whatever it is that you may feel. Αρκεί να νιώθεις και να κοιτάς, να κοιτάς και να νιώθεις.